Wednesday, November 26, 2008

ဘီလီ ရဲ့ အိမ္ကေလး


ဘီလီ တေယာက္ ပရမ္းပတာ လႈပ္ခါရမ္းေနတဲ႔ အလုံပိတ္ကုန္တင္ကား အေသးေလး ရဲ့ ေနာက္ခန္း မွာ ငုိက္ျမည္းရင္းလုိက္ ပါလာတယ္။ ကားကုိ ေမာင္းေနတာက သူ႔ရဲ့ ႀကီးၾကပ္ေရးမႈး စမစ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးက မုိးပ်ံတုိက္ေတြရဲ့ မွန္ျပဴတင္းေတြကုိ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ရတဲ့ ကုမၸဏီက ဝန္ထမ္းေတြ။ စမစ္ ကေတာ့ လုပ္သက္ ၁၀ႏွစ္ထက္ မနည္း႐ွိၿပီ။ ဘီလီကေတာ့ အလုပ္ဝင္တာ တပတ္ပဲ႐ွိေသးတယ္။

သူကဒီအလုပ္ကုိ သေဘာက်၍ ဝင္လုပ္သည္မဟုတ္။ ငတ္၍လုပ္ရျခင္းဆုိ ပုိမွန္မည္ အရင္က သူက နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ႀကီးမွာေနသည္ မဟုတ္ နယူးေယာက္ျပည္နယ္ထဲမွာပါတဲ့ အယ္ဘာနီၿမိဳ႔က ဘီလီခ်က္ျမဳတ္ ေမြးရပ္နယ္္။ ဒါျဖင့္ဘာလုိ႔ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ႀကီး မွာ အလုပ္လာလုပ္ေနပါသလဲဟုေသာ ေမးခြန္းကုိ ဘီလီ အားေမးလွ်င္ သူမေျဖခ်င္ဆုံး ေမးခြန္းကုိမွ အလုိက္မသိ ေမးျခင္းျဖစ္ေနလိမ့္မည္။

ဘီလီ ငုိက္ျမည္းရာက သူ႔မ်က္လုံးေတြကုိ ပြတ္သပ္လုိက္ရင္း ကားျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကုိ လွမ္းၾကည့္ လုိက္တယ္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ရဲ့ လမ္းမေတြေပၚမွာကားေတြ၊ လူေတြ ႐ႈပ္႐ွက္ခက္ေနသည္။ တုိက္ေတြက ႁပြတ္က်ပ္ညွပ္သပ္ မီးပြိဳင့္စိမ္းေနတာေတာင္ လမ္းကုိ အလ်င္စလုိျဖတ္ကူးေနတဲ့လူေတြက လွစ္ကနဲလွစ္ကနဲ။ ဒီၾကားထဲ အဌားယာဥ္ ေတြက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဟြန္းေတြ တီးလုိတီး ကားတစ္စီးနဲ႔ တစ္စီးၾကားထဲ ျဖတ္ေက်ာ္တက္။

စုိက္ၾကည့္ေနရင္း ႐ုတ္ျခင္း သူ႔မ်က္လုံးေတြကုိ ကေယာင္ကတမ္းပိတ္လုိက္မိတယ္။ သူမ်က္လုံးေတြထဲမွာ အရာဝတၳဳေတြက ပုံသ႑န္မသဲကြဲေတာ့ဘူး အလင္းေရာင္ေတြ၊ မဲမဲ အရိပ္ေတြ၊ လူေတြဝတ္ထားတဲ့ အကၤ်ီအေရာင္ေတြ ဒါေတြပဲျမင္ေတာ့တယ္။ မ်က္လုံးထဲ ယိမ္းးထုိးေနတဲ့ အရိပ္ေတြေပ်ာက္ေအာင္ သူ႔မ်က္လုံး ေတြကုိ မွိတ္ထားလုိက္ရင္း ကုိင္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကုိ တက်ဳိက္ေမာ့ေသာက္ လုိက္တယ္။

ကားကေတာ့ ဆက္သြားေနဆဲ။ ေကြ႔လုိက္ရပ္လုိက္၊ အ႐ွိန္ျမွင့္ေမာင္းလုိက္ ေႏွးသြားလုိက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေမာင္းၿပီးေတာ့မွ ကားကရပ္တန္႔သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကားေနာက္ တံခါးကုိ စမစ္က လာဖြင့္တယ္။ ေနာက္ခန္း တံခါးကုိဖြင့္လုိက္ေတာ့ အလင္းေရာင္စူးစူးေတြ မ်က္လုံးထဲတမ္းဝင္လာလုိ႔ ဘီလီ သူ႔မ်က္လုံးေတြကုိ လက္နဲ႔ကာ ထားလုိက္တယ္။
“ဆင္းေတာ့ေလ ကုိယ့္လူ ေရာက္ၿပီ …..ေအာင္မယ္ ေမာင္ရင္ က ေနာက္ခန္းထဲ အိပ္ေပ်ာ္လာသကုိး” ႀကီးၾကပ္ေရးမႈးစမစ္ က သူကုိေနာက္လုိက္တယ္။

ဘီလီကေတာ့ ခုနက အျမင္အာ႐ုံမသဲကြဲတာေရာ ေနာက္ခန္းထဲ မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ထုိင္ေနတာေရာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လုံးေတြက အလင္းေရာင္ကုိေတာင္ ေကာင္းေကာင္းၾကည့္လုိ႔ မရေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ခနၾကာေတာ့ မ်က္လုံးေတြက်င့္သားရသြားေတာ့မွ စမစ္ကုိ႐ွာလုိက္ေတာ့ သူတု႔ိအလုပ္လုပ္ရမဲ့ တုိက္႐ွိရာစင္ဝင္ေအာက္ကုိ စာ႐ြက္တ႐ြက္ ကုိင္ၿပီးေတာ့ သြားေနတာေတြ႔ရတယ္။ သူတုိ႔ အလုပ္စဖုိ႔တုိက္က တာဝန္႐ွိသူေတြနဲ႔ သြားေတြ႔ တာျဖစ္မယ္။

ဒီ ၈၇လမ္း၊ ၈၆လမ္းဆုိတဲ့ေနရာေတြက လူကုံတန္ေတြ ေနတဲ့ေနရာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ မက္ဟန္တန္အပုိင္းမွာေတာ့ သူေဌးေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္။ ၿခံေတြဝင္းေတြနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ ကြန္ဒုိမီနီယန္ တုိက္ ေတြ ဒါမွမဟုတ္ စစ္ၿပီးေခတ္က ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့တုိက္ေတြ။ မုိးပ်ံတုိက္ေတြေလာက္ေတာ့ မျမင့္။ ဒါေပမဲ့ အနည္းဆုံးေတာ့ ၁၀ ထပ္၊ ၁၅ ထပ္ေလာက္ေတာ့႐ွိသည္သာ။

ဒီလုိ အလုပ္မ်ဳိး သူ႔တသက္ လုပ္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ဘီလီ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေလာက္အထိက ဘီလီ အတြက္ သာသာယာယာပဲ႐ွိေသးတယ္။ ဘီလီ ဘဝအစ က မိဘမဲ့ေဂဟာမွာ မိဘေတြဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆုိတာ ယေန႔အထိမသိ။ သူ႔ကုိအေဝးေျပး ကားရပ္နားတဲ့ ေနရာတခုမွာ လူတေယာက္က ေတြ႔ခဲ့ၿပီး မိဘမဲ့ေဂဟာကုိ ပုိ႔ေပးခဲ့ျခင္း။ သူက ဥာဏ္ရည္လည္းနိမ့္ပါးတယ္ဆုိေတာ့ ဒီ အလယ္တန္း ပညာကုိၿပီး ေအာင္သင္ႏုိင္တာကုိပဲ ေဂဟာက ဆရာမေတြက ဝမ္းသာလွၿပီ။

အလယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ဘီလီ အလုပ္စ႐ွာတယ္ ဘဝအတြက္ အာမခံခ်က္႐ွိမဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကုိလုပ္ခ်င္ေပမဲ့ သူ႔မွာ အတန္းပညာကလည္း မ႐ွိေတာ့ အလုပ္တခုရဖုိ႔ အေတာ့္ကုိခက္ခဲ႐ွာခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေဂဟာက ဆရာမႀကီးေကာင္းမႈနဲ႔ ဘီလီ ေမြ႔ရာေတြ ခ်ဳပ္တဲ့ စက္႐ုံႀကီးမွာအလုပ္ရတယ္။

ပထမေတာ့ သူ႔ အလုပ္က ခ်ဳပ္ၿပီးလုိ႔ပါကင္ပိတ္ၿပီးသား ေမြ႔ရာေတြကုိ ဘီလီတုိ႔လုိ အလုပ္သမားေတြက သုံးခု တစည္းျဖစ္ေအာင္တြဲၿပီး သစ္သားျပားေတြေပၚ တင္ထားေပးတယ္။ ဒါကုိမွ ေဖာ့ခ္ကလစ္ (forklift) ေမာင္းတဲ့ သူေတြက သယ္ၿပီး ကုန္ေလွာင္႐ုံထဲကုိပုိ႔တယ္။ အဲဒီ ဌာနမွာ တႏွစ္လုပ္ၿပီးေတာ့မွ ဘီလီ ခ်ဳပ္ၿပီးသား ေမြ႔ရာေတြြ ကုိ ပါကင္ပိတ္တဲ့ ဌာန ဘက္ကုိေျပာင္းရတယ္။ သူရာထူးတုိးသြားတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။

အဲဒီဌာနမွာ သူ႔ဇနီးျဖစ္လာမဲ့ မန္ဒီ့ ကုိ စေတြ႔တာေပါ့။ သူ႔ဇနီးျဖစ္မဲ့ မန္ဒီ ကလည္းသူ႔လုိပဲ မိဘမဲ့ ဥာဏ္ရည္နိမ့္ သူတေယာက္ပဲ ဒါေပမဲ့ သူမေလးမွာ ေတာ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေလးတခုကေတာ့ သူမကုိ တကယ္ေမတၱာ႐ွိတဲ့ ဘီလီ့ လုိလူမ်ဳိးကုိ အိမ္ေထာင္ဖက္ အျဖစ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဘီလီ က လူညံ့ေလးတေယာက္ မိန္းကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘာအေတြ႔ အႀကံဳမွ ႐ွိဖူးတဲ့ ေကာင္ေလး မဟုတ္ေတာ့။ မန္ဒီ့ကုိ အျပင္ေခၚၿပီး ဒိတ္(Date) ဖုိ႔ အေတာ္ေလးကုိ အက်ပ္႐ုိက္ရတယ္။ စကားမ႐ွိ စကား႐ွာၿပီး မန္ဒီ့ နားမွာ တဝဲလည္လည္လုပ္ေနတာကုိ အတူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြက သိေတာ့မွ။ ဘီလီကုိ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္နဲ႔ ဟုိလုိေျပာ ဒီလုိေျပာ ဆုိၿပီး ေဆးမွီးတုိေတြေပးေတာ့မွ ဘီလီ နဲ႔ မန္ဒီ တုိ႔ ဇာတ္လမ္းက စျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္မွ ပထမဆုံး အျပင္ေခၚသြားတဲ့ေန႔မွာ ဘီလီက မန္ဒီ့ အတြက္ ႏွင္းဆီပန္းေလး ယူခဲ့ဖုိ႔ ေမ့လာေသးတယ္။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဟာ ပထမေတာ့ ဘာစကားမွ မေျပာပဲ ပလက္ေဖါင္းေပၚနင္းလုိ႔ ထြက္လာတဲ့ သူတုိ႔ ေျခသံေတြ ကုိနားေထာင္ရင္း လမ္းကုိဦးတည္ရာမဲ့ ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ မန္ဒီ က စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ဘဲ……

“ဒီမွာ ကုိဘီလီ .. ႐ွင္ ဒီအတုိင္းပဲ ဦးတည္ရာမဲ့ ဆက္ေလွ်ာက္ေနဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်မ အေဆာင္ကုိပဲ ျပန္တာေကာင္းလိမ့္မယ္ထင္တယ္” လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့မွ ဘီလီလည္း မန္ဒီ့ လက္ကုိဆြဲၿပီး အနီးပါးနားမွာ ႐ွိတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္ေလး တဆုိင္ကုိ ဝင္ထုိင္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ စားေသာက္ဆုိင္ေလးက အျပန္မွာေတာ့ ဘီလီက မန္ဒီ့ကုိ ခ်စ္ေရးဆုိခဲ့တယ္။

ႏွင္းမႈန္မႈန္ေလးက်ေနတဲ့ ဇန္နဝါရီလကုန္ဆုံး ခါနီးညေလးတညမွာေတာ့ မန္ဒီ့ ဆီက အခ်စ္ကုိ ဘီလီရခဲ့တယ္။ သူ႔ ဘဝမွာ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ ပါပဲ။ ဘီလီေရာ မန္ဒီပါ တြယ္တာစရာ ဆုိလုိ႔ ေဆြမ်ဳိးတဦးတေလ မွ မ႐ွိေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးဟာ အေတာ့္ ကုိခ်စ္ၾကတယ္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္၊ တုိင္ပင္ေဖၚတုိင္ပင္ဖက္၊ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ဟာ တေယာက္ကုိ္ တေယာက္ မေတြ႔ရရင္ ေနမထိ ထုိင္မသာကုိျဖစ္လုိ႔။ မန္ဒီ့ ဆီက ခ်စ္အေျဖရၿပီး ေႏြဦးေပါက္ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး မဂၤလာေဆာင္လုိက္ၾကတယ္။

ဘီလီ့ အတြက္လည္း အဲဒီႏွစ္ေႏြရာသီ ဟာ စုတ္လည္းဝင္ လာဘ္လည္းဝင္။ လက္ထပ္ၿပီးမၾကာမီမွာ ဘီလီ ပါပင္ဌာနမွာ ႀကီးၾကပ္ေရးမႈးရာထူး အဆင့္တုိးသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေမရိကန္ေတြရဲ့ အိပ္မက္တခုျဖစ္တဲ့ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ရာနဲ႔ ေနထုိင္ႏုိင္ေရးဆုိတာကုိ ဘီလီ က အေသအခ်ာမက္ပစ္လုိက္ေတာ့တယ္။

ဘီလီ ဝယ္လုိက္တဲ့အိမ္ေလးက ကုန္းျမင့္ေလးေပၚက အိမ္ေလး။ အိမ္ေလးက သိပ္မက်ယ္လြန္း မက်ဥ္းလြန္း မိသားစု တစု အတြက္ေတာ့ ေနေလာက္ေအာင္က်ယ္ဝန္းတဲ့ အိမ္ေလး။ ဘီလီကုိယ္တုိင္ ေဆးအျဖဴေရာင္ေလး ျပန္သုတ္ထားတယ္ ။ အိမ္ေလးရဲ့မ်က္ႏွာစာ အဝင္လမ္း ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ပန္းပင္ေရာင္စုံေလးေတြကုိ စုိက္ထားေသးတယ္။ ကုန္းဆင္ေျခေလ်ာေျမေနရာေလးကုိေတာ့ ျမက္ပင္စိမ္းေတြကုိလည္း စနစ္တက် ေမြးျမဴထားေသးတယ္။ အဲဒီျမက္ခင္းေလးထဲမွာ ေရပန္းေလးတခု နဲ႔ ေရကန္ေလးတကန္႐ွိတယ္။ ေရကန္ထဲမွာေတာ့ ဘီလီ့ အႀကိဳက္ ေ႐ႊငါးေလး ေတြေမြးထားတယ္။ ေတာင္ကုန္းေပၚကအိမ္ေလးကုိ ျမင္လုိက္တဲ့သူမွန္သမွ် စိမ္းစုိလန္းဆန္းမႈကုိ ခံစားသြားရတာႀကီးပဲ။

ဘီလီ ေရာ မန္ဒီ ပါ ႏွစ္ေယာက္လုံးက မိဘမဲ့ေဂဟာေတြမွာ ႀကီးျပင္းလာရေတာ့ မိသားစု အိမ္ေလး ဆုိတာကုိ သူတို႔ဘဝမွာ အလုိခ်င္ခဲ့ဆုံး။ ခုေတာ့ ဘီလီ့ဆႏၵေတြျပည့္ဝခဲ့ၿပီ။ သူ႔ဘဝမွာ ကားနဲ႔ အိမ္နဲ႔ မယားအလွနဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ ဘီလီတုိ႔ အိမ္ေထာင္မွာ သားေလးတေယာက္တုိးပြားလာတယ္။ ဘီလီ ကေတာ့ အလုပ္ကုိ အရင္ထက္ ႏွစ္ဆပုိလုပ္တယ္။ အခ်ိန္ပုိေတြ ဆင္းတယ္ သူမ်ားခြင့္ယူတယ္ ဆုိလုိ႔ ဘီလီ ကုိ အစားဝင္ခုိင္း ရင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ပဲ လုပ္လုိက္တာပဲ။

အဲ အိမ္ေထာင္သက္ ၇ ႏွစ္ၾကာေတာ့မွ ဘီလီ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီႏွစ္ အတြင္း အေမရိကမွာ စီးပြားေရးဆုတ္ကပ္ ႀကီးထဲမွာ ဘီလီတုိ႔ စက္႐ုံဟာလည္း စီးပြားေရးက်တဲ့အတြက္ လူေလ်ာ့တဲ့ အထဲမွာ ဘီလီ ပါသြားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္နဲ႔ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ မန္ဒီကလည္း အသည္းအသန္ မမာျဖစ္တယ္။ ဘီလီ့မွာ အလုပ္ျပဳတ္လုိ႔ ေနာက္ အလုပ္႐ွာမယ္ႀကံကာ႐ွိေသး မန္ဒီက အျပင္းဖ်ားေတာ့ လူမမာ ကုိ ျပဳစုရ၊ လူမမယ္ သားေလးကုိ ထိမ္းေက်ာင္းရနဲ႔ အေတာ့္ကုိ အလုပ္႐ႈပ္သြားတယ္။

အဲ ကံၾကမၼာ မုန္တုိင္းက မၿပီးေသးဘူး အေႂကြးေတြက ပတ္လည္ဝိုင္းလုိ႔ေနတယ္။ အလုပ္ျပဳတ္လုိ႔ အလုပ္သမား နစ္နာေၾကးေတာ့ ရပါရဲ့ ဒါကလည္း ေပးစရာ႐ွိတဲ့ အိမ္ဖုိး၊ အေႂကြးဝယ္ကတ္၊ ကားဖုိး၊ ဒါေတြအတြက္ေတာ့ မလုံေလာက္။ အိမ္ဖုိးမေပးႏုိင္တာက ဘီလီ့ အတြက္ အႀကီးမားဆုံးျပႆနာ။ သူတုိ႔ၿမိဳ႔မွာက စက္႐ုံေတြမ်ားေတာ့ စက္႐ုံေတြရပ္ရင္ လူေတြလည္းစက္႐ုံေတြနဲ႔ အတူတူ အလုပ္နားလုိက္ရတာပဲ။ တခုပဲ႐ွိတယ္ မရပ္ႏုိင္တာက ဘီလီတုိ႔ လုိ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ ခံစားေနရတဲ့ ေသာကေတြ။

သူ႔ အတြက္ေတာ့ မနက္ဆုိ အလုပ္႐ွာထြက္မယ္ ညေနခင္းဆုိ အလုပ္မရလုိ႔ စိတ္ဓါတ္က်ၿပီးျပန္လာမယ္။ လက္ထဲမွာလည္း အၿမဲ ပုလင္းတလုံးပါလာမယ္။ ညဆုိမူးမယ္ ဒါကလည္း သူခံစားေနရတဲ့ ပူပင္ေသာကေတြကုိ ခဏတာေတာ့ ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏုိင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ သူထင္လုိ႔ပဲ။ အဲလုိနဲ႔ ေနလာတာ ဘီလီတေယာက္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္တာ ၅လ ေလာက္႐ွိလာၿပီ စုထားေဆာင္းထားတာေလးေတြလည္း အိမ္ဖုိးေပးရတာနဲ႔ လုံးပါးပါးလာၿပီ။ အခုခ်ိန္အထိ အလုပ္တခု မယ္မယ္ရရ မရေသး။ ေနာက္လ အိမ္ဖုိးေငြေပးဖုိ႔ေတာင္ လက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံက မျပည့္ခ်င္ေတာ့။ ဒီအိမ္ေလးကုိေတာ့ သူအဆုံးမခံႏုိင္ အိမ္ဝယ္တာၾကာၿပီဆုိေတာ့ ေႂကြးအျပည့္ ဆပ္ႏုိင္ဖုိ႔ သိပ္မလုိေတာ့။ ခုခ်ိန္မွေတာ့ ပုိက္ဆံ မေပးႏုိင္လုိ႔ဆုိၿပီး အိမ္ေလးကုိ လက္မလြတ္လုိက္ခ်င္။ ဒီအိမ္ေလးက သူ႔ဘဝဆုိလည္း ဟုတ္တယ္၊ သူ႔မိသားစုအိမ္ေလးဆုိလည္း ဟုတ္တယ္။

ဘီလီ့မွာ ေသာကေတြဝင္လာၿပီး အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြမ်ားလာတယ္။ ညဦးပုိင္းမူးေအာင္ ေသာက္ထားတုန္း ခဏပဲ အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ညဥ့္လယ္ေလာက္က့် ႏုိးလာၿပီး မုိးလင္းတဲ့ အထိျပန္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ မန္ဒီက ေျပာတယ္ ႐ွင္က အိပ္ေပ်ာ္ေနလည္း ဂေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ဘာေတြေျပာေနမွန္းလည္း မသိဘူးတဲ့။ ေသခ်ာတာ က သူဟာ ေသာကေတြကုိ အိပ္မက္ထဲထိ သယ္သြားမိတယ္ဆုိတာပဲ။ သ႔ူကုိယ္သူ သတိမထားမိလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ သူဟာ အရက္စြဲေနခဲ့ၿပီ။

ဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ နယူးေယာက္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္မိရင္း ၿမိဳ႔ေပၚမွာေတာ့ အလုပ္တခုမဟုတ္တခု ရႏိုင္ေကာင္းရဲ့ ဆုိၿပီး သူ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ေပၚကုိ တက္လာခဲ့တယ္။ သူေနထုိင္တဲ့ၿမိဳ႔မွာေတာ့ အလုပ္ေတြ႐ွားပါးစျပဳေနၿပီဆုိေတာ့ သူ႔မွာ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ လမ္းမ႐ွိေတာ့။

ဘီလီ ဟာ သူ႔ကုိယ္သူ ေယာက္ရက္ခပ္ ႐ႈပ္ပြေနတဲ့ ဘယ္ေသာအခါကမွ အိပ္ေမာက်ခဲ့ဟန္မတူတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး တခုထဲကုိ ပစ္ခ်လုိက္တယ္။ သူ႔လုိ အလယ္တန္းပညာပဲေအာင္ထားတဲ့ သူတေယာက္အတြက္ေတာ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး က အနည္းဆုံး အလုပ္ၾကမ္းတခုခုေတာ့ ေပးႏုိင္ေကာင္းပါရဲ့လုိ႔သူေတြးထင္ထားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အကူအညီနဲ႔ဲ မုိးပ်ံတုိက္ေတြရဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ေတြသန္႔႐ွင္းတဲ့ ကုမၸဏီမွာသူအလုပ္ရခဲ့တယ္။

“ကဲ..ကုိယ့္လူ အလုပ္စလုိ႔ရၿပီေဟ့ …” ဘီလီ ပုခုံးကုိ စမစ္ ပုတ္လုိက္တာဟာ သူ႔ကုိိ အတိတ္က လႈပ္ႏုိးလုိက္သလုိျဖစ္သြားတယ္။

ကားထဲက လုိအပ္တဲ့ ပစၥည္းကိရိယာေတြကုိ သယ္ထုတ္ စမစ္ ခုိင္းတာေတြကုိ လုပ္ရင္းနဲ႔ သူ အလုပ္႐ႈပ္ေန ေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ တုိက္အထပ္အျမင့္ေတြရဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ေတြကုိ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ရတာ အႏာၱရယ္ အေတာ္မ်ားတယ္။ တုိက္ေခါင္မုိးေပၚက ႀကိဳးနဲ႔ ဆုိင္းခ်ထားတဲ့ ပုခက္လုိမ်ဳိး ခါးေစာင္းေလာက္ျမင့္တဲ့ သံပုိက္ ေတြတန္းၿပီး အကာရံသေဘာလုပ္ထားတဲ့ အခင္းသာပါၿပီး အမုိးမပါတဲ့ ၆ေပ ေလာက္႐ွည္တဲ့ ေနရာေလးကေန ျပဴတင္းေပါက္မွန္ေတြကုိ ေရနဲ႔ေဆး၊ ျပန္ေျခာက္ေအာင္သုတ္၊ ေပၚလစ္ျပန္တင္။ ဒါေတြအားလုံးကုိ ေလဟာနယ္ထဲမွာ ႀကိဳးတန္းလန္းဆုိင္းထားတဲ့ ပုခက္စင္ေပၚကလုပ္ ရတာဆုိေတာ့ လက္ဝင္လွတယ္။ ပုခက္က တခါတေလ ေလနဲ႔အတူ ယိမ္းထုိးေနတဲ့ အခါလည္း႐ွိေသးတယ္။

ခုလည္း ဘီလီနဲ႔ စမစ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ လုပ္ငန္းစဖုိ႔ ေခါင္မုိးေပၚေရာက္ေနၿပီး စမစ္က ပုခက္စင္နဲ႔ ဆုိင္းထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကုိ ခုိင္မခုိင္ ေသခ်ာျပန္စစ္ေနတယ္။ သူတုိ႔ခါးေတြမွာလည္း အသက္ကယ္ႀကိဳးေတြကုိ ခ်ည္လုိက္တယ္။ ပုခက္စင္ကေတာ့ ေလထဲမွာ တန္းလန္းခ်လုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ အားလုံးေသခ်ာၿပီဆုိေတာ့မွ ဘီလီတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ပုခက္ထဲကုိ ဝင္လုိက္ၾကတယ္။

ညကေသာက္ထားတာေရာ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့အ႐ွိန္နဲ႔ပါ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ရီတီတီျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘီလီက သူ႔ကုိယ္ခႏၶာႀကံခုိင္မႈကုိ သူအျပည့္အဝယုံၾကည္တယ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ၁၀ ထပ္ အျမင့္ကေနစၿပီး သန္႔႐ွင္းရမွာ။ ဒီေန႔မွ ရာသီဥတုကလည္း အေတာ္ေလး အပူခ်ိန္ျမင့္တယ္ ေႏြဦးေရာက္ၿပီဆုိေတာ့ ေနရဲ့ အေရာင္ကစူးစူး႐ွ႐ွ။ ေႏြဦးရဲ့ ေလညွင္းေလးက ဘီလီ ပါးျပင္က ပါးသုိင္းေမြးေတြကုိ ၾကည္စယ္ ကလူျပဳသြားတယ္။ သူတို႔ေရာက္ေနတဲ့ ၁၀ ထပ္က ေျမျပင္ထက္ ၁၃၈ ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ေနရာ။ အလုပ္ကုိ လက္ကသာလုပ္ေနတာ စိတ္ကေတာ့ သူ႔ မိန္းမ မန္ဒီရယ္ သူ႔သားငယ္ေလးဆီကုိ ျပန္ျပန္ေရာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ဖုိးေငြ ၊ ေႂကြးမ်ား၊ အိမ္လြမ္းတဲ့စိတ္။

သူ မွန္ျပဴတင္းေတြ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္တဲ့ အထပ္က အခန္းထဲမွာ ကေလးေမြးကင္းစေလး႐ွိပုံရတယ္။ ကေလးေလး ငုိေနတဲ့ စူးစူး႐ွ႐ွ အသံဟာ သူ႔ အာ႐ုံကုိ အေႏွာက္အယွက္ေပးလာတယ္။ ကေလးကလည္း မရပ္တန္းကုိ ဆက္တုိက္ငုိေနေတာ့တယ္။ ေလျပင္းတခ်က္ အေဝ့မွာ ပုခက္စင္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ဘီလီ့ လက္ထဲမွာကုိင္ထားတဲ့ မွန္သုတ္ေနတဲ့ အဝတ္ေလး လြင့္စင္က်သြားတာကုိ သူ႔မ်က္လုံးေတြ က ေျမျပင္ အထိၾကည့္မိ လုိက္တယ္္။

ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ အျမင္အာ႐ုံေတြ မသဲကြဲပဲ အရိပ္ေတြယိမ္းထုိးေနတယ္ သူ႔မ်က္လုံးေတြကုိ ေယာင္ၿပီးမွိတ္ထားလိုက္တယ္။ ကေလးရဲ့ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငုိသံက လုိသည္ထက္ပုိၿပီးက်ယ္ေလာင္ေနလုိ႔ နားေတြကုိပါ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ပိတ္ထားလုိက္တယ္။ ေခါင္းထဲမွာ အရမ္းကုိက္ခဲလာတယ္။ ဘီလီ ဒူးေထာက္ၿပီး ထုိင္ခ်လုိက္တုန္းမွာ ေဘးနားက စမစ္ရဲ့ အသံေတြကုိၾကားေနရတယ္။ ေလကုိ႐ူမယ္ဆုိၿပီး ေခါင္းကုိေမာ့လုိက္မွာ ေန႔ခင္းေနေရာင္ စူးစူးဝါးဝါးက သူ႔မ်က္စိေတြကုိ ကန္းသြားေစတယ္။ အတင္းႀကိဳးစား ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ နဖူးကေခၽြးေတြက မ်က္လုံးထဲကုိ ဝင္လာျပန္တယ္။ သူ ေသြး႐ူးေသြးတမ္း နဲ႔ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနလုိ႔ ပုခက္စင္ေလးဟာလည္း ေလေပၚမွာ ယိမ္းထုိးလုိ႔ေနတယ္။

ေနာက္ဆုံး သူသိလုိက္တာေတာ့ နားထဲမွာ ေလတုိးသံႀကီး ကုိျပင္းျပင္းထန္ထန္ၾကားလိုက္ ၿပီး ခႏၶာကုိယ္ဟာ ဖြဲႏုအိပ္ႀကီးတခု ပစ္ခ်လုိက္သလုိ ေျမျပင္နဲ႔ ႐ုိက္္ခတ္ လုိက္ရင္း တကုိယ္လုံး နာက်င္မႈေတြအတုိင္းဆမဲ့ခံစား လုိက္ရေတာ့တယ္။

အ႐ုိးေတြအားလုံးက်ဳိးေက်ၿပီး ေပ်ာ့ဖတ္တခုလုိျဖစ္ေနတဲ့ ေသြးအုိင္ထဲကခႏၶာကုိယ္တခုရဲ့ နားမွာ လူေတြဝုိင္းအုံေန ရင္း တေယာက္တေပါက္ေျပာဆုိေနက်တယ္။ ဒီထဲမွာ လမ္းေဘး ေကာ္ဖီဆုိင္မွာထုိင္ေနတဲ့ အဖုိးအုိ ႏွစ္ဦးရဲ့ ျငင္းခုံတဲ့ အသံက စီစီညံေနတယ္။

“ခုန္ခ်လုိက္တာ မင္းမေတြ႔ဘူးလား ..သူ႔ကုိယ္သူသတ္ေသတာေနမွာ”
“ ဟာ…. မဟုတ္ဘူးလုိ႔ေျပာေနတယ္ မင္းလည္းေတြ႔ရဲ့သားနဲ႔ ျပဳတ္က်လာတာကြ”
“ခုန္ခ်တာကြ… ” ……… ………. “မဟုတ္ဘူးေဟ့ ျပဳတ္က်တာပါလုိ႔ေျပာေနသားနဲ႔ကြာ”
ရင္ခြဲ႐ုံကားလာၿပီး ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ခႏၶာကုိယ္ ကုိ သယ္သြားၿပီးတဲ့ အထိ သူတုိ႔အျငင္းမရပ္ႏုိင္ေသး။

ဘီလီ့ရဲ့ ဝိဥာဥ္ ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ အိမ္ေလးနဲ႔ မိသားစုေလး႐ွိတဲ့ၿမိဳ႔ေလးဆီကုိ အေသာ့ႏွင္ေနေလၿပီ။

ဘီလီသိရင္ ဝမ္းသာမဲ့ ေနာက္အေၾကာင္း တခု႐ွိေသးတယ္ အိမ္ေလးကုိ သူ႔အသက္အာမခံေၾကးေငြနဲ႔ အျပတ္္ ေငြေခ်လုိက္ႏုိင္လုိ႔ မန္ဒီ နဲ႔ သားေလး ဟာ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့အိမ္ေလးကုိ ပုိင္ဆုိင္သြားတယ္ဆုိတာပါပဲ။



စုိးသင့္ေဆြ
ႏုိဝင္ဘာလ ၂၆၊ ၂၀၀၈
ေန႔လည္ ၂း၀၀
(ဓါတ္ပုံကုိ www.jeanccohn.com ယူပါသည္။)



7 comments:

ကုိေအာင္ said...

အမပုိ႕စ္ကုိ စာဖတ္ရတာ အရမ္းေကာင္းတယ္
အမ။

လူလ said...

မဂၤလာပါ မေယာ
မိုက္ပ .. ေလးစားသြားျပီဗ်ာ။ စတိုင္သစ္ ဘ၀သရုပ္ေဖၚ တခု ခ်ယ္မွဳန္းထားတာ၊ ကြ်န္ေနာ္တို့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ဒါေတြလဲ ရွိတာ သတိထားမိလိုက္ဘူး။ အေတြး လန္းတယ္။

အားေပးလ်က္..

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ...

ေဆာင္းယြန္းလ said...

ဖတ္ၿပီးေၾကကြဲသြားရတာအမွန္ပါဘဲ.တကယ့္ၿဖစ္ရပ္မွန္
လား...တကယ္ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းဘဲၿဖစ္
ၿဖစ္ေၾကကြဲစရာေကာင္းတာေတာ့အမွန္ဘဲ..
ခင္မင္လ်က္....

Anonymous said...

ေတာ္ေတာ္ေၾကကြဲဖို႕ေကာင္းတာပဲ
မဆီမဆိုင္ နာဂစ္မွာအသစ္ျပန္မေဆာက္နိုင္ေတာ့တဲ့ ျပိဳပ်က္သြားတဲ့ အိမ္ေတြ မိဘေပ်ာက္သြားတဲ့ ကေလးေတြ ကို ျမင္ေယာင္မိတယ္..
ဘာပဲေျပာေျပာ အသက္အာမခံေၾကးျပန္ရလို႕ ေတာ္ေတာ့တယ္ေနာ္ နာမက်မ္းျဖစ္ေနတဲ့ ဇနီးနဲ႕ ရင္ေသြးေလးအတြက္ ေနစရာေလး အပိုင္ရလိုက္လို႕
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ပို႕စ္ေလးပါ မ်ားမ်ားေရးေနာ္..
ေကာ္မန္႕ေပးသြားတာလည္း ေက်းဇူးတင္တယ္ ဟုတ္တယ္ အတူတူပဲ..:)

MANORHARY said...

ဘီလီရဲ႕အိမ္ကေလးမွာသူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ကေလးေတြဘယ္လို
မ်ားေနရစ္ခဲ့ပ...လို႔ေတြးေနမိတယ္။

MrDBA said...

အမရဲ႕စာေတြ ေတာ္ေတာ္ဖတ္လို႔ေကာင္းတယ္ဗ်။ ေနာက္ေရးႏိုင္တာကိုလဲ အားက်တယ္ဗ်ာ။

ေမျငိမ္း said...

သမီး..
ေရးထားတာ ေၾကာက္စရာၾကီး :D