Sunday, February 22, 2009

အသိမဲ့ရစ္ေႏွာင္တြယ္္ (၁)

Photo Credit to Isadora Lollo


(ဒီဝတၳဳေလးက ေရးရင္းနဲ႔ အေတာ္ေလး႐ွည္သြားလုိ႔ အပုိင္းမခြဲခ်င္ေပမဲ့...ေရးၿပီးသေလာက္ကုိ ပထမပုိင္း အေနနဲ႔ အရင္ပုိ႔စ္ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒုတိယပုိင္းကုိ အျမန္ဆုံးတင္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(၁)

အဲ့ဒီေန႔က..ထူးျခားစြာ ေက်ာင္းကုိေစာေစာေရာက္ခဲ့တယ္။ ခါတုိင္းဆုိ္ မနက္ေစာေစာအတန္းကုိအၿမဲ ေနာက္က် ေနၾက။ အဲ့ဒီေန႔ကမွ အေဖခရီးသြားလုိ႔ ရထားအမွီဘူတာ႐ုံကုိလုိက္ပုိ႔ၿပီးတာနဲ႔ ကားကုိအိမ္ျပန္မပုိ႔ပဲ ေက်ာင္းကုိ တန္းေမာင္းလာခဲ့တယ္။ အတန္းခ်ိန္လုိေနေသးလုိ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းရင္းနဲ႔ ကင္တင္းမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဝင္စားဦးမွပဲ ဆုိတဲ့ အေတြးသာ မေတြးျဖစ္ခဲ့ရင္ နင္ဆုိတဲ့သူနဲ႔ သိကၽြမ္းရဖုိ႔ျဖစ္လာခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။

စားေနရင္းနဲ႔ ဒီေန႔အေစာဆုံးေရာက္ေတာ့ အတန္းထဲေနရာသြားဦးမွလုိ႔အေတြးေပါက္မိတယ္္။ ဂုဏ္ထူးတန္း ေရာက္ေနမွ ကေလးငယ္ေတြလုိ အတန္းထဲမွာထုိင္ခုံေ႐ွ့ဆုံးရဖုိ႔ေနရာဦးေနရတဲ့အျဖစ္ကုိ သိပ္သေဘာမေတြ႔လွ ေပမဲ့ ေ႐ွ့ဘက္က်က်ထုိင္ခုံမရလုိ႔ကေတာ့ စာသင္ေနတဲ့ဆရာရဲ့အသံကုိမၾကားရပဲ အသံမထြက္တ့ဲ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အပ်က္ႀကီးကုိ ၾကည့္ေနသလုိမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး စာသာသင္ၿပီးသြားေရာ စာအုပ္ထဲမွာေရာ ေခါင္းထဲမွာပါ စာတလုံးမွ မက်န္ရစ္တဲ့ဘဝမ်ဳိးထက္စာရင္ေတာ့ ကေလးေတြလုိခုံဦးတာကုိပဲ ေ႐ြးခ်ယ္မိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဆရာနဲ႔ နီးတဲ့ေ႐ွ့ဆုံးခုံေတြမွာလည္းသိပ္ေတာ့မထုိင္ခ်င္လွ…တခါတေလအခန္းထဲကကိစၥ႐ွိလုိ႔ ထြက္ သြားခ်င္ရင္ ေ႐ွ့ကအားက်ိဳးမာန္တက္ စာသင္ေနတဲ့ဆရာကုိမ်က္ႏွာပူစရာႀကီး… ဒါေၾကာင့္ မျဖစ္မေနခုံဦး ရမယ္ဆုိရင္ ေ႐ွ့ဆုံးခုံ ကုိေ႐ွာင္တတ္တယ္ အဝင္ေပါက္နဲ႔နီးတဲ့ေနရာကုိရေအာင္ယူတယ္။ လွစ္ကနဲထြက္သြား ေတာ့ ဆရာသိပ္သတိထားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာလုိသလုိ ဆြဲေတြးထားလုိက္တယ္။

ဟုိေတြးဒီေတြးနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးထဲ င႐ုတ္သီးထည့္လုိက္တာလက္လြန္သြားလုိ႔ စပ္လာတာနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ဖုိ႔ ပန္းကန္လုံးထဲေရေႏြးထည့္က်င္းလုိက္ၿပီး ငါ့ရဲ့ နေမာ္နမဲ့ႏုိင္လွတဲ့ အက်င့္အတုိင္း ေဘးဘီကုိမၾကည့္ပဲ လွမ္းသြန္ မိလိုက္တယ္..။

' အား …'

နာက်င္မႈအျပည့္အဝပါေနတဲ့ အာေမဍိတ္သံႀကီးၾကားလုိက္ရလုိ႔ လန္႔ျဖန္႔ၿပီးနံံေဘး ကုိၾကည့္မိေတာ့….

ေယာကၤ်ားစီးကတၱီပါဖိနပ္အမည္းေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ ေျခေထာက္္ေပၚကုိအုပ္ကုိင္ထားတဲ့ လက္တဖက္ကုိ ေတြ႔ လုိက္ရတယ္။ အသားကျဖဴတဲ့သူမုိ႔ ေရေႏြးထိတဲ့ေနရာမွာ အနီကြက္ႀကီးျဖစ္ေနတာေတြ႔ရေတာ့ ငါ့မွာ ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္စကားဆုိမိတယ္။

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ .. အေတာ္ပူသြားလားဟင္.."
"ပူလုိက္တာ……" တေယာက္ထဲခပ္ညီးညီးေျပာၿပီးေတာ့ ထုိသူူက သူ႔ေျခေထာက္ကုိလက္တဖက္နဲ႔ပြတ္ေနစဲ။ ေမးေနတာ ၾကားမွၾကားရဲ့လားမသိ။ ေခါင္းကုိငုံထားလုိ႔ မ်က္ႏွာကုိေတာင္မျမင္ရေသးဘူး။

ခဏၾကာေတာ့မွ ေခါင္းေမာ့လာၿပီး .. "ရပါတယ္.. မမ်ားပါဘူး.. ေရခဲရရင္ေတာ့လုိခ်င္တယ္.."
ဒါနဲ႔ ငါလည္း ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔ စားပြဲထုိးေလးကုိ ေရခဲယူလာဖုိ႔လွမ္းမွာလုိက္တယ္။ ငါနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ခုံမွာ ဝင္ထုိင္လုိက္တာေတာ့မွ လူငယ္တေယာက္မွန္း သတိထားမိလုိက္တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆရာတေယာက္ မ်ားျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ငါေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။ ေရခဲရေတာ့ အပူေလာင္ထားတဲ့ ေနရာကုိ နင္က ေရခဲနဲ႔ကပ္ေနတယ္။ ငါကေတာ့ အားနာလြန္းလုိ႔ ေျခမကုိင္မိလက္မကုိင္မိျဖစ္ေနမိတယ္။

"က်ေနာ့္နာမည္… ေကာင္းထက္ ပါ…အားနာမေနပါနဲ႔ မေတာ္တဆျဖစ္တာပဲ.." ငါဘာမွမေျပာရေသးခင္ နင့္ကုိနင္ စမိတ္ဆက္စကားေျပာလုိက္လုိ႔ နည္းနည္းေတာ့ မ်က္ႏွာပူရသက္သာသြားတယ္။

"က်မလည္း .. နေမာ္နမဲ့ ေရေႏြးကုိသြန္လုိက္မိတာ"
"အင္း…. က်ေနာ္ကလည္း ခင္ဗ်ားေဘးရပ္ၿပီးေတာ့.. ေ႐ွ့က စိန္ပန္းပင္ကုိ ရပ္ေငးမိေနမိတာဗ်.. ႏွစ္ေယာက္လုံး နေမာ္နမဲ့ျဖစ္သြားတာေပါ့ .. ဒီေတာ့ေၾကၿပီ ခင္ဗ်ားလည္းေတာင္းပန္စရာမလုိေတာ့ဘူး"
"တခုခုစားပါလား… ေျခေထာက္လည္းေရခဲအုံထားရမဲ့အတူတူ" ငါက ေလာကြတ္လုပ္လုိက္ေတာ့ စားပြဲထုိး ေလးကုိ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲ လွမ္းမွာလုိက္တဲ့ ႐ုိးသားပြင့္လင္းလွတဲ့ နင္႔ကုိ စိတ္ထဲမွာအလုိလုိ ရင္းႏွီးသြားတယ္။


နင္ မုန္႔ဟင္းခါးစားေနတုန္းမွာ ငါက စကားေတြေဖာင္ေဖာင္ေျပာၿပီး နာမည္အျပင္ ေမဂ်ာကုိပါေျပာျပလုိက္မိတယ္္။ နင္ကေတာ့ ေျပာသမွ်ကုိ နားေထာင္လုိက္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ မုန္႔ဟင္းခါးကုိကုန္းစားလုိက္နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတယ္္။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ ငါ့မွာဆက္ေျပာစရာစကားမ႐ွိေတာ့တာေရာ .. မုန္႔ဟင္းခါးစားရင္း ေခါင္းညိတ္နားေထာင္လုပ္ ေနရတဲ့ နင့္ကုိေရာ အားနာလာတာနဲ႔ .. စကားကုိရပ္ထားလုိက္ရတယ္။

တကယ္ကေတာ့ ေကာင္းထက္ဆုိတဲ့ နင့္ကုိ မသိမသာအကဲခတ္လုိတာလည္းပါတာေပါ့။ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေဖာင္းကားေနတဲ့လြယ္အိတ္ႀကီးႀကီးတစ္လုံးရယ၊္ အေတာ့္ကုိပါဝါထူတဲ့မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ထားရတာရယ္၊ ေနာက္ ထူးျခားခ်က္တခုကေတာ့ ေျခေထာက္ေလးေတြ ေဖြးေနေအာင္ျဖဴသေလာက္ လက္သည္းေတြကအစ မည္းတူး ညစ္ပတ္ေနတဲ့လက္တစုံ႐ွိတဲ့ နင့္ကုိ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမျဖစ္တန္ေကာင္းဘူး လုိ႔ ငါ့အက်င့္အတုိင္း ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေတြးမိခဲ့ေသးတယ္။

နင္ မုန္႔ဟင္းခါးစား ၿပီးခ်ိန္မွာ ငါ့အတန္းကစဖုိ႔ ၅မိနစ္ပဲလုိေတာ့လုိ႔ ပုိက္ဆံျမန္ျမန္႐ွင္းရင္း့ နင့္ကုိ ကပ်ာကရာ ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိၿပီးေတာ့ အတန္းကုိအေျပးအလႊားသြားခဲ့ရတယ္.။ ေနာက္ထပ္ဆုံ ျဖစ္မယ္လည္း ထင္မထား မိခဲ့ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ သူမ်ားအေပၚအျပစ္မတင္မေစာတတ္တဲ့ စိတ္ကေလး ကုိေတာ့ ငါသတိထားမိခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ နင္ရဲ့ အသြင္အျပင္ကလည္း တျခားလူေတြနဲ႔ မတူလုိ႔လည္းျဖစ္မယ္။

တကယ္ေတာ့ နင္ဟာလည္း ငါ့လုိပဲ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသားတေယာက္ပဲ.. ဆုိတာေနာက္မွသိခဲ့ရတယ္။ နင္က ဖေလာ္ဆုိဖီ ေမဂ်ာက.. ငါ က သခၤ်ာက ဆုိေတာ့ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ေလာ့ဂ်စ္အေၾကာင္းေတြကုိေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ရင္း ပုိရင္းႏွီးေစခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ျငင္းခုန္ျခင္းဆုိတာ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ မ႐ွိခဲ့ဘူးဆုိရင္ ငါတုိ႔ေတြ ဒီေလာက္ထိရင္းႏွီးလာဖုိ႔မလြယ္ဘူးေနာ္။

(၂)

နင္နဲ႔ျပန္ဆုံျဖစ္တာကေတာ့ သိပ္႐ုိးစင္းလွတဲ့ဆန္းၾကယ္မႈပဲေနာ္။ မုိးေတြသည္းသည္း႐ြာေနတဲ့ ေန႔တေန႔ ေကာ္ရစ္တာေထာင့္ခ်ဳိးမွာ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ႐ုိးစင္းစြာမေတာ္တဆ ဝင္တုိက္မိခဲ့ၾကတယ္။ ဆန္းတယ္ဆုိတာက နင့္ကုိ စေတြ႔ၿပီးထဲက ေနာက္ထပ္တခါမွ သတိမရျဖစ္တဲ့ငါက နင့္နာမည္ကုိ ပါးစပ္ကအလုိလုိေခၚမိလ်က္ သားျဖစ္ေနတယ္…။ နင္ကေတာ့ နင့္နာမည္ကုိသိေနတဲ့ တစိမ္းတေယာက္ကုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ၾကည့္လုိ႔..။

ေျခေထာက္ကုိေရေႏြးပူေလာင္းခ်တဲ့သူပါလုိ႔ ျပန္အစေဖာ္ေပးမွပဲ နင္လည္း ငါ့ကုိျပန္မွတ္မိသြားေတာ့တယ္။ နင္က ေျပာေသးတယ္ ခင္ဗ်ားဝယ္ေကၽြးတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးေတာင္ စားခဲ့ဖူးေသးတာပဲတဲ့… ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟယ္။ ျပန္မွတ္မိေပလုိ႔ေပါ့ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ ႐ွက္စရာႀကီးလုိ႔ စိတ္ထဲမွာေတြးျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္ဆုိတာ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သြား ေတာ့ျပန္ေျပာျပေတာ့ နင္က .. ငါဒီေလာက္ေတာ့ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းပါေသးတယ္လုိ႔ ျပန္ပက္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား။

ေအး….နင္ဘယ္လုိပဲ တျခားေနရာေတြမွာ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းေပမဲ့ ငါ့ေမြးေန႔ကုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မွတ္မိတယ္ ဆုိတာ မ႐ွိဘူး။ ဒီကိစၥကုိ အၿမဲတမ္း ငါ စကားနာထုိးတုိင္း .. နင္ က ငါ့ေမြးေန႔ကုိ ျပန္ေမး.. ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္က တဖြဖြနဲ႔႐ြတ္ရင္း ေသခ်ာျပန္မွတ္မယ္… ဒါေပမဲ့ ေမြးေန႔ေရာက္ေတာ့လည္း ထုံးစံအတိုင္း ငါအစေဖာ္မွပဲ နင္ သတိရေတာ့တယ္။ ငါ့အတြက္ေတာ့ နင္ဆီက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္တုိ႔ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းတုိ႔ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမွ်ာ္လင့္ထားလုိ႔မရတဲ့ အရာပဲ။

ေမြးေန႔မမွတ္မိတဲ့နင့္ကုိ စိတ္ဆုိးျပန္ရင္လည္း ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာတတ္တဲ့ နင့္စကားက "မြန္း…နင့္ကုိငါက အခင္ဆုံးပါ နင့္မွာေမြးေန႔မ႐ွိလည္းခင္ေနမွာပဲတဲ့" မသိရင္ေတာ့ ႐ြဲ႔ၿပီးေျပာေနတယ္လုိ႔ထင္စရာပဲ ဒါေပမဲ့ နင္က ထုံးစံအတုိင္း အူတိအူေၾကာင္နဲ႔ အတည္ေပါက္ႀကီးေျပာေနေတာ့ ငါ့မွာ စိတ္ဆုိးရ ခက္ေနျပန္ေရာ။

ေျခေထာက္ေလးေတြျဖဴေဖြးေနသေလာက္ ေဆးေတြနဲ႔ညစ္ေပေနတတ္တဲ့လက္တစုံပုိင္႐ွင္ နင္က ပန္းခ်ီဆရာ ေပါက္စေလး ဆုိတာ နင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္မွပဲသိခြင့္ရခဲ့ရတယ္။ အရင္က နင့္အေပၚ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား မျဖစ္ေလာက္ဘူး လုိ႔ထင္မိတဲ့ အေတြးကုိေတာ့ လုံးဝ ျပန္ေျပာမျပျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ လူတေယာက္ အေပၚ ႏွိမ္ေတြးတတ္တဲ့ ငါ့ကုိ မေခၚမေျပာခ်င္ေတာ့မွာ စုိးရိမ္ခဲ့လုိ႔ပဲဲ။

နင္နဲ႔ခင္ၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာ ငါ အေတာ္ေလးေျပာင္းလြဲသြားတယ္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾက တယ္။ အရင္ကဆုိ ေက်ာင္းစာကလြဲလုိ႔ ငါက ျပင္ပစာေပလည္းမဖတ္ ေလ့လာမႈလည္းမ႐ွိ ဘယ္လုိစာမ်ဳိးကုိေ႐ြးဖတ္ရမယ္ ဆုိတာ လည္းမသိနဲ႔ ျပင္ပေလာကႀကီးအေၾကာင္းကုိ လုံးဝမသိတဲ့ ေရအုိင္ထဲကဖားသူငယ္ေပါ့။ နင္ေပးဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြေၾကာင့္ အရာရာကုိ ေလးေလးနက္နက္ေတြးတတ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဖတ္ၿပီးသား စာေတြကုိ ေဆြးေႏြးတဲ့ အခါမွာလည္း ငါ့ရဲ့အျမင္ကုိအရင္စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နားေထာင္ေပးၿပီးမွ နင့္ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ ေျပာျပ ႐ွင္းျပတတ္တဲ့ နင့္ကုိ ငါက ပုိၿပီးေတာ့ေလးစားခင္မင္လာခဲ့တယ္။

ပန္းခ်ီဆြဲဖုိ႔မေျပာနဲ႔ လက္နဲ႔မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္းေတာင္ေျဖာင့္ေအာင္မဆြဲႏိုင္တဲ့ ငါက နင္ ေျပာျပတတ္တဲ့ ကမာၻေက်ာ္ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္းကုိ မပ်င္းမရိနားေထာင္တတ္လာတယ္။ အတန္းခ်ိန္လစ္ၿပီးေတာ့ ပန္းခ်ီျပပြဲ ေတြသြားၾကည့္တတ္ခဲ့တယ္၊ စာအုပ္အေဟာင္းတန္းမွာ ထုိင္ၿပီးစာျမည္းရတဲ့အရသာကုိလည္းႀကိဳက္ တတ္လာ ခဲ့တယ္။

နင္ကလည္း သြားေလ့သြားထ႐ွိတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြကုိ အၿမဲေခၚသြားေလ့႐ွိတယ္။ ဒီေတာ့မွာ ယုံၾကည္မႈ နဲ႔ ဝါသနာဆုိတာ ေငြအသျပာထက္ပုိအားေကာင္းတဲ့ စိတ္ရဲ့ခြန္အားေတြဆုိတာ နင့္အေပါင္းအသင္း အႏုပညာသမား ေတြရဲ့ ဘဝေတြကုိၾကည့္ၿပီးေတာ့နားလည္လာခဲ့တယ္။ ေငြဆုိတဲ့ စကၠဴတ႐ြက္ရဲ့အထၱဳပၸတိကုိ အာဂုံေဆာင္ ထားတဲ့ ေလထုထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ငါက အရင္ကထက္စာရင္ အခုမွပဲေနရတာပုိၿပီး အသက္႐ႈေခ်ာင္ လာတယ္။

တခါတုန္းက.. အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာထုိင္ေနၾကတုန္း နင့္လြယ္အိတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲကဘာေတြလဲလုိ႔ ငါကေမးေတာ့ .. သိခ်င္ရင္ ငါ့ပုိက္ဆံအိတ္ထဲမွာ႐ွိတာေတြလည္းျပရမယ္ဆုိပဲ။ တခါတခါ အဲလုိမ်ဳိး နင္က လက္ေပါက္ကပ္တတ္ျပန္ေသးတယ္။

တကယ္တမ္းၾကေတာ့ နင့္လြယ္အိတ္ထဲက ထြက္လာသမွ်ဟာ ဘဝဆန္တဲ့ပစၥညး္ေတြျဖစ္ေနၿပီး ငါ့အိတ္ထဲမွာက ပကာသနဆန္တဲ့ပစၥည္းေတြပဲျဖစ္ေနလုိ႔ ႀကိတ္ၿပီး႐ွက္မိေသးတယ္။ ပန္းခ်ီပုံၾကမ္းျခစ္တဲ့ ခဲတံ နဲ႔ စာ႐ြက္ေတြ၊ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္၊ ေနာက္ၿပီး နင္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ့ ကဗ်ာေတြကူးထည့္ထားတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္၊ ပန္းခ်ီျပပြဲလက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ၊ ေနာက္… အေပါင္ဆုိင္လက္မွတ္ေတြ။

နင္နဲ႔ ခင္ၿပီးေနာက္ပုိင္းေတာ္ေတာ္ၾကာမွ နင့္မိဘေတြအေၾကာင္းကုိသိခြင့္ရခဲ့တယ္။ ပန္းခ်ီကုိ နင္ဟာ အသက္ ေလာက္ျမတ္ႏုိးတယ္ဆုိတာရယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ မိဘေတြရဲ့တားျမစ္တဲ့ၾကားက ဝါသနာကုိေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့လုိ႔ အိမ္ေပၚက အဆင္းမွာ တခါထဲ အေမြခြဲေပးလုိက္တဲ့ မိဘေတြနဲ႔ နင့္ၾကားက အက္ေၾကာင္းကုိ ျပန္ေခ်ာေမြ႔ေစခ်င္ခဲ့တယ္။ နင္ကေတာ့ အခုလက္႐ွိဘဝက မိသားစုဆုိတဲ့ေႏြးေထြးမႈမ႐ွိတာကလြဲရင္ နင့္အတြက္ပုိၿပီးေတာ့ ေနေပ်ာ္တယ္လုိ႔ တဖြဖြ ေျပာေလ့႐ွိတယ္။

ဆြဲထားတဲ့ပန္းခ်ီကားေတြကုိလုိက္ၾကည့္ဖုိ႔ နင့္အိမ္ကုိဖိတ္ခဲ့လုိ႔ ငါလုိက္လည္တဲ့ေန႔က။ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္အုိ ေလးကုိၾကည့္ၿပီးေတာ့ စကားေတြဆြ႔ံအခဲ့ရတယ္။ ဖ႐ုိဖရဲ အိမ္ေခါင္မုိးရယ္ ေဆြးေျမ့ၿပီးဟုိတကြက္ ဒီတကြက္ ပ်ဥ္ကြာေနတဲ့ ၾကမ္းခင္းရယ္ကုိ နင္က ဘာမွမျဖစ္သလုိေနႏုိင္္ေပမဲ့ ငါမွာေတာ့ၿပဳံးရယ္ဖုိ႔ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္အုိေလးက ၿငိဳးငယ္ေနသေလာက္ နင့္ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြအားလုံးဟာ ေတာက္ပတဲ့ အေရာင္အစပ္အဟပ္၊ အားမာန္ျပည့္လွတဲ့စုတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္လုိ႔ေနတယ္။

အိမ္တခုလုံးနဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြျပည့္ေနတာေတာင္ ျပပြဲျပဖုိ႔ နင္က မတင္းတိမ္ႏုိင္ေသးဘူးတဲ့။ မိဘေတြခြဲေပးလုိက္တဲ့ အေမြေတြအားလုံးနီးပါးဟာ ေဆးေတြ စုတ္တံေတြဝယ္တာနဲ႔ပဲ အားလုံးကုန္သေလာက္ နီးပါးျဖစ္ေနၿပီ။ နင္ကပန္းခ်ီဆြဲရင္ Don McLean's ရဲ့ Vincent (Starry Starry Night) သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ အၿမဲနားေထာင္ၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲေလ့႐ွိတယ္။ ပန္းခ်ီေက်ာ္ႀကီး Vincent Van Gogh ရဲ့ အားလူးစားသူမ်ား ပန္းခ်ီကားကုိ နာမည္ႀကီးေစခဲ့တဲ့ အလင္းအေမွာင္ဖမ္းယူသြားႏိုင္ပုံကုိ နင္သိပ္သေဘာက်ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



စုိးသင့္ေဆြ

6 comments:

MANORHARY said...

ၿမန္ၿမန္ဆက္ေရးေနာ္
ဒီတိုင္းေတာ့ပစ္မထားခဲ့နဲ႔ ..း)

ကုိေအာင္ said...

ဇာတ္လုိက္က မ်က္မွန္နဲ႕လား အမ၊ မင္းသမီးက သခ်ာၤ
သမားကိုး၊ ေကာင္းတယ္ အမ၊ ဆက္ရန္ကို ေမွ်ာ္ေန
မယ္။

P.Ti said...

မမေယာေရ.. စိတ္၀င္စားစရာပဲ... ဆက္ေရးပါ

Moe Cho Thinn said...

ဇာတ္လမ္းေလးေတာ႔ ပ်ိဳးေနၿပီ။ ေစာင္႔ဖတ္မယ္ ညီမေရ။

ေဆာင္းယြန္းလ said...

လာဖတ္သြားၿပီ ညီမေရ...ဆက္ရန္ကိုေမွ်ာ္တလင့္လင့္ပါပဲ...

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

မေယာ ေစာင့္ဖတ္ေနတယ္။ ဆက္ေရးပါေနာ္။