တခ်ဳိ႔လူေတြမွာတစုံတရာကုိအလြန္အမင္းေၾကာက္လန္႔တဲ့စိတ္(phobia)ရွိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႔က ပင့္ကူေၾကာက္တယ္၊ တခ်ဳိ႕ကဖားကုိေၾကာက္တယ္၊ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ေျမြကုိေၾကာက္ၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အျမင့္တက္ေလွကားေတြကုိေၾကာက္လန္႔တတ္တယ္။ ေတာ္တန္ယုံအျမင့္ကုိေတာ့ ေၾကာက္ေလ့မရွိပါဘူး အျမင့္ေစာက္နက္နက္ေလွကားေတြေပၚမွာေရာက္ေနတဲ့့အခါ လိမ့္က်သြားမွာကုိစုိးရိမ္ရင္း နဲ႔ ဒူးေတြတုန္ျပီး ေျခမျမဲလက္မျမဲ ျဖစ္တတ္တာပါ။
ေလွကားဆုိတာကလည္း ဆုိင္းဘုတ္ေတြ မ်က္ႏွာက်က္မီးဆုိင္းေတြ ကုိ ျပဳျပင္တဲ့ အခါ အသုံးျပဳေလ့ ရွိတဲ့ ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာက္ေလွကားေတြကုိအေၾကာက္ဆုံးေပါ့။ အဲဒီ ေလွကားေတြကုိ တက္ရရင္ တက္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ကုိ ျပန္လွန္က်သြားေတာ့မယ္လုိလုိ ေျခေထာက္ေတြအကုပ္မမိခ်င္ေတာ့။ လက္ကလည္းေလွကားေဘာင္ေတြကုိ လြတ္က်မွာစုိးလုိ႔ပုိပုိျပီးဖက္တြယ္၊ဒူးေတြကမခုိင္ခ်င္နဲ႔ ျပဳတ္က်မွာစုိးလုိ႔ပုိဖက္တြယ္ေလ ပုိဆုိးေလေပါ့။ ဒီလုိႏွစ္ေခ်ာင္းေထာက္ေလွကားေတြတက္ရဖုိ႔ကလည္းေတာ္ေတာ္ေလး အခြင့္အေရးနည္းပါတယ္။ မ်က္ႏွာက်က္ကမီးလုံးေတြကၽြမ္းသြားတဲ့ အခါမ်ဳိးမွ ခဏတက္လဲတာေလာက္ပါပဲ။ ဒါကလည္း တေယာက္ေယာက္ ကုိ အကူအညီေတာင္းလုိက္ရင္ ျဖစ္တာပဲ။ မီးလုံးေလးလဲခ်င္လုိ႔ ခဏကူညီပါေနာ္...ဆုိျပီး။ အဲ….မရတာက “စက္ေလွကား“စက္ေလွကားကေတာ့ ဘယ္လုိမွမရ အကူအညီေပးပါ ဆုိျပီး ဘယ္သူ႔ကုိမွ ကုိယ့္အစားေလွကားကုိတက္စီးခုိင္းလုိ႔မရဘူးေလ။ ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ခရီးကို ကုိယ္တုိင္သြားမွရမွာကုိး။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကဆုိရင္ ေရႊတိဂုံဘုရားကုိ စက္ေလွကားနဲ႔ဘယ္ေတာ့မွ မတက္ဘူး။ သူမ်ားေတြကေတာ့ ထင္မွာ သူ႔ခမ်ာေတာ္ေတာ္ ကုသုိလ္လုိခ်င္ ရွာတယ္ေပါ့။ (လူႀကီးေတြေျပာတာ ၾကားဖူးတာပါ ဘုရားဖူးရင္ ္ေျခေထာက္နဲ႔ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိးၿပီး တက္ရင္ကုသုိလ္ရတယ္လုိ႔)
အဲဒီေၾကာက္တတ္တဲ့စိတ္က ႏုိင္ငံျခားလည္းေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္ညစ္ရေရာ၊ ဒီမွာက ဘယ္နားသြားသြား စက္ေလွကားေတြနဲ႔ ေရွာင္လုိ႔မလြတ္။ လူေတြကုိေလွကားတက္ရတာ သက္သာေအာင္ရယ၊္ ျမန္ဆန္ေအာင္ရယ္ေပါ့ေလ။ သူတုိ႔က အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးေပမဲ့ ဒီမွာ က ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပခ်င္။ သူတုိ႔ေခတ္မွီတာက ဒီမွာ ဒုကၡေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ေခတ္မမွီဘူး တုံးတယ္ပဲေျပာၾကပါေစေတာ့ ဘယ္လုိမွကုိ မစီးခ်င္။ေတာ္ယုံတန္ယုံအျမင့္ဆုိရင္ေတာ့ကိစၥမရွိ။ ျမင့္လည္းျမင့္မတ္လည္းမတ္တဲ့ စက္ေလွကားေတြ ဆုိရင္ေတာ့ေအာ္ေတာင္ငုိခ်င္တယ္။စက္ေလွကားေတြကကုန္တုိက္ေတြ၊႐ုံးေတြ နဲ႔ ေျမေအာက္ရထား ဘူတာ႐ုံေတြမွာတြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ေလးသုံးက်တာကုိး။ ဒီေတာ့လည္း ဘာခက္တာလုိက္လုိ႔ ဓါတ္ေလွကားေတြရွိတာပဲ စက္ေလွကားနဲ႔တက္ရဖုိ႔ၾကံဳလာျပီဆုိရင္ ဓါတ္ေလွကားကုိ႐ွာေပါ႔လုိ႔ ေစာတက တက္ခ်င္မွာပဲ။ အဲဒီဓါတ္ေလွကားေတြကလည္း အစဥ္အျမဲေကာင္း မေနတတ္က်ဘူးေလ သူတုိ႔လည္း စက္ကိရိယာဆုိေတာ့ ပ်က္တဲ့အခါရွိတာေပါ့၊
အဲလုိမ်ဳိးၾကံဳရမွာကုိေတာ့ေတြးေတာ့ေတြးမိသား..အဲ တကယ္ၾကံဳရေတာ့မွေတာ္ေတာ္ကုိ အၾကပ္႐ုိက္ေတာ့တာပဲ အဲဒီေန႔က ခုေနေနတဲ့ၿမိဳ႔ကုိေျပာင္းခါစ သမီးေလးကုိယ္၀န္နဲ႔ေဆး႐ုံရက္ခ်ိန္းသြားရတဲ့ေန႔ အမ်ဳိးသားကလည္း အလုပ္သြားေတာ့ တေယာက္တည္း ေဆး႐ုံသြားတဲ့ေန႔ေပါ့။ အဲဒီ ဘူတာ႐ုံကေနရထားတခါမွ မစီးဖူးဘူးေလ ဒီေတာ့ ေလွကားအေျခအေနကုိ လုံး၀မသိဘူးေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိမ္ကထြက္တည္းက မုိးေတြက႐ြာေနတယ္ နည္းနညး္လည္း ေနာက္က်ေနလုိ႔ လမ္းကုိ သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာတာ ဘူတာလည္းေရာက္ေရာ အေမာကုိ ဆုိ႔ေရာပဲ။ ေလွကားထိပ္မွာ ရပ္ေနရင္းနဲ႔ ေအာက္ကုိေတာင္ ေသခ်ာမၾကည့္ရဲေတာ့။ ဒါနဲ႔ ဓါတ္ေလွကားကုိ လုိက္ရွာေတာ့.. ေဘးကလူေတြညႊန္တာနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ေတြ႔ပါရဲ႔ တံခါး၀မွာ စာကပ္ထားတယ္ ပ်က္ေနသည္တဲ့။ အဲဒါမွဂြက်ၿပီ ေဆး႐ုံကအခ်ိန္လည္းနီးေန ၿပီ တကၠစီဌားဖုိ႔ ကလည္း ေငြသား (Cash)ကမပါ။ အင္း ဒုကၡေတာ့ေရာက္ၿပီ အနီးနားမွာလည္း ပုိက္ဆံထုတ္လုိ႔ရတဲ့ ATM ကမ႐ွိ။ လမ္းကလည္း ကုိယ္တင္မက ဗုိက္ကုိပါသယ္ေနရေတာ့ ခုေလာက္ေ၀းေ၀းေလွ်ာက္တာနဲ႔ေတာင္ ေမာေနၿပီ။ ကဲ.. ေ႐ြးစရာ ႏွစ္လမ္းပဲရွိတယ္ .. စက္ေလွကားကုိစီးမလား၊ ဆရာ၀န္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတာကုိ ဖ်က္မလား။ ဆရာ၀န္ကလည္း ဖ်က္လုိ႔မျဖစ္ ေနာက္တခါ ရက္ခ်ိန္းရဖုိ႔ဆုိ ေတာ္ေတာ္ျပန္ေစာင့္ရမယ္ ကုိယ္၀န္ကလည္း ဒီၿမိဳ႔ေျပာင္းၿပီးမွ တခါမွ ဆရာ၀န္နဲ႔ မျပရေသး။ ေလွကားကုိၾကည့္ ျပန္ေတာ့လည္း ျမင့္႐ုံတင္မကဘူး မတ္ေစာက္လုိက္တာမွ ေၾကာက္႐ြံ႔ဖုိ႔္ လုံေလာက္္တဲ့ အဆင့္ထက္ေတာင္မွပုိေသး။ မတတ္ႏုိင္ဘူး စိတ္ကုိတင္းၿပီးသြားရေတာ့မွာပဲ။ ေလွကားထိပ္မွာရပ္ရင္းနဲ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အ၀ါေရာင္အကြက္ထဲ ေျခေထာက္လွမ္းဖုိ႔ ေျခတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနလုိ႔ ေနာက္ကလူေတြကုိ လမ္းပိတ္သလုိေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ တေယာက္က ေမးသြားတယ္ မင္းအဆင္ေျပရဲ႔လားလုိ႔ ဆုိၿပီးေတာ့ “အင္း“လုိ႔သာ ျပန္ေျဖလုိက္ရတယ္ မ်က္စိမ်က္ႏွာကပ်က္လုိ႔။
ကဲ.. ေလကုိ၀၀႐ႈသြင္းလုိက္ၿပီးေတာ့ ေလွကားထစ္ေတြေပၚကုိေျခခ်လုိက္တယ္ စိတ္ထဲမွာလည္းငါျဖစ္တယ္ ငါလုပ္ႏုိင္မွာလုိ႔စိတ္သြင္းလုိက္တယ္။ ေလွကားကေတာ့ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေအာက္မွာ တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔နဲ႔ခႏၶာကုိယ္ကုိ စၿပီးသယ္ေဆာင္သြားေနတယ္။ ေအာက္ကုိလုံး၀ငုံမၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး မ်က္လုံး ေတြကုိေကာင္းကင္႐ွိရာပုိ႔ စိတ္ကုိလည္း ေလွကားေပၚမွာ ရပ္ေနတယ္လုိ႔ မေတြးပဲ ေျမျပင္ေပၚမွာ ရပ္ေနသလုိမ်ဳိးေတြးရင္း နဲ႔ လက္ကလည္း စက္ေလွကား လက္ရန္းေတြကုိ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ရင္းေပါ့။ အေရးထဲ ဗုိက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ေ႐ွ့ကို ငုိက္က်သြားမွာ စုိးရိမ္ ရေသးတယ္။ ေဘးဘီကလူေတြကေတာ့ သတိေတာင္မထားမိ သူတုိ႔ဘာသာ ေအးလူလူ။ စိတ္ထဲမွာ ေအာက္ကုိ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့လုိ႔ ဆုေတာင္းေနမိရင္း အသက္ကုိမွန္မွန္႐ႈၿပီးစိတ္ကုိ တျခားကုိပုိ႔ ေနရတယ္။ တ၀က္ေက်ာ္ေရာက္ေတာ့မွ စိတ္ေအးသြားေရာ အျမင့္ကသိပ္မေၾကာက္တဲ့ အေနအထားကုိ ေရာက္ေနၿပီေလ။ စက္ေလွကားကေတာ့ မွန္မွန္ေ႐ြ႔လ်ားရင္းနဲ႔ သူ႔ေပၚမွာ႐ွိတဲ့ ၀န္ထုတ္၀န္ပုိးခႏၶာကုိယ္ေတြကုိ သယ္ပုိးလုိ႔။ ေအာက္ဆုံးအဆင့္ ေရာက္လုိ႔ ေျခေထာက္က စက္ေလွကားေပၚကေနခြာရေတာ့မွပဲ ခႏၶာကုိယ္တခုလုံးမွာ ႐ွိတဲ့ အေၾကာေတြအားလုံး ေျဖေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားလုိက္တာ။ အင္း..ဒီလုိေတာ႔ ဘယ္ဆုိးလုိ႔လည္း ေၾကာက္တယ္ဆုိၿပီး လွည့္သာျပန္ခဲ့ရင္ ဆရာ၀န္ရက္ခ်ိန္းလည္းပ်က္၊ ေနာက္အေခါက္ေတြမွာ ဒီလုိမႀကံဳရဘူးလုိ႔ ဘယ္ေျပာႏုိင္ပါ့မလည္း။ ဒီလုိပဲစိတ္ကုိထိန္းၿပီး ရင္ဆုိင္လုိက္ေတာ့လည္း ျဖစ္သြားတာပဲ။ အဓိက..စိတ္္ပဲေပါ့။ ေၾကာက္တယ္ဆုိတာလည္း စိတ္ပဲ၊ အဲဒီေၾကာက္တဲ့စိတ္ကုိ ျပန္ထိန္းဖုိ႔ တတ္ႏုိင္တာလည္း စိတ္ပါပဲ။
ဒီလုိဆုိေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ အမွတ္မထင္ျဖစ္ရပ္ေလးကေန အသိတရား တခုကုိ ခရီးသြားဟန္လြဲေလး ရလုိက္တာေပါ့လုိ႔ ရထားစီးသြားရင္းနဲ႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ အျပန္လမ္းကုိလည္း ရထားစီးျပီးပဲ အိမ္ကုိျပန္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္္။ ျမင့္ျမင့္မတ္မတ္ စက္ေလွကားႀကီးတခုကုိ အျပန္လမ္းမွာမလႊဲမေသြစီးရဦးမွာ သိသိနဲ႔ေပါ့။ ဒီျဖစ္ရပ္ေလးျဖစ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္း အျမင့္တက္စက္ေလွကားေတြဟာ ေၾကာက္စရာမေကာင္းေတာ့ပဲ စိန္ေခၚေနတဲ့ ကစားပြဲ တခုလုိခံစားလာရေတာ့တယ္။ စက္ေလွကားေတြကုိ အႏုိင္ရလုိက္တယ္လုိ႔မထင္ပဲ ဘာမဟုတ္တဲ့ ေၾကာက္လန္႔စိတ္တခုကုိ စိတ္နဲ႔ျပန္အႏုိင္ယူရတာကုိပဲ ေပ်ာ္စရာျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
ေလွကားဆုိတာကလည္း ဆုိင္းဘုတ္ေတြ မ်က္ႏွာက်က္မီးဆုိင္းေတြ ကုိ ျပဳျပင္တဲ့ အခါ အသုံးျပဳေလ့ ရွိတဲ့ ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာက္ေလွကားေတြကုိအေၾကာက္ဆုံးေပါ့။ အဲဒီ ေလွကားေတြကုိ တက္ရရင္ တက္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ကုိ ျပန္လွန္က်သြားေတာ့မယ္လုိလုိ ေျခေထာက္ေတြအကုပ္မမိခ်င္ေတာ့။ လက္ကလည္းေလွကားေဘာင္ေတြကုိ လြတ္က်မွာစုိးလုိ႔ပုိပုိျပီးဖက္တြယ္၊ဒူးေတြကမခုိင္ခ်င္နဲ႔ ျပဳတ္က်မွာစုိးလုိ႔ပုိဖက္တြယ္ေလ ပုိဆုိးေလေပါ့။ ဒီလုိႏွစ္ေခ်ာင္းေထာက္ေလွကားေတြတက္ရဖုိ႔ကလည္းေတာ္ေတာ္ေလး အခြင့္အေရးနည္းပါတယ္။ မ်က္ႏွာက်က္ကမီးလုံးေတြကၽြမ္းသြားတဲ့ အခါမ်ဳိးမွ ခဏတက္လဲတာေလာက္ပါပဲ။ ဒါကလည္း တေယာက္ေယာက္ ကုိ အကူအညီေတာင္းလုိက္ရင္ ျဖစ္တာပဲ။ မီးလုံးေလးလဲခ်င္လုိ႔ ခဏကူညီပါေနာ္...ဆုိျပီး။ အဲ….မရတာက “စက္ေလွကား“စက္ေလွကားကေတာ့ ဘယ္လုိမွမရ အကူအညီေပးပါ ဆုိျပီး ဘယ္သူ႔ကုိမွ ကုိယ့္အစားေလွကားကုိတက္စီးခုိင္းလုိ႔မရဘူးေလ။ ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ခရီးကို ကုိယ္တုိင္သြားမွရမွာကုိး။ ရန္ကုန္မွာတုန္းကဆုိရင္ ေရႊတိဂုံဘုရားကုိ စက္ေလွကားနဲ႔ဘယ္ေတာ့မွ မတက္ဘူး။ သူမ်ားေတြကေတာ့ ထင္မွာ သူ႔ခမ်ာေတာ္ေတာ္ ကုသုိလ္လုိခ်င္ ရွာတယ္ေပါ့။ (လူႀကီးေတြေျပာတာ ၾကားဖူးတာပါ ဘုရားဖူးရင္ ္ေျခေထာက္နဲ႔ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိးၿပီး တက္ရင္ကုသုိလ္ရတယ္လုိ႔)
အဲဒီေၾကာက္တတ္တဲ့စိတ္က ႏုိင္ငံျခားလည္းေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ စိတ္ညစ္ရေရာ၊ ဒီမွာက ဘယ္နားသြားသြား စက္ေလွကားေတြနဲ႔ ေရွာင္လုိ႔မလြတ္။ လူေတြကုိေလွကားတက္ရတာ သက္သာေအာင္ရယ၊္ ျမန္ဆန္ေအာင္ရယ္ေပါ့ေလ။ သူတုိ႔က အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးေပမဲ့ ဒီမွာ က ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပခ်င္။ သူတုိ႔ေခတ္မွီတာက ဒီမွာ ဒုကၡေတြ႔ေတာ့တာပဲ။ ေခတ္မမွီဘူး တုံးတယ္ပဲေျပာၾကပါေစေတာ့ ဘယ္လုိမွကုိ မစီးခ်င္။ေတာ္ယုံတန္ယုံအျမင့္ဆုိရင္ေတာ့ကိစၥမရွိ။ ျမင့္လည္းျမင့္မတ္လည္းမတ္တဲ့ စက္ေလွကားေတြ ဆုိရင္ေတာ့ေအာ္ေတာင္ငုိခ်င္တယ္။စက္ေလွကားေတြကကုန္တုိက္ေတြ၊႐ုံးေတြ နဲ႔ ေျမေအာက္ရထား ဘူတာ႐ုံေတြမွာတြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ေလးသုံးက်တာကုိး။ ဒီေတာ့လည္း ဘာခက္တာလုိက္လုိ႔ ဓါတ္ေလွကားေတြရွိတာပဲ စက္ေလွကားနဲ႔တက္ရဖုိ႔ၾကံဳလာျပီဆုိရင္ ဓါတ္ေလွကားကုိ႐ွာေပါ႔လုိ႔ ေစာတက တက္ခ်င္မွာပဲ။ အဲဒီဓါတ္ေလွကားေတြကလည္း အစဥ္အျမဲေကာင္း မေနတတ္က်ဘူးေလ သူတုိ႔လည္း စက္ကိရိယာဆုိေတာ့ ပ်က္တဲ့အခါရွိတာေပါ့၊
အဲလုိမ်ဳိးၾကံဳရမွာကုိေတာ့ေတြးေတာ့ေတြးမိသား..အဲ တကယ္ၾကံဳရေတာ့မွေတာ္ေတာ္ကုိ အၾကပ္႐ုိက္ေတာ့တာပဲ အဲဒီေန႔က ခုေနေနတဲ့ၿမိဳ႔ကုိေျပာင္းခါစ သမီးေလးကုိယ္၀န္နဲ႔ေဆး႐ုံရက္ခ်ိန္းသြားရတဲ့ေန႔ အမ်ဳိးသားကလည္း အလုပ္သြားေတာ့ တေယာက္တည္း ေဆး႐ုံသြားတဲ့ေန႔ေပါ့။ အဲဒီ ဘူတာ႐ုံကေနရထားတခါမွ မစီးဖူးဘူးေလ ဒီေတာ့ ေလွကားအေျခအေနကုိ လုံး၀မသိဘူးေပါ့။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိမ္ကထြက္တည္းက မုိးေတြက႐ြာေနတယ္ နည္းနညး္လည္း ေနာက္က်ေနလုိ႔ လမ္းကုိ သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာတာ ဘူတာလည္းေရာက္ေရာ အေမာကုိ ဆုိ႔ေရာပဲ။ ေလွကားထိပ္မွာ ရပ္ေနရင္းနဲ႔ ေအာက္ကုိေတာင္ ေသခ်ာမၾကည့္ရဲေတာ့။ ဒါနဲ႔ ဓါတ္ေလွကားကုိ လုိက္ရွာေတာ့.. ေဘးကလူေတြညႊန္တာနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ေတြ႔ပါရဲ႔ တံခါး၀မွာ စာကပ္ထားတယ္ ပ်က္ေနသည္တဲ့။ အဲဒါမွဂြက်ၿပီ ေဆး႐ုံကအခ်ိန္လည္းနီးေန ၿပီ တကၠစီဌားဖုိ႔ ကလည္း ေငြသား (Cash)ကမပါ။ အင္း ဒုကၡေတာ့ေရာက္ၿပီ အနီးနားမွာလည္း ပုိက္ဆံထုတ္လုိ႔ရတဲ့ ATM ကမ႐ွိ။ လမ္းကလည္း ကုိယ္တင္မက ဗုိက္ကုိပါသယ္ေနရေတာ့ ခုေလာက္ေ၀းေ၀းေလွ်ာက္တာနဲ႔ေတာင္ ေမာေနၿပီ။ ကဲ.. ေ႐ြးစရာ ႏွစ္လမ္းပဲရွိတယ္ .. စက္ေလွကားကုိစီးမလား၊ ဆရာ၀န္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတာကုိ ဖ်က္မလား။ ဆရာ၀န္ကလည္း ဖ်က္လုိ႔မျဖစ္ ေနာက္တခါ ရက္ခ်ိန္းရဖုိ႔ဆုိ ေတာ္ေတာ္ျပန္ေစာင့္ရမယ္ ကုိယ္၀န္ကလည္း ဒီၿမိဳ႔ေျပာင္းၿပီးမွ တခါမွ ဆရာ၀န္နဲ႔ မျပရေသး။ ေလွကားကုိၾကည့္ ျပန္ေတာ့လည္း ျမင့္႐ုံတင္မကဘူး မတ္ေစာက္လုိက္တာမွ ေၾကာက္႐ြံ႔ဖုိ႔္ လုံေလာက္္တဲ့ အဆင့္ထက္ေတာင္မွပုိေသး။ မတတ္ႏုိင္ဘူး စိတ္ကုိတင္းၿပီးသြားရေတာ့မွာပဲ။ ေလွကားထိပ္မွာရပ္ရင္းနဲ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အ၀ါေရာင္အကြက္ထဲ ေျခေထာက္လွမ္းဖုိ႔ ေျခတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနလုိ႔ ေနာက္ကလူေတြကုိ လမ္းပိတ္သလုိေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ တေယာက္က ေမးသြားတယ္ မင္းအဆင္ေျပရဲ႔လားလုိ႔ ဆုိၿပီးေတာ့ “အင္း“လုိ႔သာ ျပန္ေျဖလုိက္ရတယ္ မ်က္စိမ်က္ႏွာကပ်က္လုိ႔။
ကဲ.. ေလကုိ၀၀႐ႈသြင္းလုိက္ၿပီးေတာ့ ေလွကားထစ္ေတြေပၚကုိေျခခ်လုိက္တယ္ စိတ္ထဲမွာလည္းငါျဖစ္တယ္ ငါလုပ္ႏုိင္မွာလုိ႔စိတ္သြင္းလုိက္တယ္။ ေလွကားကေတာ့ ကုိယ့္ေျခေထာက္ေအာက္မွာ တေ႐ြ႔ေ႐ြ႔နဲ႔ခႏၶာကုိယ္ကုိ စၿပီးသယ္ေဆာင္သြားေနတယ္။ ေအာက္ကုိလုံး၀ငုံမၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး မ်က္လုံး ေတြကုိေကာင္းကင္႐ွိရာပုိ႔ စိတ္ကုိလည္း ေလွကားေပၚမွာ ရပ္ေနတယ္လုိ႔ မေတြးပဲ ေျမျပင္ေပၚမွာ ရပ္ေနသလုိမ်ဳိးေတြးရင္း နဲ႔ လက္ကလည္း စက္ေလွကား လက္ရန္းေတြကုိ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ရင္းေပါ့။ အေရးထဲ ဗုိက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ေ႐ွ့ကို ငုိက္က်သြားမွာ စုိးရိမ္ ရေသးတယ္။ ေဘးဘီကလူေတြကေတာ့ သတိေတာင္မထားမိ သူတုိ႔ဘာသာ ေအးလူလူ။ စိတ္ထဲမွာ ေအာက္ကုိ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့လုိ႔ ဆုေတာင္းေနမိရင္း အသက္ကုိမွန္မွန္႐ႈၿပီးစိတ္ကုိ တျခားကုိပုိ႔ ေနရတယ္။ တ၀က္ေက်ာ္ေရာက္ေတာ့မွ စိတ္ေအးသြားေရာ အျမင့္ကသိပ္မေၾကာက္တဲ့ အေနအထားကုိ ေရာက္ေနၿပီေလ။ စက္ေလွကားကေတာ့ မွန္မွန္ေ႐ြ႔လ်ားရင္းနဲ႔ သူ႔ေပၚမွာ႐ွိတဲ့ ၀န္ထုတ္၀န္ပုိးခႏၶာကုိယ္ေတြကုိ သယ္ပုိးလုိ႔။ ေအာက္ဆုံးအဆင့္ ေရာက္လုိ႔ ေျခေထာက္က စက္ေလွကားေပၚကေနခြာရေတာ့မွပဲ ခႏၶာကုိယ္တခုလုံးမွာ ႐ွိတဲ့ အေၾကာေတြအားလုံး ေျဖေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားလုိက္တာ။ အင္း..ဒီလုိေတာ႔ ဘယ္ဆုိးလုိ႔လည္း ေၾကာက္တယ္ဆုိၿပီး လွည့္သာျပန္ခဲ့ရင္ ဆရာ၀န္ရက္ခ်ိန္းလည္းပ်က္၊ ေနာက္အေခါက္ေတြမွာ ဒီလုိမႀကံဳရဘူးလုိ႔ ဘယ္ေျပာႏုိင္ပါ့မလည္း။ ဒီလုိပဲစိတ္ကုိထိန္းၿပီး ရင္ဆုိင္လုိက္ေတာ့လည္း ျဖစ္သြားတာပဲ။ အဓိက..စိတ္္ပဲေပါ့။ ေၾကာက္တယ္ဆုိတာလည္း စိတ္ပဲ၊ အဲဒီေၾကာက္တဲ့စိတ္ကုိ ျပန္ထိန္းဖုိ႔ တတ္ႏုိင္တာလည္း စိတ္ပါပဲ။
ဒီလုိဆုိေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့ အမွတ္မထင္ျဖစ္ရပ္ေလးကေန အသိတရား တခုကုိ ခရီးသြားဟန္လြဲေလး ရလုိက္တာေပါ့လုိ႔ ရထားစီးသြားရင္းနဲ႔ စဥ္းစားေနမိတယ္။ အျပန္လမ္းကုိလည္း ရထားစီးျပီးပဲ အိမ္ကုိျပန္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္္။ ျမင့္ျမင့္မတ္မတ္ စက္ေလွကားႀကီးတခုကုိ အျပန္လမ္းမွာမလႊဲမေသြစီးရဦးမွာ သိသိနဲ႔ေပါ့။ ဒီျဖစ္ရပ္ေလးျဖစ္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္း အျမင့္တက္စက္ေလွကားေတြဟာ ေၾကာက္စရာမေကာင္းေတာ့ပဲ စိန္ေခၚေနတဲ့ ကစားပြဲ တခုလုိခံစားလာရေတာ့တယ္။ စက္ေလွကားေတြကုိ အႏုိင္ရလုိက္တယ္လုိ႔မထင္ပဲ ဘာမဟုတ္တဲ့ ေၾကာက္လန္႔စိတ္တခုကုိ စိတ္နဲ႔ျပန္အႏုိင္ယူရတာကုိပဲ ေပ်ာ္စရာျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
3 comments:
ညီမလည္း စက္ေလွကား စစီးေတာ့ အဲဒီလို ခံစားခဲ့ရတယ္ :P
အားေပးေနပါတယ္
ေလးစားစြာၿဖင့္
ေငြအိမ္စံ
ဘဝေလွခါးေတြ တက္တဲ႔အခါ အခန္႔ မသင္႔တဲ႔ အျမင္႔ေၾကာက္ ခံစားမႈဟာ ပိုလို႔ ထိတ္လန္႔မိပါရဲ႕။
အဲလုိလုပ္တာေကာင္းတယ္... ကၽြန္ေတာ္လည္း ငယ္ငယ္ကဆုိ အေမွာင္ထဲမသြားရဲဘူးဆုိရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္စိန္ေခၚၿပီးသြားတယ္... သြားၿပီး ျပန္လာရင္ တစ္ခုခုေအာင္ျမင္လာသလုိ ခံစားရတယ္..
Post a Comment