ေလယာဥ္တံခါးက ထြက္လုိက္ေတာ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေလေအးက သူ႔ခႏၶာကုိယ္ကုိ တုိးေဝွ႔သြားတယ္။ သူလာခဲ့တဲ့ အရပ္ေဒသနဲ႔မတူတဲ့ ရာသီဥတု၊ အျပင္အဆင္ေတြက ျမင္ကြင္းကုိ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနေစတယ္။ သူလာခဲ့တဲ့ ေဒသမွာေတာ့ လူေတြကားေတြ မနားတမ္းလႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္ေနၾကတယ္။ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမားမားေတြလည္း ၿမိဳ႔ထဲ မွာသိပ္မ႐ွိ၊ ပန္းမာန္တုိ႔ရဲ့စိမ္းလမ္းစုိေျပမႈမ႐ွိဘဲ ေျခာက္ေသြ႔လုိ႔ေနတယ္၊ ကားေတြ စားေသာက္ဆုိင္ေတြက ထြက္ တ့ဲမီးခုိးေငြ႔ရန႔ံေတြလႈိင္ေနတဲ့ ေလထုလည္း႐ွိရဲ့။ ခုေရာက္႐ွိေနထုိင္မဲ့ ၿမဳိ့ေလးမွာေတာ့ ထိုအရာမ်ားကုိ ေတြ႔ျမင္ ခံစားရမွာ မဟုတ္ေတာ့ေပ။
အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့ကားေပၚမွာ သူစီးႏွင္းလုိက္ပါလာေတာ့မွ ၿမိဳ႔ေလးကုိသူ ေသခ်ာစိတ္ႀကိဳက္ ေလ့လာ ခြင့္ရသြားတယ္။ ၿမိဳ႔ေလးမွာ ကားေတြ၊ ယာဥ္ေတြသိပ္မ႐ႈပ္ေထြး၊ ထူးျခားတာက လူတုိင္းလုိလုိပင္ စက္ဘီးေတြကုိ အားကုိးၿပီး ခရီးသြားလာေနၾကျခင္းပင္။ ၿပီးေတာ့ၿမိဳ႔ျပမွာျမင္ရခဲေသာ ျမင္းလွည္းမ်ား။ ထုိ႔ေနာက္ ထူးျခားလွပတဲ့ ျမင္းရထားလုံးမ်ား။ ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလုံးသူ႔အတြက္ေတာ့ အသစ္ေတြျဖစ္လုိ႔ေနသည္။
သူစီးလာတဲ့ကား လမ္းမႀကီးဆီကေန လမ္းသြယ္ထဲကုိဝင္လာေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြကတမ်ဳိးေျပာင္းသြားတယ္။ အိမ္ပုံစံေတြက ေခတ္မွီပုံစံေတြ မဟုတ္ေပမဲ့ ခန္းျငားထည္ဝါမႈေၾကာင့္ အျမင္မွာတင့္တည္လွသည္။ ၿခံဝင္းက်ယ္ မ်ားေၾကာင့္ အိမ္၏ပုံစံကုိၿခံဝက မျမင္သာေအာင္ ဂိတ္တံခါးႏွင့္ အိမ္ဆင္ဝင္တုိ႔အလွမ္းကြာေဝးသည္။ သူပင္စင္ယူ ရေတာ့မယ္ဆုိတည္းက ဒီၿမိဳ့ေလးကုိ ေခါင္းခ်ရာၿမိဳ့ေလးအျဖစ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္မႈကုိ ႏွစ္ခ်ိဳက္လြန္း ေသာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အေတာ့္ကိုစိတ္ေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေ႐ြးခ်ယ္မႈတခုပင္။
တသက္လုံး အစုိးရတရားသူႀကီး္ အျဖစ္အမႈထမ္းခဲ့ရ၍ ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ေပးတဲ့ အိမ္ေတြမွာေနခဲ့ရလုိ႔ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ အိမ္ဖြဲ႔စည္းမႈမ်ဳိး ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မရခဲ့။ ပင္စင္ယူဖုိ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္အလုိကမွ ဒီၿမိ့ဳေလးကုိ သူ႔စိတ္ကူး ျဖင့္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူလုိခ်င္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားကုိ ပြဲစားျဖစ္သူအားေျပာျပၿပီး ဝယ္ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပြဲစားပုိ႔ေပးတဲ့ ဓာတ္ပုံၾကည့္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားကုိ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္ႀကီးထံမွာ စုံစမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေငြေခ်ကာ ဒီအိမ္ႀကီးကို သူဝယ္ယူခဲ့သည္။
ၿခံဝင္းတံခါး အမည္းေရာင္မွာ ကႏႈတ္ပန္းေလးေတြကုိ ေ႐ႊေရာင္သုတ္ထားတဲ့ ၿခံဝင္းက်ယ္တခုေ႐ွ႔မွာ စီးလာတဲ့ ကားရပ္လုိက္တယ္။ ၿခံေစာင့္ေကာင္ေလးက ဝင္းတံခါးကုိ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ပုံနဲ႔ ဖြင့္ေပးလုိက္တယ္။ ခန္းနားလွ တဲ့ တုိက္အဝင္ေပါက္က ဆင္ဝင္တုိင္လုံးႀကီးကို ၿခံဝကေနေတာင္လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ၿခံအဝင္ ဂိတ္တံခါးနဲ႔ ဆင္ဝင္ေအာက္ကုိ သြားတဲ့ လမ္းေလးရဲ့ တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြကုိ ေရာင္စုံစုိက္ထားတာေတြ႔ခဲ့ရ လုိ႔ အေတာ္ေလးၾကည္ႏႈးခဲ့မိေသးတယ္။
အိမ္ႀကီးရဲ့ ထည္ဝါခန္႔ျငားမႈကုိ အုပ္ကၽြပ္မုိးနီနီေတြက ပံ့ပုိးထားသည္။ အိမ္ထဲကုိ မဝင္ေသးပဲနဲ႔ အိမ္ႀကီးကုိ သူတပတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ အိမ္ႀကီး က စစ္ၿပီးေခတ္မွာေဆာက္လုပ္ထားပုံရေပမဲ့ အဆက္မျပတ္ ေကာင္းမြန္စြာ ျပဳျပင္မြန္းမံ့ထားတဲ့အတြက္ အုိေဟာင္းမသြားပဲ ပုိလုိ႔ထည္ဝါေနေသးသည္။ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း အိမ္ေနာက္ ဘက္ကုိေရာက္လာသည္။ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ အေပၚထပ္ကုိတက္တဲ့ ေၾကာင္လိမ္ေလွခါး တခု႐ွိသည္။ ေတြ႔ရျမင္ရသမွ်ေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ သူသေဘာႏွင့္တုိက္ဆုိင္ေသာအိမ္ႀကီးေပပဲ။
အိမ္ေ႐ွ့ဘက္ကုိျပန္ေရာက္ေတာ့ ၿခံေစာင့္ေကာင္ေလးႏွင့္ ကားေမာင္းသူအပါအဝင္ အျခားသူမေတြ႔ဘူး ေသးတဲ့သူမ်ားကုိေတြ႔လုိက္ရသည္။
"မဂၤလာပါ ဦးမင္းထင္ ခင္ဗ်ား .. က်ေနာ္က ဦးဘုိးခင္ပါ။ ဒီအိမ္အတြက္ အစစအရာရာ လုိအပ္တာေတြလုပ္ေပးဖုိ႔ ဆရာဝန္ႀကီး ဦးေအးေမာင္က မွာထားပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ၿခံေစာင့္တာဝန္ယူတဲ့ ေမာင္ကုိပါ။ ဒါကေတာ့ ထမင္းခ်က္ ေဒၚေနာ္။ ဒါကေတာ့ ဦးမင္းထင္ သိၿပီးတဲ့ အတုိင္း ယာဥ္ေမာင္း ေမာင္ျမပါ။"
သူနဲ႔ အသက္႐ြယ္တူ႐ွိမဲ့ ဦးဘုိးခင္ ရဲ့ တေယာက္ျခင္း မိတ္ဆက္ေပးသမွ်ကုိ သူ ၿပဳံးရင္းႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ ခရီးပန္းလာလုိ႔ အနားယူခ်င္ေနၿပီျဖစ္တာကုိ ရိပ္မိတဲ့ ဦးဘုိးခင္ကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီးသူ႔ကုိ အိမ္ထဲကုိေခၚလာခဲ့တယ္။ အိမ္အဝင္ဝက တ႐ုတ္ေႂကြပန္းအုိးႀကီး ႏွစ္လုံးက သူ႔အျမင္ကုိစြဲေဆာင္ေနတယ္။ ဧည့္ခန္းကုိျဖတ္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ေလွ်ာက္လာေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတဲ့ အခန္းတခုကုိ သူသတိထားမိသြားတယ္။ ဘာအခန္းလဲ လုိ႔ေမးၾကည့္ မိေတာ့ စာၾကည့္ခန္းျဖစ္ေနသည္္။
အေပၚထပ္ကုိတက္တဲ့ေလွကား ေပၚကိုေျခခ်လုိက္မိေတာ့မွ ေလွကားရဲ့ ထိပ္နံရံမွာ ထူးျခားတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးတခုကုိ ခ်ိတ္ထားတာေတြ႔လုိက္ရလုိ႔ ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့။
"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ … အရင္အိမ္ပုိင္႐ွင္က ဒီလုိမ်က္ႏွာဖုံးေတြ စုေဆာင္းရတာ ဝါသနာပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးမ်က္ႏွာဖုံးေတြ အခန္းတုိင္းနီးပါးရဲ့ နံရံေတြေပၚမွာ႐ွိတယ္ဆရာ။ အရင္ပုိင္႐ွင္က သံတမာန္ေဟာင္းတဦး ဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံးေတြကုိ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံက လက္ရာေတြစုေဆာင္းထားေလ့႐ွိတယ္။ ဆရာ မႀကိဳက္ရင္ ျဖဳတ္ပစ္လုိ္က္ရမလား…"
ဦးဘုိးခင္ကုိ သူလက္ကာျပလုိက္တယ္.. "မျဖဳတ္ပါနဲ႔ သူဘာသူၾကည့္ေကာင္းေနသားပဲ" မ်က္ႏွာဖုံးပုံစံကုိ ၾကည့္တာနဲ႔တင္ ဂ်ပန္ျပည္က လက္ရာဆုိတာေတာ့ သတိထားလုိက္မိတယ္။ ျပဇာတ္ကရာမွာ ဝတ္ဆင္ေလ့႐ွိတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ိဳး။ မ်က္ႏွာဖုံး အသြင္က အနည္းငယ္ အက်ည္းတန္သည္။
အရင္အိမ္ပုိင္႐ွင္ ေသဆုံးသြားလုိ႔ က်န္ရစ္သူမိသားစုဆီက ဒီအိမ္ကုိ သူျပန္ဝယ္လုိက္တာပဲ။ သူတုိ႔ကလည္း အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ ပစၥည္းမ်ားအားလုံးကုိ တပါတည္းထားပစ္ခဲ့ၾကသည္။
အေပၚထပ္ကုိေရာက္ေတာ့ ေလွကားထိပ္က အခန္းကုိ ဦးဘုိးခင္က ဖြင့္ေပးသည္။ အခန္းထဲမွာ သူ႔ရဲ့ အိတ္ကုိ ကုတင္ေျခရင္းမွာခ်ထားတာေတြ႔ရသည္။ သူ႔ကုိထားခဲ့ၿပီး ဦးဘုိးခင္ျပန္ဆင္းသြားေတာ့ အခန္းကုိလုိက္ၾကည့္မိ ေတာ့… ။ ကုတင္ရဲ့ ေခါင္းရင္းတည့္တည့္နံရံေပၚမွာ လွပတဲ့ အမိ်ဳးသမီးအသြင္ မ်က္ႏွာဖုံး တခုကုိ ထပ္ေတြ႔ ရျပန္တယ္။
ဒီတခါမ်က္ႏွာဖုံးကေတာ့ ၾကည္လဲ့တဲ့ အျပာေရာင္နဲ႔ ေ႐ႊေရာင္ေရာစပ္အသုံးျပဳထားၿပီး။ ဦးေခါင္းထိပ္ မွာ အျပာေရာင္ရင့္ရင့္ဌက္ေမြးေတာင္ေတြနဲ႔အလွဆင္ထားသည္။ နီညိဳေရာင္ကတၱီပါ ေနာက္ခံနံရံ ႏွင့္ ၾကည္ျပာ ေရာင္ မ်က္ႏွာဖုံးလုိက္ဖက္မႈကုိၾကည့္ရင္း အရင္အိမ္႐ွင္ရဲ့အႏုပညာဆန္မႈကုိ သူ မေလးစားပဲမေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ အခန္းကုိ စိတ္ႀကိဳက္လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈၿပီးေတာ့မွ သူေရခ်ိဳးခန္း ဘက္ကုိေျခလွမ္းျပင္လုိက္သည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံး တခုမွ ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္းမ႐ွိတာကုိ သတိထားမိလုိ႔ တကုိယ္တည္းၿပံဳးမိလုိက္ တယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ လွဲလုိက္ရင္း ေလယာဥ္ပ်ံစီးခဲ့ရလုိ႔ ေညာင္းညာေနတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကုိဆန္႔ရင္း အိပ္ေမာက်သြားခဲ့တာ ညစာစားဖုိ႔ ဦးဘုိးခင္လာႏုိးမွပဲ ႏုိးေတာ့တယ္။
ညစာကုိ စားပြဲမွာ အဆင္သင့္ခူးထားသည္။ ညစာစားၿပီးေတာ့ သူ စာၾကည့္ခန္းဘက္ကုိ ေလွ်ာက္လာလုိက္တယ္။ အခန္းကုိ ဝင္ဝင္ျခင္းေတြ႔လုိက္ရတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔တင္ သူစိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ေနတယ္။ သူ မေရာက္ခင္ထဲက ႀကိဳတင္ပုိ႔ထားတဲ့ သူ႔တသက္တာ စုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြက ဦးဘုိးခင္ စီစဥ္ထားမႈေၾကာင့္ နံရံကပ္ဘီဒို ေတြထဲမွာ စနစ္တက်႐ွိလုိ႔ေနတယ္။
အခန္းရဲ့ အလယ္ကကၽြန္းစားပြဲႀကီးဆီကုိ ေလွ်ာက္လာၿပီး ကုလားထုိင္မွာဝင္ထုိင္လုိက္တယ္။ စားပြဲရဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္နံရံေပၚတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ အီတာလီႏုိင္ငံ ဗင္းနစ္ၿမိဳ့မွာ ႏွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့မ်က္ႏွာဖုံးတပ္ ပြဲေတာ္မွာ ဝတ္ဆင္ေလ့႐ွိတဲဲ့ ဂ်ဳိကာပုံစံမ်က္ႏွာဖုံး၊ ဌက္ေမြးေတြနဲ႔လွပတဲ့ ေ႐ႊေရာင္အနားကြပ္ မ်က္ႏွာဖုံးေတြ အျပင္၊ သူတခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ ဘယ္ႏုိင္ငံေတြကမွန္း မသိႏုိင္တဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးပုံမ်ားကုိ နံရံမွာခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ အမည္းေရာင္ကတၱီပါ ေနာက္ခံနဲ႔မုိ႔ မ်က္ႏွာဖုံးေတြကုိ ႐ုပ္လုံးပုိႂကြေနေစတယ္။
ဒီအိမ္ပုိင္႐ွင္က ဘာလို႔ မ်က္ႏွာဖုံးပုံေတြကိုမွ ေ႐ြးခ်ယ္စုေဆာင္းခဲ့တာလဲဆုိတာကုိ သူ ပထမဆုံးအႀကိမ္ စဥ္းစားျဖစ္သြားတယ္။ ဒီမ်က္ႏွာဖုံးပုံေတြက ထူးျခားေနတာေတာ့ အမွန္ပင္။ လွပတယ္ ထည္ဝါတယ္ ခန္႔ညား တယ္။ ေတြ႔ျမင္လုိက္သူေတြရဲ့ စိတ္ကုိလႈပ္႐ွားသြားေစတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးေတြရဲ့ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေနရာေတြကေတာ့ သိပ္ႏွစ္မ်ိဳ႔စရာမေကာင္းလွ။ ဘာလုိ႔ မႏွစ္မ်ိဳ႔တဲ့ ခံစားမႈျဖစ္တယ္ဆုိတာ သူကုိယ္တုိင္လည္း ေသခ်ာမသိ။ မ်က္လုံးေနရာေတြက သူ႔စိတ္ကုိ မသုိးမသန္႔ျဖစ္ေစသည္ဟု ခံစားေနရသည္။
သူ စာၾကည့္စားပြဲမွာထုိင္ၿပီး စာအုပ္တအုပ္ကုိ ဖတ္ေနလုိက္သည္။ စာသာဖတ္ေနသည္ စိတ္က စာထဲမွာသိပ္မ႐ွိ တစုံတေယာက္က သူ႔ကုိၾကည့္ေနသလုိလုိခံစားေနရသည္။ စာဖတ္ေနလက္စကုိရပ္ၿပီး ဦးေခါင္းကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာတူ႐ႈကုိၾကည့္လုိက္မိေတာ့ နံရံေပၚက မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားရဲ့ မ်က္လုံးေဟာက္ပက္မ်ားႏွင့္ သူ႔မ်က္လုံးေတြ သြားဆုံေလသည္။ မျဖစ္ေတာ့ သူစာဆက္ဖတ္လုိ႔ ဘယ္လုိမွျဖစ္မည္မထင္ေတာ့။
ဒီလွပေသာ မ်က္ႏွာဖုံးေတြက ထင္ထားတာထက္ သူ႔ကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနၿပီ။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ ပင္စင္ယူၿပီး အုိႀကီးအုိမက်ခါမွ သူရဲတေစၧကုိ မယုံၾကည္ေသာသ႔ူ အတြက္ ဘာမ်ား စိတ္မသုိးမသန္႔ျဖစ္ေနရတာ ပါလိမ့္ သူကုိယ္သူ မေက်နပ္ျပန္ေတြးမိသည္။ သူစိတ္ပ်က္စြာထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။ ခရီးလည္း ပန္းလာတယ္ ဆုိေတာ့ ေစာေစာအိပ္လုိက္တာက အေကာင္းဆုံးျဖစ္မည္။
အေပၚထပ္ကုိတက္တဲ့ ေလွကားထိပ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးပုံကုိေတာ့ သူမ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္ျဖစ္ေအာင္ ေလွကားထစ္ေတြကုိ ငုံၾကည့္ၿပီးတက္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေခါင္းရင္းနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ၾကည္ျပာ ေရာင္မ်က္ႏွာဖုံး ရဲ့ မ်က္လုံးမ်ားကုိလည္း မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ေ႐ွာင္တိမ္းႏုိင္လုိက္သည္။ ညေသာက္စရာ႐ွိတဲ့ ေဆးေသာက္ၿပီး။ ကုိယ္လက္ေဆးေၾကာသုတ္သင္ကာ သူ အိပ္ရာဝင္သည္။ အိပ္ရာေျပာင္းျဖစ္လုိ႔ အေတာ္နဲ႔ သူအိပ္မေပ်ာ္…. ဟုိဒီေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြးေတြေလွ်ာက္ေတြးေနမိသည္။ သူ အေျခခ်ေတာ့မဲ့ ၿမိဳ့ေလး အေၾကာင္းေရာ .. အိမ္သစ္အေၾကာင္း.. ပင္စင္ယူခဲ့တဲ့ အလုပ္အေၾကာင္းေတြပါ ေတာင္စဥ္ေရမရ စဥ္းစားေနမိ သည္။
ေလေျပေလးညင္ညင္သာသာ တုိက္ခတ္သလုိခံစားရတဲ့ အခုိက္မွာ ေမွးကနဲတခ်က္ျဖစ္သြားသည္။
သူ႔မ်က္လုံး ေတြကုိဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္အခန္းတခုထဲမွာေရာက္ေနသည္။ ေ႐ွ႔တည့္တည့္႐ွိ တံခါးခ်ပ္ ကုိ ဆြဲဖြင့္လုိက္ေတာ့ တရားစစ္ေဆးေနသည့္ တရားခြင္ျဖစ္ေနသည္။ သူကပရိသတ္ေတြထုိင္သည့္ ေနရာတြင္ ဝင္္ထုိင္လုိက္သည္။ ထူးျခားေနသည္က တရားစစ္ေဆးသူမ်ားအားလုံး မ်က္ႏွာဖုံးမ်ား ဝတ္ဆင္ထားျခင္းပင္။ တရားသူႀကီး ရဲ့ ေ႐ွ့တည့္တည့္ တရားစစ္ခံေသာေနရာတြင္ တရားခံတေယာက္႐ွိေနသည္။
ထုိသူသည္ သူခုိးမ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ထုိသူသည္ အျပစ္ဒဏ္က်ခံရမည္ကုိ ေၾကာက္႐ြ႔ံေနရမည့္ အစား လူအားလုံးကုိမေထမဲ့ျမင္ပုံစံႏွင့္ခါးေထာက္ၿပီး တရားစီရင္ခ်က္ကုိ နားေထာင္ေနေလသည္။ တရားခံျဖင့္ မတူေသာတရားခံတေယာက္ပင္။ ပုိ၍ထူးျခားသည္က တရားသူႀကီးသည္ ေ႐ႊေရာင္ႏွင့္ ေငြေရာင္ေရာစပ္ထားၿပီး ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ စီခ်ယ္ထားတဲ့ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမပ်ိဳမ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဂ်ဴရီ လူႀကီးမင္းမ်ားသည္လည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားကုိ ဝတ္ဆင္ထားၾကသည္။
ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းမ်ားက တီးတုိးတုိင္ပင္ၿပီးေနာက္ သူတုိ႔၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပါစာအိတ္ကုိ တရားသူႀကီးထံ လူ႐ႊင္ေတာ္ မ်က္ႏွာဖုံးတပ္ထားသူ ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းက လွမ္းေပးလုိက္သည္။ တရားသူႀကီးသည္ တရားခံအားအမႈမွ ကြင္းလုံး ကၽြတ္လႊတ္လုိက္ေၾကာင္း ေၾကညာလုိက္ေလသည္။ တရားခံ၏မူလက မေထမဲ့ျမင္ပုံစံမွာပုိ၍ ေဆာင့္ႂကြားႂကြား ႏုိင္စြာျဖင့္အခန္းထဲမွထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ တရားသူႀကီးႏွင့္တကြ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ားအားလုံးလည္း ထြက္ခြာ သြားၾကသည္။
သူသည္ ေနရာမွမထပဲ စိတ္ညစ္ညဴးလာသည္္။ ပုံမွန္မဟုတ္သည့္တရားစီရင္ပုံကုိၾကည့္ၿပီး တရားသူႀကီးႏွင့္တကြ ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းမ်ား္ ဘက္လုိက္စြာဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္ကုိ ေအာ္ကလီဆန္္စြာေတြးမိလာၿပီး ပ်ဳိ႕အန္မိေတာ့ မလုိျဖစ္ လာသည္။ ခနေနေတာ့ ခုနက တရားသူႀကီးျပန္ထြက္လာၿပီး ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္လုိက္ျပန္သည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီး ေတြလည္း သူတုိ႔ေနရာျပန္လာထုိင္ေနၾကျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ အမႈတခုကုိ စီရင္ခ်က္ခ်ဖုိ႔ အတြက္ တရားခံကုိေခၚထုတ္ လာဖုိ႔ တရားသူႀကီးမွ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
ဒီတခါေတာ့ တရားသူႀကီးသည္ စုန္းကေဝတေကာင္ကဲ့သုိ႔ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာ မ်က္ႏွာဖုံးကုိဝတ္ဆင္ ထားသည္။ မ်က္ႏွာဖုံးအေရာင္မွာေသြးကဲ့သုိ႔ နီရဲေနသည္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေ႐ွ႔ဆက္ဘာေတြျဖစ္မလည္းဆုိၿပီး သူ စိတ္ေစာေနသည္။ တရားခံကုိေခၚထုတ္လာၾကသည္။ တရားခံသည္ အျဖဴႏွင့္ေ႐ႊေရာင္ေရာစပ္ထားေသာ တည္ၾကည္ေလးျမတ္သည့္ သူရဲေကာင္းလူငယ္တဦး၏ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာဖုံးမွ ေတာက္ပ ေသာအေရာင္မ်ားေၾကာင့္ တရားခြင္တခုလုံးပုိ၍ လင္းထိန္ေနေတာ့သည္။
လူငယ္သည္ တရားသူႀကီးေ႐ွ႔တြင္ ရဲရင့္စြာထည္ဝါေသာကုိယ္ေနဟန္ျဖင့္ စီရင္ခ်က္ခ်မည္ကုိ ေစာင့္စားေနသည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ားက ထုံးစံအတုိင္းပင္ တီးတုိးတြတ္ထုိးေနၾကျပန္သည္။ တခ်ဳိ႔က ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရမည္ကုိ ခ်ီတုံ ခ်တုံျဖစ္ေနၾကပုံ႐ွိေနသည္။ တေခါက္ထပ္၍တုိင္ပင္ၾကျပန္သည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ားရဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ေစာင့္ေန ေသာ တရားသူႀကီးက စိတ္မ႐ွည္စြာျဖင့္ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔လုိက္သည္။ ျဗဳန္းဆုိ တံခါး႐ြက္မ်ား ေလခပ္ ျပင္းျပင္း တုိက္ခတ္သကဲ့သုိ႔ အ႐ွိန္ျပင္းစြာပြင့္ထြက္သြားၿပီး တကုိယ္လုံးအစိမ္းရင့္ေရာင္ဝတ္စုံျဖင့္ ေျမေခြးမ်က္ႏွာဖုံးတပ္္ ထားသူ လူတဦးဝင္လာသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း အနက္ေရာင္စာအိတ္ႀကီး တအိတ္ကုိ ယူေဆာင္လာသည္။
ထုိသူကုိေတြ႔လုိက္သည္ႏွင့္ တရားသူႀကီးမင္းသည္ ထုိင္ေနရာမွထ၍ အ႐ုိအေသေပးမိေတာ့မတတ္ လႈပ္လႈပ္ ႐ွား႐ွားျဖစ္သြားသည္။ ထုိအစိမ္းေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္လူသည္ မည္သူ႔ကုိမွ ဂ႐ုမစုိက္သည့္ဟန္ပန္ျဖင့္ တရားသူႀကီး ေနရာသုိ႔ သြား၍လက္ထဲ၌ကုိင္ေဆာင္လာေသာ အနက္ေရာင္စာအိတ္ႀကီးကုိ တရားသူႀကီးကုိေပးလုိက္သည္။ တရားသူႀကီးသည္ စာအိတ္ကုိဖြင့္ဖတ္ၿပီးေနာက္ အားရေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ေခါင္းကုိၿငိမ့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သြားမ်ားကုိေစ့၍ထြက္လာေသာ အံႀကိတ္သံျဖင့္ စီရင္ခ်က္အမိန္႔ကုိဖတ္လုိက္သည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းမ်ားသည္ ဤအမႈတြင္ အသုံးမဝင္ေတာ့ေခ်။ ဂ်ဴရီလူႀကီးတခ်ိဳ႔၏ သက္ျပင္းခ်သံသဲ့သဲ့ကုိ သူၾကားလုိက္ရသည္။
အခန္းထဲတြင္ တရားသူႀကီး၏ မႏွစ္မ်ိဳ႔ဖြယ္ရာ စီရင္ခ်က္ဖတ္ေနသံမွတပါး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူသည္မိမိ၏ အသက္႐ႈသံကုိ ျပန္ၾကားေနရသည္႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈမ်ဳိးေၾကာင့္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္လာသည္။ တရားခံ လူငယ္၏ မတုန္မလႈပ္နားေထာင္ေနသည္ပုံမွာ သ႔ူအား မေလးစားပဲမေနႏုိင္ေလာက္္ေအာင္ျဖစ္လာသည္။ လူငယ္ ၏ မ်က္ႏွာဖုံးမွ ဝင္းဝါေသာအေရာင္မ်ားသည္လည္း ပုိ၍ထိန္လင္း ေတာက္ပလာေနသည္။
စီရင္ခ်က္ဖတ္ၾကားၿပီးအဆုံးတြင္ အမိန္႔ကုိဖတ္ၾကားေနေသာ တရားသူႀကီး ၏ မ်က္ႏွာဖုံးအေရာင္သည္ ေသြးပုပ္ ေရာင္ကုိေျပာင္းလြဲသြားေတာ့သည္။ လူငယ္အား ေသစားေသေစအမိန္႔ခ်မွတ္လုိက္သည္။ တရားခြင္ လာေရာက္ နားေထာင္ေသာပရိသတ္၏ ကန္႔ကြက္္သံတုိ႔ျဖင့္ တရားခြင္ တခုလုံး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တရားသူႀကီး၏ စားပြဲကုိထု႐ိုက္သံသည္ လူတုိ႔၏ ဆူညံ့စြာ ျငင္းခုံမႈမ်ားေအာက္တြင္ေပ်ာက္ဆုံးေနေတာ့သည္။
တရားသူႀကီးသည္ လူမ်ားသူ၏ အမိန္႔ကုိမနာခံသျဖင့္ပို၍ ေဒါသေပါက္ကြဲလာေတာ့သည္။ ေဒါသပုိျပင္းထန္လာ ေလ စုန္းကေဝမ်က္ႏွာဖုံးသည္ ေသြးမ်ားယုိစိမ့္ထြက္က်လာေတာ့မည္ကဲ့သုိ႔ နီရဲ လာေနသည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ ႐ွိ ျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ သူ စိတ္မသက္မသာျဖစ္လာသည္။ ဆူညံ့ေသာအသံမ်ားေၾကာင့္ အာ႐ံုေၾကာေတြ ကုိက္ခဲလာသည္ကုိ ဆက္လက္၍ သည္းမခံႏုိင္သည့္ အဆုံး ေနရာမွ ထရပ္လုိက္သည္။
တရားသူႀကီး ၏ က်ယ္ေလာင္ေသာ အမိန္႔ေပးသံ အဆုံးတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးတပ္လူမ်ားက သူ႔ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္ လုိက္ၾကသည္။ သူအာေခါင္ေတြကြဲမတတ္ သူအျပစ္မ႐ွိေၾကာင္း႐ွင္းျပေနေသာ္လည္း။ တရားခြင္ရဲ့ ပြက္ေလာ႐ုိက္ ေနေသာ အသံမ်ားေအာက္တြင္ တုိး၍မေပါက္ႏုိင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ ကုိယ္တုိင္လက္ကုိ ႀကိဳးမ်ားျဖင့္တုပ္ေႏွာင္ခံထားရၿပီး တရားအစစ္ခံရေသာေနရာတြင္ ရပ္ေနလ်က္သားျဖစ္ေနသည္။ တရားသူႀကီး သည္ မ်က္ႏွာအမူရာသုံးမ်ဳိးပါ႐ွိေသာ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားျပန္သည္။
သူသည္ တရားစီရင္ရာတြင္ မွ်တမႈမ႐ွိေသာတရားသူႀကီး ကုိေၾကာက္႐ြံ႔ၿပီး ကုိယ္ခႏၶာတခုလုံးတုန္ခါေနေတာ့ သည္။ မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္မွာ႐ွိေသာ တရားသူႀကီး ကုိ ေမာ့အၾကည့္တြင္ မ်က္ႏွာဖုံးေနာက္ကြယ္ မွ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ သြားဆုံသည္တြင္ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ ထိတ္လန္႔သြားရသည္။
တရားသူႀကီး၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ား ….. သူ၏မ်က္လုံးမ်ားျဖစ္လုိ႔ေနသည္။ သူေသခ်ာေအာင္ ထပ္ၾကည့္သည္… အထပ္ထပ္ .. အခါခါ … အေခါက္ေခါက္… မ်က္လုံးမ်ား … သူ႔မ်က္လုံးမ်ား.. ႐ွက္႐ြ႔ံဝမ္းနည္းသည့္ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ရင္ထဲ၌နာက်င္လာသည္ …. အျပစ္မ႐ွိေသာ လူငယ္ေလးတဦးကုိ ေသစားေသေစအမိန္႔ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ ႀကံရာပါ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာ တရားသူႀကီး … ….သူကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ မယုံၾကည္ႏုိင္စြာ ဦးေခါင္းမ်ားကုိ ခါရမ္းပစ္မိေနသည္ … မ်က္လုံးထဲတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးတပ္လူမ်ား ၏ အရိပ္မ်ားယိမ္းထုိးကခုန္ေနၾကသည္… ………. ေခါင္းမ်ားမူးေနာက္ေအာင္ ႐ွက္ရြ႔ံသိမ္ငယ္သည့္ ခံံစားခ်က္က သူ႔ကုိထုိးႏွက္ တုိက္ခုိက္လာသည္…. ထုိခနမွာပင္ သူ႔ခႏၶာကုိယ္သည္ ေလထဲမွ ေအာက္ကုိတလိမ့္ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်သြားသည္…….။
တကုိယ္လုံးေခၽြးမ်ား႐ႊဲစုိၿပီးသူႏုိးလာသည္။ ညလယ္္ႀကီးမွာတေယာက္ထည္း အိပ္မက္ေတြမက္ၿပီး သူႏုိးလာခဲ့ သည္ပဲ။ အိပ္မက္သည္ ျပန္လည္ေတြးေတာခ်င္စရာမေကာင္းေအာင္ကုိ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းလွ သည္။
အကယ္၍သာ အိပ္မက္ထဲကလုိ တရားမွ်တမႈမ႐ွိေသာ ဘက္လုိက္တတ္ေသာ အဂတိလုိက္စားေသာ ႀကံရာပါ တရားသူႀကီးအျဖစ္ အျပင္မွာသူကုိယ္တုိင္ေရာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါလားလုိ႔ သူ႔ရဲ့ လုပ္သက္တေလွ်ာက္လုံး စစ္ေဆးၾကားနာခဲ့ေသာ အမႈမ်ားကုိ သူျပန္လည္ စမ္းစစ္ၾကည့္ေနမိသည္။
သူသည္ ဂတိ၊ အဂတိ ဆုိေသာ တရားေတြကုိ ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ေကာင္းမြန္စြာေစာင့္ထိန္းခဲ့ေသာ တရားသူႀကီး တဦးသာျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း သူကုိယ္သူ ေသခ်ာသြားမွပဲ သက္ျပင္းေငြ႔ေငြ႔ကုိ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ခ် လုိက္ရင္း စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္လည္အိပ္ေမာက်သြားေတာ့သည္။ ။
စုိးသင့္ေဆြ
ဒီဇင္ဘာလ ၂၈ ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၁း၆၅ မိနစ္
(ဓာတ္ပုံကုိ www.sxc.hu/profile/Slash41 ထံမွယူပါသည္
အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့ကားေပၚမွာ သူစီးႏွင္းလုိက္ပါလာေတာ့မွ ၿမိဳ႔ေလးကုိသူ ေသခ်ာစိတ္ႀကိဳက္ ေလ့လာ ခြင့္ရသြားတယ္။ ၿမိဳ႔ေလးမွာ ကားေတြ၊ ယာဥ္ေတြသိပ္မ႐ႈပ္ေထြး၊ ထူးျခားတာက လူတုိင္းလုိလုိပင္ စက္ဘီးေတြကုိ အားကုိးၿပီး ခရီးသြားလာေနၾကျခင္းပင္။ ၿပီးေတာ့ၿမိဳ႔ျပမွာျမင္ရခဲေသာ ျမင္းလွည္းမ်ား။ ထုိ႔ေနာက္ ထူးျခားလွပတဲ့ ျမင္းရထားလုံးမ်ား။ ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလုံးသူ႔အတြက္ေတာ့ အသစ္ေတြျဖစ္လုိ႔ေနသည္။
သူစီးလာတဲ့ကား လမ္းမႀကီးဆီကေန လမ္းသြယ္ထဲကုိဝင္လာေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြကတမ်ဳိးေျပာင္းသြားတယ္။ အိမ္ပုံစံေတြက ေခတ္မွီပုံစံေတြ မဟုတ္ေပမဲ့ ခန္းျငားထည္ဝါမႈေၾကာင့္ အျမင္မွာတင့္တည္လွသည္။ ၿခံဝင္းက်ယ္ မ်ားေၾကာင့္ အိမ္၏ပုံစံကုိၿခံဝက မျမင္သာေအာင္ ဂိတ္တံခါးႏွင့္ အိမ္ဆင္ဝင္တုိ႔အလွမ္းကြာေဝးသည္။ သူပင္စင္ယူ ရေတာ့မယ္ဆုိတည္းက ဒီၿမိဳ့ေလးကုိ ေခါင္းခ်ရာၿမိဳ့ေလးအျဖစ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္မႈကုိ ႏွစ္ခ်ိဳက္လြန္း ေသာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အေတာ့္ကိုစိတ္ေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေ႐ြးခ်ယ္မႈတခုပင္။
တသက္လုံး အစုိးရတရားသူႀကီး္ အျဖစ္အမႈထမ္းခဲ့ရ၍ ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ေပးတဲ့ အိမ္ေတြမွာေနခဲ့ရလုိ႔ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ အိမ္ဖြဲ႔စည္းမႈမ်ဳိး ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မရခဲ့။ ပင္စင္ယူဖုိ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္အလုိကမွ ဒီၿမိ့ဳေလးကုိ သူ႔စိတ္ကူး ျဖင့္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူလုိခ်င္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားကုိ ပြဲစားျဖစ္သူအားေျပာျပၿပီး ဝယ္ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပြဲစားပုိ႔ေပးတဲ့ ဓာတ္ပုံၾကည့္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားကုိ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္ႀကီးထံမွာ စုံစမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေငြေခ်ကာ ဒီအိမ္ႀကီးကို သူဝယ္ယူခဲ့သည္။
ၿခံဝင္းတံခါး အမည္းေရာင္မွာ ကႏႈတ္ပန္းေလးေတြကုိ ေ႐ႊေရာင္သုတ္ထားတဲ့ ၿခံဝင္းက်ယ္တခုေ႐ွ႔မွာ စီးလာတဲ့ ကားရပ္လုိက္တယ္။ ၿခံေစာင့္ေကာင္ေလးက ဝင္းတံခါးကုိ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ပုံနဲ႔ ဖြင့္ေပးလုိက္တယ္။ ခန္းနားလွ တဲ့ တုိက္အဝင္ေပါက္က ဆင္ဝင္တုိင္လုံးႀကီးကို ၿခံဝကေနေတာင္လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ၿခံအဝင္ ဂိတ္တံခါးနဲ႔ ဆင္ဝင္ေအာက္ကုိ သြားတဲ့ လမ္းေလးရဲ့ တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြကုိ ေရာင္စုံစုိက္ထားတာေတြ႔ခဲ့ရ လုိ႔ အေတာ္ေလးၾကည္ႏႈးခဲ့မိေသးတယ္။
အိမ္ႀကီးရဲ့ ထည္ဝါခန္႔ျငားမႈကုိ အုပ္ကၽြပ္မုိးနီနီေတြက ပံ့ပုိးထားသည္။ အိမ္ထဲကုိ မဝင္ေသးပဲနဲ႔ အိမ္ႀကီးကုိ သူတပတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ အိမ္ႀကီး က စစ္ၿပီးေခတ္မွာေဆာက္လုပ္ထားပုံရေပမဲ့ အဆက္မျပတ္ ေကာင္းမြန္စြာ ျပဳျပင္မြန္းမံ့ထားတဲ့အတြက္ အုိေဟာင္းမသြားပဲ ပုိလုိ႔ထည္ဝါေနေသးသည္။ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း အိမ္ေနာက္ ဘက္ကုိေရာက္လာသည္။ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ အေပၚထပ္ကုိတက္တဲ့ ေၾကာင္လိမ္ေလွခါး တခု႐ွိသည္။ ေတြ႔ရျမင္ရသမွ်ေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ သူသေဘာႏွင့္တုိက္ဆုိင္ေသာအိမ္ႀကီးေပပဲ။
အိမ္ေ႐ွ့ဘက္ကုိျပန္ေရာက္ေတာ့ ၿခံေစာင့္ေကာင္ေလးႏွင့္ ကားေမာင္းသူအပါအဝင္ အျခားသူမေတြ႔ဘူး ေသးတဲ့သူမ်ားကုိေတြ႔လုိက္ရသည္။
"မဂၤလာပါ ဦးမင္းထင္ ခင္ဗ်ား .. က်ေနာ္က ဦးဘုိးခင္ပါ။ ဒီအိမ္အတြက္ အစစအရာရာ လုိအပ္တာေတြလုပ္ေပးဖုိ႔ ဆရာဝန္ႀကီး ဦးေအးေမာင္က မွာထားပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ၿခံေစာင့္တာဝန္ယူတဲ့ ေမာင္ကုိပါ။ ဒါကေတာ့ ထမင္းခ်က္ ေဒၚေနာ္။ ဒါကေတာ့ ဦးမင္းထင္ သိၿပီးတဲ့ အတုိင္း ယာဥ္ေမာင္း ေမာင္ျမပါ။"
သူနဲ႔ အသက္႐ြယ္တူ႐ွိမဲ့ ဦးဘုိးခင္ ရဲ့ တေယာက္ျခင္း မိတ္ဆက္ေပးသမွ်ကုိ သူ ၿပဳံးရင္းႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ ခရီးပန္းလာလုိ႔ အနားယူခ်င္ေနၿပီျဖစ္တာကုိ ရိပ္မိတဲ့ ဦးဘုိးခင္ကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီးသူ႔ကုိ အိမ္ထဲကုိေခၚလာခဲ့တယ္။ အိမ္အဝင္ဝက တ႐ုတ္ေႂကြပန္းအုိးႀကီး ႏွစ္လုံးက သူ႔အျမင္ကုိစြဲေဆာင္ေနတယ္။ ဧည့္ခန္းကုိျဖတ္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ေလွ်ာက္လာေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတဲ့ အခန္းတခုကုိ သူသတိထားမိသြားတယ္။ ဘာအခန္းလဲ လုိ႔ေမးၾကည့္ မိေတာ့ စာၾကည့္ခန္းျဖစ္ေနသည္္။
အေပၚထပ္ကုိတက္တဲ့ေလွကား ေပၚကိုေျခခ်လုိက္မိေတာ့မွ ေလွကားရဲ့ ထိပ္နံရံမွာ ထူးျခားတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးတခုကုိ ခ်ိတ္ထားတာေတြ႔လုိက္ရလုိ႔ ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့။
"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ … အရင္အိမ္ပုိင္႐ွင္က ဒီလုိမ်က္ႏွာဖုံးေတြ စုေဆာင္းရတာ ဝါသနာပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးမ်က္ႏွာဖုံးေတြ အခန္းတုိင္းနီးပါးရဲ့ နံရံေတြေပၚမွာ႐ွိတယ္ဆရာ။ အရင္ပုိင္႐ွင္က သံတမာန္ေဟာင္းတဦး ဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံးေတြကုိ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံက လက္ရာေတြစုေဆာင္းထားေလ့႐ွိတယ္။ ဆရာ မႀကိဳက္ရင္ ျဖဳတ္ပစ္လုိ္က္ရမလား…"
ဦးဘုိးခင္ကုိ သူလက္ကာျပလုိက္တယ္.. "မျဖဳတ္ပါနဲ႔ သူဘာသူၾကည့္ေကာင္းေနသားပဲ" မ်က္ႏွာဖုံးပုံစံကုိ ၾကည့္တာနဲ႔တင္ ဂ်ပန္ျပည္က လက္ရာဆုိတာေတာ့ သတိထားလုိက္မိတယ္။ ျပဇာတ္ကရာမွာ ဝတ္ဆင္ေလ့႐ွိတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ိဳး။ မ်က္ႏွာဖုံး အသြင္က အနည္းငယ္ အက်ည္းတန္သည္။
အရင္အိမ္ပုိင္႐ွင္ ေသဆုံးသြားလုိ႔ က်န္ရစ္သူမိသားစုဆီက ဒီအိမ္ကုိ သူျပန္ဝယ္လုိက္တာပဲ။ သူတုိ႔ကလည္း အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ ပစၥည္းမ်ားအားလုံးကုိ တပါတည္းထားပစ္ခဲ့ၾကသည္။
အေပၚထပ္ကုိေရာက္ေတာ့ ေလွကားထိပ္က အခန္းကုိ ဦးဘုိးခင္က ဖြင့္ေပးသည္။ အခန္းထဲမွာ သူ႔ရဲ့ အိတ္ကုိ ကုတင္ေျခရင္းမွာခ်ထားတာေတြ႔ရသည္။ သူ႔ကုိထားခဲ့ၿပီး ဦးဘုိးခင္ျပန္ဆင္းသြားေတာ့ အခန္းကုိလုိက္ၾကည့္မိ ေတာ့… ။ ကုတင္ရဲ့ ေခါင္းရင္းတည့္တည့္နံရံေပၚမွာ လွပတဲ့ အမိ်ဳးသမီးအသြင္ မ်က္ႏွာဖုံး တခုကုိ ထပ္ေတြ႔ ရျပန္တယ္။
ဒီတခါမ်က္ႏွာဖုံးကေတာ့ ၾကည္လဲ့တဲ့ အျပာေရာင္နဲ႔ ေ႐ႊေရာင္ေရာစပ္အသုံးျပဳထားၿပီး။ ဦးေခါင္းထိပ္ မွာ အျပာေရာင္ရင့္ရင့္ဌက္ေမြးေတာင္ေတြနဲ႔အလွဆင္ထားသည္။ နီညိဳေရာင္ကတၱီပါ ေနာက္ခံနံရံ ႏွင့္ ၾကည္ျပာ ေရာင္ မ်က္ႏွာဖုံးလုိက္ဖက္မႈကုိၾကည့္ရင္း အရင္အိမ္႐ွင္ရဲ့အႏုပညာဆန္မႈကုိ သူ မေလးစားပဲမေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ အခန္းကုိ စိတ္ႀကိဳက္လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈၿပီးေတာ့မွ သူေရခ်ိဳးခန္း ဘက္ကုိေျခလွမ္းျပင္လုိက္သည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံး တခုမွ ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္းမ႐ွိတာကုိ သတိထားမိလုိ႔ တကုိယ္တည္းၿပံဳးမိလုိက္ တယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ လွဲလုိက္ရင္း ေလယာဥ္ပ်ံစီးခဲ့ရလုိ႔ ေညာင္းညာေနတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကုိဆန္႔ရင္း အိပ္ေမာက်သြားခဲ့တာ ညစာစားဖုိ႔ ဦးဘုိးခင္လာႏုိးမွပဲ ႏုိးေတာ့တယ္။
ညစာကုိ စားပြဲမွာ အဆင္သင့္ခူးထားသည္။ ညစာစားၿပီးေတာ့ သူ စာၾကည့္ခန္းဘက္ကုိ ေလွ်ာက္လာလုိက္တယ္။ အခန္းကုိ ဝင္ဝင္ျခင္းေတြ႔လုိက္ရတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔တင္ သူစိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ေနတယ္။ သူ မေရာက္ခင္ထဲက ႀကိဳတင္ပုိ႔ထားတဲ့ သူ႔တသက္တာ စုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြက ဦးဘုိးခင္ စီစဥ္ထားမႈေၾကာင့္ နံရံကပ္ဘီဒို ေတြထဲမွာ စနစ္တက်႐ွိလုိ႔ေနတယ္။
အခန္းရဲ့ အလယ္ကကၽြန္းစားပြဲႀကီးဆီကုိ ေလွ်ာက္လာၿပီး ကုလားထုိင္မွာဝင္ထုိင္လုိက္တယ္။ စားပြဲရဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္နံရံေပၚတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ အီတာလီႏုိင္ငံ ဗင္းနစ္ၿမိဳ့မွာ ႏွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့မ်က္ႏွာဖုံးတပ္ ပြဲေတာ္မွာ ဝတ္ဆင္ေလ့႐ွိတဲဲ့ ဂ်ဳိကာပုံစံမ်က္ႏွာဖုံး၊ ဌက္ေမြးေတြနဲ႔လွပတဲ့ ေ႐ႊေရာင္အနားကြပ္ မ်က္ႏွာဖုံးေတြ အျပင္၊ သူတခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ ဘယ္ႏုိင္ငံေတြကမွန္း မသိႏုိင္တဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးပုံမ်ားကုိ နံရံမွာခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ အမည္းေရာင္ကတၱီပါ ေနာက္ခံနဲ႔မုိ႔ မ်က္ႏွာဖုံးေတြကုိ ႐ုပ္လုံးပုိႂကြေနေစတယ္။
ဒီအိမ္ပုိင္႐ွင္က ဘာလို႔ မ်က္ႏွာဖုံးပုံေတြကိုမွ ေ႐ြးခ်ယ္စုေဆာင္းခဲ့တာလဲဆုိတာကုိ သူ ပထမဆုံးအႀကိမ္ စဥ္းစားျဖစ္သြားတယ္။ ဒီမ်က္ႏွာဖုံးပုံေတြက ထူးျခားေနတာေတာ့ အမွန္ပင္။ လွပတယ္ ထည္ဝါတယ္ ခန္႔ညား တယ္။ ေတြ႔ျမင္လုိက္သူေတြရဲ့ စိတ္ကုိလႈပ္႐ွားသြားေစတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးေတြရဲ့ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေနရာေတြကေတာ့ သိပ္ႏွစ္မ်ိဳ႔စရာမေကာင္းလွ။ ဘာလုိ႔ မႏွစ္မ်ိဳ႔တဲ့ ခံစားမႈျဖစ္တယ္ဆုိတာ သူကုိယ္တုိင္လည္း ေသခ်ာမသိ။ မ်က္လုံးေနရာေတြက သူ႔စိတ္ကုိ မသုိးမသန္႔ျဖစ္ေစသည္ဟု ခံစားေနရသည္။
သူ စာၾကည့္စားပြဲမွာထုိင္ၿပီး စာအုပ္တအုပ္ကုိ ဖတ္ေနလုိက္သည္။ စာသာဖတ္ေနသည္ စိတ္က စာထဲမွာသိပ္မ႐ွိ တစုံတေယာက္က သူ႔ကုိၾကည့္ေနသလုိလုိခံစားေနရသည္။ စာဖတ္ေနလက္စကုိရပ္ၿပီး ဦးေခါင္းကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာတူ႐ႈကုိၾကည့္လုိက္မိေတာ့ နံရံေပၚက မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားရဲ့ မ်က္လုံးေဟာက္ပက္မ်ားႏွင့္ သူ႔မ်က္လုံးေတြ သြားဆုံေလသည္။ မျဖစ္ေတာ့ သူစာဆက္ဖတ္လုိ႔ ဘယ္လုိမွျဖစ္မည္မထင္ေတာ့။
ဒီလွပေသာ မ်က္ႏွာဖုံးေတြက ထင္ထားတာထက္ သူ႔ကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနၿပီ။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ ပင္စင္ယူၿပီး အုိႀကီးအုိမက်ခါမွ သူရဲတေစၧကုိ မယုံၾကည္ေသာသ႔ူ အတြက္ ဘာမ်ား စိတ္မသုိးမသန္႔ျဖစ္ေနရတာ ပါလိမ့္ သူကုိယ္သူ မေက်နပ္ျပန္ေတြးမိသည္။ သူစိတ္ပ်က္စြာထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။ ခရီးလည္း ပန္းလာတယ္ ဆုိေတာ့ ေစာေစာအိပ္လုိက္တာက အေကာင္းဆုံးျဖစ္မည္။
အေပၚထပ္ကုိတက္တဲ့ ေလွကားထိပ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးပုံကုိေတာ့ သူမ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္ျဖစ္ေအာင္ ေလွကားထစ္ေတြကုိ ငုံၾကည့္ၿပီးတက္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေခါင္းရင္းနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ၾကည္ျပာ ေရာင္မ်က္ႏွာဖုံး ရဲ့ မ်က္လုံးမ်ားကုိလည္း မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ေ႐ွာင္တိမ္းႏုိင္လုိက္သည္။ ညေသာက္စရာ႐ွိတဲ့ ေဆးေသာက္ၿပီး။ ကုိယ္လက္ေဆးေၾကာသုတ္သင္ကာ သူ အိပ္ရာဝင္သည္။ အိပ္ရာေျပာင္းျဖစ္လုိ႔ အေတာ္နဲ႔ သူအိပ္မေပ်ာ္…. ဟုိဒီေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြးေတြေလွ်ာက္ေတြးေနမိသည္။ သူ အေျခခ်ေတာ့မဲ့ ၿမိဳ့ေလး အေၾကာင္းေရာ .. အိမ္သစ္အေၾကာင္း.. ပင္စင္ယူခဲ့တဲ့ အလုပ္အေၾကာင္းေတြပါ ေတာင္စဥ္ေရမရ စဥ္းစားေနမိ သည္။
ေလေျပေလးညင္ညင္သာသာ တုိက္ခတ္သလုိခံစားရတဲ့ အခုိက္မွာ ေမွးကနဲတခ်က္ျဖစ္သြားသည္။
သူ႔မ်က္လုံး ေတြကုိဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္အခန္းတခုထဲမွာေရာက္ေနသည္။ ေ႐ွ႔တည့္တည့္႐ွိ တံခါးခ်ပ္ ကုိ ဆြဲဖြင့္လုိက္ေတာ့ တရားစစ္ေဆးေနသည့္ တရားခြင္ျဖစ္ေနသည္။ သူကပရိသတ္ေတြထုိင္သည့္ ေနရာတြင္ ဝင္္ထုိင္လုိက္သည္။ ထူးျခားေနသည္က တရားစစ္ေဆးသူမ်ားအားလုံး မ်က္ႏွာဖုံးမ်ား ဝတ္ဆင္ထားျခင္းပင္။ တရားသူႀကီး ရဲ့ ေ႐ွ့တည့္တည့္ တရားစစ္ခံေသာေနရာတြင္ တရားခံတေယာက္႐ွိေနသည္။
ထုိသူသည္ သူခုိးမ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ထုိသူသည္ အျပစ္ဒဏ္က်ခံရမည္ကုိ ေၾကာက္႐ြ႔ံေနရမည့္ အစား လူအားလုံးကုိမေထမဲ့ျမင္ပုံစံႏွင့္ခါးေထာက္ၿပီး တရားစီရင္ခ်က္ကုိ နားေထာင္ေနေလသည္။ တရားခံျဖင့္ မတူေသာတရားခံတေယာက္ပင္။ ပုိ၍ထူးျခားသည္က တရားသူႀကီးသည္ ေ႐ႊေရာင္ႏွင့္ ေငြေရာင္ေရာစပ္ထားၿပီး ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ စီခ်ယ္ထားတဲ့ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမပ်ိဳမ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဂ်ဴရီ လူႀကီးမင္းမ်ားသည္လည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားကုိ ဝတ္ဆင္ထားၾကသည္။
ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းမ်ားက တီးတုိးတုိင္ပင္ၿပီးေနာက္ သူတုိ႔၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပါစာအိတ္ကုိ တရားသူႀကီးထံ လူ႐ႊင္ေတာ္ မ်က္ႏွာဖုံးတပ္ထားသူ ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းက လွမ္းေပးလုိက္သည္။ တရားသူႀကီးသည္ တရားခံအားအမႈမွ ကြင္းလုံး ကၽြတ္လႊတ္လုိက္ေၾကာင္း ေၾကညာလုိက္ေလသည္။ တရားခံ၏မူလက မေထမဲ့ျမင္ပုံစံမွာပုိ၍ ေဆာင့္ႂကြားႂကြား ႏုိင္စြာျဖင့္အခန္းထဲမွထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ တရားသူႀကီးႏွင့္တကြ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ားအားလုံးလည္း ထြက္ခြာ သြားၾကသည္။
သူသည္ ေနရာမွမထပဲ စိတ္ညစ္ညဴးလာသည္္။ ပုံမွန္မဟုတ္သည့္တရားစီရင္ပုံကုိၾကည့္ၿပီး တရားသူႀကီးႏွင့္တကြ ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းမ်ား္ ဘက္လုိက္စြာဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္ကုိ ေအာ္ကလီဆန္္စြာေတြးမိလာၿပီး ပ်ဳိ႕အန္မိေတာ့ မလုိျဖစ္ လာသည္။ ခနေနေတာ့ ခုနက တရားသူႀကီးျပန္ထြက္လာၿပီး ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္လုိက္ျပန္သည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီး ေတြလည္း သူတုိ႔ေနရာျပန္လာထုိင္ေနၾကျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ အမႈတခုကုိ စီရင္ခ်က္ခ်ဖုိ႔ အတြက္ တရားခံကုိေခၚထုတ္ လာဖုိ႔ တရားသူႀကီးမွ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။
ဒီတခါေတာ့ တရားသူႀကီးသည္ စုန္းကေဝတေကာင္ကဲ့သုိ႔ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာ မ်က္ႏွာဖုံးကုိဝတ္ဆင္ ထားသည္။ မ်က္ႏွာဖုံးအေရာင္မွာေသြးကဲ့သုိ႔ နီရဲေနသည္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေ႐ွ႔ဆက္ဘာေတြျဖစ္မလည္းဆုိၿပီး သူ စိတ္ေစာေနသည္။ တရားခံကုိေခၚထုတ္လာၾကသည္။ တရားခံသည္ အျဖဴႏွင့္ေ႐ႊေရာင္ေရာစပ္ထားေသာ တည္ၾကည္ေလးျမတ္သည့္ သူရဲေကာင္းလူငယ္တဦး၏ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာဖုံးမွ ေတာက္ပ ေသာအေရာင္မ်ားေၾကာင့္ တရားခြင္တခုလုံးပုိ၍ လင္းထိန္ေနေတာ့သည္။
လူငယ္သည္ တရားသူႀကီးေ႐ွ႔တြင္ ရဲရင့္စြာထည္ဝါေသာကုိယ္ေနဟန္ျဖင့္ စီရင္ခ်က္ခ်မည္ကုိ ေစာင့္စားေနသည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ားက ထုံးစံအတုိင္းပင္ တီးတုိးတြတ္ထုိးေနၾကျပန္သည္။ တခ်ဳိ႔က ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရမည္ကုိ ခ်ီတုံ ခ်တုံျဖစ္ေနၾကပုံ႐ွိေနသည္။ တေခါက္ထပ္၍တုိင္ပင္ၾကျပန္သည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ားရဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ေစာင့္ေန ေသာ တရားသူႀကီးက စိတ္မ႐ွည္စြာျဖင့္ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔လုိက္သည္။ ျဗဳန္းဆုိ တံခါး႐ြက္မ်ား ေလခပ္ ျပင္းျပင္း တုိက္ခတ္သကဲ့သုိ႔ အ႐ွိန္ျပင္းစြာပြင့္ထြက္သြားၿပီး တကုိယ္လုံးအစိမ္းရင့္ေရာင္ဝတ္စုံျဖင့္ ေျမေခြးမ်က္ႏွာဖုံးတပ္္ ထားသူ လူတဦးဝင္လာသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း အနက္ေရာင္စာအိတ္ႀကီး တအိတ္ကုိ ယူေဆာင္လာသည္။
ထုိသူကုိေတြ႔လုိက္သည္ႏွင့္ တရားသူႀကီးမင္းသည္ ထုိင္ေနရာမွထ၍ အ႐ုိအေသေပးမိေတာ့မတတ္ လႈပ္လႈပ္ ႐ွား႐ွားျဖစ္သြားသည္။ ထုိအစိမ္းေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္လူသည္ မည္သူ႔ကုိမွ ဂ႐ုမစုိက္သည့္ဟန္ပန္ျဖင့္ တရားသူႀကီး ေနရာသုိ႔ သြား၍လက္ထဲ၌ကုိင္ေဆာင္လာေသာ အနက္ေရာင္စာအိတ္ႀကီးကုိ တရားသူႀကီးကုိေပးလုိက္သည္။ တရားသူႀကီးသည္ စာအိတ္ကုိဖြင့္ဖတ္ၿပီးေနာက္ အားရေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ေခါင္းကုိၿငိမ့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သြားမ်ားကုိေစ့၍ထြက္လာေသာ အံႀကိတ္သံျဖင့္ စီရင္ခ်က္အမိန္႔ကုိဖတ္လုိက္သည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းမ်ားသည္ ဤအမႈတြင္ အသုံးမဝင္ေတာ့ေခ်။ ဂ်ဴရီလူႀကီးတခ်ိဳ႔၏ သက္ျပင္းခ်သံသဲ့သဲ့ကုိ သူၾကားလုိက္ရသည္။
အခန္းထဲတြင္ တရားသူႀကီး၏ မႏွစ္မ်ိဳ႔ဖြယ္ရာ စီရင္ခ်က္ဖတ္ေနသံမွတပါး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူသည္မိမိ၏ အသက္႐ႈသံကုိ ျပန္ၾကားေနရသည္႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈမ်ဳိးေၾကာင့္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္လာသည္။ တရားခံ လူငယ္၏ မတုန္မလႈပ္နားေထာင္ေနသည္ပုံမွာ သ႔ူအား မေလးစားပဲမေနႏုိင္ေလာက္္ေအာင္ျဖစ္လာသည္။ လူငယ္ ၏ မ်က္ႏွာဖုံးမွ ဝင္းဝါေသာအေရာင္မ်ားသည္လည္း ပုိ၍ထိန္လင္း ေတာက္ပလာေနသည္။
စီရင္ခ်က္ဖတ္ၾကားၿပီးအဆုံးတြင္ အမိန္႔ကုိဖတ္ၾကားေနေသာ တရားသူႀကီး ၏ မ်က္ႏွာဖုံးအေရာင္သည္ ေသြးပုပ္ ေရာင္ကုိေျပာင္းလြဲသြားေတာ့သည္။ လူငယ္အား ေသစားေသေစအမိန္႔ခ်မွတ္လုိက္သည္။ တရားခြင္ လာေရာက္ နားေထာင္ေသာပရိသတ္၏ ကန္႔ကြက္္သံတုိ႔ျဖင့္ တရားခြင္ တခုလုံး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တရားသူႀကီး၏ စားပြဲကုိထု႐ိုက္သံသည္ လူတုိ႔၏ ဆူညံ့စြာ ျငင္းခုံမႈမ်ားေအာက္တြင္ေပ်ာက္ဆုံးေနေတာ့သည္။
တရားသူႀကီးသည္ လူမ်ားသူ၏ အမိန္႔ကုိမနာခံသျဖင့္ပို၍ ေဒါသေပါက္ကြဲလာေတာ့သည္။ ေဒါသပုိျပင္းထန္လာ ေလ စုန္းကေဝမ်က္ႏွာဖုံးသည္ ေသြးမ်ားယုိစိမ့္ထြက္က်လာေတာ့မည္ကဲ့သုိ႔ နီရဲ လာေနသည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ ႐ွိ ျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ သူ စိတ္မသက္မသာျဖစ္လာသည္။ ဆူညံ့ေသာအသံမ်ားေၾကာင့္ အာ႐ံုေၾကာေတြ ကုိက္ခဲလာသည္ကုိ ဆက္လက္၍ သည္းမခံႏုိင္သည့္ အဆုံး ေနရာမွ ထရပ္လုိက္သည္။
တရားသူႀကီး ၏ က်ယ္ေလာင္ေသာ အမိန္႔ေပးသံ အဆုံးတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးတပ္လူမ်ားက သူ႔ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္ လုိက္ၾကသည္။ သူအာေခါင္ေတြကြဲမတတ္ သူအျပစ္မ႐ွိေၾကာင္း႐ွင္းျပေနေသာ္လည္း။ တရားခြင္ရဲ့ ပြက္ေလာ႐ုိက္ ေနေသာ အသံမ်ားေအာက္တြင္ တုိး၍မေပါက္ႏုိင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ ကုိယ္တုိင္လက္ကုိ ႀကိဳးမ်ားျဖင့္တုပ္ေႏွာင္ခံထားရၿပီး တရားအစစ္ခံရေသာေနရာတြင္ ရပ္ေနလ်က္သားျဖစ္ေနသည္။ တရားသူႀကီး သည္ မ်က္ႏွာအမူရာသုံးမ်ဳိးပါ႐ွိေသာ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားျပန္သည္။
သူသည္ တရားစီရင္ရာတြင္ မွ်တမႈမ႐ွိေသာတရားသူႀကီး ကုိေၾကာက္႐ြံ႔ၿပီး ကုိယ္ခႏၶာတခုလုံးတုန္ခါေနေတာ့ သည္။ မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္မွာ႐ွိေသာ တရားသူႀကီး ကုိ ေမာ့အၾကည့္တြင္ မ်က္ႏွာဖုံးေနာက္ကြယ္ မွ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ သြားဆုံသည္တြင္ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ ထိတ္လန္႔သြားရသည္။
တရားသူႀကီး၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ား ….. သူ၏မ်က္လုံးမ်ားျဖစ္လုိ႔ေနသည္။ သူေသခ်ာေအာင္ ထပ္ၾကည့္သည္… အထပ္ထပ္ .. အခါခါ … အေခါက္ေခါက္… မ်က္လုံးမ်ား … သူ႔မ်က္လုံးမ်ား.. ႐ွက္႐ြ႔ံဝမ္းနည္းသည့္ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ရင္ထဲ၌နာက်င္လာသည္ …. အျပစ္မ႐ွိေသာ လူငယ္ေလးတဦးကုိ ေသစားေသေစအမိန္႔ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ ႀကံရာပါ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာ တရားသူႀကီး … ….သူကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ မယုံၾကည္ႏုိင္စြာ ဦးေခါင္းမ်ားကုိ ခါရမ္းပစ္မိေနသည္ … မ်က္လုံးထဲတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးတပ္လူမ်ား ၏ အရိပ္မ်ားယိမ္းထုိးကခုန္ေနၾကသည္… ………. ေခါင္းမ်ားမူးေနာက္ေအာင္ ႐ွက္ရြ႔ံသိမ္ငယ္သည့္ ခံံစားခ်က္က သူ႔ကုိထုိးႏွက္ တုိက္ခုိက္လာသည္…. ထုိခနမွာပင္ သူ႔ခႏၶာကုိယ္သည္ ေလထဲမွ ေအာက္ကုိတလိမ့္ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်သြားသည္…….။
တကုိယ္လုံးေခၽြးမ်ား႐ႊဲစုိၿပီးသူႏုိးလာသည္။ ညလယ္္ႀကီးမွာတေယာက္ထည္း အိပ္မက္ေတြမက္ၿပီး သူႏုိးလာခဲ့ သည္ပဲ။ အိပ္မက္သည္ ျပန္လည္ေတြးေတာခ်င္စရာမေကာင္းေအာင္ကုိ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းလွ သည္။
အကယ္၍သာ အိပ္မက္ထဲကလုိ တရားမွ်တမႈမ႐ွိေသာ ဘက္လုိက္တတ္ေသာ အဂတိလုိက္စားေသာ ႀကံရာပါ တရားသူႀကီးအျဖစ္ အျပင္မွာသူကုိယ္တုိင္ေရာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါလားလုိ႔ သူ႔ရဲ့ လုပ္သက္တေလွ်ာက္လုံး စစ္ေဆးၾကားနာခဲ့ေသာ အမႈမ်ားကုိ သူျပန္လည္ စမ္းစစ္ၾကည့္ေနမိသည္။
သူသည္ ဂတိ၊ အဂတိ ဆုိေသာ တရားေတြကုိ ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ေကာင္းမြန္စြာေစာင့္ထိန္းခဲ့ေသာ တရားသူႀကီး တဦးသာျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း သူကုိယ္သူ ေသခ်ာသြားမွပဲ သက္ျပင္းေငြ႔ေငြ႔ကုိ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ခ် လုိက္ရင္း စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္လည္အိပ္ေမာက်သြားေတာ့သည္။ ။
စုိးသင့္ေဆြ
ဒီဇင္ဘာလ ၂၈ ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၁း၆၅ မိနစ္
(ဓာတ္ပုံကုိ www.sxc.hu/profile/Slash41 ထံမွယူပါသည္
10 comments:
ေလာကမွာအဲလိုမ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို
ေတြ႕ေနရတယ္။၀တၳဳေလးကေကာင္းတယ္။ၿပီးေတာ့
တစ္စံုတစ္ရာမကတဲ့အေတြးေတြလည္းရသြားတယ္။
ပုိ႕စ္ေကာင္းေလးတခုပါဘဲ ညီမေ၇၊ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားသူေတြ ေလာကမွာ အမ်ားႀကီး ရွိေနသလုိ၊ ကုိယ္႕ကုိယ္ကုိပါ ျပန္စဥ္းစား သုံးသပ္မိေနတယ္၊ ဘယ္လုိမ်က္ႏွာဖုံးေတြမ်ား စြပ္ခဲ႕သလည္းလုိ႕ေလ၊
မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားတဲ့ လူတစ္ခ်ဳိ႕ကို ကိုယ္တုိင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ျပန္ေတြးမိတယ္ ကိုယ္လည္း မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား စြပ္ထားမိ သလားလို႔ေလ။
ခ်စ္ခင္လ်က္
မိုးေန
အိပ္မက္ဆုိတာ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ထင္ဟပ္တာေပါ့ေနာ္။ ၀တၳဳေရးတာ ေကာင္းတယ္။
ဆြဲေဆာင္မႈအၿပည့္ရွိတဲ့ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ပါဘဲညီမေရ.
အေတြးေတြအမ်ားၾကီးပြားသြားေစပါတယ္..
ညီမကဝတၳဳေရးေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာဘဲ.
ၾကိဳက္တယ္..
ခင္မင္လ်က္..
မ်က္နွာဖံုးေတြ..လာဖတ္သြားပါတယ္..စဥ္းစားစရာေတြ အမ်ားၾကီးရခဲ့တယ္
မ်က္ႏွာဖုံးေတြထဲက တစ္ခုကို တိတ္တိတ္ေလး
လာခုိးသြားတယ္ အမေရ။
အစ္မ
ကၽြန္မမွာဆို မ်က္ႏွာဖံုးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။
အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါအလိုက္ ေျပာင္းေျပာင္း စြပ္ေနတာ။ ခုထိေတာ့ အဲဒီလို လုပ္ရတာကို သိပ္ စိတ္၀င္စားတယ္။
ဒူကဘာေတာ႔ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ..စြတ္ အရူးကြက္ပါ တခါတေလ နင္းတတ္ ေသးတာ၊ တရံတခါ ဆီမွာေတာ႔ မ်က္ႏွာဖံုးစြတ္ အရူးကြက္ နင္းတာဟာ သူတထူး အတြက္ေကာင္းဖို႔ ျဖစ္တတ္တာလဲ ရွိပါရဲ႕ေနာ္။
အစ္မေရ ညီမေလမ်က္ႏွာဖံုးတပ္တဲ့သူေတြက ိုအရမ္းမုန္းတာ။ ပတ္၀န္းက်င္ကအဲဒီမ်က္ႏွာဖံုးေတြကို ၾကည္႕ၿပီးဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ ညီမေလ မ်က္ႏွာဖံုးတစ္ခုမွ မတတ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္သြားရင္ ကို္ယ္မူလသေဘာအတုိင္း လူေတြကိုဆက္ဆံလို႕မရေတာ့ဘူးတဲ့။ မ်က္နွာဖံုးတပ္ကိုတပ္ရမယ္တဲ့။ ဒီလိုဆိုရင္ ေလာကမွာရိွတဲ့လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မ်က္ႏွာဖံုးတပ္ထားတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲေပါ့။
Post a Comment