Sunday, December 28, 2008

မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားျဖင့္ ကခုန္ျခင္း


ေလယာဥ္တံခါးက ထြက္လုိက္ေတာ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေလေအးက သူ႔ခႏၶာကုိယ္ကုိ တုိးေဝွ႔သြားတယ္။ သူလာခဲ့တဲ့ အရပ္ေဒသနဲ႔မတူတဲ့ ရာသီဥတု၊ အျပင္အဆင္ေတြက ျမင္ကြင္းကုိ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနေစတယ္။ သူလာခဲ့တဲ့ ေဒသမွာေတာ့ လူေတြကားေတြ မနားတမ္းလႈပ္႐ွား႐ုန္းကန္ေနၾကတယ္။ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးမားမားေတြလည္း ၿမိဳ႔ထဲ မွာသိပ္မ႐ွိ၊ ပန္းမာန္တုိ႔ရဲ့စိမ္းလမ္းစုိေျပမႈမ႐ွိဘဲ ေျခာက္ေသြ႔လုိ႔ေနတယ္၊ ကားေတြ စားေသာက္ဆုိင္ေတြက ထြက္ တ့ဲမီးခုိးေငြ႔ရန႔ံေတြလႈိင္ေနတဲ့ ေလထုလည္း႐ွိရဲ့။ ခုေရာက္႐ွိေနထုိင္မဲ့ ၿမဳိ့ေလးမွာေတာ့ ထိုအရာမ်ားကုိ ေတြ႔ျမင္ ခံစားရမွာ မဟုတ္ေတာ့ေပ။

အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့ကားေပၚမွာ သူစီးႏွင္းလုိက္ပါလာေတာ့မွ ၿမိဳ႔ေလးကုိသူ ေသခ်ာစိတ္ႀကိဳက္ ေလ့လာ ခြင့္ရသြားတယ္။ ၿမိဳ႔ေလးမွာ ကားေတြ၊ ယာဥ္ေတြသိပ္မ႐ႈပ္ေထြး၊ ထူးျခားတာက လူတုိင္းလုိလုိပင္ စက္ဘီးေတြကုိ အားကုိးၿပီး ခရီးသြားလာေနၾကျခင္းပင္။ ၿပီးေတာ့ၿမိဳ႔ျပမွာျမင္ရခဲေသာ ျမင္းလွည္းမ်ား။ ထုိ႔ေနာက္ ထူးျခားလွပတဲ့ ျမင္းရထားလုံးမ်ား။ ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလုံးသူ႔အတြက္ေတာ့ အသစ္ေတြျဖစ္လုိ႔ေနသည္။

သူစီးလာတဲ့ကား လမ္းမႀကီးဆီကေန လမ္းသြယ္ထဲကုိဝင္လာေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြကတမ်ဳိးေျပာင္းသြားတယ္။ အိမ္ပုံစံေတြက ေခတ္မွီပုံစံေတြ မဟုတ္ေပမဲ့ ခန္းျငားထည္ဝါမႈေၾကာင့္ အျမင္မွာတင့္တည္လွသည္။ ၿခံဝင္းက်ယ္ မ်ားေၾကာင့္ အိမ္၏ပုံစံကုိၿခံဝက မျမင္သာေအာင္ ဂိတ္တံခါးႏွင့္ အိမ္ဆင္ဝင္တုိ႔အလွမ္းကြာေဝးသည္။ သူပင္စင္ယူ ရေတာ့မယ္ဆုိတည္းက ဒီၿမိဳ့ေလးကုိ ေခါင္းခ်ရာၿမိဳ့ေလးအျဖစ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ တိတ္ဆိတ္မႈကုိ ႏွစ္ခ်ိဳက္လြန္း ေသာ သူ႔အတြက္ေတာ့ အေတာ့္ကိုစိတ္ေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ေ႐ြးခ်ယ္မႈတခုပင္။

တသက္လုံး အစုိးရတရားသူႀကီး္ အျဖစ္အမႈထမ္းခဲ့ရ၍ ဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ေပးတဲ့ အိမ္ေတြမွာေနခဲ့ရလုိ႔ မိမိစိတ္ႀကိဳက္ အိမ္ဖြဲ႔စည္းမႈမ်ဳိး ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္မရခဲ့။ ပင္စင္ယူဖုိ႔ ႏွစ္အနည္းငယ္အလုိကမွ ဒီၿမိ့ဳေလးကုိ သူ႔စိတ္ကူး ျဖင့္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူလုိခ်င္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားကုိ ပြဲစားျဖစ္သူအားေျပာျပၿပီး ဝယ္ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ပြဲစားပုိ႔ေပးတဲ့ ဓာတ္ပုံၾကည့္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားကုိ သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္ႀကီးထံမွာ စုံစမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေငြေခ်ကာ ဒီအိမ္ႀကီးကို သူဝယ္ယူခဲ့သည္။

ၿခံဝင္းတံခါး အမည္းေရာင္မွာ ကႏႈတ္ပန္းေလးေတြကုိ ေ႐ႊေရာင္သုတ္ထားတဲ့ ၿခံဝင္းက်ယ္တခုေ႐ွ႔မွာ စီးလာတဲ့ ကားရပ္လုိက္တယ္။ ၿခံေစာင့္ေကာင္ေလးက ဝင္းတံခါးကုိ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ပုံနဲ႔ ဖြင့္ေပးလုိက္တယ္။ ခန္းနားလွ တဲ့ တုိက္အဝင္ေပါက္က ဆင္ဝင္တုိင္လုံးႀကီးကို ၿခံဝကေနေတာင္လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ၿခံအဝင္ ဂိတ္တံခါးနဲ႔ ဆင္ဝင္ေအာက္ကုိ သြားတဲ့ လမ္းေလးရဲ့ တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ႏွင္းဆီပန္းေတြကုိ ေရာင္စုံစုိက္ထားတာေတြ႔ခဲ့ရ လုိ႔ အေတာ္ေလးၾကည္ႏႈးခဲ့မိေသးတယ္။

အိမ္ႀကီးရဲ့ ထည္ဝါခန္႔ျငားမႈကုိ အုပ္ကၽြပ္မုိးနီနီေတြက ပံ့ပုိးထားသည္။ အိမ္ထဲကုိ မဝင္ေသးပဲနဲ႔ အိမ္ႀကီးကုိ သူတပတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ အိမ္ႀကီး က စစ္ၿပီးေခတ္မွာေဆာက္လုပ္ထားပုံရေပမဲ့ အဆက္မျပတ္ ေကာင္းမြန္စြာ ျပဳျပင္မြန္းမံ့ထားတဲ့အတြက္ အုိေဟာင္းမသြားပဲ ပုိလုိ႔ထည္ဝါေနေသးသည္။ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း အိမ္ေနာက္ ဘက္ကုိေရာက္လာသည္။ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ အေပၚထပ္ကုိတက္တဲ့ ေၾကာင္လိမ္ေလွခါး တခု႐ွိသည္။ ေတြ႔ရျမင္ရသမွ်ေတာ့ အေတာ္ေလးကုိ သူသေဘာႏွင့္တုိက္ဆုိင္ေသာအိမ္ႀကီးေပပဲ။

အိမ္ေ႐ွ့ဘက္ကုိျပန္ေရာက္ေတာ့ ၿခံေစာင့္ေကာင္ေလးႏွင့္ ကားေမာင္းသူအပါအဝင္ အျခားသူမေတြ႔ဘူး ေသးတဲ့သူမ်ားကုိေတြ႔လုိက္ရသည္။

"မဂၤလာပါ ဦးမင္းထင္ ခင္ဗ်ား .. က်ေနာ္က ဦးဘုိးခင္ပါ။ ဒီအိမ္အတြက္ အစစအရာရာ လုိအပ္တာေတြလုပ္ေပးဖုိ႔ ဆရာဝန္ႀကီး ဦးေအးေမာင္က မွာထားပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ၿခံေစာင့္တာဝန္ယူတဲ့ ေမာင္ကုိပါ။ ဒါကေတာ့ ထမင္းခ်က္ ေဒၚေနာ္။ ဒါကေတာ့ ဦးမင္းထင္ သိၿပီးတဲ့ အတုိင္း ယာဥ္ေမာင္း ေမာင္ျမပါ။"

သူနဲ႔ အသက္႐ြယ္တူ႐ွိမဲ့ ဦးဘုိးခင္ ရဲ့ တေယာက္ျခင္း မိတ္ဆက္ေပးသမွ်ကုိ သူ ၿပဳံးရင္းႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ ခရီးပန္းလာလုိ႔ အနားယူခ်င္ေနၿပီျဖစ္တာကုိ ရိပ္မိတဲ့ ဦးဘုိးခင္ကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီးသူ႔ကုိ အိမ္ထဲကုိေခၚလာခဲ့တယ္။ အိမ္အဝင္ဝက တ႐ုတ္ေႂကြပန္းအုိးႀကီး ႏွစ္လုံးက သူ႔အျမင္ကုိစြဲေဆာင္ေနတယ္။ ဧည့္ခန္းကုိျဖတ္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ေလွ်ာက္လာေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတဲ့ အခန္းတခုကုိ သူသတိထားမိသြားတယ္။ ဘာအခန္းလဲ လုိ႔ေမးၾကည့္ မိေတာ့ စာၾကည့္ခန္းျဖစ္ေနသည္္။

အေပၚထပ္ကုိတက္တဲ့ေလွကား ေပၚကိုေျခခ်လုိက္မိေတာ့မွ ေလွကားရဲ့ ထိပ္နံရံမွာ ထူးျခားတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးတခုကုိ ခ်ိတ္ထားတာေတြ႔လုိက္ရလုိ႔ ေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့။

"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ … အရင္အိမ္ပုိင္႐ွင္က ဒီလုိမ်က္ႏွာဖုံးေတြ စုေဆာင္းရတာ ဝါသနာပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးမ်က္ႏွာဖုံးေတြ အခန္းတုိင္းနီးပါးရဲ့ နံရံေတြေပၚမွာ႐ွိတယ္ဆရာ။ အရင္ပုိင္႐ွင္က သံတမာန္ေဟာင္းတဦး ဆုိေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံးေတြကုိ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံက လက္ရာေတြစုေဆာင္းထားေလ့႐ွိတယ္။ ဆရာ မႀကိဳက္ရင္ ျဖဳတ္ပစ္လုိ္က္ရမလား…"

ဦးဘုိးခင္ကုိ သူလက္ကာျပလုိက္တယ္.. "မျဖဳတ္ပါနဲ႔ သူဘာသူၾကည့္ေကာင္းေနသားပဲ" မ်က္ႏွာဖုံးပုံစံကုိ ၾကည့္တာနဲ႔တင္ ဂ်ပန္ျပည္က လက္ရာဆုိတာေတာ့ သတိထားလုိက္မိတယ္။ ျပဇာတ္ကရာမွာ ဝတ္ဆင္ေလ့႐ွိတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ိဳး။ မ်က္ႏွာဖုံး အသြင္က အနည္းငယ္ အက်ည္းတန္သည္။

အရင္အိမ္ပုိင္႐ွင္ ေသဆုံးသြားလုိ႔ က်န္ရစ္သူမိသားစုဆီက ဒီအိမ္ကုိ သူျပန္ဝယ္လုိက္တာပဲ။ သူတုိ႔ကလည္း အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ ပစၥည္းမ်ားအားလုံးကုိ တပါတည္းထားပစ္ခဲ့ၾကသည္။

အေပၚထပ္ကုိေရာက္ေတာ့ ေလွကားထိပ္က အခန္းကုိ ဦးဘုိးခင္က ဖြင့္ေပးသည္။ အခန္းထဲမွာ သူ႔ရဲ့ အိတ္ကုိ ကုတင္ေျခရင္းမွာခ်ထားတာေတြ႔ရသည္။ သူ႔ကုိထားခဲ့ၿပီး ဦးဘုိးခင္ျပန္ဆင္းသြားေတာ့ အခန္းကုိလုိက္ၾကည့္မိ ေတာ့… ။ ကုတင္ရဲ့ ေခါင္းရင္းတည့္တည့္နံရံေပၚမွာ လွပတဲ့ အမိ်ဳးသမီးအသြင္ မ်က္ႏွာဖုံး တခုကုိ ထပ္ေတြ႔ ရျပန္တယ္။

ဒီတခါမ်က္ႏွာဖုံးကေတာ့ ၾကည္လဲ့တဲ့ အျပာေရာင္နဲ႔ ေ႐ႊေရာင္ေရာစပ္အသုံးျပဳထားၿပီး။ ဦးေခါင္းထိပ္ မွာ အျပာေရာင္ရင့္ရင့္ဌက္ေမြးေတာင္ေတြနဲ႔အလွဆင္ထားသည္။ နီညိဳေရာင္ကတၱီပါ ေနာက္ခံနံရံ ႏွင့္ ၾကည္ျပာ ေရာင္ မ်က္ႏွာဖုံးလုိက္ဖက္မႈကုိၾကည့္ရင္း အရင္အိမ္႐ွင္ရဲ့အႏုပညာဆန္မႈကုိ သူ မေလးစားပဲမေနႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ အခန္းကုိ စိတ္ႀကိဳက္လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈၿပီးေတာ့မွ သူေရခ်ိဳးခန္း ဘက္ကုိေျခလွမ္းျပင္လုိက္သည္။

ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံး တခုမွ ခ်ိတ္ဆြဲထားျခင္းမ႐ွိတာကုိ သတိထားမိလုိ႔ တကုိယ္တည္းၿပံဳးမိလုိက္ တယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ လွဲလုိက္ရင္း ေလယာဥ္ပ်ံစီးခဲ့ရလုိ႔ ေညာင္းညာေနတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကုိဆန္႔ရင္း အိပ္ေမာက်သြားခဲ့တာ ညစာစားဖုိ႔ ဦးဘုိးခင္လာႏုိးမွပဲ ႏုိးေတာ့တယ္။

ညစာကုိ စားပြဲမွာ အဆင္သင့္ခူးထားသည္။ ညစာစားၿပီးေတာ့ သူ စာၾကည့္ခန္းဘက္ကုိ ေလွ်ာက္လာလုိက္တယ္။ အခန္းကုိ ဝင္ဝင္ျခင္းေတြ႔လုိက္ရတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔တင္ သူစိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ေနတယ္။ သူ မေရာက္ခင္ထဲက ႀကိဳတင္ပုိ႔ထားတဲ့ သူ႔တသက္တာ စုေဆာင္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြက ဦးဘုိးခင္ စီစဥ္ထားမႈေၾကာင့္ နံရံကပ္ဘီဒို ေတြထဲမွာ စနစ္တက်႐ွိလုိ႔ေနတယ္။

အခန္းရဲ့ အလယ္ကကၽြန္းစားပြဲႀကီးဆီကုိ ေလွ်ာက္လာၿပီး ကုလားထုိင္မွာဝင္ထုိင္လုိက္တယ္။ စားပြဲရဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္နံရံေပၚတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးေတြ ခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ အီတာလီႏုိင္ငံ ဗင္းနစ္ၿမိဳ့မွာ ႏွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့မ်က္ႏွာဖုံးတပ္ ပြဲေတာ္မွာ ဝတ္ဆင္ေလ့႐ွိတဲဲ့ ဂ်ဳိကာပုံစံမ်က္ႏွာဖုံး၊ ဌက္ေမြးေတြနဲ႔လွပတဲ့ ေ႐ႊေရာင္အနားကြပ္ မ်က္ႏွာဖုံးေတြ အျပင္၊ သူတခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ ဘယ္ႏုိင္ငံေတြကမွန္း မသိႏုိင္တဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးပုံမ်ားကုိ နံရံမွာခ်ိတ္ဆြဲထားတယ္။ အမည္းေရာင္ကတၱီပါ ေနာက္ခံနဲ႔မုိ႔ မ်က္ႏွာဖုံးေတြကုိ ႐ုပ္လုံးပုိႂကြေနေစတယ္။

ဒီအိမ္ပုိင္႐ွင္က ဘာလို႔ မ်က္ႏွာဖုံးပုံေတြကိုမွ ေ႐ြးခ်ယ္စုေဆာင္းခဲ့တာလဲဆုိတာကုိ သူ ပထမဆုံးအႀကိမ္ စဥ္းစားျဖစ္သြားတယ္။ ဒီမ်က္ႏွာဖုံးပုံေတြက ထူးျခားေနတာေတာ့ အမွန္ပင္။ လွပတယ္ ထည္ဝါတယ္ ခန္႔ညား တယ္။ ေတြ႔ျမင္လုိက္သူေတြရဲ့ စိတ္ကုိလႈပ္႐ွားသြားေစတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးေတြရဲ့ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေနရာေတြကေတာ့ သိပ္ႏွစ္မ်ိဳ႔စရာမေကာင္းလွ။ ဘာလုိ႔ မႏွစ္မ်ိဳ႔တဲ့ ခံစားမႈျဖစ္တယ္ဆုိတာ သူကုိယ္တုိင္လည္း ေသခ်ာမသိ။ မ်က္လုံးေနရာေတြက သူ႔စိတ္ကုိ မသုိးမသန္႔ျဖစ္ေစသည္ဟု ခံစားေနရသည္။

သူ စာၾကည့္စားပြဲမွာထုိင္ၿပီး စာအုပ္တအုပ္ကုိ ဖတ္ေနလုိက္သည္။ စာသာဖတ္ေနသည္ စိတ္က စာထဲမွာသိပ္မ႐ွိ တစုံတေယာက္က သူ႔ကုိၾကည့္ေနသလုိလုိခံစားေနရသည္။ စာဖတ္ေနလက္စကုိရပ္ၿပီး ဦးေခါင္းကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာတူ႐ႈကုိၾကည့္လုိက္မိေတာ့ နံရံေပၚက မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားရဲ့ မ်က္လုံးေဟာက္ပက္မ်ားႏွင့္ သူ႔မ်က္လုံးေတြ သြားဆုံေလသည္။ မျဖစ္ေတာ့ သူစာဆက္ဖတ္လုိ႔ ဘယ္လုိမွျဖစ္မည္မထင္ေတာ့။

ဒီလွပေသာ မ်က္ႏွာဖုံးေတြက ထင္ထားတာထက္ သူ႔ကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနၿပီ။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ ပင္စင္ယူၿပီး အုိႀကီးအုိမက်ခါမွ သူရဲတေစၧကုိ မယုံၾကည္ေသာသ႔ူ အတြက္ ဘာမ်ား စိတ္မသုိးမသန္႔ျဖစ္ေနရတာ ပါလိမ့္ သူကုိယ္သူ မေက်နပ္ျပန္ေတြးမိသည္။ သူစိတ္ပ်က္စြာထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။ ခရီးလည္း ပန္းလာတယ္ ဆုိေတာ့ ေစာေစာအိပ္လုိက္တာက အေကာင္းဆုံးျဖစ္မည္။

အေပၚထပ္ကုိတက္တဲ့ ေလွကားထိပ္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးပုံကုိေတာ့ သူမ်က္ႏွာခ်င္းမဆုိင္ျဖစ္ေအာင္ ေလွကားထစ္ေတြကုိ ငုံၾကည့္ၿပီးတက္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေခါင္းရင္းနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ၾကည္ျပာ ေရာင္မ်က္ႏွာဖုံး ရဲ့ မ်က္လုံးမ်ားကုိလည္း မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ေ႐ွာင္တိမ္းႏုိင္လုိက္သည္။ ညေသာက္စရာ႐ွိတဲ့ ေဆးေသာက္ၿပီး။ ကုိယ္လက္ေဆးေၾကာသုတ္သင္ကာ သူ အိပ္ရာဝင္သည္။ အိပ္ရာေျပာင္းျဖစ္လုိ႔ အေတာ္နဲ႔ သူအိပ္မေပ်ာ္…. ဟုိဒီေတာင္စဥ္ေရမရ အေတြးေတြေလွ်ာက္ေတြးေနမိသည္။ သူ အေျခခ်ေတာ့မဲ့ ၿမိဳ့ေလး အေၾကာင္းေရာ .. အိမ္သစ္အေၾကာင္း.. ပင္စင္ယူခဲ့တဲ့ အလုပ္အေၾကာင္းေတြပါ ေတာင္စဥ္ေရမရ စဥ္းစားေနမိ သည္။

ေလေျပေလးညင္ညင္သာသာ တုိက္ခတ္သလုိခံစားရတဲ့ အခုိက္မွာ ေမွးကနဲတခ်က္ျဖစ္သြားသည္။

သူ႔မ်က္လုံး ေတြကုိဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္အခန္းတခုထဲမွာေရာက္ေနသည္။ ေ႐ွ႔တည့္တည့္႐ွိ တံခါးခ်ပ္ ကုိ ဆြဲဖြင့္လုိက္ေတာ့ တရားစစ္ေဆးေနသည့္ တရားခြင္ျဖစ္ေနသည္။ သူကပရိသတ္ေတြထုိင္သည့္ ေနရာတြင္ ဝင္္ထုိင္လုိက္သည္။ ထူးျခားေနသည္က တရားစစ္ေဆးသူမ်ားအားလုံး မ်က္ႏွာဖုံးမ်ား ဝတ္ဆင္ထားျခင္းပင္။ တရားသူႀကီး ရဲ့ ေ႐ွ့တည့္တည့္ တရားစစ္ခံေသာေနရာတြင္ တရားခံတေယာက္႐ွိေနသည္။

ထုိသူသည္ သူခုိးမ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ထုိသူသည္ အျပစ္ဒဏ္က်ခံရမည္ကုိ ေၾကာက္႐ြ႔ံေနရမည့္ အစား လူအားလုံးကုိမေထမဲ့ျမင္ပုံစံႏွင့္ခါးေထာက္ၿပီး တရားစီရင္ခ်က္ကုိ နားေထာင္ေနေလသည္။ တရားခံျဖင့္ မတူေသာတရားခံတေယာက္ပင္။ ပုိ၍ထူးျခားသည္က တရားသူႀကီးသည္ ေ႐ႊေရာင္ႏွင့္ ေငြေရာင္ေရာစပ္ထားၿပီး ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ စီခ်ယ္ထားတဲ့ ေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းမပ်ိဳမ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဂ်ဴရီ လူႀကီးမင္းမ်ားသည္လည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားကုိ ဝတ္ဆင္ထားၾကသည္။

ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းမ်ားက တီးတုိးတုိင္ပင္ၿပီးေနာက္ သူတုိ႔၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပါစာအိတ္ကုိ တရားသူႀကီးထံ လူ႐ႊင္ေတာ္ မ်က္ႏွာဖုံးတပ္ထားသူ ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းက လွမ္းေပးလုိက္သည္။ တရားသူႀကီးသည္ တရားခံအားအမႈမွ ကြင္းလုံး ကၽြတ္လႊတ္လုိက္ေၾကာင္း ေၾကညာလုိက္ေလသည္။ တရားခံ၏မူလက မေထမဲ့ျမင္ပုံစံမွာပုိ၍ ေဆာင့္ႂကြားႂကြား ႏုိင္စြာျဖင့္အခန္းထဲမွထြက္ခြာသြားေတာ့သည္။ တရားသူႀကီးႏွင့္တကြ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ားအားလုံးလည္း ထြက္ခြာ သြားၾကသည္။

သူသည္ ေနရာမွမထပဲ စိတ္ညစ္ညဴးလာသည္္။ ပုံမွန္မဟုတ္သည့္တရားစီရင္ပုံကုိၾကည့္ၿပီး တရားသူႀကီးႏွင့္တကြ ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းမ်ား္ ဘက္လုိက္စြာဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္ကုိ ေအာ္ကလီဆန္္စြာေတြးမိလာၿပီး ပ်ဳိ႕အန္မိေတာ့ မလုိျဖစ္ လာသည္။ ခနေနေတာ့ ခုနက တရားသူႀကီးျပန္ထြက္လာၿပီး ကုလားထုိင္မွာ ထုိင္လုိက္ျပန္သည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီး ေတြလည္း သူတုိ႔ေနရာျပန္လာထုိင္ေနၾကျပန္သည္။ ေနာက္ထပ္ အမႈတခုကုိ စီရင္ခ်က္ခ်ဖုိ႔ အတြက္ တရားခံကုိေခၚထုတ္ လာဖုိ႔ တရားသူႀကီးမွ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။

ဒီတခါေတာ့ တရားသူႀကီးသည္ စုန္းကေဝတေကာင္ကဲ့သုိ႔ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာ မ်က္ႏွာဖုံးကုိဝတ္ဆင္ ထားသည္။ မ်က္ႏွာဖုံးအေရာင္မွာေသြးကဲ့သုိ႔ နီရဲေနသည္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေ႐ွ႔ဆက္ဘာေတြျဖစ္မလည္းဆုိၿပီး သူ စိတ္ေစာေနသည္။ တရားခံကုိေခၚထုတ္လာၾကသည္။ တရားခံသည္ အျဖဴႏွင့္ေ႐ႊေရာင္ေရာစပ္ထားေသာ တည္ၾကည္ေလးျမတ္သည့္ သူရဲေကာင္းလူငယ္တဦး၏ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ လူငယ္၏ မ်က္ႏွာဖုံးမွ ေတာက္ပ ေသာအေရာင္မ်ားေၾကာင့္ တရားခြင္တခုလုံးပုိ၍ လင္းထိန္ေနေတာ့သည္။

လူငယ္သည္ တရားသူႀကီးေ႐ွ႔တြင္ ရဲရင့္စြာထည္ဝါေသာကုိယ္ေနဟန္ျဖင့္ စီရင္ခ်က္ခ်မည္ကုိ ေစာင့္စားေနသည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ားက ထုံးစံအတုိင္းပင္ တီးတုိးတြတ္ထုိးေနၾကျပန္သည္။ တခ်ဳိ႔က ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ရမည္ကုိ ခ်ီတုံ ခ်တုံျဖစ္ေနၾကပုံ႐ွိေနသည္။ တေခါက္ထပ္၍တုိင္ပင္ၾကျပန္သည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ားရဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ေစာင့္ေန ေသာ တရားသူႀကီးက စိတ္မ႐ွည္စြာျဖင့္ေခ်ာင္းတခ်က္ဟန္႔လုိက္သည္။ ျဗဳန္းဆုိ တံခါး႐ြက္မ်ား ေလခပ္ ျပင္းျပင္း တုိက္ခတ္သကဲ့သုိ႔ အ႐ွိန္ျပင္းစြာပြင့္ထြက္သြားၿပီး တကုိယ္လုံးအစိမ္းရင့္ေရာင္ဝတ္စုံျဖင့္ ေျမေခြးမ်က္ႏွာဖုံးတပ္္ ထားသူ လူတဦးဝင္လာသည္။ လက္ထဲတြင္လည္း အနက္ေရာင္စာအိတ္ႀကီး တအိတ္ကုိ ယူေဆာင္လာသည္။

ထုိသူကုိေတြ႔လုိက္သည္ႏွင့္ တရားသူႀကီးမင္းသည္ ထုိင္ေနရာမွထ၍ အ႐ုိအေသေပးမိေတာ့မတတ္ လႈပ္လႈပ္ ႐ွား႐ွားျဖစ္သြားသည္။ ထုိအစိမ္းေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္လူသည္ မည္သူ႔ကုိမွ ဂ႐ုမစုိက္သည့္ဟန္ပန္ျဖင့္ တရားသူႀကီး ေနရာသုိ႔ သြား၍လက္ထဲ၌ကုိင္ေဆာင္လာေသာ အနက္ေရာင္စာအိတ္ႀကီးကုိ တရားသူႀကီးကုိေပးလုိက္သည္။ တရားသူႀကီးသည္ စာအိတ္ကုိဖြင့္ဖတ္ၿပီးေနာက္ အားရေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ေခါင္းကုိၿငိမ့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သြားမ်ားကုိေစ့၍ထြက္လာေသာ အံႀကိတ္သံျဖင့္ စီရင္ခ်က္အမိန္႔ကုိဖတ္လုိက္သည္။ ဂ်ဴရီလူႀကီးမင္းမ်ားသည္ ဤအမႈတြင္ အသုံးမဝင္ေတာ့ေခ်။ ဂ်ဴရီလူႀကီးတခ်ိဳ႔၏ သက္ျပင္းခ်သံသဲ့သဲ့ကုိ သူၾကားလုိက္ရသည္။

အခန္းထဲတြင္ တရားသူႀကီး၏ မႏွစ္မ်ိဳ႔ဖြယ္ရာ စီရင္ခ်က္ဖတ္ေနသံမွတပါး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ သူသည္မိမိ၏ အသက္႐ႈသံကုိ ျပန္ၾကားေနရသည္႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈမ်ဳိးေၾကာင့္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္လာသည္။ တရားခံ လူငယ္၏ မတုန္မလႈပ္နားေထာင္ေနသည္ပုံမွာ သ႔ူအား မေလးစားပဲမေနႏုိင္ေလာက္္ေအာင္ျဖစ္လာသည္။ လူငယ္ ၏ မ်က္ႏွာဖုံးမွ ဝင္းဝါေသာအေရာင္မ်ားသည္လည္း ပုိ၍ထိန္လင္း ေတာက္ပလာေနသည္။

စီရင္ခ်က္ဖတ္ၾကားၿပီးအဆုံးတြင္ အမိန္႔ကုိဖတ္ၾကားေနေသာ တရားသူႀကီး ၏ မ်က္ႏွာဖုံးအေရာင္သည္ ေသြးပုပ္ ေရာင္ကုိေျပာင္းလြဲသြားေတာ့သည္။ လူငယ္အား ေသစားေသေစအမိန္႔ခ်မွတ္လုိက္သည္။ တရားခြင္ လာေရာက္ နားေထာင္ေသာပရိသတ္၏ ကန္႔ကြက္္သံတုိ႔ျဖင့္ တရားခြင္ တခုလုံး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ တရားသူႀကီး၏ စားပြဲကုိထု႐ိုက္သံသည္ လူတုိ႔၏ ဆူညံ့စြာ ျငင္းခုံမႈမ်ားေအာက္တြင္ေပ်ာက္ဆုံးေနေတာ့သည္။

တရားသူႀကီးသည္ လူမ်ားသူ၏ အမိန္႔ကုိမနာခံသျဖင့္ပို၍ ေဒါသေပါက္ကြဲလာေတာ့သည္။ ေဒါသပုိျပင္းထန္လာ ေလ စုန္းကေဝမ်က္ႏွာဖုံးသည္ ေသြးမ်ားယုိစိမ့္ထြက္က်လာေတာ့မည္ကဲ့သုိ႔ နီရဲ လာေနသည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ ႐ွိ ျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ သူ စိတ္မသက္မသာျဖစ္လာသည္။ ဆူညံ့ေသာအသံမ်ားေၾကာင့္ အာ႐ံုေၾကာေတြ ကုိက္ခဲလာသည္ကုိ ဆက္လက္၍ သည္းမခံႏုိင္သည့္ အဆုံး ေနရာမွ ထရပ္လုိက္သည္။

တရားသူႀကီး ၏ က်ယ္ေလာင္ေသာ အမိန္႔ေပးသံ အဆုံးတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးတပ္လူမ်ားက သူ႔ကုိ ဖမ္းခ်ဳပ္ လုိက္ၾကသည္။ သူအာေခါင္ေတြကြဲမတတ္ သူအျပစ္မ႐ွိေၾကာင္း႐ွင္းျပေနေသာ္လည္း။ တရားခြင္ရဲ့ ပြက္ေလာ႐ုိက္ ေနေသာ အသံမ်ားေအာက္တြင္ တုိး၍မေပါက္ႏုိင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ ကုိယ္တုိင္လက္ကုိ ႀကိဳးမ်ားျဖင့္တုပ္ေႏွာင္ခံထားရၿပီး တရားအစစ္ခံရေသာေနရာတြင္ ရပ္ေနလ်က္သားျဖစ္ေနသည္။ တရားသူႀကီး သည္ မ်က္ႏွာအမူရာသုံးမ်ဳိးပါ႐ွိေသာ မ်က္ႏွာဖုံးကုိ ဝတ္ဆင္ထားျပန္သည္။

သူသည္ တရားစီရင္ရာတြင္ မွ်တမႈမ႐ွိေသာတရားသူႀကီး ကုိေၾကာက္႐ြံ႔ၿပီး ကုိယ္ခႏၶာတခုလုံးတုန္ခါေနေတာ့ သည္။ မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္မွာ႐ွိေသာ တရားသူႀကီး ကုိ ေမာ့အၾကည့္တြင္ မ်က္ႏွာဖုံးေနာက္ကြယ္ မွ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ သြားဆုံသည္တြင္ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ ထိတ္လန္႔သြားရသည္။

တရားသူႀကီး၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ား ….. သူ၏မ်က္လုံးမ်ားျဖစ္လုိ႔ေနသည္။ သူေသခ်ာေအာင္ ထပ္ၾကည့္သည္… အထပ္ထပ္ .. အခါခါ … အေခါက္ေခါက္… မ်က္လုံးမ်ား … သူ႔မ်က္လုံးမ်ား.. ႐ွက္႐ြ႔ံဝမ္းနည္းသည့္ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ရင္ထဲ၌နာက်င္လာသည္ …. အျပစ္မ႐ွိေသာ လူငယ္ေလးတဦးကုိ ေသစားေသေစအမိန္႔ခ်မွတ္ခဲ့ေသာ ႀကံရာပါ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲေသာ တရားသူႀကီး … ….သူကုိယ္တုိင္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ မယုံၾကည္ႏုိင္စြာ ဦးေခါင္းမ်ားကုိ ခါရမ္းပစ္မိေနသည္ … မ်က္လုံးထဲတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးတပ္လူမ်ား ၏ အရိပ္မ်ားယိမ္းထုိးကခုန္ေနၾကသည္… ………. ေခါင္းမ်ားမူးေနာက္ေအာင္ ႐ွက္ရြ႔ံသိမ္ငယ္သည့္ ခံံစားခ်က္က သူ႔ကုိထုိးႏွက္ တုိက္ခုိက္လာသည္…. ထုိခနမွာပင္ သူ႔ခႏၶာကုိယ္သည္ ေလထဲမွ ေအာက္ကုိတလိမ့္ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်သြားသည္…….။

တကုိယ္လုံးေခၽြးမ်ား႐ႊဲစုိၿပီးသူႏုိးလာသည္။ ညလယ္္ႀကီးမွာတေယာက္ထည္း အိပ္မက္ေတြမက္ၿပီး သူႏုိးလာခဲ့ သည္ပဲ။ အိပ္မက္သည္ ျပန္လည္ေတြးေတာခ်င္စရာမေကာင္းေအာင္ကုိ ေခ်ာက္ခ်ားစရာေကာင္းလွ သည္။

အကယ္၍သာ အိပ္မက္ထဲကလုိ တရားမွ်တမႈမ႐ွိေသာ ဘက္လုိက္တတ္ေသာ အဂတိလုိက္စားေသာ ႀကံရာပါ တရားသူႀကီးအျဖစ္ အျပင္မွာသူကုိယ္တုိင္ေရာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့ဘူးပါလားလုိ႔ သူ႔ရဲ့ လုပ္သက္တေလွ်ာက္လုံး စစ္ေဆးၾကားနာခဲ့ေသာ အမႈမ်ားကုိ သူျပန္လည္ စမ္းစစ္ၾကည့္ေနမိသည္။

သူသည္ ဂတိ၊ အဂတိ ဆုိေသာ တရားေတြကုိ ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ေကာင္းမြန္စြာေစာင့္ထိန္းခဲ့ေသာ တရားသူႀကီး တဦးသာျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း သူကုိယ္သူ ေသခ်ာသြားမွပဲ သက္ျပင္းေငြ႔ေငြ႔ကုိ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ခ် လုိက္ရင္း စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္လည္အိပ္ေမာက်သြားေတာ့သည္။ ။





စုိးသင့္ေဆြ
ဒီဇင္ဘာလ ၂၈ ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၁း၆၅ မိနစ္

(ဓာတ္ပုံကုိ www.sxc.hu/profile/Slash41 ထံမွယူပါသည္



Read More...

Thursday, December 18, 2008

အမွတ္တရ ဒီဇင္ဘာည တစ္ည


မနက္ေစာေစာႏုိးလာေတာ့ အိပ္ယာကမထခင္ နဖူးေပၚလက္တင္ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ ေနာက္အပတ္ဆုိရင္ ခရစၥမတ္ ေရာက္ေတာ့မွာပါလားဆုိတာ ေတြးၿပီးေပ်ာ္လာတယ္ အမွန္ေတာ့ကုိယ္က ခရစ္ယန္ဘာသာဝင္ တေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အၿမဲတမ္း ဒီဇင္ဘာလကုိေရာက္ရင္ စိတ္ထဲအလုိလုိ ေပ်ာ္လာတတ္တယ္။

ခပ္ငယ္ငယ္ပိစိေကြး ဘဝတုန္းကေတာ့ ေဆာင္းတြင္းကုိ သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ ခ်မ္း လြန္းတယ္လုိ႔ ထင္မိတာ ကလည္းတေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေဆာင္းတြင္းကုိေရာက္ၿပီဆုိရင္ ေျခေထာက္ေတြ လက္ေတြ အဆီေျခာက္ၿပီး ကြဲတတ္တာမုိ႔ လုံးဝမႀကိဳက္။ ေျခေတြ လက္ေတြကလည္း ကြဲၿပီဆုိမွျဖင့္ ေသြး ေတာက္ေတာက္က်ေအာင္ ျဖစ္တတ္တာဆုိေတာ့ ေဆာင္းတြင္းကုိ လုံးဝမႀကိဳက္။

နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့.. ေဆာင္းတြင္းကုိခ်စ္တတ္လာေရာ။ ဘာလုိ႔လည္းသိလား ေဆာင္းတြင္းရဲ့ ျမဴႏွင္းစိုင္းတဲ့ မနက္ခင္းေတြမွာ ေမာင္ႏွမေတြ အိပ္ယာေစာေစာထ အိမ္နဲ႔မနီးမေဝးက အေၾကာ္တဲေလးဆီကုိသြားၿပီး ေစာေစာစီးစီး အေၾကာ္ေလး နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေလးကုိေသာက္ရင္း ႏွင္းစက္ေတြသစ္႐ြက္ေတြေပၚက်တဲ့ အသံကုိ နားေထာင္ၿပီး ဟုိေတြးဒီေတြးလုပ္ရတာ သိပ္အရသာ႐ွိတာပဲ။ ကံေကာင္းလုိ႔ ေကာက္ညွင္းေပါင္းသည္ လာရင္ေတာ့ အေၾကာ္နဲ႔ ေကာက္ညွင္းေပါင္း အတူတူတြဲစားျပန္ေတာ့ ပုိလုိ႔ေတာင္ေကာင္းျပန္ေသး။

ဒီဇင္ဘာလဆုိရင္ ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ငယ္ငယ္က အေဖတာဝန္က်တဲ့ ပ်ဥ္းမနားကုိလုိက္သြားရတာကုိလည္း ထည့္ေျပာမွ ေဆာင္းတြင္းကုိ ခ်စ္တတ္လာတာၿပီးျပည့္စုံမယ္ထင္တယ္။ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ့ျပင္မွာ႐ွိတဲ့ သၾကားစက္မွာ အေဖတာဝန္က်ေနတုန္းက ေက်ာင္းပိတ္ၿပီဆုိ အေမနဲ႔အတူတူ အေဖ့ဆီအလည္သြားတာေပါ့။ အကုိကေတာ့ ရန္ကုန္ေပ်ာ္သူႀကီးဆုိေတာ့ ေတာ္႐ုံဘယ္ေတာ့မွမလုိက္ဘူး။ ကုိယ္ကေတာ့ အေမ့နားက မခြာတဲ့သူမုိ႔လုိ႔ အၿမဲတမ္းပါတာေပါ့။

ေနာက္ၿပီး ႐ြယ္တူအေပါင္းအသင္းေတြ႐ွိေတာ့ မပ်င္းရတာေၾကာင့္ လည္းလုိက္သြားတာပါတယ္။ အဲဒီမွာ႐ွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကုိယ္လာမယ္ဆုိတာ အေဖ့ဆီကသိရင္ ဝမ္းပန္းတသာနဲ႔ေစာင့္ေနတာပဲ။ ကုိယ္ကလည္း ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ့ထဲကေန စက္႐ုံအထိ ၈မုိင္ေလာက္ေမာင္းရတဲ့ ခရီးကုိ ၾကာလွေခ်ရဲ့လုိ႔ထင္ၿပီး ကားေပၚမွာ ဂနာကုိမၿငိမ္ႏုိင္ဘူး။

သၾကားစက္စီမံကိန္းအတြက္ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ တုိက္လုံးခ်င္းေလးေတြထဲမွာ ကုိယ္တုိ႔အိမ္က ပထမဆုံး စက္ထဲဝင္လုိက္တာနဲ႔ေတြ႔ရမယ့္ ေထာင့္ကအိမ္ပဲ။ အိမ္ေဘးမွာ ဖုန္ထူတဲ့လွည္းလမ္းေၾကာင္း႐ွိတယ္။ အေမက လွဲရက်င္းရတာ ဖုန္႐ႈပ္တယ္ဆုိၿပီးေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး ကုိယ္ကေတာ့သေဘာက်တယ္။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အိမ္က ေနာက္ဘက္ တုိက္တန္း တတန္းေက်ာ္လုိက္တာနဲ႔ ေရာက္ၿပီ။

အိမ္ေ႐ွ့ကုိကားဆုိက္တာနဲ႔ အေဖ့ကုိေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ႏုိင္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြအိမ္ကုိတန္းေနေအာင္ ေျပးတာပဲ သူတုိ႔ကလည္း တခါတေလ အိမ္ကလာေစာင့္ေနၾကတယ္။ သူတုိ႔လည္းေက်ာင္းပိတ္ ထားလုိ႔ အျပတ ္မီးကုန္ယမ္းကုန္ကဲဖုိ႔တာဆူေနၾကၿပီး ေစာင့္ေနတာေပါ့။ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ကစားလုိက္တာ တေန႔မွဖမ္း လုိ႔မမိလုိ႔ အေမက အေဖကုိေတြ႔ဖုိ႔လာတာလား သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ေတြ႔ဖုိ႔လာတာလား ဆုိၿပီး ဆူယူရတဲ့အထိပဲ။

သူငယ္ခ်င္းေတြက အေဖ့ သူငယ္ခ်င္းသားသမီးေတြပါ။ တခ်ိဳ႔က ကုိယ့္လုိပဲ ရန္ကုန္ကလာတာ။ တခ်ဳိ႔ကေတာ့ ပ်ဥ္းမနားမွာေနတဲ့သူေတြ။ ကုိယ္တုိ႔ အုပ္စုမွာက အသက္အ႐ြယ္စုံတယ္။ ဆယ္တန္းေျဖထားလုိ႔ အားေနတဲ့ အကုိႀကီးေတာင္ပါေသးတယ္။ သူ႔နာမည္ေတာ့ေမ့သြားၿပီ။ ကုိယ္နဲ႔႐ြယ္တူက " မိနီ" အေဖ့သူငယ္ခ်င္း ဦးေဇာ္မင္း ရဲ့သမီး။ သူ႔မွာ ေမာင္ေလးေတြ ညီမေလးေတြ႐ွိေသးတယ္ သူတုိ႔ေတြနာမည္လည္းေမ့သြားၿပီ။ " မိနီ " ကေတာ့ မွတ္မိေနတယ္ ႐ြယ္တူမုိ႔လုိ႔။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္တုိ႔က ၄တန္းပဲ႐ွိေသးတာ။

ရန္ကုန္မွာက်ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ အတူတူေနတဲ့ ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲေတြနဲ႔ပဲ ေဆာ့ရတယ္ ၿခံအျပင္မွာ ေပးမေဆာ့ဘူး။ ဒီက ရန္ကုန္မွာလုိ ကားေတြဘာေတြ ေ႐ွာင္ေနစရာမလုိဘူး အလြန္ဆုံး႐ွိမွႏြားလွည္းနဲ႔ ျမင္းလွည္းပဲ႐ွိတာ ဆုိေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အျပင္မွာေပးေဆာ့ထားတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ ေဆာ့မွပဲ ကစားနည္း အသစ္ေတြ သိရတယ္။ ထုတ္စီးထုိးတာတုိ႔၊ လိပ္ဥဖြက္တမ္းတုိ႔၊ စုံေနတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး အညာမုိ႔ ကုကၠဳိလ္ပင္ႀကီး ေတြကလည္းေပါ၊ မန္္က်ည္းပင္ေတြကလည္းေပါဆုိေတာ့ အပင္တက္တတ္လာတာလည္း သူတုိ႔ေက်းဇူးပဲ။

ေနာက္ၿပီးေတာလည္ထြက္တယ္ဆုိၿပီး အနီးပါးနားက ေနရာေလးေတြကုိလည္းသြားၾကေသးတယ္။ ဟုိဆယ္တန္း ေျဖထားတဲ့ အကုိႀကီးပါေတာ့ လူႀကီးေတြက စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔ လႊတ္ထားလုိက္တာပဲ။ အရင္သၾကားစက္ေဟာင္း ေဆာက္တုန္းက ေခါင္းတုိင္ကုိ ေ႐ွ့နဲ႔ေနာက္မွားေဆာက္မိလုိ႔ ေခါင္းတုိင္ထိပ္ကခုန္ခ်ၿပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္သတ္ေသ သြားတဲ့ ဂ်ပန္ႀကီးရဲ့ အုတ္ဂူနားလည္း အေၾကာက္အလန္႔မ႐ွိသြားတာပဲ။

ဖုန္ေတြအလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ကုိယ့္ေျခေထာက္ ေတြကုိ ငုံၾကည့္ရင္း နဲ႔ ရန္ကုန္က ေမာင္ႏွမေတြကုိ သိပ္ျပခ်င္တာပဲ။ လွည္းေတြနဲ႔ စက္ထဲႀကိတ္ဖုိ႔ ႀကံေခ်ာင္းေတြသယ္သြားတာကုိ လွည္းေမာင္းတဲ့ ႀကံေတာင္သူေတြဆီက ႀကံလုိက္ေတာင္းရင္ စားဖုိ႔ေလာက္ကုိေတာ့ လက္က လွည္းေမာင္းရင္းတဖက္ ဓားနဲ႔ႀကံေခ်ာင္းကုိခုတ္ေပးသြား တာကလည္း အညာေဒသ က လူေတြရဲ့ ႐ုိးသားမႈ ကုိသိသာေစတယ္။

လက္ခုပ္ပင္ႀကီးေတြေအာက္မွာ လက္ခုပ္သီးေတြသြားေကာက္ရတာလည္း ဘာမွန္းေတာ့မသိဘူး ေပ်ာ္ေနတာ ပဲ။ ႏြယ္ရွည္ေညာင္ပင္ႀကီးကုိေတြ႔ေတာ့လည္း ႏြယ္ပင္တုတ္တုတ္ကုိ ဒန္းလုပ္ၿပီးစီးၾက၊ တြဲေလာင္း ခုိစီးလုိက္နဲ႔ ေညာင္ပင္ခမ်ာလည္း ဒီေမ်ာက္မူးလဲေတြရဲ့ လက္ခ်က္နဲ႔ ႏြယ္ႀကိဳးေတာင္အကုိင္းက မခ်ရဲေလာက္ ေအာင္ပဲ။

သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ႏွမတစု႐ွိတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ကုိယ္လုိပဲ ရန္ကုန္ကေန သူတုိ႔အေဖဆီ အလည္လာတာေပါ့။ သူတုိ႔ကေတာ့ အေဖ့သူငယ္ခ်င္း အန္ကယ္ဦးေအးကုိ သားသမီးေတြ။ သူတုိ႔နာမည္ေတြကုိေတာ့အကုန္မွတ္မိတယ္။ အစဥ္အတုိင္းေျပာရရင္ သဲသဲ (ကုိယ့္ထက္ ႀကီးတယ္)၊ ကုိကုိ(အ႐ြယ္တူ)၊ အိႏွင္း၊ မ်ဴိး နဲ႔ ေအာင္ထက္ႀကီးတုိ႔ပဲ။ ကုိကုိကေတာ့ သိပ္ၿပီးေတာ့ လာကစား ေလ့မ႐ွိဘူး သူကခုေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီးေမာင္းတဲ့ ပုိင္းေလာ့ႀကီးျဖစ္သြားတယ္ဆုိပဲ။ မမသဲသဲရယ္၊ အိႏွင္းရယ္ မ်ဳိးရယ္ ကေတာ့ ကုိယ္တုိ႔နဲ႔ အဖြဲ႔က်တယ္။ ေအာင္ထက္ကေတာ့ အငယ္ေလးဆုိေတာ့ ဝင္ကစားတခ်က္ မကစားရတခ်က္ပဲ။

ဒီလုိေမ်ာက္မူးေသေအာင္ေဆာ့လာတဲ့ အဖြဲ႔မွာ ခရစၥမတ္မတုိင္ခင္ႏွစ္ပတ္ေလာက္အလုိလဲက်ေရာ စိတ္ဝင္စား စရာကိစၥတခုျဖစ္လာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သဲသဲတုိ႔အိမ္မွာ လူႀကီးေတြ ခရစၥမတ္နားနီးလာၿပီဆုိေတာ့ ဘုရား သီခ်င္းေတြဆုိၾကတုိက္ၾကနဲ႔ သူတို႔အိမ္မွာလူေတြဝင္လုိက္ထြက္လုိက္နဲ႔ေပါ့။ ရန္ကုန္မွာေတာ့ အိမ္ကုိအသိေတြ ခရစၥမတ္မေရာက္ခင္ရက္ေတြမွာ ခရစၥမတ္သီခ်င္းေတြလာဆုိတာေတြ႔ဖူးတယ္။ ေမေမတုုိ႔လည္း ဒီသီခ်င္း ေတြလုိက္ဆုိတာေတြ႔ဖူးတယ္။

အိမ္ေတြမွာ ဘုရားသခင္ရဲ့ေမြးေန႔အခါေတာ္မွာ ဆုေတာင္းေပးတဲ့အေနနဲ႔ သီခ်င္းေတြဆုိတယ္လုိ႔ပဲ သိထားတာ။ ခရစ္ယန္ဘာသာဝင္မဟုတ္ခဲ့လုိ႔လည္း တခါမွအုပ္စုနဲ႔လုိက္မဆုိခဲ့ဘူးဖူး။ သဲသဲတုိ႔အိမ္မွာ သီခ်င္းေတြတုိက္ေနသံ ၾကားေတာ့မွ ေမ်ာက္အုပ္စုက အိမ္ေပါက္ဝမွာျပဴတစ္ျပဴတစ္နဲ႔သြားစပ္စုၾကေတာ့တာေပါ့။ သူတုိ႔ေမေမ သီခ်င္း တုိက္ဖုိ႔လာတဲ့သူေတြအတြက္ခ်ေကၽြးထားတဲ့ မုန္႔ေတြလည္းကုိယ္တုိ႔ေတြ ဝုိင္းစားပစ္လုိက္တာပဲ။

ေနာက္ေတာ့ သဲသဲကေျပာတယ္ နင္တုိ႔ေတြလည္း သီခ်င္းလုိက္ဆုိပါလားတဲ့။ အားလုံးတညီတညြတ္ထဲ "ေအး" ဆုိၿပီး ကေလးအုပ္ပါ သီခ်င္းတုိက္တဲ့ အထဲေရာဝင္ဆုိၾကေတာ့တယ္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ဒီေမ်ာက္ကေလးေတြ ၿငိမ္ေဆးရသြားလုိ႔ စိတ္ေအးခ်မ္းသာသြားၾကတယ္။ ပထမေတာ့ သီခ်င္းတုိက္ေနတဲ့ လူႀကီးေတြ စိတ္ညစ္တာေပါ့ အသံေတြက ေၾကာင္တဲ့ဟာက ေၾကာင္၊ အသံခ်ရမယ့္ေနရာလည္း မသိ၊ တက္ရမယ့္ေနရာလည္း မသိနဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ လူႀကီးတေယာက္သင္ေပးလုိက္တာနဲ႔ ကေလးေတြလည္း ကီးကုိက္ေအာင္ဆုိတတ္သြားတယ္။

ဘယ္ေန႔ ရပ္ကြက္ထဲလည္ဆုိရမွာလဲ ဆုိေတာ့ ခရစၥမတ္ေန႔ ညတဲ့။ အညာေဒသတုိ႔ရဲ့ ထုံးစံအတုိင္း ပူရင္လည္း အရမ္းပူ၊ ေအးရင္လည္း အရမ္းေအးေတာ့ ညဘက္ႀကီးသီခ်င္းလုိက္ဆုိမယ္ဆုိေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ေတြ နည္းနည္း ေတာ့တြန္႔သြားတယ္။ ကေလးေတြဆုိေတာ့ ညဘက္ ေအးစက္စက္ႀကီးထဲ သီခ်င္းလုိက္ဆုိရမွာ ေတြးၿပီးေတာ့ လန္႔တာေပါ့။

အဲဒါနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ေတြ အဲဒီညက်ရင္ ငါကေတာ့ဘယ္ဦးထုပ္ေဆာင္းမယ္၊ ဟုိတေယာက္ကလည္း ငါ့မွာ ဆြယ္တာ အသစ္ေလး႐ွိတာဝတ္ရမယ္နဲ႔ အေတြးေတြမ်ားလုိ႔ ခရစၥမတ္ညကုိေမွ်ာ္ရင္းေမာေနၾကတာ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေကာင္းေကာင္းမေဆာ့ႏုိင္ၾကဘူး။ မိဘေတြကေတာ့ ကေလးေတြတယ္ၿငိမ္ပါလားေပါ့။ ကုိယ္ေတြကသီခ်င္းလုိက္ ဆုိမဲ့ကိစၥကုိ စစ္ဆင္ေရးႀကီးတခုလုိသေဘာထားေနၾကတာ သူတုိ႔မသိဘူးေလ။

ခရစၥမတ္ေန႔ ညေနပုိင္းေရာက္တာနဲ႔ ဘယ္သူမွ ခ်ိန္းစရာမလုိေအာင္ စုေနၾကေနရာမွာ ကေလးအုပ္စုမိၾကေရာ။ မိဘေတြကလည္း ကေလးေတြပါေတာ့ ညသူတုိ႔လည္း လုိက္မယ္ေပါ့ေလ။ ေအာင္မယ္ ကုိယ္တုိ႔အုပ္က အေတာ့္ ကုိဟုတ္ေနတာေပါ့။ သီခ်င္းစာသားေတြ ေမ့သြားမွာကလည္းစုိးရိမ္ေနၾကေသးတယ္။ ကိစၥေတာ့မ႐ွိဘူးေပါ့ လူႀကီးေတြပါတာပဲ ကုိယ္ေတြေမ့ရင္ သူတုိ႔ဆုိလိမ့္မယ္ဆုိၿပီး တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အားေပးေနရေသးးတယ္။

ကဲ… အိမ္ကစထြက္ပါၿပီ။ စက္႐ုံဝင္းႀကီးကအက်ယ္ႀကီး ဝန္ထမ္းအိမ္ေတြကလည္း စီမံကိန္းအတြက္ေရာ အရင္စက္႐ုံအေဟာင္းက ဝန္ထမ္းေတြေရာ႐ွိတာ။ ဒါေပမဲ့ ခရစ္ယာန္အိမ္ေတြကုိပဲသြားဆုိမွာဆုိေတာ့ အိမ္ေပါက္ ေစ့ဆုိစရာေတာ့ မလုိဘူးေပါ့။ လမ္းေတာ့ေဝးေဝးေလွ်ာက္ရမယ္ ဒါလည္းကိစၥမ႐ွိပါဘူး စက္႐ုံတဝင္းလုံးေတာင္ လွည့္ပတ္ေဆာ့ေနတာဆုိေတာ့ အသာေလးေပါ့။

"We Wish you a Merry Christmas, We wish you a Merry Christmas and a Happy New Year" "Silent Night, Holy night All is clam all is bright …." ဒီလုိအဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြကုိ မပီတပီနဲ႔ အျပတ္ဟဲၾကတဲ့အျပင္။

"ဒီဇင္ဘာရဲ့ ေအးခ်မ္းလြန္းတဲ့ ည အခ်ိန္အခါဝယ္ …. …" ""ဤ အိမ္ေပၚသုိ႔ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေရာက္ေစေသာ္္… ….. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အိမ္႐ွင္မ်ားတုိ႔ရယ္…" လုိျမန္မာသီခ်င္းေတြ အဆုံး အသံျပာဝင္သည္အထိ ကေလးတအုပ္ေအာ္ဆုိရင္း။ သြားလည္ေသာအိမ္မ်ားမွ ေကၽြးေမြးေသာအစား အေသာက္ မ်ား သၾကားလုံးမ်ားကုိ တဝႀကီးစားေသာက္ၿပီးေနာက္။ ည ၁၂နာရီေက်ာ္မွ သဲသဲတုိ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေမေမခ်က္ထားတဲ့ ၾကာဇံခ်က္ကုိ တဝႀကီးေသာက္ၿပီး ကုိယ္စီကုိယ္စီ မိဘေတြနဲ႔အိမ္ကုိျပန္ၾကပါတယ္။

အဲလုိ ပ်ဥ္းမနားမွာ အေဖ့ေနာက္အလည္သြားရင္းနဲ႔ ခရစၥမတ္မွာ သီခ်င္းဆုိခဲ့ဖူးတာက အစျပဳၿပီးေတာ့။ ေနာက္ေနာင္ ခရစ္ယာန္သူငယ္ခ်င္းေတြ႐ွိလာေတာ့ သူတုိ႔ေတြနဲ႔ ခရစၥမတ္ေန႔မွာ Carol Singing ထြက္ရတာ ကုိႏွစ္သက္တတ္လာတယ္။ သူတို႔ေတြ သီခ်င္းဆုိၿပီးလုိ႔ ေခါင္းငုံဆုေတာင္းေပးေနတဲ့ အခါေတြမွာေတာ့ ကုိယ္က နံေဘးမွာ ေယာင္နန ျဖစ္ေနတတ္တာ တခုကလြဲရင္ သီခ်င္းဆုိရတာႀကိဳက္တဲ့ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ေပ်ာ္စရာပါပဲ။

ခုလည္း ခရစၥမတ္ နားနီးလာတာနဲ႔ တေယာက္တည္း ခရစၥမတ္သီခ်င္းေတြ ဖြင့္ၿပီး လုိက္ဆုိ၊ တေယာက္တည္း ဆုိရတာ အားမရတာနဲ႔ ခရစ္ယာန္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရဲ့ ဘေလာ့ CBOX မွာ စာေရးၿပီး သြားသြား ေအာ္ဆုိ မိျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ခရစၥမတ္သီခ်င္းေတြက ဒီလုိခရစ္ေတာ္ေမြးဖြားတဲ့ ဒီဇင္ဘာလ ခရစၥမတ္ ရက္ျမတ္မွာသီဆုိမွလည္း ပုိၿပီး ခံစားမႈရသေျမာက္တာပါ။ ေနာက္တပတ္ အထိပဲစိတ္ႀကိဳက္ သီဆုိခြင့္႐ွိေတာ့မွာ လုိ႔ ေတြးမိၿပီး ေတးသြားတပုဒ္ကုိ တုိးတုိးေလးသီဆုိမိေနျပန္ပါေတာ့တယ္။ ။






စုိးသင့္ေဆြ
ဒီဇင္ဘာလ ၁၈ ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၁း၄၃ မိနစ္
(ဓာတ္ပုံကုိ
www.soycandlesbyphebes.com မွယူပါသည္)

Read More...

Monday, December 15, 2008

လမ္းကေလး၏ အစြန္းႏွစ္ဘက္


နံနက္ခင္းေနျခည္ဟာခန္းဆီးလုိက္ကာကုိ ထုိးေဖါက္ၿပီး အ ဘြားအုိရဲ့ မ်က္ႏွာေပၚျဖာက်လာတယ္။ ဌက္ကေလးေတြရဲ့ ေအာ္သံေလးကုိ ၾကားလုိက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ အဘြားအုိ မ်က္လုံး ေတြကုိေျဖးေလးစြာဖြင့္လုိက္တယ္။ ေန႔သစ္တခုကုိ ေရာက္ၿပီဆုိတဲ့အသိနဲ႔အတူ ခါတုိင္းေန႔နဲ႔မတူတဲ့ေန႔ဆုိတာကုိ သတိထားမိၿပီး အဘြားအုိ ႏုိရာ စိတ္ေတြလန္းဆန္းတက္ႂကြ လုိ႔ေနတယ္။

အိပ္ရာနံေဘးက ျပဴတင္းေပါက္ေတြကုိ ကာရံထားတဲ့ အဝါေရာင္ခန္းဆီးစေလးကုိ အားအင္ခ်ိေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္း ေလးေတြနဲ႔ ပင့္တင္လုိက္ရင္း ျပဴတင္းေပါက္အျပင္ကုိ အဘြားအုိ ေငးေမာၾကည့္လုိက္တယ္။ သူ႔ အခန္းျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ လူအုိ႐ုံ အဝင္ဂိတ္တံခါးဝဆီသြားတဲ့ လမ္းေလးကုိျမင္ရတယ္။

လမ္းေလးရဲ့ တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ပန္းေရာင္စုံေလးေတြကုိ လူ၊ တိရစာၦန္ေတြ ေဘးကကာကြယ္ဖုိ႔ အျဖဴေရာင္ သစ္သားတုိင္ေလးေတြနဲ႔ ၿခံခတ္ထားတယ္။ နံေဘးက ျမက္ခင္းစိမ္းေလးေတြရဲ့ အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ လူတဖက္ထက္ေက်ာ္တဲ့ ေမပယ္ပင္ႀကီးေတြကုိ လမ္းေလးနဲ႔အၿပိဳင္ တဘက္တခ်က္ အစီအရီေပါက္ေနတာ ေတြ႔ရမယ္။

နံနက္ခင္းရဲ့ ေနေရာင္ျခည္ဟာ ႐ြက္ေႂကြက်စျပဳေနတဲ့ ေမပယ္ပင္ႀကီးေတြကုိ ပုိၿပီးၾကည့္ေကာင္းေစတယ္။ တပင္လုံးမွာ႐ွိတဲ့အ႐ြက္ေတြ ေ႐ႊဝါေရာင္သန္းေနတဲ့ ေမပယ္ပင္ေတြဟာ နံနက္ခင္းေနျခည္ထုိးလုိက္မွ ေ႐ႊအုိ ေရာင္ပုိေတာက္ပၿပီး ျမင္ရသူေတြရဲ့ အျမင္ဓာတ္ကုိ သိမ္းႀကံဴးညိဳ့ငင္ေနတယ္။

လမ္းေပၚကရြက္ေႂကြေတြ ေဆာင္းေလျမဴးေဆာ့ကစားလုိ႔ ဟုိဒီ႐ွပ္တုိက္ေျပးေနတာကုိၾကည့္ေနရင္း သူ႔ပါးျပင္ တေလ်ာက္ ေမြးညွင္းႏုေလးမ်ားလႈပ္ခတ္သြားသလားလုိ႔ေတာင္ ထင္မိေယာင္မွားျဖစ္လုိ႔ေနတယ္။ လမ္းေလးေပၚ ေနေပ်ာက္ေလးေတြ ကြက္တိကြက္ၾကားထုိးေနပုံေလးက အဘြားအုိရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိိ ႏုပ်ဳိလန္းဆန္း လာေစတယ္။

ျပင္ပျမင္ကြင္းကုိၾကည့္ရင္း သူ႔ႏွလုံးအိမ္ အနက္႐ႈိင္းဆုံးအထိ အေႏြးဓာတ္တခု ျဖစ္ေပၚလာတာကို ၾကည္ႏႈးစြာ ခံစားေနလုိက္တယ္။ ဒီလုိေဆာင္းဝင္ခါစ မနက္ခင္းမ်ားရဲ့ အလွကုိ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ဘူးတာ အႀကိမ္ေပါင္း အေတာ္မ်ား ခဲ့ၿပီ။ ဒီျမင္ကြင္းေတြကုိ အတူတကြ ခံစားခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးရေသာ မိသားစုဝင္မ်ား သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားကုိ အဘြားအုိ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိလာတယ္။

ပင့္မထားတဲ့ ခန္းဆီးစေလးကုိ ျပန္ခ်လုိက္ရင္း ေသးေကြးပိန္လွီတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ေလးကုိအသာေလး ကုတင္ေပၚ ျပန္လွဲလုိက္တယ္။ မ်က္လုံးေတြကုိအသာ မွိတ္ထားလုိက္တယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ခုနက နံနက္ခင္း အလွအပေတြကုိ မ်က္စိလုံးထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း အခန္းထဲကုိဝင္လာမဲ့ ေျခသံတစုံကုိ နားစြင့္ ေနမိတယ္။

"မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ …. ေနေကာင္းရဲ့လား မစၥ ႏုိရာ" ဒီလုိ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံေတြကုိ မနက္ခင္းတုိင္းၾကားေနၾက။ မနက္တုိင္း ဒီေန႔အတြက္တာဝန္က်ကူညီေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးမဲ့ သူတေယာက္ေယာက္ က အခန္းထဲကုိ ဝင္လာ ၿပီး ေဝရာဝစၥေတြလုပ္ေပးဖုိ႔ ခန္းဆီးလုိက္ကာေတြအားလုံးကုိ ဖြင့္လုိက္ရင္း အခုလုိပဲ ပိဋိသႏၶာရစကားဆုိမယ္။ ၿပီးရင္ သူ႔ကို မ်က္ႏွာသစ္ေဆးေက်ာေပးၿပီး နံနက္စာထည့္ထားတဲ့ လင္ဗန္းကုိ ကုတင္ေပၚမွာ စားလုိ႔ရေအာင္ ျပင္ဆင္ ေပးမယ္။ သူ စိတ္ေစာေနလုိ႔ နံနက္စာကုိ ျမန္ျမန္လက္စသတ္လုိက္တယ္။

မနက္စာကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ၾကက္ဥ မက်က္တက်က္တလုံး၊ ေထာပတ္သုတ္ထားတဲ့ ေပါင္မုန္႔တခ်ပ္၊ ေနာက္ၿပီး သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္တခြက္ ဒါမွမဟုတ္ ႏြားႏုိ႔တခြက္။ တခါတေလေတာ့ ေကာ္ဖီ ျပင္းျပင္း ခပ္ပူပူတခြက္ ကုိေတာင္းတမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေနအရ ေကာ္ဖီီလုံးဝေပးမေသာက္ေတာ့တဲ့ အတြက္ ဆႏၵသာ႐ွိၿပီး ေသာက္ခြင့္မရ။

သူ႔လုိ လူအုိေတြအတြက္ ဆႏၵ႐ွိၿပီးလုပ္ခြင့္မရတဲ့့ အရာေတြကလည္းအမ်ားသားပဲ။ အသက္တေခ်ာင္း႐ွင္သန္မႈ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ သူတုိ႔ရဲ့တခ်ဳိ႔ ဆႏၵေတြက ျဖည့္ဆည္းခြင့္မရၾကတာမ်ားတယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ အေျခအေနက ရင့္မွည့္ေနတဲ့ သစ္သီးတလုံးလုိ၊ ေႂကြလုစဲစဲသစ္႐ြက္တ႐ြက္လုိ ေလေျပေလးတခ်က္ေဝ့တာေတာင္ အထိအခုိက္္ မခံႏုိင္ၾက။ ဘာကိုမွ အမွားအယြင္းခံလုိ႔မရတဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနမ်ိဳး။

ေစာင့္ေ႐ွာက္သူအမ်ဳိးသမီးက အဝတ္အစားလဲလွယ္ေပးၿပီးခ်ိန္မွာ တာဝန္က်သူနာျပဳ အခန္းထဲဝင္လာၿပီး အဘြားအုိရဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနကုိ စစ္ေဆးတယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္းတယ္ ေသာက္ရမဲ့ေဆးေတြကုိ လက္ဖဝါးထဲ ထည့္ေပးရင္း ေသာက္ေရခြက္ေလးကုိပါလွမး္ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘြားအုိကုိ ဘီးတပ္ ကုလားထုိင္ေပၚေ႐ြ႔ေျပာင္းေပးၾကတယ္။

သူရဲ့တဦးတည္းေသာသားေလးကုိ ေတြ႔ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္ ပါးျပင္ေလးေတာင္ ပန္းေသြးေရာင္ ေတာက္ၿပီး လန္းဆန္းတက္ႂကြေနတယ္။ သူ႔ကုိ ခါတုိင္းထက္ပုိၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ျပဳျပင္ေပးဖုိ႔ အကူအမိ်ဳးသမီးကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးက အဘြားအုိရဲ့ ေငြေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ႀကိဳးတုိးႀကဲတဲ ေတြကုိ ျငင္ျငင္သာသာေလးဖီးေပးေနတယ္။

အားလးုံျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းရင္းနားက တုိင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ဖဲႀကိဳး နဲ႔ ဦးထုပ္ျပာေလး ကုိေဆာင္းေပးလုိက္တယ္။ အဘြားအုိက သူ႔အရိပ္ကုိ မွန္ထဲမွာၾကည့္ရင္းနဲ႔ တစုံတရာကုိသတိရသြားတဲ့ပုံစံနဲ႔ မွန္တင္ခုံထဲက ႏႈတ္ခမ္းနီပန္းေသြးေရာင္ေလးကုိ တုန္ရင္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ ထိန္းရင္းေဆးခ်ယ္ လုိက္ေသးတယ္။ သားေလး အျမင္မွာ သူဟာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား။

အဘြားအုိရဲ့ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ကုိ အကူအမ်ိဳးသမီးက နားေနေဆာင္ဘက္ကုိ္တြန္းလာခ်ိန္မွာ အဘြားအုိ က လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ ဘဝတူလူအုိေတြကုိ ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ရင္းလုိက္ပါခဲ့တယ္။ နားေနေဆာင္ေရာက္ေတာ့ လမ္းေလးကုိ ေသခ်ာျမင္ရတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္နားမွာ သူ႔ကုိ ထားေပးဖုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါမွ လမ္းေလးဘက္က ေလွ်ာက္လာတဲ့ လူေတြကုိ ျမင္ရမယ္မဟုတ္လား။

ေဘးနားမွာ ထုိင္ေနတဲ့ မာရီ ဆုိတဲ့ အဘြားအုိက စကားေတြ ေဖာင္ေဖာင္ဖြဲ႔ေအာင္ေျပာေနလုိ႔္ အဘြားအုိက အလုိက္တသိ ရယ္ေမာျပန္လည္ေျပာဆုိေနေပမဲ့သူ႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြကုိ လမ္းေလး႐ွိရာဘက္က မခြာဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒါမွ လမ္းေလးဆီက ေလွ်ာက္လာတဲ့ သူ႔သားေလးကုိ သူအရင္ျမင္ရမယ္ မဟုတ္လား။ သားေလးလာရင္ အရင္တခါကလုိပဲ သူအရင္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္လုိက္ခ်င္ေသးတယ္ေလ။

အရင္တခါ သားေလးလာတုန္းက သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအနီေရာင္ေလး လက္ေဆာင္အျဖစ္ယူခဲ့တယ္။ ဒီတခါေရာ ဘာေတြယူလာခဲ့ဦးမလဲဆုိတာ သူသိပ္သိခ်င္ေနၿပီး စိတ္လႈပ္႐ွားလာတယ္။ တကယ္တမ္းက သားေလးယူလာမဲ့ လက္ေဆာင္ထက္ သားရဲ့မ်က္ႏွာေလးကုိ ေတြ႔ရဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးလွတယ္။

မ်က္လုံးေတြကုိ လမ္းေလးဆီက မခြာတန္း စုိက္ၾကည့္ေနလုိ႔ သူ႔မ်က္လုံးေတြ နည္းနည္းေညာင္းညာလာတယ္။ နားေနေဆာင္ထဲမွာေတာ့ အလည္လာတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြေတြရဲ့ စကားသံ၊ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔ အသက္ဝင္ လႈပ္႐ွားလာေနၿပီ။ လမ္းေလးဘက္ဆီကလာတဲ့ လူတေယာက္အရိပ္ကုိေတြ႔တုိင္း အဘြားအုိရဲ့ ႏွလုံးခုန္သံ ျမန္သြားလုိက္ ေမွ်ာ္ေနတဲ့သူ မဟုတ္မွန္းသိရင္ စိတ္ပ်က္သြားလိုက၊္ လမ္းေလးဘက္ဆီ ထပ္ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္နဲ႔ သူ႔စိတ္ေတြဗ်ာမ်ားလုိ႔ေနတယ္။

ဒီလူအို႐ုံကုိစေရာက္လာတဲ့ေန႔တည္းက ဒီအဝင္လမ္းေလးကုိ သူသတိထားမိခဲ့တယ္။ အဘုိးးႀကီး နဲ႔ သားေလး သူ႔ကုိ ထားရစ္ၿပီးျပန္သြားတုန္းက အဝင္ဝလမ္းေလးဘက္ကုိေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေထြေထြက် ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ တပတ္ ဧည္သည္ေတြ႔ရတဲ့ရက္ ေရာက္သည္အထိ သည္လမ္းေလးကုိ သူေငးၾကည့္ေနခဲ့မိတာ တရက္မွ မပ်က္။

သုံးေယာက္ထဲ႐ွိတဲ့ မိသားစုေလးမွာ ေလျဖတ္ၿပီးေအာက္ပုိင္းေသသြားတဲ့ သူ႔ကုိ ျပဳစုဖုိ႔ ခင္ပြန္း အဘုိးႀကီးနဲ႔ ခရီးမနားတမ္းသြားရတဲ့ အေဝးေျပးကုန္ကားေမာင္းတဲ့ သားေလးအတြက္ ကရိကထမမ်ားေအာင္ ဒီနည္းလမ္း ကုိ သူကုိယ္တုိင္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ အဘုိးအုိကုိ ခြဲခ်န္ရစ္ထားခဲ့ရတာေတာ့ စိတ္မွာ အေတာ္ထိခုိ္က္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ ျပဳစုရင္း ပင္ပန္းၿပီး အဘုိးအုိ အိပ္ရာထဲလဲသြားတာမ်ဳိး ကုိေတာ့ ေနာက္တႀကိမ္ သူ အျဖစ္မခံႏုိင္ေတာ့။

ဒီမွာက တကုိယ္ေရသန္႔႐ွင္းေရးကအစ အစားအေသာက္အဆုံး စနစ္တက်နဲ႔ ျပဳစုေပးၾကတယ္။ တာဝန္ဆုိတဲ့ ဝတၱရားေအာက္မွာ မိသားစုလုိ ေႏြးေထြးမႈေတာ့ ေပ်ာက္ဆုံးေနသည္သာ။ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာပဲ အဘုိးအုိ သူ႔ကုိလာေတြ႔ၿပီး ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာဟာ သူ႔ကုိ အၿပီးတုိင္ခြဲထားခဲ့ၿပီး မၿမဲတဲ့ခရီးကုိ ထြက္ခြာသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္မထားခဲ့။ ႀကိဳမ်ားသိခြင့္ရခဲ့ရင္ အဘုိးအုိဟာ သူ႔ဘဝ အတြက္ အေရးပါဆုံး သူဆုိတာ ေျပာျပလုိက္ခ်င္ေသးတယ္။

သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒီလမ္းေလးဟာ အတိတ္ရဲ့ပုံရိပ္ေတြကုိ အမွတ္ရတမ္းတစရာ၊ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း တည္ရာလည္းျဖစ္တယ္။ လမး္ေလးရဲ့ အဆုံးတဘက္မွာ ျပင္ပေလာကဟာ လွပသစ္လြင္တဲ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ နဲ႔ ဆက္လကအသက္ဝင္ေနစဲဆုိတာ သူအာ႐ုံထဲမွာျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။

လမ္းေလးရဲ့ အဆုံးတဘက္မွွာ ပ်ဳိျမစ္လတ္ဆတ္တဲ့ သူ႔ရဲ့ ငယ္ဘဝအတိတ္ေဟာင္းေတြ႐ွိခဲ့ဖူးသလုိ၊ ခ်ိဳျမတဲ့ အခ်စ္လည္း႐ွိခဲ့ရဲ့။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုဘဝေလးကုိပုိင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးသလုိ၊ ဘာသာစကားတူ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီး ရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈတုိ႔ရဲ့ အခ်ဳိဓာတ္ကုိ ခံတြင္းလုိက္ခဲ့ဖူးသလုိ၊ ခါးသီးတဲ့ က်႐ႈံးမႈေတြ ကုိလည္း က်ိတ္မွိတ္မ်ဳိခ်ခဲ့ဖူးရဲ့။

လမ္းေလးရဲ့ ဒီမွာဘက္အဆုံးမွာေတာ့ ပါးရည္တြန္႔လိပ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာ၊ ေငြေရာင္ျဖဴလြလြဆံပင္၊ ေသးေကြးပိန္လွီလွ တဲ့ ခႏၶာကုိယ္ပုိင္႐ွင္ အကူမပါရင္ အသက္ဆက္ဖုိ႔အေတာ္ခဲယဥ္းတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚက အဘြားအုိတေယာက္။ အျမင္အာ႐ုံေတြ ေဝသီေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အေရာင္ေတြသန္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေလး တစုံကေတာ့ လမ္းေလးရဲ့ အဆုံးတဘက္ကုိ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္လ်က္သာ။ ဘုရားသခင္ရဲ့ ေခၚယူျခင္းမခံရခင္ အခ်ိန္အထိေတာ့ ဒီလမ္းေလးကုိ သူေငးၾကည့္ခြင့္႐ွိေနဦးမွာပါ။ ။


စုိးသင့္ေဆြ
ဒီဇင္ဘာလ ၁၅ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၃း၀၀

(ဓာတ္ပုံကုိ http://www.sxc.hu/photo/1110606 မွယူပါတယ္။ Free Photo Download Site ျဖစ္ပါတယ္။)

Read More...

Wednesday, December 10, 2008

ေတာင္းပန္စကား ၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ေက်းဇူးတင္စကား

ခုတေလာ စာေရးဖုိ႔ အာ႐ုံမရ၊ စိတ္ေတြကုိ ဖမ္းလုိ႔ မမိျဖစ္ေနတာနဲ႔ ပုိ႔စ္ အသစ္မတင္ႏုိင္တာ နားလည္ေပးပါလုိ႔ အလည္လာသူေတြကုိ ေတာင္းပန္ခ်င္ပါတယ္။ .....

(ေက်းဇူးတင္စကားေလးကုိ ဒီေနရာေလးမွာ မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ပါတယ္။ စာဖတ္ဖုိ႔အႀကံေပးတဲ့ အကုိေဆာင္းယြန္း၊ အေျပာင္းအလြဲလုပ္ဖုိ႔ အႀကံေပးတဲ့ အကုိဒူုကဘာ၊ ညီမေလး Mirror၊ ေမာင္ေလးပီတိ နဲ႔ CBOX မွာ ေရးသြားတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ၊ ေျခရာခ်န္မထားခဲ့ပဲ အလည္လာသြားတဲ့ သူေတြအားလုံးကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။)



Read More...

Monday, December 8, 2008

မုန္းရျခင္း ၁၀ခ်က္

အကုိေဆာင္းယြန္း နဲ႔ ညီမ Mirror က တၿပိဳင္နက္ တက္ဂ္ ထားလုိ႔ ေရးခ်လုိက္တာ ျမန္မွျမန္ပဲ။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ကုိယ္ အၿမဲ ဘာလုိလုိ႔လုိမွန္း မသိတာေတြ ကုိ အၿမဲေတြးျဖစ္ေနတဲ့ သူဆုိေတာ့။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။

၁- အားနာတတ္တာ
အားနာတတ္လြန္းေတာ့၊ ကုိယ့္ကုိ နင္ပဲငဆ ေျပာလာတဲ့သူကုိ လက္တုန္႔ျပန္လုိက္ရမွာေတာင္ အားနာေနတာ။

၂- လက္လြယ္တာ
လက္ထဲမွာ ေငြ႐ွိလုိ႔ကေတာ့ သနားေအာင္ေျပာတတ္တဲ့သူေတြကုိေရာ၊ မေျပာတတ္တဲ့သူေတြကုိေရာ ႐ွိတာေတြကုန္ေအာင္ကုိ ကူညီတတ္တာ။

၃- စိတ္ဝင္စားတာေတြပဲလုပ္ခ်င္တာ
ေက်ာင္းစာကလြဲလုိ႔ အားလုံးစိတ္ဝင္စားေနေတာ့ တခါတခါ တုိးတက္သင့္သေလာက္ မတုိးတက္ဘူး။

၄- စိတ္ဝင္စားလုိ႔ကေတာ့ ထမင္းမစား မအိပ္မေန တစုိက္မတ္မတ္လုပ္တာ
ခုတေလာ ဘေလာ့ကုိက္ေနလုိ႔ အအိပ္အေနနည္းေတာ့ ေခါင္းကုိက္ေရာဂါျပန္ဝင္လာျပန္ၿပီ။

၅- လုပ္ေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ လုံးဝျပန္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ရင္ လွည္႔ကုိ မၾကည့္တာ
သိပ္စိတ္ဝင္စားပါတယ္ဆုိေပမဲ့ လုပ္ေနရင္းျဗဳန္းဆုိရပ္ခ်င္ရပ္ပစ္လုိက္တာမ်ဳိး။ (စာေရး၊ စာဖတ္ျခင္းမပါ)

၆- သူငယ္ခ်င္းေတြ ကုိ သိပ္ခ်စ္တာ (သူတုိ႔ အႏုိင္က်င့္တာမွန္သမွ် ခံေနရတဲ့ ဘဝ)
သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိလုိ႔ကေတာ့ ယုံလြယ္၊ လက္လြယ္၊ စုပုံခ်စ္။ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ မေခၚမေျပာျဖစ္ၿပီ ဆုိလည္း တသသနဲ႔ နေျမာ မဆုံးေတာ့။ (ခင္မင္ခဲ့တာေတြ)

၇- စကားမေျပာခ်င္ေတာ့တဲ့သူဆုိ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာင္ မၿပံဳးတတ္ေတာ့
မမုန္းတတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ စကားမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူးဆုိရင္ ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးျခင္းဆုိတာ အဘိဓာန္မွာ မ႐ွိေစရ။

၈-ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ငါလုိ႔ဘယ္ေတာ့မွ မထင္တာ
ငါေတာ္တယ္၊ ငါတတ္တယ္၊ ငါလုပ္တာေကာင္းတယ္လုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္မိ။ ငါလုိတယ္၊ လုိေသးတယ္ လုိ႔ထင္လြန္းၿပီး လူေတြကုိ ေအာက္ကဝင္လြန္းေတာ့။ ခဏခဏ လူအထင္ေသးခံရၿပီး ေစာ္ကား သြားၾကေသး။

၉- အတၱနည္းတာ
ပုိက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီး႐ွာမယ္၊ တုိက္ႀကီးနဲ႔ ေနမယ္၊ ကားေကာင္းႀကီးစီးမယ္ဆုိတာေတြ တခါတေလမွပဲ စဥ္းစားျဖစ္တယ္။ ကုိယ့္အတြက္ အတၱနည္းလြန္းေတာ့လည္း မတုိးတက္။

၁၀- ခ်စ္တတ္တာ
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကုိ တန္ဖုိးထားလြန္းေတာ့ ခဏခဏ လူလိမ္ခံရတယ္။

အကုိေဆာင္းယြန္း နဲ႔ ညီမ Mirror ေက်နပ္မယ္ထင္ပါတယ္ေနာ္။



Read More...

Friday, December 5, 2008

မိတ္ေဆြမ်ား ထံမွ ေပးအပ္လုိက္ေသာအရာ


မိတ္ေဆြေကာင္းဆိုတာ ေလာကမွာတန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အရာပါတဲ့။ ကမာၻေပၚမွာ႐ွိတဲ့ သတၱဝါမ်ားဟာ ေရသတၱဝါ ေတြျဖစ္ျဖစ္၊ ကုန္းေနသတၱဝါေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်ဳိးတူရာစုေပါင္း ေနထုိင္တဲ့ စ႐ုိက္သဘာဝ႐ွိၾကတယ္ မဟုတ္လား။

က်မတုိ႔ေတြဟာ လူ႔ဘဝသက္တမ္း တေလွ်ာက္လုံး မိမိရဲ့ ေရာက္႐ွိေနတဲ့ အသက္ထက္မ်ားျပားတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရ႐ွိခဲ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။ လူဆုိတာ တဦးတည္း အထီးက်န္ မေနတတ္တဲ့ သတၱဝါထဲမွာ ထိပ္ဆုံးက ပါတယ္ေလ။

ကမာၻေပၚမွာ ႐ွိတဲ့ လူသားတုိင္းဟာ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းကုိ လုိလားၾကပါတယ္။ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေအာင္ တဦးႏွင့္တဦး မိတ္ဖြဲ႔ၾက၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈကုိ တည္ေဆာက္ၾကပါတယ္။ မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ အတုိင္းအတာဟာ တေယာက္ကုိ တေယာက္ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ တုိက္႐ုိက္အခ်ဳိးက် တယ္ဆုိရင္ လည္းမွားမယ္ မထင္ပါဘူးေနာ္။

အရစ္စ္ တုိတယ္ (Aristotle) ရဲ့ အဆုိအမိန္႔ကေတာ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈဆုိတာ ႏွစ္ကုိယ့္တစိတ္ လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ မိတ္ေဆြ ဆုိတာ စ႐ုိက္တူ အႀကိဳက္တူေတြမွ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေပါင္းျဖစ္ၾကတာမဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႔ဆုိ ဘယ္ေလာက္ အႀကိဳက္တူလည္းဆုိရင္ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ က အစ အႀကိဳက္ျခင္းတူ ေနတတ္ၾက တယ္ေလ။

ေနာက္ၿပီး မိတ္ေဆြေကာင္းေတြျဖစ္ဖုိ႔က တဦးကုိ တဦးက ေလးစားမႈလည္း႐ွိဦးမွျဖစ္မွာေလ။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ မ႐ွွိေတာ့တဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာ အက္ကြဲေနတဲ့ မွန္တခ်ပ္လုိပါပဲ။ အျမင္အရလည္း မၾကည္လင္ ထိခုိက္မိဖုိ႔ အႏၲရယ္လည္း႐ွိႏုိင္တယ္ဆုိေတာ့ လြင့္ပစ္လုိက္တာကမွေကာင္းေသး တယ္ေလ။

မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြမွာ ဘယ္သူက ေနာက္လုိက္ ဘယ္သူကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ရမယ္ဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြလည္း ကင္း႐ွင္းျပန္ေသးတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ ငါကေတာ့ ဗုိလ္လုပ္မယ္ မင္းကေတာ့ ငါ့ေလာက္မွမေတာ္လုိ႔ ငါ့တပည့္လုပ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိ အထက္စီးဆံတဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ဳိးဟာလည္း ဘယ္မွာလာၿပီး ေတာ့ ေကာင္းမြန္တဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ဳိးျဖစ္လာပါေတာ့မလဲ။

ဒါကုိ အယ္လ္ဘတ္ ကျမဴး (Albert Camus) က ဒီလုိဆုိမိန္႔ခဲ့တယ္ ငါ့ေနာက္က မင္း လုိက္္ေနလုိ႔လည္း ငါဦးေဆာင္လိမ့္မည္ မဟုတ္၊ မင္းေ႐ွ႔ကသြားေနလုိ႔လည္း မင္းေနာက္လုိက္ ငါျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္၊ ငါ့ နံေဘးမွာ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ အတူတူေလွ်ာက္စမ္းပါ၊ သူေျပာတာလည္း ပညာ႐ွိစကားမုိ႔ မွန္လုိက္ တာေနာ္ ။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြေကာင္းတုိ႔ မည္သည္ ေဝဖန္ပုိင္းျခား အႀကံေပးမႈလည္းလုပ္ရပါေသးတယ္။ အမုန္းမခံ ႏုိင္လုိ႔ဆုိၿပီး မိမိ မိတ္ေဆြမွားေနတာႀကီးကုိ မေျပာပဲ သူဘာသူေနာက္မွားေတာ့မွ သိသြားလိမ့္မယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ဳိး႐ွိတဲ့ ဆက္ဆံေရးဟာလည္းေကာင္းမြန္တဲ့ မိတ္ေဆြစစ္တုိ႔ဆက္ဆံေရးမဟုတ္ျပန္ဘူး။

အဲ….ဒါေပမဲ့ မွားေနတယ္လို႔ထင္တဲ့ အေၾကာင္းကုိေတာ့ ေတ့ေတ့ဆုိင္ဆုိင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆုိေဝဖန္ လုိက္ပါ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မေျပာခ်င္လုိ႔႔ ကုိယ့္မိတ္ေဆြ နားထဲျပန္ေပါက္ေအာင္ဆုိၿပီး တဖက္လွည့္နဲ႔ တျခား သူေတြကုိ ေျပာျပလုိက္တာဟာ သင့္မိတ္ေဆြ အျမင္မွာ သင္ဟာ ေနာက္ကြယ္မွာ အတင္းအဖ်င္းေျပာ တတ္တဲ့သူဆုိၿပီး အျမင္ေစာင္း သြားႏုိင္ေသးတယ္။

ဒါကုိ မာတင္လူသာကင္း ဂ်ဳနီယာ (Martin Luther King Jr.) က ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ဟာ ရန္သူတုိ႔ရဲ့ စကားသံေတြကုိသာ အမွတ္ရသင့္သည္ မဟုတ္၊ မိတ္ေဆြတုိ႔ရဲ့ ဆိတ္ဆိတ္ေနမႈကုိလည္း အမွတ္ရသင့္ ေပသည္။ ဒီေတာ့ မေျပာမဆုိ ခပ္မဆိပ္မေနၾကနဲ႔ေနာ္။

မိတ္ေဆြ လုိလုိ သူငယ္ခ်င္းလုိလုိ နဲ႔ ေနာက္ေၾကာ ဓါးနဲ႔ ထုိးတဲ့သူေတြကုိေတာ့ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ "Frenemies" Half Friend, Half Enemy လုိ႔ နာမည္သစ္ထြင္ထားေသးတယ္။ မွတ္သားစရာေပါ့ေလ။ ဘဝမွာ သိကၡာမ႐ွိတဲ့ မိတ္ေဆြနဲ႔ စီးခ်င္းထုိးရတာမ်ဳိးထက္စာရင္ ရန္သူန႔ဲစီးခ်င္းထုိးရတာ ပုိၿပီး ဂုဏ္ယူဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္ပါလား။ သိကၡာမ႐ွိတဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ စီးခ်င္းထုိးရတာ ဝမ္းနည္းရင္နာစရာ လည္းေကာင္း တန္ဖုိး႐ွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကုိ လည္းျဖဳန္းပစ္သလုိျဖစ္တာမုိ႔ ဘာအက်ိဳးမွမ႐ွိပါဘူး။

ရန္သူ႔ရဲ့ ရန္သူ ဟာ မိတ္ေဆြ ပါတဲ့ ဒါဆုိွ ရန္သူ႔ ရန္သူဟာကုိယ့္မိတ္ေဆြေပါ့။ ဒါကလည္း ပုံေသေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ရန္သူ႔ရဲ့ ရန္သူ ဟာ မိတ္ေဆြဆုိေပမဲ့ အဲဒီ မိတ္ေဆြက ဘယ္အတုိင္းအတာ အထိ ယုံၾကည္ရမလဲ ဆုိတာေစာင့္ၾကည့္ရမယ္ေလ။ ဘယ္အတုိင္းအတာအထိ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ တည္ေဆာက္ႏုိင္ မလည္းဆုိတာ အေရးႀကီးေသးတယ္။

အေပၚက အဆုိအမိန္႔နဲ႔ ေျပာင္းျပန္က ရန္သူ ရဲ့ မိတ္ေဆြ ဟာရန္သူ တဲ့။ ဒါကေတာ့လုံးဝ မွန္တာေပါ့ ရန္သူ႔ မိတ္ေဆြပါဆုိမွ ကုိယ့္ အက်ဳးိလုိလားတဲ့ သူဘယ္ျဖစ္ပါေတာ့မလည္း။

အဲ .. မိတ္ေဆြစစ္တုိ႔မည္သည္ တကုိယ္ေကာင္းဆန္လုိ႔လည္းမရသလုိ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈလည္း႐ွိရေသး တယ္။ ကုိယ့္ အတြက္ႀကီးပဲ ၾကည့္ေနရင္လည္း ေကာင္းမြန္ေအာင္ျမင္တဲ့ ဆက္ဆံေရးျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ကမာၻေက်ာ္ ဟဲဗီးဝိတ္ခ်ံပီယန္ မုိဟာမက္ အလီ (Muhammad Ali) ရဲ့ အဆုိအမိန္႔ကေတာ့ ရင္းႏွီးမႈဆုိတာ ေက်ာင္းသခၤန္းစာမွာ ျပဒါန္းမထားဘူး ၊ ဒါေပမဲ့ ရင္းႏွီးမႈ ရဲ့ အႏွစ္အဓိပၸါယ္္ကုိ မေလ့လာရေသးဘူး ဆုိရင္ ခင္ဗ်ားဘာတခုုမွ မေလ့လာထားေသးဘူးဆုိတာ သိသာပါတယ္ တဲ့။

ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈဆုိတာ လူသားတေယာက္ရဲ့ စိတ္ဓါတ္႐ွင္သန္ဖုိ႔ အေရးပါတဲ့အရာဆုိတာကုိေတာ့ ကမာၻေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာ လည္းျဖစ္ ပန္းခ်ီေက်ာ္ႀကီးလည္းျဖစ္တဲ့ ဝီလ်ံမ္ ဘလိတ္ (William Blake) က ဌက္ အတြက္ အသုိက္ၿမဳံ၊ ပင့္ကူ အတြက္ ပင့္ကူမွ်င္ ၊လူသား အတြက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ လုိ႔ ဆုိမိန္႔ခဲ့ပါတယ္။

က်မတုိ႔ရဲ့ ဘဝမွာ ကုိယ့္အသက္ထက္မ်ားျပားတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႐ွိခဲ့ၾကတယ္ဆုိတာ အမွန္ပါပဲ။ ငယ္ဘဝတုန္းက ခင္မင္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ႀကီးေတာ့မွ သိကၽြမ္းတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ အလုပ္ထဲမွာ ေက်ာင္းခန္းထဲမွာ၊ အျပင္ေလာကမွာ၊ အလႊာစုံ အသက္အ႐ြယ္မ်ဳိးစုံ က လူေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ခဲ့ၾကသလုိ အသက္မေသဆုံးခင္ အခ်ိန္အထိလည္း အသစ္ အသစ္ေသာ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထပ္၍ပုိ၍ ေတြ႔လာဦးမွာ အေသအခ်ာပဲေလ။

မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ အျခင္းျခင္းၾကားက ေႏြးေထြးတဲ့ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈ၊ အႀကံဥာဏ္ေတြ နားလည္မႈေတြ ဟာ က်မတုိ႔ အတြက္ စိတ္ဓါတ္ကုိ အားေဆးတုိက္ေကၽြးသလုိ အေရးပါအရာေရာက္ပါတယ္။ တဦးနဲ႔ တဦး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔က လြယ္ကူသေလာက္ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈခုိင္ၿမဲဖုိ႔အတြက္ေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ တည္ေဆာက္ ယူရပါမယ္။

က်မတုိ႔ေတြ ဟာ တေယာက္ကုိတေယာက္ မိတ္ဖြဲ႔ၾက ႏႈတ္ဆက္ၾက ဒီက တဆင့္တုိးၿပီး အႀကိဳက္တူ၊ ဝါဒတူ၊ စ႐ုိက္တူေတြျဖစ္တဲ့ လူေတြဆုိ ပုိလုိ႔ ခုိင္ၿမဲတဲ့ ခင္မင္ရင္းႏွီးမႈကုိ တည္ေဆာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ။ အခန္႔မသင့္ လုိ႔ မိတ္ေဆြက ရန္သူျဖစ္သြားရတာေတြ၊ လမ္းခြဲလုိက္တာေတြ ႐ွိလာတဲ့ အခါမွာ ခြင့္လႊတ္တတ္ ဖုိ႔လည္း အေရးႀကီးျပန္ပါေသးတယ္။
အေမရိကန္ သမတေဟာင္း ဂၽြန္အက္ဖ္ ကေနဒီ (John F. Kennedy) ကေတာ့ ဒီလုိဆုိပါတယ္ သင့္ ရန္သူကုိ ခြင့္လႊတ္လုိက္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ နာမည္မ်ားကုိ သင္ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔ ။

က်မတုိ႔ေတြဟာ ဒီေလာကႀကီးထဲကုိ ခဏတာေရာက္႐ွိလာသူေတြပါ ဒီေလာကထဲက ျပန္ထြက္သြားရတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ပုိင္ဆုိင္သမွ်ေတြ အားလုံးကုိ ထားခဲ့ၾကရမွာပါ။ က်မတုိ႔ယူသြားႏုိင္တာ အနည္းငယ္ပဲ႐ွိပါတယ္ အဲဒါကေတာ့ က်မတုိ႔ ခ်စ္ေသာမိတ္ေဆြမ်ား၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား နဲ႔ လြမ္းဆြတ္မႈတုိ႔ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ။





စုိးသင့္ေဆြ
ဒီဇင္ဘာလ ၃ရက္၊ ၂၀၀၈
ည ၈း၄၅ မိနစ္

(ဓါတ္ပုံကုိ www.sxc.hu/profile/shirmpzaa မွ ယူပါသည္။ Free Photo Download ဆုိက္တခုျဖစ္ပါတယ္။)

Read More...

Monday, December 1, 2008

သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္

က်မ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာ အင္မတန္မွႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဒရမ္မာကားေတြကုိ ပုိၾကည့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ (Musical Movie) ေတြၾကည့္ရတာ အလြန္ႀကိဳက္ပါတယ္။ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ သူေတြဟာ သီခ်င္းဆုိၿပီး ျပဇာတ္ဆန္ဆန္ သ႐ုပ္ေဆာင္တာကုိ သေဘာက်မိတယ္။ စိတ္ဆုိးလည္း စိတ္ဆုိးတဲ့ အေလွ်ာက္၊ ဝမ္းနည္းလည္း ဝမ္းနည္းသြားတဲ့ အေလွ်ာက္ စကားမေျပာပဲ သီခ်င္းဆုိၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္မႈရဲ့ေနာက္ကုိ ဂီတေကာင္းရင္ ေကာင္းသလုိ စီးေျမာသြားရတာ ဆုိေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏႈး၊ ဝမ္းနည္း၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ စတဲ့ ခံစားမႈရသေတြကုိ ေတးဂီတေလးနဲ႔ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ ခံစားရတာကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိတာပါ။


အမ်ားအားျဖင့္ သီခ်င္း႐ုပ္ရွင္ေတြကုိ ျပဇာတ္အေနနဲ႔ ဇာတ္ခုံေပၚမွာ ေအာင္ျမင္ၿပီးမွ ႐ုပ္႐ွင္အျဖစ္ဖန္တီး ထုတ္လုပ္တာပါ။ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္မ်ားရဲ့ အစဟာ ျပဇာတ္မ်ားဆီမွ အေျခခံၿပီးေပၚေပါက္ လာတယ္ဆုိလည္း မမွားပါဘူး။ ၁၉၃၀ မွ ၁၉၅၀ ႏွစ္အတြင္းမွာသီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္မ်ားရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈ႐ွိဆုံး အခ်ိန္ကာလေတြပါပဲ။ ပထမဦးဆုံး သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ဇာတ္လမ္းတုိေတြကုိ ၁၉၂၃-၂၄ ဝန္းက်င္ေတြမွာ စတင္႐ုိက္ကူးခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ သီခ်င္းရုပ္႐ွင္ေတြမွာ မူရင္းျပဇာတ္ရဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ မင္းသား မင္းသမီးေတြကုိပဲ ျပန္လည္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေစပါတယ္။

၁၉၅၀ ေ႐ွ႔ပုိင္း သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေတြကုိေတာ့ လက္လွမ္းမမီလုိ႔ မၾကည့္ဘူးေပမဲ့ ၁၉၅၀ ျပည့္လြန္ ႏွစ္မ်ားက သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေတြကုိေတာ့ ၾကည့္ဖူးၿပီး အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိတယ္။ ထင္႐ွားတဲ့ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေတြ ကေတာ့ “The Sound of Music” “The King and I” “My Fair Lady” တုိ႔ပါ။ ဒီ႐ုပ္႐ွင္ေတြ အားလုံးဟာ ယေန႔အထိ ျပဇာတ္အေနနဲ႔လည္း ကျပေနရဆဲျဖစ္တဲ့ အျပင္ ဇာတ္ဝင္သီခ်င္း ေတြဟာလည္း ယေန႔ေခတ္ အထိ အေရာင္းတြင္က်ယ္ ေနတုန္းပါပဲ။

၁၉၆၀ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေတြမွာပါဝင္တဲ့ ေတးဂီတသံစဥ္ေတြဟာ ေခတ္ေပၚ ေရာ့ခ္၊ ေပါ့ပ္ သံစဥ္ေတြ အျဖစ္ေျပာင္းလဲလာပါတယ္။ ေရာ့ခ္ ဘုရင္ အဲလ္ဗစ္ ပရက္စေလ ရဲ့ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေတြ ဟာလည္း အလြန္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ "Jailhouse Rock" တုိ႔ "Blue Hawaii" ဇာတ္ကားေတြဟာ ႐ုပ္႐ွင္ကားရဲ့ ဝင္ေငြစံခ်ိန္တင္မက ဇာတ္ဝင္သီခ်င္းေခြ ေရာင္းအားမွာလည္း စံခ်ိန္တင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကား ေတြပါ။ ၁၉၆၀ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေတြ အခန္းက႑ဟာ ေမွးမွိန္သြားခဲ့ေပမဲ့ လုံးလုံးႀကီး ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။


၂၀၀၀ ခုႏွစ္ မတုိင္မီအေစာပုိင္းကာလေတြမွာေတာ့ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေတြ ျပန္ေရပန္းစား လာပါတယ္။ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ တကားဟာ ႐ုပ္႐ွင္ အေနနဲ႔ေအာင္ျမင္ၿပီဆုိရင္ ဇာတ္ကားျပသလုိ႔ရတဲ့ ဝင္ေငြ အျပင္ ဇာတ္ဝင္ေတးသီခ်င္းေတြကုိ ေရာင္းရတဲ့ ဝင္ေငြကလည္း မက္ေမာေလာက္စရာမုိ႔ ျပန္လည္႐ုိက္ကူး လာၾကတာလည္းျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ၂၀၀၀ခုႏွစ္ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဝင္ေငြေကာင္းခဲ့တဲ့ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားပါတယ္။ အသစ္ဖန္တီး တင္ဆက္တဲ့ "Moulin Rouge!" ၊ "High School Musical" တုိ႔လုိ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ အျပင္၊ ျပဇာတ္ေလာကမွာ ေအာင္ျမင္ ထင္႐ွားေနတဲ့ "Chicago" ၊ "The Phantom of the Opera"၊ "Mamma Mia!" ဇာတ္လမ္းေတြကုိပါ ႐ုပ္႐ွင္အျဖစ္ ႐ုိက္ကူး ခဲ့ၾကပါတယ္။


၁၉၉၆ မွာ ႐ုိက္ကူးခဲ့ၿပီး ေပါ့ပ္ဘုရင္မ မက္ေဒါနား (Madonna) နဲ႔ မင္းသား အန္တုိနီယုိ ဘန္ဒဲရက္စ္ (Antonio Benderas) ပါဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ အီဗီတာ "Evita" ကေတာ့ က်မရဲ့ အႏွစ္သက္ဆုံး သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ တခုပါ။ ဇာတ္လမ္းက အာဂ်င္တီးနားႏုိင္ငံ ရဲ့ သမတကေတာ္ မစၥ အီဗာ ဒူအာတီ ဒီ ပဲ႐ြန္ (Eva Duarte de Perón) ရဲ့ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ႐ုိက္ကူးထားတာပါ။ ဒီ႐ုပ္႐ွင္နဲ႔ အဆုိေတာ္ မက္ေဒါနားကုိ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္း တေယာက္အျဖစ္ တကမာၻလုံးက အသိမွတ္ျပဳခဲ့ရတဲ့အျပင္ သူမဟာ အေကာင္းဆုံးမင္းသမီးအျဖစ္ ေ႐ႊကမာၻလုံးဆုကုိ ဆြတ္ခူးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း ကေတာ့ ေအာက္ေျခလူတန္းစား အလႊာက မိန္းမပ်ဳိေလး တဦးဘဝကုိ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရပုံ၊ သူမရဲ့ အလွကုိ ခုတုံးလုပ္ၿပီး ဘဝျမင့္တက္ဖုိ႔အတြက္ ေယာကၤ်ားသားေတြ ကုိအသုံးခ်ခဲ့ပုံ၊ ေအာက္ဆုံး အလႊာကေနၿပီး တေျဖးေျဖး ႐ုပ္႐ွင္မင္းသမီး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး ဗုိလ္မႈး တေယာက္(ေနာက္ပုိင္း အာဏာ႐ွင္စနစ္ကုိဆန္႔က်င္သူ ႏုိင္ငံေရးသမား) နဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္မွာ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ ထဲေရာက္လာကာ ခ်စ္သူ ေထာင္က်ေနခုိက္မွာ အာဏာ႐ွင္စနစ္ေအာက္က အာဂ်င္တီးနား ႏုိင္ငံလႊတ္ေျမာက္ဖုိ႔ သူကုိယ္တုိင္ လူထုနဲ႔ တုိက္ပြဲဝင္ခဲ့ပုံ၊ အထက္တန္းလႊာကလူမ်ားက သူမအား အထင္အျမင္ေသးပုံ။

ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ အာဂ်င္တီးနားႏုိင္ငံရဲ့ သမတကေတာ္အျဖစ္ ေရာက္႐ွိသြားခဲ့တယ္။ လူထူနဲ႔ တသားထဲ႐ွိတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေၾကာင့္ လူထုရဲ့ ခ်စ္ခင္မႈကုိရ႐ွိခဲ့ပုံေတြ အျပင္၊ သူမရဲ့ အဝတ္အစားဖက္႐ွင္ဒီဇုိင္းေတြကုိ ကမာၻကေတာင္ ဂ႐ုစုိက္ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ရပုံေတြ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္ၿပီး အသက္ ၃၃ႏွစ္ အ႐ြယ္မွာ ေသဆုံးသြားပါတယ္။ ေသဆုံးခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြဟာ ႏွေျမာတသေျဖ မဆည္ပုံစတဲ့ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ႐ုိက္ကူးထားပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္မင္းသမီးကုိယ္တုိင္က အဆုိေတာ္လည္းျဖစ္ျပန္ အကမွာလည္းေတာ္ျပန္ဆုိေတာ့ အဆုိေရာ အကပါ အသားေပး႐ုိက္ကူးထားပါတယ္။ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္တုိ႔ရဲ့ ထုံးစံအတုိင္း ဇာတ္မွာပါဝင္တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ေတြပါ အားျဖည့္အသုံးေတာ္ခံၾကေတာ့ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္နဲ႔ပုိၾကည့္လုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ သီခ်င္း စာသားေတြကလည္း အထူးေကာင္းမြန္ေနပါေသးတယ္။

သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေတြမွာ ဇာတ္လမ္းေျပာျပသူ တေယာက္ကုိလည္းဇာတ္ေကာင္တေယာက္ အေနနဲ႔ထည့္သြင္း တတ္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ျပဇာတ္ကတဲ့ အခါမွာ ဇာတ္ခုံေပၚမွာ ဇာတ္လမ္းေျပာျပတဲ့ သူတေယာက္ အၿမဲထည့္သြင္းေလ့႐ွိတဲ့ အေလ့အထကုိ ႐ုပ္႐ွင္မွာျပန္သုံးထားတာပါ။ ဇာတ္ခုံေပၚမွာေတာ့ ဒီလုိ ဇာတ္လမ္းေျပာျပသူ ဟာ အမဲေရာင္ထက္ေအာက္ဆင္တူ ဝတ္စုံကုိပဲ ဝတ္ဆင္ရပါတယ္။ ဒါမွလည္း တျခားလူေတြဝတ္ဆင္တဲ့ အေရာင္ေတြ ကြဲျပားေအာင္လုိ႔ပါ။ အီဗီတာ ႐ုပ္႐ွင္ကားမွာေတာ့ မင္းသား အန္တုိနီယုိ ဘန္ဒဲရက္စ္ က ဇာတ္လမ္းေျပာျပသူ အျဖစ္ပါဝင္ ထားပါတယ္။

တကယ့္ျပင္ပေလာက မွ ဇာတ္ေကာင္ သမတကေတာ္ အီဗာ ဟာ အဲဒီေခတ္အခါက ဖက္႐ွင္ဒီဇုိင္း နတ္ဘုရားမ တဆူ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး သူဝတ္ဆင္သမွ်ကုိ အာဂ်င္တီးနားျပည္သူေတြသာမက ႏုိင္ငံတကာကပါ အတုခုိးခဲ့ရ ပါတယ္။ အဲ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတဲ့ မင္းသမီး မက္ေဒါနားဟာ ဒီ႐ုပ္႐ွင္မွာ ဦးထုပ္ ၃၉လုံး၊ ဖိနပ္ ၄၅ရံ၊ နားကပ္ ၅၆ရံ ဝတ္ဆင္ခဲ့ၿပီး အဝတ္အစားအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ ၅၈ႀကိမ္လဲလွယ္ခဲ့လုိ႔ ကမာၻ႔ဇာတ္ဝင္အဝတ္အစားအမ်ားဆုံးလဲလွယ္သူ အျဖစ္ ဂရင္းနစ္စံခ်ိန္ဝင္သြားပါေသးတယ္။

ဒီဇာတ္ကားကုိ သာမာန္ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အေနနဲ႔ပဲ ၾကည့္ၾကည့္ အာဂ်င္တီးနားႏုိင္ငံရဲ့ သမုိင္းအေထာက္အထား တခုအေနနဲ႔ပဲၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတဲ့ ႐ုပ္႐ွင္တခုျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ဒါ႐ုိက္တာေပးခ်င္တဲ့ ရသေတြကုိ ျမင္ရင္ျမင္တတ္သလုိ မိန္းမငယ္ေလး တေယာက္ ဘဝကုိ ေရစုန္ေျမာမလုိက္ပဲ အ႐ႈံးမေပးတမ္း ရင္ဆုိင္ပုံ၊ သူမရဲ့ ခ်စ္သူအေပၚစြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံပုံေတြ၊ ႏုိင္ငံ့အေရးအတြက္ ႏုိင္ငံေရးဗဟုသုတမ႐ွိေပမဲ့ သူ႔ကုိယ္စြမ္း႐ွိသေလာက္ လုပ္ေဆာင္ပုံေတြကုိ ခံစားႏုိင္ပါတယ္။

က်မကေတာ့ ဒီ႐ုပ္႐ွင္ကားကုိႏွစ္သက္လုိ႔ ၁၀ ခါထက္မနည္းၾကည့္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၾကည့္တဲ့အခါတုိင္းမွာလည္း ပုိလုိ႔ႏွစ္သက္မိပါတယ္။ မက္ေဒါနားရဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းမႈ ဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္စ်န္ဝင္စားမႈ ဟာ ဒီ႐ုပ္႐ွင္ကား ကုိ ေအာင္ျမင္္ေစတဲ့ အဓိကအခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ စာဖတ္သူေတြလည္း ၾကည့္ၿပီးသား ႀကိဳက္ၿပီးသား ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မၾကည့္ရေသးတဲ့သူေတြကုိေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္လုိက္ပါလုိ႔ လက္တုိ႔လုိက္ခ်င္ပါတယ္။

က်မႀကိဳက္တဲ့ တခ်ဳိ႔ သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေလးေတြကုိ youtube က႐ွာၿပီး အေပၚက ဇာတ္ကားနာမည္ေတြမွာ လင့္လုပ္ေပးထားပါတယ္။ ၾကည့္ၾကည့္လုိက္ပါဦး ႀကိဳက္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။

(က်မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကုိ ငယ္ကတည္းက သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေလးေတြကုိ စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ ျပသၿပီး စိတ္ရွည္လက္႐ွည္ ႐ွင္းျပတတ္တဲ့ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္လည္း သီခ်င္း႐ုပ္႐ွင္ေတြကုိ အင္မတန္ၾကည့္ အင္မတန္ႀကိဳက္ၾကတဲ့ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ က်မရဲ့ အဖုိး ဦးဘသန္း ႏွင့္ ဘဘၾကည္ေမာင္ တုိ႔ အတြက္ ဒီစာေလးကုိ အမွတ္တရ ေရးသားပါတယ္။)




စုိးသင့္ေဆြ
ဒီဇင္ဘာလ ၁ရက္၊ ၂၀၀၈
ေန႔လည္ ၃း၁၈ မိနစ္

မွီျငမ္းကုိးကား ။ ။ Wikipedia The Free Encyclopedia (Musical Movie, Evita)
ဓါတ္ပုံ ။ ။ From Wikipedia The Free Encyclopedia, My Fair Lady and Evita


Read More...