Wednesday, November 26, 2008

ဘီလီ ရဲ့ အိမ္ကေလး


ဘီလီ တေယာက္ ပရမ္းပတာ လႈပ္ခါရမ္းေနတဲ႔ အလုံပိတ္ကုန္တင္ကား အေသးေလး ရဲ့ ေနာက္ခန္း မွာ ငုိက္ျမည္းရင္းလုိက္ ပါလာတယ္။ ကားကုိ ေမာင္းေနတာက သူ႔ရဲ့ ႀကီးၾကပ္ေရးမႈး စမစ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးက မုိးပ်ံတုိက္ေတြရဲ့ မွန္ျပဴတင္းေတြကုိ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ရတဲ့ ကုမၸဏီက ဝန္ထမ္းေတြ။ စမစ္ ကေတာ့ လုပ္သက္ ၁၀ႏွစ္ထက္ မနည္း႐ွိၿပီ။ ဘီလီကေတာ့ အလုပ္ဝင္တာ တပတ္ပဲ႐ွိေသးတယ္။

သူကဒီအလုပ္ကုိ သေဘာက်၍ ဝင္လုပ္သည္မဟုတ္။ ငတ္၍လုပ္ရျခင္းဆုိ ပုိမွန္မည္ အရင္က သူက နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ႀကီးမွာေနသည္ မဟုတ္ နယူးေယာက္ျပည္နယ္ထဲမွာပါတဲ့ အယ္ဘာနီၿမိဳ႔က ဘီလီခ်က္ျမဳတ္ ေမြးရပ္နယ္္။ ဒါျဖင့္ဘာလုိ႔ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ႀကီး မွာ အလုပ္လာလုပ္ေနပါသလဲဟုေသာ ေမးခြန္းကုိ ဘီလီ အားေမးလွ်င္ သူမေျဖခ်င္ဆုံး ေမးခြန္းကုိမွ အလုိက္မသိ ေမးျခင္းျဖစ္ေနလိမ့္မည္။

ဘီလီ ငုိက္ျမည္းရာက သူ႔မ်က္လုံးေတြကုိ ပြတ္သပ္လုိက္ရင္း ကားျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကုိ လွမ္းၾကည့္ လုိက္တယ္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ရဲ့ လမ္းမေတြေပၚမွာကားေတြ၊ လူေတြ ႐ႈပ္႐ွက္ခက္ေနသည္။ တုိက္ေတြက ႁပြတ္က်ပ္ညွပ္သပ္ မီးပြိဳင့္စိမ္းေနတာေတာင္ လမ္းကုိ အလ်င္စလုိျဖတ္ကူးေနတဲ့လူေတြက လွစ္ကနဲလွစ္ကနဲ။ ဒီၾကားထဲ အဌားယာဥ္ ေတြက စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဟြန္းေတြ တီးလုိတီး ကားတစ္စီးနဲ႔ တစ္စီးၾကားထဲ ျဖတ္ေက်ာ္တက္။

စုိက္ၾကည့္ေနရင္း ႐ုတ္ျခင္း သူ႔မ်က္လုံးေတြကုိ ကေယာင္ကတမ္းပိတ္လုိက္မိတယ္။ သူမ်က္လုံးေတြထဲမွာ အရာဝတၳဳေတြက ပုံသ႑န္မသဲကြဲေတာ့ဘူး အလင္းေရာင္ေတြ၊ မဲမဲ အရိပ္ေတြ၊ လူေတြဝတ္ထားတဲ့ အကၤ်ီအေရာင္ေတြ ဒါေတြပဲျမင္ေတာ့တယ္။ မ်က္လုံးထဲ ယိမ္းးထုိးေနတဲ့ အရိပ္ေတြေပ်ာက္ေအာင္ သူ႔မ်က္လုံး ေတြကုိ မွိတ္ထားလုိက္ရင္း ကုိင္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကုိ တက်ဳိက္ေမာ့ေသာက္ လုိက္တယ္။

ကားကေတာ့ ဆက္သြားေနဆဲ။ ေကြ႔လုိက္ရပ္လုိက္၊ အ႐ွိန္ျမွင့္ေမာင္းလုိက္ ေႏွးသြားလုိက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေမာင္းၿပီးေတာ့မွ ကားကရပ္တန္႔သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ကားေနာက္ တံခါးကုိ စမစ္က လာဖြင့္တယ္။ ေနာက္ခန္း တံခါးကုိဖြင့္လုိက္ေတာ့ အလင္းေရာင္စူးစူးေတြ မ်က္လုံးထဲတမ္းဝင္လာလုိ႔ ဘီလီ သူ႔မ်က္လုံးေတြကုိ လက္နဲ႔ကာ ထားလုိက္တယ္။
“ဆင္းေတာ့ေလ ကုိယ့္လူ ေရာက္ၿပီ …..ေအာင္မယ္ ေမာင္ရင္ က ေနာက္ခန္းထဲ အိပ္ေပ်ာ္လာသကုိး” ႀကီးၾကပ္ေရးမႈးစမစ္ က သူကုိေနာက္လုိက္တယ္။

ဘီလီကေတာ့ ခုနက အျမင္အာ႐ုံမသဲကြဲတာေရာ ေနာက္ခန္းထဲ မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ထုိင္ေနတာေရာေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လုံးေတြက အလင္းေရာင္ကုိေတာင္ ေကာင္းေကာင္းၾကည့္လုိ႔ မရေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ခနၾကာေတာ့ မ်က္လုံးေတြက်င့္သားရသြားေတာ့မွ စမစ္ကုိ႐ွာလုိက္ေတာ့ သူတု႔ိအလုပ္လုပ္ရမဲ့ တုိက္႐ွိရာစင္ဝင္ေအာက္ကုိ စာ႐ြက္တ႐ြက္ ကုိင္ၿပီးေတာ့ သြားေနတာေတြ႔ရတယ္။ သူတုိ႔ အလုပ္စဖုိ႔တုိက္က တာဝန္႐ွိသူေတြနဲ႔ သြားေတြ႔ တာျဖစ္မယ္။

ဒီ ၈၇လမ္း၊ ၈၆လမ္းဆုိတဲ့ေနရာေတြက လူကုံတန္ေတြ ေနတဲ့ေနရာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ မက္ဟန္တန္အပုိင္းမွာေတာ့ သူေဌးေတြေနတဲ့ ရပ္ကြက္။ ၿခံေတြဝင္းေတြနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ ကြန္ဒုိမီနီယန္ တုိက္ ေတြ ဒါမွမဟုတ္ စစ္ၿပီးေခတ္က ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့တုိက္ေတြ။ မုိးပ်ံတုိက္ေတြေလာက္ေတာ့ မျမင့္။ ဒါေပမဲ့ အနည္းဆုံးေတာ့ ၁၀ ထပ္၊ ၁၅ ထပ္ေလာက္ေတာ့႐ွိသည္သာ။

ဒီလုိ အလုပ္မ်ဳိး သူ႔တသက္ လုပ္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ဘီလီ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေလာက္အထိက ဘီလီ အတြက္ သာသာယာယာပဲ႐ွိေသးတယ္။ ဘီလီ ဘဝအစ က မိဘမဲ့ေဂဟာမွာ မိဘေတြဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆုိတာ ယေန႔အထိမသိ။ သူ႔ကုိအေဝးေျပး ကားရပ္နားတဲ့ ေနရာတခုမွာ လူတေယာက္က ေတြ႔ခဲ့ၿပီး မိဘမဲ့ေဂဟာကုိ ပုိ႔ေပးခဲ့ျခင္း။ သူက ဥာဏ္ရည္လည္းနိမ့္ပါးတယ္ဆုိေတာ့ ဒီ အလယ္တန္း ပညာကုိၿပီး ေအာင္သင္ႏုိင္တာကုိပဲ ေဂဟာက ဆရာမေတြက ဝမ္းသာလွၿပီ။

အလယ္တန္းေအာင္ၿပီးေတာ့ ဘီလီ အလုပ္စ႐ွာတယ္ ဘဝအတြက္ အာမခံခ်က္႐ွိမဲ့ အလုပ္မ်ဳိးကုိလုပ္ခ်င္ေပမဲ့ သူ႔မွာ အတန္းပညာကလည္း မ႐ွိေတာ့ အလုပ္တခုရဖုိ႔ အေတာ့္ကုိခက္ခဲ႐ွာခဲ့ရတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေဂဟာက ဆရာမႀကီးေကာင္းမႈနဲ႔ ဘီလီ ေမြ႔ရာေတြ ခ်ဳပ္တဲ့ စက္႐ုံႀကီးမွာအလုပ္ရတယ္။

ပထမေတာ့ သူ႔ အလုပ္က ခ်ဳပ္ၿပီးလုိ႔ပါကင္ပိတ္ၿပီးသား ေမြ႔ရာေတြကုိ ဘီလီတုိ႔လုိ အလုပ္သမားေတြက သုံးခု တစည္းျဖစ္ေအာင္တြဲၿပီး သစ္သားျပားေတြေပၚ တင္ထားေပးတယ္။ ဒါကုိမွ ေဖာ့ခ္ကလစ္ (forklift) ေမာင္းတဲ့ သူေတြက သယ္ၿပီး ကုန္ေလွာင္႐ုံထဲကုိပုိ႔တယ္။ အဲဒီ ဌာနမွာ တႏွစ္လုပ္ၿပီးေတာ့မွ ဘီလီ ခ်ဳပ္ၿပီးသား ေမြ႔ရာေတြြ ကုိ ပါကင္ပိတ္တဲ့ ဌာန ဘက္ကုိေျပာင္းရတယ္။ သူရာထူးတုိးသြားတဲ့ သေဘာေပါ့ေလ။

အဲဒီဌာနမွာ သူ႔ဇနီးျဖစ္လာမဲ့ မန္ဒီ့ ကုိ စေတြ႔တာေပါ့။ သူ႔ဇနီးျဖစ္မဲ့ မန္ဒီ ကလည္းသူ႔လုိပဲ မိဘမဲ့ ဥာဏ္ရည္နိမ့္ သူတေယာက္ပဲ ဒါေပမဲ့ သူမေလးမွာ ေတာ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေလးတခုကေတာ့ သူမကုိ တကယ္ေမတၱာ႐ွိတဲ့ ဘီလီ့ လုိလူမ်ဳိးကုိ အိမ္ေထာင္ဖက္ အျဖစ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဘီလီ က လူညံ့ေလးတေယာက္ မိန္းကေလးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဘာအေတြ႔ အႀကံဳမွ ႐ွိဖူးတဲ့ ေကာင္ေလး မဟုတ္ေတာ့။ မန္ဒီ့ကုိ အျပင္ေခၚၿပီး ဒိတ္(Date) ဖုိ႔ အေတာ္ေလးကုိ အက်ပ္႐ုိက္ရတယ္။ စကားမ႐ွိ စကား႐ွာၿပီး မန္ဒီ့ နားမွာ တဝဲလည္လည္လုပ္ေနတာကုိ အတူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြက သိေတာ့မွ။ ဘီလီကုိ ေျမွာက္ထုိးပင့္ေကာ္နဲ႔ ဟုိလုိေျပာ ဒီလုိေျပာ ဆုိၿပီး ေဆးမွီးတုိေတြေပးေတာ့မွ ဘီလီ နဲ႔ မန္ဒီ တုိ႔ ဇာတ္လမ္းက စျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္မွ ပထမဆုံး အျပင္ေခၚသြားတဲ့ေန႔မွာ ဘီလီက မန္ဒီ့ အတြက္ ႏွင္းဆီပန္းေလး ယူခဲ့ဖုိ႔ ေမ့လာေသးတယ္။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဟာ ပထမေတာ့ ဘာစကားမွ မေျပာပဲ ပလက္ေဖါင္းေပၚနင္းလုိ႔ ထြက္လာတဲ့ သူတုိ႔ ေျခသံေတြ ကုိနားေထာင္ရင္း လမ္းကုိဦးတည္ရာမဲ့ ေလွ်ာက္ေနၾကတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ မန္ဒီ က စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ဘဲ……

“ဒီမွာ ကုိဘီလီ .. ႐ွင္ ဒီအတုိင္းပဲ ဦးတည္ရာမဲ့ ဆက္ေလွ်ာက္ေနဦးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်မ အေဆာင္ကုိပဲ ျပန္တာေကာင္းလိမ့္မယ္ထင္တယ္” လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့မွ ဘီလီလည္း မန္ဒီ့ လက္ကုိဆြဲၿပီး အနီးပါးနားမွာ ႐ွိတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္ေလး တဆုိင္ကုိ ဝင္ထုိင္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ စားေသာက္ဆုိင္ေလးက အျပန္မွာေတာ့ ဘီလီက မန္ဒီ့ကုိ ခ်စ္ေရးဆုိခဲ့တယ္။

ႏွင္းမႈန္မႈန္ေလးက်ေနတဲ့ ဇန္နဝါရီလကုန္ဆုံး ခါနီးညေလးတညမွာေတာ့ မန္ဒီ့ ဆီက အခ်စ္ကုိ ဘီလီရခဲ့တယ္။ သူ႔ ဘဝမွာ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔ ပါပဲ။ ဘီလီေရာ မန္ဒီပါ တြယ္တာစရာ ဆုိလုိ႔ ေဆြမ်ဳိးတဦးတေလ မွ မ႐ွိေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးဟာ အေတာ့္ ကုိခ်စ္ၾကတယ္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္၊ တုိင္ပင္ေဖၚတုိင္ပင္ဖက္၊ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ဟာ တေယာက္ကုိ္ တေယာက္ မေတြ႔ရရင္ ေနမထိ ထုိင္မသာကုိျဖစ္လုိ႔။ မန္ဒီ့ ဆီက ခ်စ္အေျဖရၿပီး ေႏြဦးေပါက္ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦး မဂၤလာေဆာင္လုိက္ၾကတယ္။

ဘီလီ့ အတြက္လည္း အဲဒီႏွစ္ေႏြရာသီ ဟာ စုတ္လည္းဝင္ လာဘ္လည္းဝင္။ လက္ထပ္ၿပီးမၾကာမီမွာ ဘီလီ ပါပင္ဌာနမွာ ႀကီးၾကပ္ေရးမႈးရာထူး အဆင့္တုိးသြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေမရိကန္ေတြရဲ့ အိပ္မက္တခုျဖစ္တဲ့ ကုိယ္ပုိင္အိမ္ရာနဲ႔ ေနထုိင္ႏုိင္ေရးဆုိတာကုိ ဘီလီ က အေသအခ်ာမက္ပစ္လုိက္ေတာ့တယ္။

ဘီလီ ဝယ္လုိက္တဲ့အိမ္ေလးက ကုန္းျမင့္ေလးေပၚက အိမ္ေလး။ အိမ္ေလးက သိပ္မက်ယ္လြန္း မက်ဥ္းလြန္း မိသားစု တစု အတြက္ေတာ့ ေနေလာက္ေအာင္က်ယ္ဝန္းတဲ့ အိမ္ေလး။ ဘီလီကုိယ္တုိင္ ေဆးအျဖဴေရာင္ေလး ျပန္သုတ္ထားတယ္ ။ အိမ္ေလးရဲ့မ်က္ႏွာစာ အဝင္လမ္း ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ပန္းပင္ေရာင္စုံေလးေတြကုိ စုိက္ထားေသးတယ္။ ကုန္းဆင္ေျခေလ်ာေျမေနရာေလးကုိေတာ့ ျမက္ပင္စိမ္းေတြကုိလည္း စနစ္တက် ေမြးျမဴထားေသးတယ္။ အဲဒီျမက္ခင္းေလးထဲမွာ ေရပန္းေလးတခု နဲ႔ ေရကန္ေလးတကန္႐ွိတယ္။ ေရကန္ထဲမွာေတာ့ ဘီလီ့ အႀကိဳက္ ေ႐ႊငါးေလး ေတြေမြးထားတယ္။ ေတာင္ကုန္းေပၚကအိမ္ေလးကုိ ျမင္လုိက္တဲ့သူမွန္သမွ် စိမ္းစုိလန္းဆန္းမႈကုိ ခံစားသြားရတာႀကီးပဲ။

ဘီလီ ေရာ မန္ဒီ ပါ ႏွစ္ေယာက္လုံးက မိဘမဲ့ေဂဟာေတြမွာ ႀကီးျပင္းလာရေတာ့ မိသားစု အိမ္ေလး ဆုိတာကုိ သူတို႔ဘဝမွာ အလုိခ်င္ခဲ့ဆုံး။ ခုေတာ့ ဘီလီ့ဆႏၵေတြျပည့္ဝခဲ့ၿပီ။ သူ႔ဘဝမွာ ကားနဲ႔ အိမ္နဲ႔ မယားအလွနဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ ဘီလီတုိ႔ အိမ္ေထာင္မွာ သားေလးတေယာက္တုိးပြားလာတယ္။ ဘီလီ ကေတာ့ အလုပ္ကုိ အရင္ထက္ ႏွစ္ဆပုိလုပ္တယ္။ အခ်ိန္ပုိေတြ ဆင္းတယ္ သူမ်ားခြင့္ယူတယ္ ဆုိလုိ႔ ဘီလီ ကုိ အစားဝင္ခုိင္း ရင္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ပဲ လုပ္လုိက္တာပဲ။

အဲ အိမ္ေထာင္သက္ ၇ ႏွစ္ၾကာေတာ့မွ ဘီလီ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီႏွစ္ အတြင္း အေမရိကမွာ စီးပြားေရးဆုတ္ကပ္ ႀကီးထဲမွာ ဘီလီတုိ႔ စက္႐ုံဟာလည္း စီးပြားေရးက်တဲ့အတြက္ လူေလ်ာ့တဲ့ အထဲမွာ ဘီလီ ပါသြားတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္နဲ႔ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ မန္ဒီကလည္း အသည္းအသန္ မမာျဖစ္တယ္။ ဘီလီ့မွာ အလုပ္ျပဳတ္လုိ႔ ေနာက္ အလုပ္႐ွာမယ္ႀကံကာ႐ွိေသး မန္ဒီက အျပင္းဖ်ားေတာ့ လူမမာ ကုိ ျပဳစုရ၊ လူမမယ္ သားေလးကုိ ထိမ္းေက်ာင္းရနဲ႔ အေတာ့္ကုိ အလုပ္႐ႈပ္သြားတယ္။

အဲ ကံၾကမၼာ မုန္တုိင္းက မၿပီးေသးဘူး အေႂကြးေတြက ပတ္လည္ဝိုင္းလုိ႔ေနတယ္။ အလုပ္ျပဳတ္လုိ႔ အလုပ္သမား နစ္နာေၾကးေတာ့ ရပါရဲ့ ဒါကလည္း ေပးစရာ႐ွိတဲ့ အိမ္ဖုိး၊ အေႂကြးဝယ္ကတ္၊ ကားဖုိး၊ ဒါေတြအတြက္ေတာ့ မလုံေလာက္။ အိမ္ဖုိးမေပးႏုိင္တာက ဘီလီ့ အတြက္ အႀကီးမားဆုံးျပႆနာ။ သူတုိ႔ၿမိဳ႔မွာက စက္႐ုံေတြမ်ားေတာ့ စက္႐ုံေတြရပ္ရင္ လူေတြလည္းစက္႐ုံေတြနဲ႔ အတူတူ အလုပ္နားလုိက္ရတာပဲ။ တခုပဲ႐ွိတယ္ မရပ္ႏုိင္တာက ဘီလီတုိ႔ လုိ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ ခံစားေနရတဲ့ ေသာကေတြ။

သူ႔ အတြက္ေတာ့ မနက္ဆုိ အလုပ္႐ွာထြက္မယ္ ညေနခင္းဆုိ အလုပ္မရလုိ႔ စိတ္ဓါတ္က်ၿပီးျပန္လာမယ္။ လက္ထဲမွာလည္း အၿမဲ ပုလင္းတလုံးပါလာမယ္။ ညဆုိမူးမယ္ ဒါကလည္း သူခံစားေနရတဲ့ ပူပင္ေသာကေတြကုိ ခဏတာေတာ့ ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏုိင္ေကာင္းမယ္လုိ႔ သူထင္လုိ႔ပဲ။ အဲလုိနဲ႔ ေနလာတာ ဘီလီတေယာက္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္တာ ၅လ ေလာက္႐ွိလာၿပီ စုထားေဆာင္းထားတာေလးေတြလည္း အိမ္ဖုိးေပးရတာနဲ႔ လုံးပါးပါးလာၿပီ။ အခုခ်ိန္အထိ အလုပ္တခု မယ္မယ္ရရ မရေသး။ ေနာက္လ အိမ္ဖုိးေငြေပးဖုိ႔ေတာင္ လက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံက မျပည့္ခ်င္ေတာ့။ ဒီအိမ္ေလးကုိေတာ့ သူအဆုံးမခံႏုိင္ အိမ္ဝယ္တာၾကာၿပီဆုိေတာ့ ေႂကြးအျပည့္ ဆပ္ႏုိင္ဖုိ႔ သိပ္မလုိေတာ့။ ခုခ်ိန္မွေတာ့ ပုိက္ဆံ မေပးႏုိင္လုိ႔ဆုိၿပီး အိမ္ေလးကုိ လက္မလြတ္လုိက္ခ်င္။ ဒီအိမ္ေလးက သူ႔ဘဝဆုိလည္း ဟုတ္တယ္၊ သူ႔မိသားစုအိမ္ေလးဆုိလည္း ဟုတ္တယ္။

ဘီလီ့မွာ ေသာကေတြဝင္လာၿပီး အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြမ်ားလာတယ္။ ညဦးပုိင္းမူးေအာင္ ေသာက္ထားတုန္း ခဏပဲ အိပ္ေပ်ာ္တယ္။ ညဥ့္လယ္ေလာက္က့် ႏုိးလာၿပီး မုိးလင္းတဲ့ အထိျပန္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ မန္ဒီက ေျပာတယ္ ႐ွင္က အိပ္ေပ်ာ္ေနလည္း ဂေယာင္ကတမ္းနဲ႔ ဘာေတြေျပာေနမွန္းလည္း မသိဘူးတဲ့။ ေသခ်ာတာ က သူဟာ ေသာကေတြကုိ အိပ္မက္ထဲထိ သယ္သြားမိတယ္ဆုိတာပဲ။ သ႔ူကုိယ္သူ သတိမထားမိလုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ သူဟာ အရက္စြဲေနခဲ့ၿပီ။

ဒီလိုအခ်ိန္မွာပဲ နယူးေယာက္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္မိရင္း ၿမိဳ႔ေပၚမွာေတာ့ အလုပ္တခုမဟုတ္တခု ရႏိုင္ေကာင္းရဲ့ ဆုိၿပီး သူ နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ေပၚကုိ တက္လာခဲ့တယ္။ သူေနထုိင္တဲ့ၿမိဳ႔မွာေတာ့ အလုပ္ေတြ႐ွားပါးစျပဳေနၿပီဆုိေတာ့ သူ႔မွာ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ လမ္းမ႐ွိေတာ့။

ဘီလီ ဟာ သူ႔ကုိယ္သူ ေယာက္ရက္ခပ္ ႐ႈပ္ပြေနတဲ့ ဘယ္ေသာအခါကမွ အိပ္ေမာက်ခဲ့ဟန္မတူတဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး တခုထဲကုိ ပစ္ခ်လုိက္တယ္။ သူ႔လုိ အလယ္တန္းပညာပဲေအာင္ထားတဲ့ သူတေယာက္အတြက္ေတာ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး က အနည္းဆုံး အလုပ္ၾကမ္းတခုခုေတာ့ ေပးႏုိင္ေကာင္းပါရဲ့လုိ႔သူေတြးထင္ထားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ အကူအညီနဲ႔ဲ မုိးပ်ံတုိက္ေတြရဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ေတြသန္႔႐ွင္းတဲ့ ကုမၸဏီမွာသူအလုပ္ရခဲ့တယ္။

“ကဲ..ကုိယ့္လူ အလုပ္စလုိ႔ရၿပီေဟ့ …” ဘီလီ ပုခုံးကုိ စမစ္ ပုတ္လုိက္တာဟာ သူ႔ကုိိ အတိတ္က လႈပ္ႏုိးလုိက္သလုိျဖစ္သြားတယ္။

ကားထဲက လုိအပ္တဲ့ ပစၥည္းကိရိယာေတြကုိ သယ္ထုတ္ စမစ္ ခုိင္းတာေတြကုိ လုပ္ရင္းနဲ႔ သူ အလုပ္႐ႈပ္ေန ေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ တုိက္အထပ္အျမင့္ေတြရဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ေတြကုိ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ရတာ အႏာၱရယ္ အေတာ္မ်ားတယ္။ တုိက္ေခါင္မုိးေပၚက ႀကိဳးနဲ႔ ဆုိင္းခ်ထားတဲ့ ပုခက္လုိမ်ဳိး ခါးေစာင္းေလာက္ျမင့္တဲ့ သံပုိက္ ေတြတန္းၿပီး အကာရံသေဘာလုပ္ထားတဲ့ အခင္းသာပါၿပီး အမုိးမပါတဲ့ ၆ေပ ေလာက္႐ွည္တဲ့ ေနရာေလးကေန ျပဴတင္းေပါက္မွန္ေတြကုိ ေရနဲ႔ေဆး၊ ျပန္ေျခာက္ေအာင္သုတ္၊ ေပၚလစ္ျပန္တင္။ ဒါေတြအားလုံးကုိ ေလဟာနယ္ထဲမွာ ႀကိဳးတန္းလန္းဆုိင္းထားတဲ့ ပုခက္စင္ေပၚကလုပ္ ရတာဆုိေတာ့ လက္ဝင္လွတယ္။ ပုခက္က တခါတေလ ေလနဲ႔အတူ ယိမ္းထုိးေနတဲ့ အခါလည္း႐ွိေသးတယ္။

ခုလည္း ဘီလီနဲ႔ စမစ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ လုပ္ငန္းစဖုိ႔ ေခါင္မုိးေပၚေရာက္ေနၿပီး စမစ္က ပုခက္စင္နဲ႔ ဆုိင္းထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကုိ ခုိင္မခုိင္ ေသခ်ာျပန္စစ္ေနတယ္။ သူတုိ႔ခါးေတြမွာလည္း အသက္ကယ္ႀကိဳးေတြကုိ ခ်ည္လုိက္တယ္။ ပုခက္စင္ကေတာ့ ေလထဲမွာ တန္းလန္းခ်လုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ အားလုံးေသခ်ာၿပီဆုိေတာ့မွ ဘီလီတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ပုခက္ထဲကုိ ဝင္လုိက္ၾကတယ္။

ညကေသာက္ထားတာေရာ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့အ႐ွိန္နဲ႔ပါ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ရီတီတီျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘီလီက သူ႔ကုိယ္ခႏၶာႀကံခုိင္မႈကုိ သူအျပည့္အဝယုံၾကည္တယ္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ၁၀ ထပ္ အျမင့္ကေနစၿပီး သန္႔႐ွင္းရမွာ။ ဒီေန႔မွ ရာသီဥတုကလည္း အေတာ္ေလး အပူခ်ိန္ျမင့္တယ္ ေႏြဦးေရာက္ၿပီဆုိေတာ့ ေနရဲ့ အေရာင္ကစူးစူး႐ွ႐ွ။ ေႏြဦးရဲ့ ေလညွင္းေလးက ဘီလီ ပါးျပင္က ပါးသုိင္းေမြးေတြကုိ ၾကည္စယ္ ကလူျပဳသြားတယ္။ သူတို႔ေရာက္ေနတဲ့ ၁၀ ထပ္က ေျမျပင္ထက္ ၁၃၈ ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ေနရာ။ အလုပ္ကုိ လက္ကသာလုပ္ေနတာ စိတ္ကေတာ့ သူ႔ မိန္းမ မန္ဒီရယ္ သူ႔သားငယ္ေလးဆီကုိ ျပန္ျပန္ေရာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ဖုိးေငြ ၊ ေႂကြးမ်ား၊ အိမ္လြမ္းတဲ့စိတ္။

သူ မွန္ျပဴတင္းေတြ သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္တဲ့ အထပ္က အခန္းထဲမွာ ကေလးေမြးကင္းစေလး႐ွိပုံရတယ္။ ကေလးေလး ငုိေနတဲ့ စူးစူး႐ွ႐ွ အသံဟာ သူ႔ အာ႐ုံကုိ အေႏွာက္အယွက္ေပးလာတယ္။ ကေလးကလည္း မရပ္တန္းကုိ ဆက္တုိက္ငုိေနေတာ့တယ္။ ေလျပင္းတခ်က္ အေဝ့မွာ ပုခက္စင္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ဘီလီ့ လက္ထဲမွာကုိင္ထားတဲ့ မွန္သုတ္ေနတဲ့ အဝတ္ေလး လြင့္စင္က်သြားတာကုိ သူ႔မ်က္လုံးေတြ က ေျမျပင္ အထိၾကည့္မိ လုိက္တယ္္။

ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွာ အျမင္အာ႐ုံေတြ မသဲကြဲပဲ အရိပ္ေတြယိမ္းထုိးေနတယ္ သူ႔မ်က္လုံးေတြကုိ ေယာင္ၿပီးမွိတ္ထားလိုက္တယ္။ ကေလးရဲ့ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ငုိသံက လုိသည္ထက္ပုိၿပီးက်ယ္ေလာင္ေနလုိ႔ နားေတြကုိပါ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ပိတ္ထားလုိက္တယ္။ ေခါင္းထဲမွာ အရမ္းကုိက္ခဲလာတယ္။ ဘီလီ ဒူးေထာက္ၿပီး ထုိင္ခ်လုိက္တုန္းမွာ ေဘးနားက စမစ္ရဲ့ အသံေတြကုိၾကားေနရတယ္။ ေလကုိ႐ူမယ္ဆုိၿပီး ေခါင္းကုိေမာ့လုိက္မွာ ေန႔ခင္းေနေရာင္ စူးစူးဝါးဝါးက သူ႔မ်က္စိေတြကုိ ကန္းသြားေစတယ္။ အတင္းႀကိဳးစား ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ နဖူးကေခၽြးေတြက မ်က္လုံးထဲကုိ ဝင္လာျပန္တယ္။ သူ ေသြး႐ူးေသြးတမ္း နဲ႔ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနလုိ႔ ပုခက္စင္ေလးဟာလည္း ေလေပၚမွာ ယိမ္းထုိးလုိ႔ေနတယ္။

ေနာက္ဆုံး သူသိလုိက္တာေတာ့ နားထဲမွာ ေလတုိးသံႀကီး ကုိျပင္းျပင္းထန္ထန္ၾကားလိုက္ ၿပီး ခႏၶာကုိယ္ဟာ ဖြဲႏုအိပ္ႀကီးတခု ပစ္ခ်လုိက္သလုိ ေျမျပင္နဲ႔ ႐ုိက္္ခတ္ လုိက္ရင္း တကုိယ္လုံး နာက်င္မႈေတြအတုိင္းဆမဲ့ခံစား လုိက္ရေတာ့တယ္။

အ႐ုိးေတြအားလုံးက်ဳိးေက်ၿပီး ေပ်ာ့ဖတ္တခုလုိျဖစ္ေနတဲ့ ေသြးအုိင္ထဲကခႏၶာကုိယ္တခုရဲ့ နားမွာ လူေတြဝုိင္းအုံေန ရင္း တေယာက္တေပါက္ေျပာဆုိေနက်တယ္။ ဒီထဲမွာ လမ္းေဘး ေကာ္ဖီဆုိင္မွာထုိင္ေနတဲ့ အဖုိးအုိ ႏွစ္ဦးရဲ့ ျငင္းခုံတဲ့ အသံက စီစီညံေနတယ္။

“ခုန္ခ်လုိက္တာ မင္းမေတြ႔ဘူးလား ..သူ႔ကုိယ္သူသတ္ေသတာေနမွာ”
“ ဟာ…. မဟုတ္ဘူးလုိ႔ေျပာေနတယ္ မင္းလည္းေတြ႔ရဲ့သားနဲ႔ ျပဳတ္က်လာတာကြ”
“ခုန္ခ်တာကြ… ” ……… ………. “မဟုတ္ဘူးေဟ့ ျပဳတ္က်တာပါလုိ႔ေျပာေနသားနဲ႔ကြာ”
ရင္ခြဲ႐ုံကားလာၿပီး ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ခႏၶာကုိယ္ ကုိ သယ္သြားၿပီးတဲ့ အထိ သူတုိ႔အျငင္းမရပ္ႏုိင္ေသး။

ဘီလီ့ရဲ့ ဝိဥာဥ္ ကေတာ့ သူ႔ရဲ့ အိမ္ေလးနဲ႔ မိသားစုေလး႐ွိတဲ့ၿမိဳ႔ေလးဆီကုိ အေသာ့ႏွင္ေနေလၿပီ။

ဘီလီသိရင္ ဝမ္းသာမဲ့ ေနာက္အေၾကာင္း တခု႐ွိေသးတယ္ အိမ္ေလးကုိ သူ႔အသက္အာမခံေၾကးေငြနဲ႔ အျပတ္္ ေငြေခ်လုိက္ႏုိင္လုိ႔ မန္ဒီ နဲ႔ သားေလး ဟာ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့အိမ္ေလးကုိ ပုိင္ဆုိင္သြားတယ္ဆုိတာပါပဲ။



စုိးသင့္ေဆြ
ႏုိဝင္ဘာလ ၂၆၊ ၂၀၀၈
ေန႔လည္ ၂း၀၀
(ဓါတ္ပုံကုိ www.jeanccohn.com ယူပါသည္။)



Read More...

Saturday, November 22, 2008

အႀကိဳက္ဆုံးကာတြန္းကား

မတူးတူးသာ က Tag ထားတယ္ အႀကိဳက္ဆုံးကာတြန္းကားတဲ့ ..ခက္ၿပီ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အႀကိဳက္ဆုံးျဖစ္ ေနေတာ့ ေ႐ြးရခက္ေနတယ္။

ကာတြန္းကားေတြ ၾကည္႔ရတာ ေပ်ာ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြ မွာ ကုိယ္ပုိင္ဇာတ္ေကာင္ စ႐ုိက္ေတြ႐ွိတယ္ေလ။ က်မကေတာ့ အဲဒီ ဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္ေလးေတြကုိစိတ္ဝင္စားတာေရာ ကာတြန္းပုံေလး ေတြကုိႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာေရာနဲ႔ ကာတြန္းကားဆုိ မလြတ္တမ္းၾကည့္ေလ့႐ွိပါတယ္။

အရင္ကေတာ့ ကာတြန္း ႐ုပ္႐ွင္ ဆုိတာ ကေလးမ်ား အတြက္ေဖ်ာ္ေျဖေရးအျဖစ္ ရည္႐ြယ္ၿပီးထုတ္လုပ္ခဲ့ေပမဲ့ ယေန႔ခတ္မွာ လူႀကီးလူငယ္မေ႐ြး ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။ ကြန္ဖူးပင္ဒါ (Kung Fu Panda) ကာတြန္း႐ုပ္႐ွင္ ဟာ Box Office မွတ္တမ္းမွာ စံခ်ိန္ခ်ဳိးခဲ့ပါတယ္။ ဒီကားဟာ တ႐ုပ္ျပည္မႀကီးတခု တည္းမွာ ယြန္ေငြ သန္း ၁၀၀ အျမတ္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြ ကရတဲ့ အျမတ္ေငြ မပါေသးပါဘူး။

အႀကိဳက္ဆုံးေတြထဲမွာ အၿမဲ မွတ္မွတ္ရရ႐ွိတာကေတာ့ ေရသူမေလး(The Little Mermaid) ပါ။ ဒီကာတြန္း ႐ုပ္႐ွင္ေလးကုိ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ၾကည့္မိတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ ဇာတ္လမ္းေလးကုိ ႀကိဳက္တာအျပင္ ဇာတ္ကားထဲမွာပါတဲ့ သီခ်င္းမ်ားကုိလည္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိလုိ႔ပါ။ ေရသူမေလး ဇာတ္လမ္း မူကြဲေတြ ေနာက္ထပ္ထြက္႐ွိလာပါေသးတယ္ ဒါေပမဲ့ က်မႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိတာက ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ မွာ ပထမဆုံး ႐ုိက္ကူးထုတ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကာတြန္း႐ုပ္႐ွင္ပါ။

ဇာတ္လမ္းေလး ကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပရရင္ေတာ့ ေရေအာက္ကမာၻကုိအုပ္စုိးတဲ့ ဘုရင္ႀကီး (King Triton - Merman ေရသူထီးေပါ့) အဲဒီဘုရင္ႀကီးမွာ သမီးေတာ္ ၇ ေယာက္အနက္ သမီးအငယ္ဆုံး မင္းသမီးေလး ေရသူမေလး အာရီရယ္ (Ariel) ဟာ လူသားေတြကုိ စိတ္ဝင္စားၿပီး လူသားေတြရဲ့ကမာၻကုိ သြားေရာက္ စူးစမ္းလုိစိတ္႐ွိတယ္။ သူမ မွာ အလြန္ သာယာတဲ့ အသံလည္း႐ွိတယ္တဲ့။

တေန႔ေတာ့ သူမရဲ့ အေဖၚငါးကေလး ဖေလာင္ဒါ (Flounder) ဟာ ေရျပင္ထက္ကုိသြားရင္း ပင္လယ္ကူး သေဘၤာနဲ႔ ခရီးထြက္လာတဲ့ မင္းသားေလး အဲရစ္ (Eric) ကုိ ေရသူမေလး အာရီရယ္က ျမင္ျမင္ျခင္း ခ်စ္မိသြားေရာတဲ့။ ေလျပင္းမုန္တုိင္းေတြ က်လုိ႔ သေဘၤာေမွာက္ေတာ့ မင္းသားေလး အသက္ကုိ သူမက ကယ္ေပးခဲ့တယ္။

ေနာက္ေတာ့ လူသားရဲ့ အသက္ကုိကယ္တာ ေရေအာက္ဥပေဒကုိခ်ဳိးေဖါက္တယ္ဆိုၿပီး ဖခင္ဘုရင္ႀကီးက စိတ္ဆုိးၿပီး သူမ႐ွာေဖြစုေဆာင္းထားတဲ့ လူသားေတြရဲ့ပစၥည္းေတြကုိဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္တယ္။ သူမကုိ မလုိလားတဲ့ ပင္လယ္စုန္းမႀကီး အာစူလာ (Ursula) က ေရသူမေလးကုိ လူအသြင္ဖန္ဆင္းေပးမယ္တဲ့ ဒါေပမဲ့ သူမရဲ့ အသံကုိေတာ့ အလဲအလွယ္လုပ္ တဲ့အေနနဲ႔ စုန္းမႀကီးကုိေပးခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမဟာ ၃ရက္အတြင္းမွာ မင္းသားေလးရဲ့ အခ်စ္စစ္နဲ႔နမ္းတဲ့ အနမ္းကုိရခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေရသူမေလး ဟာ လူသားသြင္နဲ႔ အၿမဲေနသြားႏုိင္ၿပီး စကားလည္းျပန္ေျပာႏုိင္မယ္တဲ့။

စုန္းမႀကီးဟာ မင္းသားေလးက ေရသူမေလးကုိ ေမတၱာသက္ဝင္မသြားေအာင္ နည္းမ်ဳိးမ်ဳိးသုံးၿပီးေတာ့ အေကာက္ႀကံေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ စုန္းမႀကီးလည္းေသ၊ မင္းသားေလးဆီကလည္း ေမတၱာစစ္နဲ႔ အနမ္းတပြင့္ကုိရၿပီးေတာ့ ေရသူမေလးလည္း မင္းသားေလးနဲ႔ သက္ဆုံး တုိင္ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေန ထုိင္သြားေရာတဲ့။

ဒီကားထဲမွာ ထူးထူးျခားျခားေျပာခ်င္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္ကေတာ့ ပင္လယ္ဂဏန္းႀကီး (Sebastian the Crab) ပါ သူက ဘုရင္ႀကီးရဲ့ လူယုံေတာ္တဦးလည္းျဖစ္တဲ့အျပင္ ေရသူမေလးရဲ့ အထိမ္းေတာ္ႀကီးလည္း ျဖစ္တယ္ ။ ေရသူမေလးကုိလည္း ထိမ္းလုိ႔မရ ဘုရင္ႀကီးကုိလည္းေၾကာက္ရနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားဗ်ာမ်ား တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ စ႐ုိက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ဇာတ္အစအဆုံး အေရးပါတဲ့ေနရာကေန သ႐ုပ္ေဆာင္သြားတယ္။

ကာတြန္း႐ုပ္႐ွင္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဇာတ္ဝင္ေတးသီခ်င္းေတြကုိ အသားေပးထည့္သြင္း ႐ုိက္ကူးေလ့႐ွိတယ္။ ေအာ္စကာဆု၊ ဂရမ္မီဆု၊ ေ႐ႊကမာၻလုံးဆု စတဲ့ဆုေတြ ဆြတ္ခူးခဲ့တဲ့ ကာတြန္း႐ုပ္႐ွင္ ေတြလည္း႐ွိပါတယ္။

ဒီေရသူမေလး ကာတြန္း႐ုပ္႐ွင္ဟာလည္း ေအာ္စကာဆု ၂ဆု၊ ေ႐ႊကမာၻလုံးဆု ၂ဆု၊ ဂရမ္မီဆု ၁ ဆု နဲ႔ တျခား ဆုေ႐ြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႔ေတြကေပးတဲ့ ၅ဆု ကုိလည္း ထပ္မံရ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ရ႐ွိတဲ့ဆုအမ်ားဆုကေတာ့ အေကာင္းဆုံး ေတးဂီတ နဲ႔ အေကာင္းဆုံး ဇာတ္ဝင္ေတးဆု ေတြျဖစ္ပါတယ္။

ဆုရ႐ွိတဲ့ ဇာတ္ဝင္ေတး “ေရေအာက္ကမာၻ” (Under the Sea) သီခ်င္း ကေတာ့ က်မရဲ့အႀကိဳက္ဆုံးပါ။ ႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာ ပင္လယ္ဂဏန္းႀကီး (Sebastian) က ဒီသီခ်င္းကုိသီဆုိထားပါတယ္။ လူသားကမာၻကုိ စိတ္မဝင္စားပါနဲ႔ ဇာတိျဖစ္တဲ့ ပင္လယ္ေရေအာက္ဟာ မင္းအတြက္ အေကာင္းဆုံးေနရာ၊ ေအးခ်မ္းဆုံး ေဒသပါ လုိ႔ ေရသူမေလး ကုိ လူသားေတြရဲ့ဌာေနကုိ မသြားဖုိ႔ ဆုံးမတားျမစ္ တဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။ ပင္လယ္ဂဏန္းႀကီး ေနရာကေတာ့ ဆန္ျမဴရယ္ ႐ုိက္ (Samuel E. Wright) က အသံျဖင့္သ႐ုပ္ေဆာင္ သီဆုိထားပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ အသံဝါႀကီးဟာ အေတာ္ႏွစ္လုိဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ဒီသီခ်င္းေလးနဲ႔ လုိက္ဖက္လြန္းလွပါတယ္။ “Under da Sea… Under…da .. Sea.. he… he…”

သီခ်င္းေလးက နားေထာင္ ေကာင္း႐ုံတင္မကေသးပါဘူး ကာတြန္း႐ုပ္႐ွင္ေတြရဲ့ ထုံးစံ အတုိင္း ေရေအာက္မွာ ေနထုိင္တဲ့ သတၱဝါေလးေတြကုိပါ တီးမႈတ္ကခုန္ခုိင္းထားေတာ့ ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလး စိတ္ကို႐ႊင္လန္းေစ ပါတယ္။ မယုံရင္ Youtube မွာတင္ထားတဲ့ သီခ်င္းေလးကုိ နားေထာင္ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီမွာၾကည့္ပါ။

ဒီသီခ်င္းေလးကုိ ဟာဝွက္တ္ အက္႐ွမန္ (Howard Ashman) က စာသားေရးေပးၿပီး အဲလန္ မန္းကန္ (Alan Menken) က ေတးဂီတဖန္တီးထားပါတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ဂရမ္မီဆုကုိ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ ဆြတ္ခူး ခဲ့ပါတယ္။

က်မကေတာ့ ကာတြန္းေတြကုိလည္းႀကိဳက္ ကာတြန္းကားေတြကုိလည္း ႏွစ္ခ်ိဳက္လြန္းသူမုိ႔ ကာတြန္း DVD ေတြကုိ စုေဆာင္းခ်င္ေပမဲ့ အသက္ေၾကာင့္ ဝယ္စုရမွာ နည္းနည္း႐ွက္သလုိျဖစ္တာနဲ႔ အရင္က မစုျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ သမီးေလး ကာတြန္းၾကည့္တတ္တဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္ရင္ သမီးေလးကုိ အေၾကာင္းျပဳ ၿပီး ကာတြန္းကားေတြဝယ္စု ျဖစ္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ့။

(TAG ယဥ္ေက်းမႈကုိေသခ်ာနားမလည္ေသးေတာ့ ဆက္ TAG ရမွာကုိ ေမ့ၿပီး အျပင္သြားလုိက္တယ္။ လမ္းက်မွ .. ငါ ဘယ့့္သူ႔ကုိမွ ဆက္မ TAG မိပါလားလုိ႔ ျပန္စဥ္းစားမိၿပီး... ခု TAG ေတာ့မယ္ဗ်ဳိ႕... ကာတြန္းပုိ႕စ္ေလးေတြတင္ေလ့ ႐ွိတဲ့ ကုိဇာနည္ဝင္း၊ ကာတြန္းၾကည့္မၾကည့္ မသိေပမဲ့ TAG ခ်င္လုိ႔ကုိ TAG မဲ့ ကုိေအာင္(ပ်ဴႏုိင္ငံ) နဲ႔ comment လာေရးသြားတဲ့ ကုိလူလ တုိ႔ကုိ လက္ဆင့္ကမ္း TAG လုိက္ခ်င္ပါတယ္။)

Read More...

Thursday, November 20, 2008

ျပည္သူ႔ ကဗ်ာဆရာႀကီး ပက္ဗလုိ နီ႐ူဒါ

ဝန္ခံျခင္း။ ။ကဗ်ာဆရာႀကီး နီ႐ူဒါ ရဲ့ ကဗ်ာ႐ွည္တပုဒ္ကုိ ကုိေအာင္သာငယ္ဘေလာ့မွာ ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကဗ်ာဆရာႀကီးအေၾကာင္းကုိ စိတ္ဝင္စားၿပီး ေမႊေႏွာက္႐ွာေဖြရင္း ေတြ႔႐ွိသမွ်ကို ဘာသာျပန္သိမ္းထားခ်င္တာနဲ႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးေရးျဖစ္သြားတယ္။ ဓါတ္ပုံေတြကုိေတာ့ Pablo Neruda Foundation ကေနယူထားပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္က်ပါဦး။


ျပည္သူ႔ ကဗ်ာဆရာႀကီး ပက္ဗလုိ နီ႐ူဒါ

ေအးစက္တဲ့ ငါ့တိုင္းျပည္ကေလးမွာ……..သစ္ျမစ္ေတြကိုေတာင္ ငါခ်စ္တယ္။
တကယ္လို႕ အၾကိမ္ေပါင္း တေထာင္ ေသလို႕ရွိရင္………အဲဒီမွာပဲ ငါေသခ်င္တယ္။
တကယ္လို႕ အၾကိမ္ေပါင္း တေထာင္ ျပန္ေမြးရင္လည္း……………..အဲဒီမွာပဲ ငါေမြးခ်င္တယ္။

ပက္ဗလုိ နီ႐ူဒါ

ကဗ်ာဆရာႀကီး ပက္ဗလုိ နီ႐ူဒါ ကုိ ဂ်ဴလုိင္လ ၁၂ ရက္၊ ၁၉၀၄ ခုႏွစ္မွာ ခ်ီလီႏုိင္ငံ၊ ပါရာၿမိဳ႕ မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ့ အမည္ရင္းကေတာ့ နာဖာလီ ရီကာတုိ ဘာဆုိေအလ္တုိ (Neftalí Ricardo Reyes Basoalto) ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ေရးသားခဲ့တဲ့ ကဗ်ာမ်ား၊ စာေပမ်ား ကုိ ဘာသာစကားမ်ဳိးစုံျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဘာသာျပန္ဆုိ ထုတ္ေဝခဲ့တာကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကဗ်ာ ဆရာႀကီး နီ႐ူဒါ ဟာ ၂၀ ရာစု ေခတ္တခုလုံးရဲ့ အႀကီးျမတ္ဆုံး နဲ႔ ၾသဇာအ႐ွိဆုံး ကဗ်ာဆရာတစ္ဦး ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိ႔ရပါတယ္။

သူဟာ “Twenty poems of love and song of Despair” ကဲ့သုိ႔ေသာ ရာဂအသားေပး အခ်စ္ကဗ်ာမ်ား၊ အိပ္မက္စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ေရးဖြဲ႕မႈ ကဗ်ာမ်ား “surrealism pomes” (၁၉၂၀ ဝန္းက်င္ခန္႔က ေရပန္းစားခဲ့ ေသာ စာေပဝါဒ)၊ သမုိင္းဆုိင္ရာ အတိတ္ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ေရးဖြဲ႕ရေသာ ကဗ်ာ႐ွည္မ်ား “Historical epic” ႏွင့္ ဖုံးကြယ္မႈကင္းေသာ ႏုိင္ငံေရးေၾကညာစာတမ္းတုိ႔ကုိ သူရဲ့ အမ်ဴိးမ်ဴိးေသာ ကုိယ္ပုိင္ ေရးဟန္မ်ား နဲ႔ ေရးဖြဲ႔ခဲ့လုိ႔ ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကားသူလည္းျဖစ္ပါတယ္။

သူဟာ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာ စာေပဆုိင္ရာ ႏုိဘယ္ဆု ကုိ ရ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ကုိလံဘီယာ ဝတၳဳေရးဆရာ မာကြီဇ္ (Gabriel Garcia Marquez)က ကဗ်ာ ဆရာႀကီး ပက္ဗလုိ နီ႐ူဒါ ကုိ “ဘာသာစကား အမ်ိဳးမ်ဳိးတုိ႔အတြက္ ၂၀ရာစုရဲ့ အေကာင္းဆုံး ကဗ်ာဆရာ” လုိ႔ေတာင္ ခ်ီးမြမ္းေျပာၾကားလုိက္ပါေသးတယ္။

ကဗ်ာဆရာႀကီးဟာ သူ႔ရဲ့ ဘဝတေလွ်ာက္လုံးမွာ သံတမန္ဆုိင္ရာ ရာထူးတာဝန္မ်ားျဖင့္ ႏုိင္ငံအသီးသီးတြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့႐ုံသာမက ခ်ီလီႏုိင္ငံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကုိယ္စားျပဳ ဥပေဒျပဳအထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ တာဝန္ကုိပါ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ေ႐ွး႐ုိးစြဲ ျပင္းထန္သူ သမတ ဂုန္ဇာလီ ဗီဒီလာ (González Videla) အာဏာရ႐ွိလာတဲ့ေနာက္ ခ်ီလီႏုိင္ငံတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကုိ တရားမဝင္ဝါဒ အျဖစ္ေၾကာညာလုိက္ၿပီး ကဗ်ာဆရာႀကီး နီ႐ူဒါ ကုိ ဝရမ္းထုတ္ခါ လုိက္လံဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။

သူဟာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အကူအညီကုိရယူၿပီး တအိမ္ကေန တအိမ္ေ႐ြ႕ေျပာင္းရင္း အဖမ္းမခံရေအာင္ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးေနခဲ့ရပါတယ္။ သူဟာ အိမ္တအိမ္ရဲ့ေျမေအာက္ခန္းထဲမွာ တစ္လတိတိ ပုန္းေအာင္းေနထုိင္ ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေတာင္တန္းမ်ား ကုိျဖတ္ေက်ာ္ကာ အာဂ်င္တီးနားႏုိင္ငံဘက္သုိ႔ တိမ္းေ႐ွာင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္မ်ားမၾကာမီမွာေတာ့ ဆုိ႐ွယ္လစ္ဝါဒကုိ ေထာက္ခံသူ သမတ ဆာဗာေဒါ အယ္လန္ဒီ (Salvador Allende) ခ်ီလီႏုိင္ငံမွာ အာဏာရ႐ွိလာၿပီး ကဗ်ာဆရာ နီ႐ူဒါ ဟာ သမတ နဲ႔ အနီးကပ္အတူတြဲကာ အလုပ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။


ငယ္ဘဝ။

နီ႐ူဒါ အေဖဟာ ရထားလမ္း အလုပ္သမားတဦးျဖစ္ၿပီး အေမကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ အေမဟာ သူ႔ကုိေမြးၿပီး ၂ လအၾကာမွာ ဆုံးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ အေဖက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ၿပီး သူ႔မွာ အေဖတူအေမကြဲ ညီေလးတေယာက္နဲ႔ ညီမေလးတေယာက္လည္း႐ွိပါတယ္။ သူ အေဖက သူကဗ်ာေတြ စာေတြေရးသားတာကုိ အားမေပးလုိ႔ နီ႐ူဒါ ဟာ သူ႔ရဲ့ ကေလာင္နာမည္ကုိ အမည္ရင္းျဖစ္တဲ့ နာဖာလီ ဘာဆုိလ္အယ္တုိ အမည္မခံပဲ ပက္ဗလုိ နီ႐ူဒါ ဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ကုိေရးသားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဘဝရဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဒီကေလာင္အမည္ကုိ တရားဝင္ အမည္အျဖစ္ေျပာင္းလြဲခဲ့ပါတယ္။

သူဟာ ကဗ်ာကုိ ၁၀ႏွစ္သားအ႐ြယ္ကေလးဘဝမွာထဲက စတင္ေရးသားခဲ့သူပါ။ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္၊ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အ႐ြယ္မွာ စကားေျပတပုဒ္ ကုိ ၿမိဳ႕နယ္ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာမွာပထမဆုံး ေဖၚျပခံခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္မွစတင္ၿပီး ကဗ်ာမ်ား၊ စာမ်ားကုိ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ဆက္တုိက္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ စန္တီေရဂုိၿမိဳ႔ ႐ွိ ခ်ီလီတကၠသုိလ္ မွာ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္လုပ္ဖုိ႔ရည္႐ြယ္ၿပီး ျပင္သစ္ဘာသာကုိ ေလ့လာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ ေက်ာင္းမၿပီးခင္မွာပဲ ေက်ာင္းကထြက္ကာ အခ်ိန္ျပည့္ ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ အသက္ေမြးဖုိ႔ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။

သူ႔စာေပ။

၁၉၂၃ ခုႏွစ္မွာ သူ႔ရဲ့ လကၤာ႐ွည္ေပါင္းခ်ဳပ္ “ဆည္းဆာ ရဲ့ စာမ်က္ႏွာမ်ား” (Book of Twilight) ကုိပထမဆုံးအႀကိမ္ ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တႏွစ္ အၾကာမွာ “ အခ်စ္ကဗ်ာ ၂၀ ႏွင့္ တြယ္ရာမဲ့ ေတးခ်င္း” ( Twenty love songs and Desperate Song) သူ၏ ငယ္႐ြယ္စဥ္ဘဝ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ားကုိ အေျခခံေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ကဗ်ာမ်ား ကုိဆက္တုိက္ထုတ္ေဝခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္စလုံးဟာ ဘာသာစကားေပါင္း မ်ားစြာ နဲ႔ ဘာသာျပန္ထုတ္ေဝခဲ့ရၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အႏွပညာကုိ မွတ္တမ္းတင္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။

သူ႔ရဲ့ “အခ်စ္ကဗ်ာ ၂၀ ႏွင့္ တြယ္ရာမဲ့ေတးခ်င္း” စာအုပ္ဟာ ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္မွ် စာအုပ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေရာင္းခ်ခဲ့ရၿပီး။ ကဗ်ာဆရာႀကီး နီ႐ူဒါ ကုိ ကမာၻေက်ာ္ေအာင္ျမင္ထင္႐ွားသူ ကဗ်ာဆရာတေယာက္အျဖစ္ကုိ ေရာက္႐ွိေစခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္ ၄၀ ေက်ာ္၊ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ား ႏွင့္ ျပဇာတ္မ်ားကုိ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ပါတယ္။

သူ႔ ႏိုင္ငံေရး အယူအဆ။

သူဟာ ခ်ီလီႏုိင္ငံတြင္းမွာေရာ ႏုိင္ငံရဲ့ျပင္ပမွာပါ ေအာင္ျမင္တဲ့ ကဗ်ာဆရာ အျဖစ္ကုိေရာက္ခဲ့ေပမဲ့ ေငြေၾကး က်ပ္တည္းမႈေၾကာင့္ ၁၉၂၇ ခုႏွစ္တြင္ ခ်ီလီႏုိင္ငံကခန္႔အပ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိင္ရာ ေကာင္စစ္ဝန္ရာထူးကုိ လက္ခံၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွေျပာင္းေ႐ြ႕ၿပီး ကုိလံဘုိ၊ ဂ်ာဗား နဲ႔ စင္ကာပူ စတဲ့ေဒသေတြမွာ ေကာင္စစ္ဝန္ရာထူးကုိထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ဒီလုိ သံတမန္ေရးရာ အလုပ္တာဝန္ ထမ္း႐ြက္စဥ္ ကာလမ်ားမွာ ကဗ်ာေပါင္းမ်ားစြာကုိဖတ္႐ႈေလ့လာခဲ့ၿပီး၊ ကဗ်ာေရးဟန္ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိ စမ္းသစ္တီတြင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ စမ္းသပ္မႈရဲ့ ေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္ ပထမဆုံး စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ ေရးဖြဲ႕ဟန္ျဖင့္ေရးသားထားတဲ့ ကဗ်ာ႐ွည္ ေပါင္းခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ “Residencia en la tierra” ကုိေရးသားႏုိင္ခဲ့ၿပီး။ ေနာက္မ်ားမၾကာမီမွာေတာ့ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ကဗ်ာေရးဟန္ေတြျဖစ္လာပါတယ္။

နီ႐ူဒါ ဟာ အေ႐ွ႕ဖက္အာ႐ွနုိင္ငံမ်ားရဲ့ သံတမန္အရာ႐ွိတာဝန္ သက္တမ္းကုန္ဆုံးလုိ႔ ခ်ီလီနုိင္ငံကုိျပန္လည္ ေရာက္႐ွိလာၿပီးေနာက္ စပိန္ႏုိင္ငံ ဗြန္ႏုိစုိက္ရက္စ္ၿမိဳ႕ ႏွင့္ ဘာစီလုိနားၿမိဳ႕ေတြကုိ ေျပာင္းေ႐ြ႕တာဝန္ေပးျခင္းခံရ ျပန္ပါတယ္။ သူတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ ကာလမွာ စပိန္ႏုိင္ငံဟာ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ကုိ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ အဲဒီကာလေတြမွာ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကုိသက္ဝင္ယုံၾကည္လာၿပီး ေနာက္ပုိင္း ဘဝ တေလွ်ာက္လုံး ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကုိပဲ ဆုပ္ကုိင္သြားခဲ့တယ္။

သူဟာ အဲဒီေခတ္ အခါက လက္ဝဲဝါဒကုိ သက္ဝင္ယုံၾကည္သူပညာတတ္မ်ားနည္းတူ ဆုိဗီယက္ယူနီယံ မွ ဂ်ဳိးဇက္ဖ္ စတာလင္(Joseph Stalin) ကုိ ေလးစားသူတေယာက္လည္းျဖစ္ၿပီး နာဇီဝါဒကုိလည္း ဆန္႔က်င္သူ တေယာက္ လည္းျဖစ္တယ္။ စတာလင္အေၾကာင္းေရးဖြဲ႕တဲ့ ကဗ်ာမ်ား Canto a Stalingrado (1942) နဲ႕ Nuevo canto de amor a Stalingrado (1943) ကုိေရးဖြဲ႔ခဲ့တယ္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္မွာေတာ့ သူဟာ စတာလင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ စတာလင္ ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ အတြက္ စတာလင္ တမ္းခ်င္း အလကၤာ (Ode to Joseph Stalin) ကုိေရးဖြဲ႕ခဲ့တယ္။သူဟာ ဆုိဗီယက္ေအာက္တုိဘာေတာ္လွန္ေရးရဲ့ေခါင္းေဆာင္ လီနင္ (Lenin) ကုိလည္း ေလးစားသူ တေယာက္ျဖစ္ၿပီး။ လီနင္ ဟာ ရာစုႏွစ္တခုလုံးရဲ့ အေတာ္ဆုံး ပုဂၢဳိလ္တေယာက္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သူကမွတ္ခ်က္ေပးခဲ့တယ္။

သူဟာ မတ္လ ၄ရက္၊ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္မွာ ခ်ီလီကြန္ျမဴနစ္ပါတီကုိယ္စားျပဳ ဥပေဒျပဳအထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ေနရာေ႐ြးခ်ယ္ခံခဲ့ရၿပီး။ ေနာက္ ၄လ အၾကာမွာေတာ့ သူဟာ ခ်ီလီကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ့ ပါတီဝင္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္မွာ သမတ ဂုန္ဇာလီ ဗီဒီလာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲအတြက္ မဲဆြယ္ရာမွာ နီ႐ူဒါ ဟာ မဲဆြယ္ပြဲမ်ားရဲ့ မန္ေနဂ်ာအျဖစ္ လုပ္ကုိင္ေပးခဲ့တယ္။ ခ်ီလီလက္ဝဲယိမ္းပါတီေတြက သမတေလာင္း ဗီဒီလာ ကုိေထာက္ခံ ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ သမတ ဂုန္ဇာလီ ဗီဒီလာ ဟာ အာဏာရ႐ွိၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကုိ ဆန္႔က်င္ လာတယ္။

နီ႐ူဒါ ရဲ့ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ဘဝဟာ သတၱဳတြင္းအလုပ္သမားမ်ားရဲ့ သပိတ္ကုိ ေထာက္ခံမႈ ႏွင့္ သမတ ကုိ သတၱဳတြင္းအလုပ္သမားမ်ားအား ႏွိပ္စက္ညွင္းပန္း ေထာင္ခ်မႈ တုိ႔အတြက္ ျပစ္တင္ေဝဖန္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္း မွာအဆုံးသတ္သြားခဲ့တယ္။ သမတဗီဒီလာ ဟာ နီ႐ူဒါ ကုိ ဖမ္းဝရမ္း ထုတ္ၿပီးဖမ္းခုိင္းခဲ့တဲ့ အျပင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကုိလည္း တရားမဝင္ပါတီ အျဖစ္ေၾကညာခဲ့တယ္။ သူဟာ ခ်ီလီႏုိင္ငံအတြင္းမွာ ၁၃လေက်ာ္ ပုန္းေအာင္းေနထုိင္ခဲ့ၿပီး။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ ခ်ီလီႏုိင္ငံကေန အိမ္နီးခ်င္း အာဂ်င္တီးနားႏုိင္ငံကုိ ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္ ခဲ့ရတယ္။ ျပည္ပမွာ ၃ႏွစ္ၾကာ တိမ္းေ႐ွာင္ေနစဥ္ကာလမ်ားမွာ ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ား၊ တ႐ုပ္၊ အိႏိၲယ နဲ႔ ဆုိဗီယက္ယူနီယံ တုိ႔ကုိလွည့္လည္ခရီးသြားခဲ့တယ္။

ေတာင္အေမရိတုိက္႐ွိ မက္ဆီကုိ နုိင္ငံမွာ ေနထုိင္စဥ္ “Canto General” ဟုေခၚတဲ့ အပုိင္း၁၅ ပိုင္းပါဝင္တဲ့ ကဗ်ာ႐ွည္မ်ား ကုိေရးသားခဲ့ၿပီး ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ မက္ဆီကုိ ႏုိင္ငံမွာပဲ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ပုံႏွိပ္ထုတ္ေဝခဲ့တယ္။ အဲဒီ စာအုပ္မွာ အပုိင္း၁၅ ပုိင္း ပါဝင္ၿပီး ကဗ်ာ႐ွည္ေပါင္း ၂၃၁ ပုဒ္ပါဝင္တယ္။ ကဗ်ာ႐ွည္ ၂၃၁ ပုဒ္ထဲက ၉ခုေျမာက္ျဖစ္တဲ့ “Let the Woodcutter Awaken” ကုိ ျမန္မာစာေရးဆရာ ျမသန္းတင့္က “သစ္ခုတ္သမားႏုိးၾကားေလာ့” ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ျပန္ဆုိခဲ့ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာကုိ နီ႐ူဒါ ဟာ ေတာင္အေမရိကတုိက္တေနရာမွာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကေရးဖြဲ႔ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။



ျပည္ေတာ္ျပန္ ဘဝ။

၁၉၅၂ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ခ်ီလီႏုိင္ငံမွာ ႏုိင္ငံေရး အေျပာင္းအလြဲေတြျဖစ္ၿပီး ဆုိ႐ွယ္လစ္ပါတီအားေကာင္းလာ တဲ့ေနာက္မွာ နီ႐ူဒါ ဟာ ခ်ီလီႏုိင္ငံကုိ ျပန္လာခဲ့တယ္။ အမိႏုိင္ငံကုိျပန္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူဟာ ကမာၻသိေက်ာ္ၾကားတဲ့ ကဗ်ာဆရာဘဝနဲ႔ သံတမန္လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကုိတာဝန္ယူခဲ့ျပန္တယ္။ သူဟာ စစ္ေအးတုိက္ပြဲအတြင္း က်ဴးဘား၊ ဆုိဗီယက္ယူနီယံ နဲ႔ အေမရိကန္တုိ႔ ထိပ္တုိက္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ “Cuba Missile Crisis” က်ဴးဘားႏုိင္ငံညႈကလီးယားျပႆနာ အတြက္ အေမရိကန္တုိ႔ကုိ ျပတ္ျပတ္သားသားေဝဖန္ခဲ့ၿပီး ဗီယက္နမ္က်ဴးေက်ာ္စစ္ပြဲကုိလည္း အျပင္းထန္ဆုံး ႐ႈံခ်ခဲ့ သူတေယာက္လည္းျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ CIA အဖြဲ႕ရဲ့ အထူးေစာင့္ၾကည့္ခံရသူတဦးလည္းျဖစ္တယ္။ နီ႐ူဒါ ဟာ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ႏုိဘယ္စာေပဆု အတြက္လ်ာထားခံခဲ့ရၿပီး အေမရိကန္လက္ေအာက္ခံ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္က်င္ေရးအဖြဲ႕အစည္းတခုရဲ့ ကန္႔ကြက္မႈ ေၾကာင့္ ႏုိဘယ္ဆုနဲ႔ ေဝးခဲ့ရပါတယ္။

၁၉၆၆ ခုႏွစ္မွာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွာ က်င္းပတဲ့ ႏုိင္ငံတကာ စာေရးဆရာမ်ားညီလာခံတက္ေရာက္ဖုိ႔ ဖိတ္ၾကားခံ ခဲ့ရေပမဲ့။ သူ႔ကုိ ကြန္ျမဴနစ္တေယာက္ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံက ျပည္ဝင္ခြင့္ဗီဇာပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ နီ႐ူဒါ ဟာ အဲဒီေခတ္အခါက သက္႐ွိထင္႐ွား႐ွိေနတဲ့ လက္ဝဲယိမ္းပညာတတ္ကဗ်ာဆရာ တေယာက္
အျဖစ္လည္း ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။

သူ ၏ အခ်စ္။

အခ်စ္ကဗ်ာေတြ အေရးေကာင္း အဖြဲ႔ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီးရဲ့ ဘဝမွာ ကုိယ္ေတြ႔အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမ်ားစြာ႐ွိခဲ့ ပါေသးတယ္။ သူဟာ သူ႔ခ်စ္သူမိန္းမပ်ဴိေလး ေတြ ရဲ့ အေၾကာင္းကုိ သူ႔ရဲ့အခ်စ္ကဗ်ာမ်ားထဲမွာ ထည့္သြင္း ေရးသားေလ့႐ွိပါတယ္။

နီ႐ူဒါ ျမန္မာျပည္ကုိ သံတမန္ရာထူးျဖင့္ သြားေရာက္အမႈထမ္း႐ြက္ခဲ့စဥ္တုန္းက ျမန္မာ အမ်ဴိးသမီးတေယာက္ နဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ခဲ့ဖူးတယ္။ “Josie Bliss” လုိ႔ အမ်ားကေခၚၿပီး အဂၤလိပ္လုိ အၿမဲဝတ္စားတတ္တဲ့ မိန္းမပ်ဳိေလး ကုိ နီ႐ူဒါ က ျမန္မာက်ားသစ္မေလးလုိ႔ ခ်စ္စႏုိးနဲ႔တင္စားေလ့႐ွိပါတယ္။ သူနဲ႔ ျမန္မာမိန္းမပ်ဳိ တု႔ိရဲ့ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းဟာ မိန္းမပ်ဳိေလးရဲ့ နီ႐ူဒါအေပၚ သဝန္တုိမႈေၾကာင့္ေသြးေအးခဲ့ရပါတယ္။ နီ႐ူဒါ ဟာ သူ႔ရဲ့ “အခ်စ္ကဗ်ာ ၂၀ ” ထဲမွာ အဲဒီ မိန္းမပ်ဳိေလး အေၾကာင္းစပ္ဆုိခဲ့တ့ဲကဗ်ာမ်ား အထဲက “Tango del Viudo” ဟာလည္း တပုဒ္အပါအဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္အထိတာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။

သူ႔ရဲ့ ပထမဆုံး ဇနီး မာရီယာ (Maria Antonieta Haagenar)ကုိ ဂ်ာဗား မွာေတြ႔ခဲ့ၿပီး။ ၁၉၃၀ ဒီဇင္ဘာလ မွာ သူမနဲ႔ လက္ထပ္ ခဲ့ပါတယ္။ ပထမဇနီး မာရီယာ နဲ႔ သမီးတေယာက္႐ွိခဲ့ၿပီး နာဇီအုပ္စုိးတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ ဆုံးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ နီရူဒါ ဟာ သူ႔ ပထမဇနီး န႔ဲ တရားဝင္မကြာ႐ွင္းရေသးခင္မွာ စပိန္ႏုိင္ငံမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္စဥ္ကာလအတြင္း သူ႔ထက္ အသက္ ၂၀ႏွစ္ ႀကီးတဲ့ အာဂ်င္တီးနား အမ်ဳိးသမီး ဒီလီယာ ကာရီလ္ (Delia del Carril) နဲ႔ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းစတင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၃၆ မွာေတာ့ ပထမဇနီးကုိ ကြာ႐ွင္းခဲ့ၿပီးေနာက္ ကာရီလ္ နဲ႔ တရားဝင္လူသိ႐ွင္ၾကားတြဲခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၄၃ မွာေတာ့ ကာရီလ္ နဲ႔ တရားဝင္လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ (ဒါေပမဲ့ အဲဒီလက္ထပ္မႈကုိ ခ်ီလီႏုိင္ငံက တရားမဝင္ဘူးလုိ႔ ေနာက္ပုိင္းေၾကညာခဲ့တယ္။)

၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ပါရီ ကုိ အသြားမွာ ေနာက္ဆုံးဇနီးျဖစ္လာမဲ့ ခ်ီလီအဆုိေတာ္ မာလ္တီဒယ္ (Matilde Urrutia)နဲ႔ ေတြ႔ဆုံခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပုိမုိခုိင္ၿမဲလာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္ မွာေတာ့ နီ႐ူဒါ ဟာ ဒုတိယဇနီးသည္နဲ႔ ျပတ္စဲခဲ့ၿပီး မာလ္တီဒယ္ နဲ႔အတူေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္မွာ မာလ္တီဒယ္ ကုိ တတိယ ဇနီးအျဖစ္ တရားဝင္လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ အထိ တတိယဇနီးႏွင့္ အတူေနထုိင္ သြားခဲ့ပါတယ္။


ဘဝရဲ့ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္မ်ား။

နီ႐ူဒါ ဟာ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္မွာေတာ့ သူေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားခဲ့ရတဲ့ စာေပဆုိင္ရာ ႏုိဘယ္ဆုကုိ အတုိက္အခံမ်ားၾကားထဲ မွ ရ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ပထမေတာ့ ႏုိဘယ္ဆုေ႐ြးခ်ယ္ေရးအဖြဲ႕ကုိ သူရဲ့ အတိတ္က စတာလင္ဝါဒေထာက္ခံခဲ့မႈ အေပၚကန္႔ကြက္မႈေတြ႐ွိခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး နီ႐ူဒါ ကုိေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။

ကဗ်ာဆရာႀကီးဟာ သူခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ ခ်ီလီႏုိင္ငံ၊ စန္တီေရဂုိၿမိဳ႕ မွာ ၁၉၇၃၊ စက္တင္ဘာလ ၂၃ရက္ေန႔မွာ ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္အနိစၥ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ရဲ့ အသုဘ အခန္းအနားကုိလူေပါင္းမ်ားစြာ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး အသုဘအခန္းအနားကေန အစုိးရအေျပာင္းအလြဲအတြက္ ဆႏၵျပပြဲျဖစ္ခဲ့လုိ႔ ရဲမ်ားနဲ႔ ႏွိမ္နင္းခဲ့ရပါတယ္။ ခ်ီလီႏိုင္ငံျပည္သူမ်ားဟာ ကမာၻေက်ာ္ကဗ်ာဆရာႀကီး ပက္ဗလုိ နီ႐ူဒါ အတြက္ နေျမာတသစြာ ငုိေႂကြးခဲ့ က်ပါတယ္။


စုိးသင့္ေဆြ

ႏုိဝင္ဘာလ ၂၀၊ ၂၀၀၈
ဘာသာျပန္ၿပီးခ်ိန္ ညေန ၆း၃၈ မိနစ္။



References : Pablo Neruda - Wikipida the free encyclopedia.
Pablo Neruda Foundation.

For Extra Reading: http://www.mizzimaburmese.com(ၿငိမ္းေဝ-ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေပၚမွာသူ႕ဘဝစခဲ့ တယ္)





Read More...

Thursday, November 13, 2008

မတူညီတဲ့ ဆည္းဆာ


“ေတာက္…”ဖုိးလုံး စိတ္ဆုိးဆုိး နဲ႔ ေျမႀကီးကုိရွပ္ကန္ လုိက္ေတာ့ ဖုန္မႈန္႔ေတြ ေလထဲမွာ ေဝ့ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ မနက္ကထည္းက ခုခ်ိန္ထိ ေစ်းဦးမွ မေပါက္ေသး။ ဝုိင္းစိန္ နဲ႔ ပူစူးမ က ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ဖုိးလုံးကုိ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ၾကည့္လုိ႔ သူတုိ႔လည္း ဒီေန႔ အဖုိ႔ ေစ်းဦးမေပါက္ေသး။ ပူစူးမ လည္း ဖုိးလုံးလုိ ေပါက္ကြဲလုိက္ခ်င္ ေပမဲ့ မိန္းကေလး ဆုိေတာ့ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ထုိင္ေနလုိက္တယ္။ ဝုိင္းစိန္မ လည္း ေဘးမွာထုိင္ ေနေပမဲ့ ဘုရားဖူးေတြ လာမဲ့လမ္းဖက္ကုိ ေမွ်ာ္ေငးလုိ႔။ ပူစူးမ ေကာင္းကင္ ေပၚေမာ့ ၾကည့္လုိက္ တယ္ ေနက ေတာ္ေတာ္ ကုိ ျမင့္ၿပီး မြန္းတည့္ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္။ လြယ္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းေလး ထဲကုိ ငုံၾကည့္မိေတာ့ လြယ္အိတ္ထဲက ရာတန္ေလး ၂႐ြက္ နဲ႔ ၂၀ တန္ေလး ၅ ႐ြက္ က ေျပာင္ေလွာင္ကာ ပူစူးမကုိ ျပန္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒါက ဝယ္သူကုိ ျပန္အမ္းဖုိ႔ အတြက္ အိတ္ထဲမွာ ေဆာင္ထားတဲ့ ပုိက္ဆံ။

“ လူေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္က်ၿပီလည္းဟာ…” ဝိုင္းစိန္မ ခပ္ညီးညီးေလသံကုိ ဖုိးလုံးက နားကေလာၿပီး “ေသၿပီ..ေသကုန္ၾကၿပီ” လုိ႔ ထေျပာတာ နဲ႔ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ရန္ေစာင္ျပန္ေရာ။ “ေတာ္ၾကဟာ .. နင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေစ်းဝယ္မလာလုိ႔ စိတ္ညစ္ရတဲ့ၾကားထဲ.. ” ပူစူး ၾကားထဲက ဝင္ေဟာက္လုိက္မွပဲ ဝုိင္းစိန္ရဲ့ မ်က္ေစာင္း က ဖုိးလုံး မ်က္ႏွာေပၚက ခြာေတာ့တယ္။ သူတုိ႔ ထဲမွာ ပူစူးမ က အႀကီးဆုံး။ ပူစူး ၿပီးေတာ့ မွ ဖုိးလုံး၊ ဝုိင္းစိန္ ကေတာ့ အငယ္ဆုံးေပါ့ ဒါေပမဲ့ ႀကီးတယ္ငယ္တယ္ ဆုိတာ သူတုိ႔ၾကားမွာေတာ့ မ႐ွိ ဒီလုိပဲ နင္ရယ္ ငါရယ္လုိ႔ ေျပာရတာ အရသာ႐ွိေတာ့ ဘယ္သူကပုိ အသက္ႀကီးတယ္ဆုိတာေတာင္မွ ခပ္ေမ့ေမ့။ ဖုိးလုံးကေတာ့ ေယာက်ၤားေလးဆုိေတာ့ အရာရာ သူ႔ကုိ ဆရာတင္ရင္ ေက်နပ္ေနေရာ။ ပူစူးတုိ႔ ကလည္းအႀကိဳက္ေပါ့ ဆရာတင္ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ ညာခုိင္းျပစ္လုိက္တယ္။ ဟုိေကာင္မ ဝုိင္းစိန္မ ဆုိ အဆုိးဆုံး။ ဟုိေန႔ကလည္း မန္က်ည္းသီး စားခ်င္တာကုိ ဖုိးလုံးသစ္ပင္တက္တာ လႊားကနဲ လႊားကနဲ နဲ႔ ျမန္သလားမေမးနဲ႔လုိ႔ ေျမွာက္ပင့္ၿပီး ေဒြးေလးစိန္ တုိ႔ ၿခံဝုိင္းေ႐ွ႕က မန္က်ည္းပင္ကုိ တက္ခုိင္းတာ မန္က်ည္းကုိင္းေျခာက္ေပၚနင္းမိၿပီး ကံေကာင္းလုိ႔ ဖုိးလုံး က်မေသတာ။ ဒါေတာင္ ဖုိးလုံးတုိ႔က ေလမေလ်ာ့ သူလ်င္လြန္းလုိ႔ အေပၚကုိင္းကုိ ဆြဲမိတာလုိ႔ ေလက်ယ္ေနေသးတယ္။

ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ သူတုိ႔သုံးေယာက္က သြားအတူ လာအတူ ေစ်းေရာင္းလည္းတူတူပဲ။ ေစ်းဝယ္သူကုိ လည္း ဘယ္ေတာ့မွ လုၿပီးမေရာင္းဘူး။ ေစ်းဦး မေပါက္ေသးတဲ့သူကို ေပါက္ၿပီးသူက အၿမဲညွာေလ့ ႐ွိတယ္။ သူတုိ႔ထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ သာတယ္နာတယ္ မ႐ွိဘူး မနာလုိတာလည္းမ႐ွိဘူး ျဖဴျဖဴစင္စင္ပဲ။ သူတုိ႔ သုံးေယာက္မွာ တူညီတဲ့ ဘဝ႐ုန္းကန္မႈေတြ႐ွိတယ္ အဲဒါကေတာ့ ဒီ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရား မွာ ပုဂံ အမွတ္တရ ဓါတ္ပုံပုိ႔စ္ကတ္ေလးေတြ ဘုရားဖူး ဧည့္သည္ေတြကုိ ေရာင္းခ်ၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းၾကျခင္းပဲ။ ေနထြက္ ကေန ေနဝင္ခ်ိန္ထိ ဒီေ႐ႊစည္းခုံ ဘုရားမွာ ပူစူးမတုိ႔ သုံးေယာက္ကုိ ေတြ႔ရမည္သာ။ မေျပာင္းလြဲ တဲ့ ေစ်းေခၚသံ ေလးေတြ နဲ႔ အတူူ ေ႐ႊစည္းခုံ ဘုရားရဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းေတြကုိ ဧည့္သည္ေတြကုိ က်က္မွတ္ထားသမွ် ရြတ္ျပေနတတ္တဲ့ သူတုိ႔ကေလးေတြ မွာ တူညီတဲ့ မိသားစု ဝမး္ေရးျပႆနာေတြလည္း ႐ွိေသးရဲ့။

သူတုိ႔ သုံးေယာက္လုံးက ဝက္ႀကီးအင္း႐ြာမွာေနတယ္ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရားနဲ႔ ေတာ့သိပ္မေဝးဘူးေပါ့။ ပူစူးမ မွာက အေမ မ႐ွိေတာ့ အေဖရယ္ အေဖ့ေနာက္မိန္းမရယ္ သူဖက္ကပါလာတဲ့ သား တေယာက္ရယ္ အတူတူေနတယ္။ ပူစူး အေဖ က ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ ဌက္ခတ္တယ္ အေဖ့ မိန္းမက ယြန္းထည္လုပ္တဲ့အလုပ္႐ုံ မွာ သူ႔သားက ေတာ့ ေညာင္္ဦးေစ်းထဲက ဆုိင္တဆုိင္မွာ အကူအလုပ္လုပ္တယ္။ ပူစူးမ က ဒီေ႐ႊစည္းခုံ ဘုရားမွာ ပုိ႔စ္ကတ္ ေရာင္းတယ္။ အေဖနဲ႔ ပူစူးက လြဲလို႔ က်န္ႏွစ္ေယာက္ က ႏွစ္ပတ္ တခါ မွလုပ္ခရတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖနဲ႔ ပူစူး တေန႔လုပ္တဲ့ ဝင္ေငြက အိမ္ေထာင္တခုလုံး တေန႔စားဖုိ႔။ ဒီေန႔ အေဖ ေနမေကာင္းလုိ႔ ဌက္သြားမခတ္ႏုိင္ ဒီေတာ့ ပူစူး ေစ်းေရာင္းေကာင္းမွသာ ေနာက္ေန႔ အတြက္ ဆန္ဝယ္ ဆီဝယ္ လုပ္လုိ႔ရမွာ။ ဖုိးလုံးကေတာ့ အေဖေရာ အေမေရာ မ႐ွိေတာ့ ဖုိးေအ မမာသည္ႀကီးနဲ႔ေနတာ။ ဆုိေတာ့ ဖုိးလုံးက ပူစူးထက္ကို ပုိၿပီး ေန႔တြက္ကုိက္ ဖုိ႔လုိတယ္။ အားလုံးထဲမွာေတာ့ ဝုိင္းစိန္ က ပူစူးတုိ႔ေလာက္ ျပာျပာသလဲ ေန႔တြက္ ကုိက္ဖုိ႔ စိတ္ပူေနစရာ မလုိ။ ဝုိင္းစိန္က အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏုိင္တဲ့ အေဖေရာ အကုိႀကီးတေယာက္ ပါ႐ွိေသး တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖက ဟုိးတေလာကမွ ေရခ်ိဳးမွားတာနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ၿပီး မမာတာ ခုထိကုိ အလုပ္မဆင္းႏုိင္ေသးေတာ့ ဝိုင္းစိန္မ ရဲ့ လုပ္စာလည္း သူတုိ႔အိမ္အတြက္ လပ္တေလာ အဆင္ေျပဖုိ႔ လုိအပ္ေန သည္။ သူတို႔ သုံးေယာက္မွာ ေနာက္ တခုတူညီေနတာက သူတုိ႔ အားလုံး ေက်ာင္းမေနျခင္းပင္။

ပူစူးမ ဟုိဒီ ေတြးေတာရင္း က ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္တုိ႔ ေအာ္ဟစ္သံ ေၾကာင့္ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ဒီေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ ဘာျဖစ္လည္းလုိ႔ ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ ဝုိင္းစိန္က ေျပက်ေနတဲ့ ဆံရစ္ဝုိင္းကုိ ကုိင္ၿပီးငုိေနတယ္ ဖုိးလုံးက သာေအာင္ ဆုိတဲ့ေကာင္ေလးရဲ့ လည္ပင္းအကၤ်ီစကုိဆြဲထားၿပီး မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကုိ ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး လက္သီးနဲ႔ထုိးမယ္လုိ႔ျပင္ေနတယ္။ ရန္ျဖစ္ ေနတာကုိေတြ႔ေတာ့မွ ပူစူးမ သတိဝင္လာၿပီး “ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာျဖစ္တာလည္း.. ေတာ္ေတာ့ ဖုိးလုံးလြတ္လုိက္…ဟဲ့ ဟုိေကာင္မ ဝင္ဆြဲေလ ငုိမေနနဲ႔ …” ပူစူးမ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား အတင္းဝင္ၿပီး ဖုိးလုံးကုိယ္ ကုိတြန္းထုတ္ မွ သာေအာင္ခင္မ်ာ နာသြားတဲ့ လည္ပင္းကုိ ပြတ္ရင္း ငုိမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနတယ္။ သာေအာင္ က ပူစူးမ တုိ႔လုိပဲ ပုိ႔စ္ကတ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္ေလး ဒီ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရား မွာ ပူစူးတုိ႔ အျပင္ ပုိ႔စ္ကတ္ေရာင္းတဲ့ တျခား ကေလးေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ပူစူးတုိ႔ သုံးေယာက္ကသာ ဒီေနရာမွာ ေရာင္းတာၾကာေနၿပီ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ ကုိယ္လုိျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြထဲမွာ အဲဒီ သာေအာင္ ဆုိတဲ့ေကာင္ အဆုိးဆုံး သူက ေစ်းလည္းလုေရာင္းတတ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း ညွာရေကာင္း မွန္းမသိ သူေစ်းဦးေပါက္ၿပီးလည္း လုေရာင္းေနတာပဲ။ ခုလည္း ဝုိင္းစိန္မ ထုိင္ေနတာကုိ ေဘးကျဖတ္သြားရင္းနဲ႔ ဆံရစ္ဝုိင္းကို လက္နဲ႔ ဆြဲသြားလုိ႔ ဖုိးလုံးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာ။ ဖုိးလုံးကလည္း ပူစူးတုိ႔ သုံးေယာက္ထဲမွာ သူက ေယာကၤ်ားေလးဆုိေတာ့ မိန္းကေလးေတြကုိ ကာကြယ္ေပးရတဲ့ တာဝန္ကုိ ဘယ္သူမွ မေပးပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ တာဝန္ယူထားသူဆုိေတာ့ သာေအာင္ နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။

ေအာ္ ဒီေန႔မွပဲ ဘုရားဖူးေတြကလည္း နည္းလုိက္တာေနာ္…ပူစူးစိတ္ထဲမွာေတြးလုိက္တယ္။ ဘာလုိ႔ ဧည့္သည္ ေတြနည္းသြားလည္းဆိုတာ အေဖ႔ကုိ ဟုိေက်ာင္းဆရာေလး ေျပာတာေတာ့ ျမန္မာျပည္ကုိ ကမာၻလွည့္ခရီး သည္ေတြ အရင္ကေလာက္မလာေတာ့လုိ႔တဲ့။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိတာေတာ့ ဆရာေလးက မေျပာသြားလုိ႔ ပူစူးလည္း မသိလုိက္ဘူး။ အရင္ က ဒီလုိ ေဆာင္းရာသီဆုိရင္ ကမာၻလွည့္ေတြ ဘုရားဖူးေတြ အေတာ္လာတာ။ ပူစူးတုိ႔ ေတာင္မွ အဂၤလိပ္လုိ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရားသမုိင္းေၾကာင္းက်က္ထားရေသးတယ္။ ဆရာေလး သင္ေပး တာေပါ့ နားလည္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ႏႈတ္တုိက္က်က္ထားတာေလ။ ဘုရားဖူးေတြ ပုိ႔စ္ကတ္ဝယ္ တယ္ဆုိရင္ အလကား ဘုရားသမုိင္းကုိေျပာျပေပးတာေလ။ ႏုိင္ငံျခားသားႀကီးေတြဆုိ သေဘာက်လြန္းလုိ႔ သူတုိ႔ က ပုိ႔စ္ကတ္ေတြလည္း ကေလးအားလုံးဆီက ဝယ္တယ္ ပူစူးတုိ႔ကုိ ေခ်ာ့ကလက္ေတြေတာင္ ျပန္ေကၽြးသြားေသးတာ။ ပူစူးတုိ႔လည္း သူတုိ႔ကုိ ဘုရားသမုိင္း ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ အဂၤလိပ္လုိေျပာေပးလုိက္တယ္။ အမယ္ ပူစူးက အဂၤလိပ္လုိ အသံထြက္ပီတယ္ဆုိပဲ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာတာကုိ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ ျပန္ေျပာျပတာေလ။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပူစူးတုိ႔ေတြ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ဒီေလာက္လည္း ေငြရဖုိ႔ စိတ္မပူရဘူး။ အိမ္ မွာလည္း ဒီေလာက္ မက်ပ္တည္းဘူး၊ အရင္က မ်ားလွၿပီလုိ႔ထင္တဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ ဆန္သြားဝယ္ တျပည္ေတာင္ မရေတာ့ဘူး။ ပူစူး က ကေလးေပမဲ့ ဆန္ေစ်း ေတြ တက္တက္လာ တာေတာ့ သတိထားမိတယ္ေလ။ ေန႔တုိင္း ေစ်းေရာင္းကျပန္ရင္ ေနာက္ေန႔ခ်က္ဖုိ႔ ဆန္ဝယ္ၿပီးမွ အိမ္ကုိျပန္ရတာကုိး။

“ေဟး……ပူစူးမ ..ႏုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြလာေနၿပီဟ … ” ဖုိးလုံးရဲ့ ဝမ္းသာအားရေအာ္သံ အဆုံး ပုိ႔စ္ကတ္ေရာင္းမယ့္ ကေလးေတြေရာ ဘုရားသမုိင္းေၾကာင္းေျပာျပမဲ့ ကေလးေတြေရာ အားလုံး အၿပိဳင္အဆုိင္ ဧည့္သည္ေတြ တက္လာေနတဲ့ ေစာင္းတန္း ဘက္ကုိ ေျပးၾကေလရဲ့။ ဟုိက်ေတာ့ ဧည့္သည္က ထင္ထားသလုိ အုပ္စုနဲ႔ လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ မဟုတ္ လူေလး ၅ ေယာက္ နဲ႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ တေယာက္။ ဒါေပမဲ့ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ က ပူစူးတုိ႔နဲ႔ မ်က္မွန္းတမ္းမိၿပီးသား ဒီေတာ့ သာေအာင္တုိ႔ အုပ္စု ေ႐ွ႕က ကာစီးကာစီး လုပ္ေနတာေတာင္ သူတုိ႔ဆီမွာ မဝယ္ပဲ ပူစူးတုိ႔သုံးေယာက္ ရပ္ေနတဲ့နားကုိ သူ႔ဧည့္သည္ေတြ ေခၚလာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ ပါးစပ္က ပူစူးတုိ႔နားမလည္တဲ့ စကားသံ လုံးလုံးေထြးေထြး နဲ႔ သူ႔ဧည့္သည္ေတြကုိ ေျပာျပေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပူစူးတုိ႔ဆီကုိေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ဝုိင္းစိန္မ ကလည္း သူ႔ အရပ္ပုပုေလး ကုိ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး လက္ကပုိ႔စ္ကတ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္အိတ္ကုိ ဧည့္သည္ေတြ မေတြ႔ေတြ႔ ေအာင္ ေျမွာက္ျပေနတယ္။ ပူစူးလည္း အလြတ္က်က္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ ဧည့္သည္ မိန္းမႀကီးတေယာက္က အံၾသတဲ့မ်က္ႏွာျဖစ္သြားၿပီး ပူစူးဆီက ပုိ႔စ္ကတ္ေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္တယ္။ ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္ ဆီကလည္း ဝယ္ေနတယ္။ ဖုိးလုံးကလည္း သူ႔ရဲ့ ဘယ္လုိ ေျပာေျပာ မသာယာႏုိင္တဲ့ အဂၤလိပ္သံႀကီး နဲ႔ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရား သမုိင္းေၾကာင္း ကုိ စ႐ွင္းျပေနေတာ့တယ္။

ေစ်းဦးေပါက္ အေနနဲ႔ ေတာ့ ၁ ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ရလုိက္တယ္။ ပူစူးလည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေအးသလုိလုိ ႐ွိသြားတယ္။ ဟုိေကာင္ ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္လည္း မဆုိးဘူးထင္ပါတယ္။ အဲဒီ ဧည့္သည္ေတြ ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံျခားဧည့္ သည္ေတြ မလာေတာ့ဘူး။ ဘုရားဖူးယာဥ္ေတြနဲ႔ေတာ့ လာက်ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ေစာင္းတန္းထဲက ဆုိင္ေတြမွာပဲ ဝယ္လာက်ေတာ့ ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့ ပူစူးတုိ႔ဆီက မဝယ္ေတာ့ဘူးေပ့ါ။ ဒီလုိနဲ႔ ညေနေစာင္းတဲ့ အထိ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကားပဲ ေရာင္းရေတာ့တယ္။ ညေန အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေရာင္းရတဲ့ေငြ ၂ ေထာင္ေက်ာ္ေလးပဲရေသးတယ္။ ပူစူးမ စိတ္ညစ္သြားတယ္ ဒီေငြနဲ႔ ဘယ္လုိ ဆန္နဲ႔ ဆီ ဝယ္ရမလည္းဆုိတာ မစဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ပဲ။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ အခ်ိန္ကေတာ့ ေရာက္လာျပန္ၿပီေလ။ ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္လည္း ေန႔တြက္ေတာ့ ကုိက္ပုံမရ။ ဖုိးလုံးမ်က္ႏွာ သုန္မုန္ေနတာကုိၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တယ္။ “ကဲ…အိမ္ျပန္က်ရေအာင္ ဒီခ်ိန္က်မွေတာ့ ဘယ္သူမွလည္း ဘုရားလာဖူးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး..ေစာင္းတန္းထဲက ဆုိင္ေတြေတာင္ ပိတ္ကုန္ၿပီ” ပူစူး က ျပန္ဖုိ႔ႏုိးေဆာ္မွ ပဲ သူတုိ႔သုံးေယာက္သား ဘုရားရင္ျပင္ေပၚကေနထလာျဖစ္ေတာ့တယ္။

အိမ္ျပန္တဲ့ လမ္းမွာ မနက္က ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ ကုိ ထပ္ေတြ႔ေသးတယ္ သူတုိ႔ကေတာ့ ပူစူးတုိ႔ ကုိ မျမင္ပါဘူး။ ဧည့္သည္ေတြလက္ထဲမွာလည္း မွန္ေျပာင္းေတြ၊ ကင္မရာေတြနဲ႔။ သူတုိ႔ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရားနားက ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနဖူး ဆီကုိသြားေနၾကတာပဲ။ သူတုိ႔ ပုဂံ ရဲ့ ေနဝင္ဆည္းဆာကုိ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနဖူး ကေန ဓါတ္ပုံ႐ုိက္မယ္ထင္ပါရဲ့။ ဝင္လုဆဲဆဲေနလုံးႀကီးပတ္လည္က ပုဇြန္ဆီေရာင္တိမ္တုိက္ေတြရယ္ ဧရာဝတီျမစ္ထဲက ေလွငယ္ေလးေတြရယ္ဟာ ေသသပ္လွပစြာ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လုိပါပဲ။ ပုဂံရဲ့ ဆည္းဆာ ကုိ တန္ဖုိးထားစြာနဲ႔ ၾကည့္လုိက်တဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ၾကည့္ဖူးၿပီးတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားၿပီလဲ။

ဆည္းဆာဆုိတာ ေန႔တေန႔ကုန္ဆုံးၿပီး ညဥ့္ဦးယံမလာခင္ အခ်ိန္ပုိင္းေလး အကူးအေျပာင္းကာလတခု။ ဧည္႔သည္ေတြ အတြက္ေတာ့ ၾကည္ႏႈးရင္ခုန္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ပူစူးတုိ႔အတြက္ေတာ့ ဆည္းဆာဆုိတာ ေနာက္ထပ္ ႐ုန္းကန္မႈတခုရဲ့အစ၊ ေန႔သစ္ကုိေရာက္ဖုိ႔ အတြက္ သေႏၶတည္ရာ၊ ပင္ပန္းမႈတုိ႔ရဲ့ တုိက္ပြဲေခၚသံ။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ပူစူးမတုိ႔ ဆည္းဆာနဲ႔ ဘုရားဖူးဧည့္သည္ေတြ ရဲ့ ဆည္းဆာ အျမင္တူေပမဲ့ ခံစားခ်က္ ေတြ မတူညီၾကတာပါပဲ။


စုိးသင့္ေဆြ
ႏုိဝင္ဘာလ ၁၃ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၁၀း၃၉


Read More...

Monday, November 10, 2008

သူခုိး ေပးပုိ႔ လုိက္တဲ့ စာေလးတေစာင္


သတင္းတုိေလးတပုဒ္ ဖတ္မိၿပီး သေဘာက်လုိ႔ ၿပံဳး၊ ၿပံဳးမိရာကေန ျဖန္႔ေတြးၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဒီစာေလးကုိ ေရးျဖစ္သြား တယ္။ သတင္းေလးက BBC News မွာပါတဲ့ သတင္းေလး အေၾကာင္းအရာက ဆန္းတယ္။ ေခါင္းစဥ္ကုိၾကည့္ပါ။

“ဆုိင္႐ွင္ထံသုိ႔ သူခုိးမွ ေတာင္းပန္စာ ေပးပုိ႔”

အဂၤလန္ႏုိင္ငံ ဘရစ္စေတာလ္ၿမိဳ႕႐ွိ အိႏိၵယကုန္စုံဆုိင္ပုိင္႐ွင္ အီမရန္ ဟာမက္ဟာ ထူးျခားတဲ့ ေတာင္းပန္စာ တေစာင္ လက္ခံရ႐ွိခဲ့ၿပီး။ စာနဲ႔ အတူ အဂၤလန္ ေပါင္စတာလင္ ၁၀၀ ကုိပါလက္ခံရ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ စာပါ အေၾကာင္းအရာက…..

“ ေလးစားရပါေသာ ဆုိင္႐ွင္ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီစာကုိ ေနာင္တရျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေရးသားလုိက္တာပါ။ တခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားဆုိင္က ေဆးလိပ္ အလိပ္ ၄၀၀ ကုိ ခုိးယူခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီစာနဲ႔ အတူ ပူးတြဲပါ ေပါင္စတာလင္ေငြ ၁၀၀ ဟာ အဲဒီ ခုိးယူခဲ့ဖူးတဲ့ ေဆးလိပ္ ၄၀၀ ရဲ့ တန္ဖုိးနဲ႔ ညီမွ်တဲ့ေငြျဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၇ ႏွစ္ တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဆးအလြန္ အကၽြံ႕စြဲေနသူတေယာက္ျဖစ္ေနၿပီး တညမွာ ခင္ဗ်ားရဲ့ ဆုိင္နားကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတုန္း ဆုိင္ကုိ တျခားတဦး ေဖါက္ထြင္းထားတာေတြ႔ၿပီး ပ်က္စီးလုိ႔ဟေနတဲ့ တံခါးကေန ဆုိင္ထဲကုိ ဝင္ေရာက္ခါ ေဆးလိပ္ အလိပ္ ၄၀၀ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ခုိးယူခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေဆးျဖတ္လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဘဝကုိ ႐ုိးသားေကာင္းမြန္စြာျဖတ္သန္းေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ အတိတ္က မုိက္ပစ္ေတြကုိ ျပန္ေတြးမိတုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနာင္တရလုိ႔မဆုံးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအျပစ္ေတြကုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္လုိ႔ ရေအာင္ ဒီေတာင္းပန္စာနဲ႔ အတူတူ ကၽြန္ေတာ္ ခုိးယူခဲ့တဲ့ ေဆးလိပ္ေတြရဲ့ တန္ဖုိးေငြသားကုိပါ ခင္ဗ်ားဆီပုိ႔လုိက္ရတာပါ။ ခင္ဗ်ားရဲ့ ပစၥည္းေတြေပ်ာက္သြားလုိ႔ တခ်ိန္က ခင္ဗ်ားခံစား ရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ အတြက္ ဒီစာနဲ႔ အနည္းငယ္မွ်ေလာက္သက္သာေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္တယ္ဆုိရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အထူးပင္ ဝမ္းေျမာက္မိမွာပါ ခင္ဗ်ာ။ ”


စာပါအေၾကာင္းအရာကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ ဆုိင္႐ွင္ျဖစ္တဲ့ အီမရန္ ဟာမက္ ကေတာ့ သူလက္ခံရ႐ွိတဲ့ ေပါင္စတာလင္ ၁၀၀ ကုိ မူးယစ္ေဆးစြဲသူမ်ားကုသေရး ရံပုံေငြ အျဖစ္လႈတမ္းလုိက္မယ္လုိ႔ ေျပာဆုိပါတယ္။


ကဲ သတင္းဖတ္ၿပီးေတာ့ ၿပံဳးမိသြားၿပီလား။ သူတပါးရဲ့ ေခၽြးနည္းစာကုိ ခုိးယူတာဟာ ေရသာခုိအေခ်ာင္လုိက္ သမားေတြရဲ့စိတ္ဓါတ္ပါ။ ေလာကမွာ မိမိကုိယ္က်ဳိးအတြက္နဲ႔ သူမ်ား႐ွာထားေဖြထား တဲ့ ပစၥည္းကုိ ပိုင္႐ွင္မသိ ေအာင္ခုိးယူျခင္းဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ စာရိတၱ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါဟာ မိမိရဲ့ ကုိယ္က်င့္တရားကုိ တန္ဘုိးခ် လုိက္ျခင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။


အေပၚသတင္းထဲကလုိ သူခိုးမ်ဳိးကေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကုိ ႐ွားပါးတဲ့ စိတ္ဓါတ္ပါပဲ။ သူဟာ အမွားကုိ အမွားမွန္းသိၿပီး သူ႔ကုိယ္သူ ျပဳျပင္ လုိက္ႏုိင္တယ္။ သူမ်ားပစၥည္းကုိ အလကားယူမိခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ေနာင္တရကာ ျပန္ေတြးလုိက္တုိင္း တႏွံ႔ႏွံ႔ခံစားေနရၿပီး မေနႏုိင္တဲ့အဆုံးမွာ ေတာင္းပန္စာေရး လုိက္တာပါ။ သူဒီစာကုိ မေရးရင္ ဆုိင္ပုိင္႐ွင္ျဖစ္တဲ့သူက ခုိးသူဘယ္ဘယ္ဝါဆုိတာ သိေတာင္သိလုိက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူခုိးရဲ့ တခ်ိန္က မိမိက်ဴးလြန္လုိက္တဲ့ အမႈအေပၚ ဝန္ခံလုိစိတ္၊ တာဝန္ယူလုိစိတ္၊ ခုိးယူမိတဲ့ပစၥည္း အတြက္ ပုိင္႐ွင္ရဲ့စိတ္ေသာကကုိ ကုိယ္ခ်င္းစာစိတ္ နဲ႔ အတူ သူတပါးပစၥည္းကုိ အေခ်ာင္မရယူ လုိတဲ့ စိတ္ထားေကာင္းေလးေတြကုိ သတင္းေလးဖတ္ရင္း ဆက္စပ္ေတြးမိသြားပါတယ္္။ အကယ္၍သာ ဒီ သတင္းထဲက သူခုိးလုိ စိတ္ဓါတ္ေကာင္းေလး သူခုိးႀကီးေတြ သူခုိးေလးေတြ အားလုံးဆီမွာသာ ႐ွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကမာၻေပၚမွာ ခုိးခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ အက်င့္၊ သူခုိးဆုိတဲ့ စကားလုံး ေပ်ာက္ကြယ္သြားမယ္ထင္ပါရဲ့။


စုိးသင့္ေဆြ
ႏုိဝင္ဘာလ ၉ရက္၊ ၂၀၀၈
ည ၁၁း၅၀


Read More...

Sunday, November 9, 2008

စာေရးျခင္း၊ စာအုပ္မ်ား နဲ႔ က်မ


ကုိေအာင္က Cbox ထဲမွာလာေရးသြားတယ္။ ပုိ႔စ္အသစ္တင္မယ္ထင္လုိ႔လာဖတ္တယ္တဲ့။ ဒီရက္ အတြင္း ပုိ႔စ္ အသစ္ မတင္ျဖစ္တာမုိ႔ လာလည္တဲ့သူေတြ ကုိ အားေတာင္နာတယ္။ ကုိယ္က ခုမွ ဘေလာ့ဂါ လက္သစ္ေလးရွိေသးတယ္ ဆုိေတာ့ အသစ္ေတြ ဒလေဟာ ပုိ႔စ္တင္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ကုိေအာင္ႀကီးက ထင္ပုံရတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာေရးဖုိ႔ ဆုိတာ ထင္သ ေလာက္ေတာ့ မလြယ္ဘူး ပထမ အေၾကာင္းအရာ ကလည္းရွိမွ၊ ဒုတိယစိတ္ကလည္း ၾကည္လင္ေနမွ၊ တတိယ ကေတာ့ အေၾကာင္းအရာလည္းရွိ စိတ္ကလည္းသြင္းမိၿပီဆုိေပမဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္း ေတြေၾကာင့္ ဟုိဟာေလးထလုပ္ရ ဒီဟာေလးေျပးလုပ္ေပးရ ဖုန္းလာလုိ႔ထေျပာရ နဲ႔ ခုနက ရွိေနတဲ့ စိတ္ေလး ၾကက္ေပ်ာက္ ဌက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားျပန္တာနဲ႔ အစက ျပန္လုိ႔ စိတ္ကုိျပန္ သြင္းရျပန္ ပါေရာ။ အင္း စာေရးရတာလည္း သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ ဘယ္လုိေနမယ္မသိ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ အေတာ္ကုိ မလြယ္ဘူး။

အရင္ကေတာ့ စိတ္နဲ႔ေရးမိ ေနတာမွ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း ကားစီးလည္းထြက္၊ ရထားစီးလည္းထြက္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ေရးလုိက္စမ္းေဟ့ ဆုိမွျဖင့္ ဘယ္ကဘယ္လုိ စရမွန္းကုိမသိ။ ခ်ေရးလို႔ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ေရးမိၿပီးေတာ့လည္း ကုိယ့္မွာ ေခါင္းစဥ္္ေပးဖုိ႔ၾကေတာ့ ခက္ေနျပန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ ေရးလုိ႔ မၿပီးတုိးလုိ႔တန္းလွမ္္းေတြကလည္း တပုံႀကီး။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဒီလုိ ဝတၳဳေတြဘာေတြ စေရးတာမဟုတ္ဘူး ကာတြန္းပုံေလးေတြ ဆြဲၿပီးေတာ့ စာသားလုိက္ျဖည့္တာေပါ့။ ေကာင္မေလးလမ္းေလွ်ာက္ရင္း သီခ်င္းညီးတယ္ဆုိရင္ ေကာင္မေလးလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ပုံရဲ့ ေဘးမွာ သီခ်င္းစာသား ကုိ စကားေျပာတဲ့ အကြက္ေလးနဲ႔ ေပါ့။ အိမ္မွာ အဖုိးက ပန္းခ်ီလဲဆြဲ စာလည္းေရးဆုိေတာ့ စာရြက္လြတ္ နဲ႔ ပုံဆြဲ ခဲတံေတြက လက္လွမ္းမီရာမွာ ရွိေတာ့ ေဆာ့လည္းေဆာ့လုိ႔ေကာင္း ဆြဲလည္းဆြဲလုိ႔ေကာင္း။

ငယ္ငယ္က ကေလးလုိေဆာ့တာလည္း အစြမ္းကုန္ေဆာ့တယ္။ သစ္ပင္တက္၊ ထုပ္စီးထုိး၊ ဖန္ခုန္၊ စယ္ေတာက္၊ ဂုံညင္းဒုိးပစ္ စုံလုိ႔ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေသာင္းက်န္းတာ။ အဲ မွတ္မွတ္ရရ စာေတြလည္း သည္းသည္းမဲမဲ ဖတ္တာပဲ။ ငယ္ငယ္္တုန္းကေတာ့သိတယ္ မဟုတ္လား ေရႊေသြးတုိ႔ ေတဇတုိ႔ေပါ့ စာအုပ္ေပါင္းခ်ဳပ္္ ေတာင္ခ်ဳပ္ထားလုိက္ေသးတယ္။ ဖတ္ၿပီးသားလည္း ျပန္ဖတ္ ဘယ္ေတာ့မွ မရုိးဘူး အဲဒီတုန္းက ပန္းခ်ီဦးဘၾကည္ရဲ့ သရုပ္ေဖာ္ လက္ရာေတြနဲ႔ေပါ့ အရမး္ေကာင္း အရမ္းႀကိဳက္ေပါ့။ ကာတြန္းကုိေတာ့ ႀကီးတဲ့ အထိႀကိဳက္တုန္း မရွက္တမ္း ဝန္ခံရရင္ ခုခ်ိန္ထိေတာင္ ကာတြန္းကားၾကည့္တုန္း။ ကာတြန္းဘယ္ေလာက္ ႀကိဳက္လည္းဆုိ ထင္းရူးေသတၱာနဲ႔ တလုံးကာတြန္းစာအုပ္ေတြစုထားတာ။ တင္ေအာင္နီ ရဲ့ ျပာေလာင္၊ ေငြၾကည္ ရဲ့ ကမာၻရွား၊ ေမာင္လြင္ ရဲ့ ငထက္ျဖား၊ သစ္ထြဏ္း ရဲ့ ေမာင္တီထြင္၊ သန္းၾကြယ္ ရဲ့ ဖုိးဝနဲ႔ အဂၤါၿဂိဳလ္၊ ေအာင္ရွိန္ ရဲ့ စိတ္တုိနဲ႔ ေမ်ာက္ညွိ၊ ေမာင္ဝဏၰ ရဲ့ သမိန္ေပါသြပ္ (အားလုံးစုံေအာင္ မေရးႏုိင္လုိ႔ အႀကိဳက္ဆုံးေတြ ေရြးေရးတာေနာ္..)

အင္း .. အသက္ ၉ႏွစ္မွာ စဖတ္ရတဲ့ မွတ္မွတ္ရရ လုံးခ်င္းဝတၳဳ ကုိေျပာရရင္ေတာ့ ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ရဲ့ ႏွစ္ေလာကတုိက္ပြဲ (ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္လုိ႔ အိမ္ေနာက္္ကုိေတာင္ အေဖာ္နဲ႔မွ သြားရဲတယ္)၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးထင္လင္းရဲ့ ေပၚလီယာနာ၊ (သိ္ပ္ေတာ့ အထင္မႀကီးပါနဲ႔ဦးေနာ္ အိမ္က စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးလုပ္ငန္း ရွိေတာ့ အဲဒီကထုတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြက အိမ္မွာလြယ္လြယ္ကူကူရွိေနလုိ႔) ေနာက္ေတာ့ အိမ္မွာ ရွိတဲ့စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ေတြ ေတြ႔တာ အကုန္ဖတ္ေတာ့တာပဲ။ အခ်စ္ဝတၳဳေတြေတာ့ အဲတုန္းက စိတ္မဝင္စားေသးဘူး ငယ္ေသးတာကုိး။ မွတ္မွတ္ရရ အရမ္းႀကိဳက္တာ ေမာင္ထင္ ရဲ့ ငဘ မ်က္ႏွာဖုံးမွာ ဇာတ္ေကာင္ ငဘ က သစ္ပင္ကုိမွီ ေျခေထာက္ကုိခ်ိတ္ ၿပီးေဆးလိပ္ေသာက္ေနတဲ့ပုံ ဆြဲတဲ့သူကုိေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ငဘ ကုိ ဖတ္တာမွ အေခါက္ေခါက္။ အႀကိဳက္ဆုံးက ဂ်ပန္ေခတ္ေငြစကၠဴေတြကုိ မီးပုံရႈိ႕လုိက္တဲ့ အခန္းကုိပါ။

အဲဒီလုိနဲ႔ .. ရွာေဖြဖတ္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆုံးက်န္တာက အမႀကီးရဲ့ ဝတၳဳေတြကုိ တျမတ္တႏုိးသိမ္းထားတဲ့ သံေသတၱာႀကီး။ အဲသူကလည္း သူ႔စာအုပ္ေတြကုိ တရုိတေသနဲ႔ ၂အုပ္ယူဖတ္ ၿပီးရင္ အဲဒီ ၂အုပ္ျပန္ထားမွ အသစ္ထုတ္ေပးတာမ်ိဳး စည္းကမ္းရွိရွိေပါ့။ အရြယ္က ငယ္ေသးေတာ့ ဘယ္ဟာကုိ သြားႀကိဳက္လည္းဆုိေတာ့ ၾကဴေမြး ရဲ့ အေလာင္းေဖ်ာက္တမ္းကစားမယ္။ ၾကဴေမြး စာေတြက ရီလည္းအရမ္းရီရေတာ့ သေဘာကုိ က်လုိ႔။ ေနာက္ေတာ့ ေသတၱာထဲရွိသမွ် ယုဝတီ ခင္စိန္လႈိင္၊ျမတ္ထန္၊ ၿငိမ္းေက်ာ္၊ အကုန္ ကုိဖတ္ပစ္တာ။ ေက်ာင္းစာကလြဲရင္ က်န္တဲ့စာအားလုံးစိတ္ဝင္စားတယ္ ဆုိတာလုိျဖစ္လာေရာ။ အဲဘယ္ရာသီဥတုကုိ အႀကိဳက္ ဆုံးလည္းလုိ႔ေမးရင္ ေႏြရာသီကုိ အႀကိဳက္ဆုံးလုိ႔ ျမန္ျမန္ႀကီးေျဖျဖစ္တယ္။ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ေက်ာင္းစာက်က္စရာမလုိပဲ ႀကိဳက္ရာ စာအုပ္ေတြကုိ ႀကိဳက္သလုိဖတ္ခြင့္ ရွိတာကုိး။

ဒီလုိ ေက်ာင္းစာမဖတ္ခ်င္ဘဲဲ အျပင္စာေတြဖတ္ေနလုိ႔ အေမက ေျဗာတင္တာလည္းခန ခန။ ေနာက္ေတာ့ အတန္းက ရလာေတာ့ စာေတြမ်ား နဲ႔ ဟုိလုိင္းဝင္မွ လူရာ ဝင္ေတာ့ မလုိလုိ၊ ဒီလုိင္းရသြားရင္ေတာ့ လူျဖစ္ရႈံးေတာ့ မယ္လုိလုိ ေခတ္ေရစီးထဲ ေမ်ာပါၿပီး ေက်ာင္းစာေတြက်က္ၿပီးရင္း က်က္ ေနလုိက္တာ အျပင္စာေတြ (ဝတၳဳေတြနဲ႔) ေဝးသြားေရာ။ ဒါေပမဲ့ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားကုိေတာ့ ဘယ္သူမွလာ သိမ္းပုိက္လုိ႔ မရ။ ဆယ္တန္းလည္းေအာင္ေရာ ေက်ာင္းေတြ ႏွစ္ရွည္လမ်ား (ရက္ရွည္မဟုတ္ပါ ျမန္မာျပည္မွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား တကၠသုိလ္တက္ဖုိ႔ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းကေစာင့္ခဲ့ရတာ)၊ ဆယ္တန္းေအာင္ ၿပီးေတာ့ လြတ္ၿပီ ကၽြတ္ၿပီဆုိၿပီး စာအုပ္ေတြ ဌားဌားဖတ္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္မွာ စာအုပ္ဌားဆုိင္ဖြင့္ေတာ့ အဆင္ကုိ ေျပလုိ႔။ အဲဆုိင္ကပဲ ဂ်ဴး၊ တာရာမင္းေဝ၊ ေမၿငိမ္း၊ ၾကည္ေအး၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ ေအာင္သင္း၊သာဓု၊မင္းလူ၊သုေမာင္၊ေမာင္ဝဏၰ၊ ႏြယ္ဂ်ာသုိင္း၊ ေမာင္စိန္ဝင္း(ပုတီကုန္း)၊ ေဖျမင့္၊ ကုိတာ ဒီလုိ စာအုပ္ေတြကေန ျမစၾကၤာလုိ ေရွးေဟာင္းဂမီရ စာအုပ္ေတြလည္း ရွိေတာ့ ေရငတ္တဲ့သူ ေရတြင္းထဲက်သလုိ စာအုပ္ေတြကုိ ဝါးစားသလုိကုိဖတ္ပစ္ လုိက္တာ။ ၿပီးေတာ့ မေဟသီ၊ ခ်ယ္ရီ၊ ရွပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ၊ ေရႊအျမဴေတ စတဲ့ မဂၢဇင္းေတြလည္း ထြက္တာနဲ႔ အရင္ဦးေအာင္ကုိ စာအုပ္ဆုိင္က အမကုိေျပာထားရတယ္။

ဒါေတြေျပာေနတာနဲ႔ လုိရင္းေပ်ာက္သြားဦးမယ္ ေျပာခ်င္တာက ဒီလုိ…. ဒီေလာက္ စာေတြဖတ္ ျဖစ္ေပမဲ့ စာေရးဖုိ႔ၾကေတာ့ မလြယ္တာကုိေျပာခ်င္တာ။ စာဖတ္နာတဲ့ သူဟာ ဗဟုသုတႂကြယ္သလုိ စာေရးလည္းေကာင္း တယ္တဲ့ ကုိယ့္မွာေတာ့ စာအုပ္ေတြဖတ္ စာေရးဆရာေတြကုိ အားက်လုိ႔ စာေရးမယ္ဆုိ ခ်ၿပီးေရးၾကည့္ေတာ့ လည္း အစ သာစထားၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ အဆုံးမေရာက္ခဲ့။ အဲလုိန႔ဲပဲ ဆက္မေရးျဖစ္ေတာ့ ေခ်ာင္ထုိးထားလုိက္ ျပန္ေရာေပ့ါ။ အင္တာနက္ ဆုိတာႀကီးေပၚလာေတာ့ ေလ့လာေလွ်ာက္ဖတ္ န႔ဲ သူမ်ားေတြ ဘေလာ့ေတြကုိ အားက်၊ ေအာ္ ေတာ္လုိက္က်တာ ေရးႏုိင္လုိက္က်တာ လုိ႔ အားက် က် ေန႐ုံကလြဲလုိ႔ မယ္မယ္ရရ ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့။ ခုေတာ့ ေဘးနားက တြန္းအားေပးတဲ့သူလည္း႐ွိ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလည္း ဘေလာ့ ေတြ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္နဲ႔ ဘေလာ့ပုိင္႐ွင္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ္လည္း အင္း ေရးမွ ေရးမွ လုိ႔ အားတင္းၿပီးေတာ့ စာေရးျဖစ္လာေတာ့ တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အေပၚက ေျပာခဲ့ၿပီးသည့္ အတုိင္း ကုိယ္တုိင္က ခုမွ စေရးခါစ သူမ်ားေတြလုိ ေဟာတပုဒ္ ေဟာတပုဒ္ ေရးေလာက္ေအာင္လည္း လက္ကမသြက္၊ စိတ္ကမထြက္ေတာ့ ပုိ႔စ္အသစ္တင္တာေနာက္က်၊ ၾကန္႔ၾကာ ဆုိေတာ့ လာလည္ၾကတဲ့သူေတြကုိ လည္းေတာင္းပန္ခ်င္တာေရာ။ ကုိယ့္အတြက္ လည္းပုိ႔စ္ အသစ္တခုရတာ ေရာနဲ႔ တခ်က္ခုပ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ ေရးျဖစ္သြားတာပါ။

ပုိ႔စ္အသစ္ ေတြ ျမန္ျမန္ မ်ားမ်ားတင္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ့မယ္ ဒါေပမဲ့ မတင္ျဖစ္ရင္လည္းနားလည္မႈေပးၿပီး ေနာက္လည္းမၾကာ မၾကာ လာလည္ပါဦးလုိ႔ ကုိကုိ မမ ေမာင္ ညီမေလး ဦေလး ေဒၚေဒၚ ေတြကုိ ဒီပုိ႔စ္ေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္လုိက္ပါတယ္။




စုိးသင့္ေဆြ
ႏုိဝင္ဘာလ ၉ ရက္၊ ၂၀၀၈
ေန႔လည္ ၁၂း၂၇

(ကုိေအာင္ႀကီးေရ … ပုိ႔စ္အသစ္တင္လုိက္ၿပီေနာ္… ဒီေလာက္ဆုိေက်နပ္ေတာ့ဗ်ဳိ႕)



Read More...

Wednesday, November 5, 2008

တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ႏွင့္ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္

မဲေပးတယ္ဆုိတာ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားတေယာက္အတြက္ေတာ့ ႏုိင္ငံသားတာဝန္တရပ္ကုိ ထမ္းေဆာင္ တာပါတဲ့။ အရင္က အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားလူငယ္လူ႐ြယ္ေတြဟာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲတုိ႔ မဲေပးတာတုိ႔ကုိ စိတ္ဝင္စားမႈ နည္းပါးၾကပါတယ္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ မဲေပးသူရာခုိင္ႏႈန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာလည္း လူလတ္ပုိင္း နဲ႔ သက္ႀကီး႐ြယ္အုိပင္စင္စားေတြပဲမ်ားတာပါ။ ဒီႏွစ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာေတာ့ လူငယ္ေတြ နဲ႔ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက ပုိၿပီးတက္တက္ႂကြႂကြ မဲေပးခဲ့ ေထာက္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ တခဲနက္ေထာက္ခံအားေပးခဲ့သူကေတာ့ လူငယ္သမတေလာင္း (ခုေတာ့ အေမရိကန္ရဲ့ ပထမဆုံး လူမည္း သမတ) Barack Obama ကုိျဖစ္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံသားေတြဟာ စီးပြားေရးကေမာက္ကမျဖစ္မႈ၊ ဘ႑ေရးလုိေငြျပမႈ နဲ႔ စစ္ပြဲေတြ ဒါေတြအားလုံးအတြက္ ေျပာင္းလြဲမႈအသစ္တခုကုိ အလြန္အမင္း လုိလားေတာင့္တ ေနၾကတာပါ။

အခု သမတသစ္ျဖစ္တဲ့ အုိဘားမားဟာ သက္တမ္းကုန္ဆုံးသြားၿပီျဖစ္တဲ့ သမၼတေဟာင္း ေဂ်ာ့႐ွ္ဘြတ္႐ွ္ လက္ထက္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးမေျပလည္မႈ၊ စစ္ပြဲႏွစ္ခု နဲ႕ အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာေတြ အားလုံးကုိ ရင္ဆုိင္ေျဖ႐ွင္း ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ အေမရိကန္ရဲ့ အတုယူဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေလးကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ မဲေပးၿပီးျပန္လာတဲ့ လူေတြကုိ ႏုိင္ငံတဝွမ္းမွာ႐ွိတဲ့ အခ်ဳိ႕စားေသာက္ဆုိင္ေတြ၊ ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြ၊ ေရခဲမုန္႔ဆုိင္ေတြ က ဆုခ်တဲ့အေနနဲ႔ အခမဲ့ေကၽြးေမြးတယ္ဆုိတာပါပဲ။ မဲသြားေပးတဲ့သူတေယာက္ဟာ မဲ႐ုံမွာ မိမိဆႏၵ႐ွိတဲ့အတုိင္း ဒီမုိကရက္ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရီပါဘလစ္ကန္ ကုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မဲေပးၿပီးသြားရင္ “I voted ” ဆုိတဲ့အမွတ္အသားပါ တံဆိပ္ဝုိင္းေလးတခုကုိ မဲေပးၿပီးေၾကာင္း သက္ေသအျဖစ္ရ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီတံဆိပ္ေလးကုိ သာျပလုိက္ အခမဲ့လုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေကာ္ဖီ၊ ဒုိးနပ္၊ အသားညွပ္ေပါင္မုံေတြ နဲ႔ ေရခဲမုန္႔ေတြကုိ ဆုိင္ေတြက ဝမ္းပန္းတသာနဲ႔ေကၽြးေမြးတာပါ။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားတုိင္းဟာ သူတုိ႔ ရဲ့ အနာဂတ္ကုိ သူတုိ႔ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ့ႏုိင္ငံကုိ သူတုိ႔ကုိယ္စား အဖက္ဖက္ကေကာင္းမြန္၊ တုိးတက္ေအာင္လုပ္ဖုိ႔ အတြက္ သမတေ႐ြးတဲ့ပြဲမွာ သူတုိ႔ဟာ အသည္းၾကားက မဲတျပားကုိ အေကာင္းဆုံး အေတာ္ဆုံးလုိ႔ သူတို႔္သတ္မွတ္ယုံၾကည္ထားတဲ့ သမတေလာင္းကုိ မဲေပးခဲ့ ၾကတယ္။

အဲဒီေနာက္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကုိ ေၾကာျငာလုိက္တဲ့ အခါမွာလည္း အုိဘားမားကုိ ေထာက္ခံမဲထည့္ခဲ့ သူေတြဟာ သမတအုိဘားမား ရဲ့ ေအာင္ပြဲဟာ သူတုိ႔ရဲ့ေအာင္ပြဲ သူတုိ႔ရဲ့ေပ်ာ္႐ႊင္မႈလုိပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္တဲ့ ႏုိဝင္ဘာလ၄ရက္ေန႔ညကေန ေနာက္ေန႔ လင္းအားႀကီးအခ်ိန္္အထိ ဝါရွင္တန္ ဒီစီၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ့ လမ္းမေတြမွာ ကားေတြ၊ လူေတြဟာ အုိ-ဘား-မား……အုိ-ဘား-မား လုိ႔လွည့္လည္ဟစ္ေကၽြးရင္း သူတုိရဲ့ေထာက္ခံမႈကုိ ထင္ထင္႐ွား႐ွားျပခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလုိပဲ ႏုိင္ငံအႏွံမွာလည္း ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ လာမဲ့ ၂၀၀၉၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၀ရက္ေန႔မွာ သမတ သက္တမ္းကုန္ဆုံးမဲ့ လက္႐ွိ ရီပါဘလစ္ကန္ သမတ ေဂ်ာ့႐ွ္ဘြတ္႐ွ္ ဘက္ကလည္း ေ႐ြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကုိ လုိက္နာၿပီးေတာ့ သမတသစ္ကုိ အာဏာလြဲေျပာင္း ေပးမယ္လုိ႔လည္း ဂတိျပဳေျပာၾကား လုိက္တယ္။ တရားမွ်တတဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ နဲ႔ ဒီမုိကေရစီရဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ အတူတူတြဲေတြ႔ရတဲ့ အျပင္ အင္မတန္အတုယူစရာေကာင္းတဲ့ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓါတ္ကုိလည္း ထင္ထင္႐ွား႐ွားေတြ႔ႏုိင္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ပါတီ၊ အသင္းအဖြဲ႔ ဆုိတဲ့တဖက္စြန္းေရာက္အစြဲေတြမ႐ွိပဲနဲ႔ တုိင္းျပည္အတြက္ အတူတူူ လက္တြဲၿပီးအလုပ္လုပ္ၾကမွာျဖစ္တယ္။

လက္႐ွိသမတက ရီပါဘလစ္ကန္ပါတီျဖစ္လုိ႔ ဒီမုိကရက္ပါတီႏုိင္တာကုိ ညစ္ၿပီး ျဖစ္ကတတ္ဆန္း အာဏာလြဲေျပာင္းတာမ်ဳိးလည္းမလုပ္သလုိ ၊ ေ႐ြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ကုိ မလုိက္နာပဲ အာဏာကုိဆက္လက္ ခ်ဳပ္ကုိင္တာမ်ဳိးလည္း လုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔ေတြဟာ အာဏာဆုိတဲ့အရာတခုအတြက္၊ ငါဆုိတဲ့ပုဂၢဳိလ္ တေယာက္အတြက္ နဲ႔ တုိင္းျပည္တခုလုံးကုိ နစ္မြန္းေအာင္လုပ္လုိ္တဲ့ စိတ္မ်ဳိးေတြလည္းမ႐ွိပါဘူး။ အခ်ိန္တန္လုိ႔ ဆင္းေပးရမဲ့ သူက သမတေနရာက ဆင္းေပးၿပီး ေနာက္တက္ရမဲ့သမတက အိမ္ျဖဴေတာ္ကေန သူ႔ရဲ့အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဖြဲ႕နဲ႔ အတူ တုိင္းျပည္ကုိ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္သြားမွာပါ။

ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ တရားမွ်တတဲ့ ၁၉၉၀ခုနွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကုိေဘးဖယ္ၿပီး စစ္အာဏာ႐ွင္အစုိးရက အာဏာကုိ ဆက္လက္ခ်ဳပ္ကုိင္ထားဆဲပါ။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အာဏာလြဲေပးမွာ မဟုတ္သလုိ၊ ဘယ္သူနဲ႔မွ လည္း ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးေရးလုပ္ဖုိ႔ လက္ခံမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ ဆုိတဲ့ အတၱစိတ္၊ ငါ့ေနရာ၊ ငါ့အာဏာဆုိတဲ့ စိတ္ထားေတြသာ ဖုံးလြမ္းၿပီး မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္စြာ မုိက္တြင္းနက္ေနတုန္းပါပဲ။ အေျခခံဥပေဒမူက်မ္းကုိလည္း ျပည္သူေတြက ေထာက္ခံသည္ျဖစ္ေစ၊ ကန္႔ကြက္သည္ျဖစ္ေစ သူတုိ႔အာဏာတည္ၿမဲေရးအတြက္ တဖက္သက္ ေရးဆြဲ ေထာက္ခံ အတည္ျပဳထားၿပီး။ ေနာက္ၿပီး ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ မွာလည္း ေ႐ြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးဦးမယ္လုိ႔ ဂတိေပးထားျပန္ပါေသးတယ္။ ဒီေ႐ြးေကာက္ပြဲဟာ တရားမွ်တမႈ႐ွိမယ္ မ႐ွိဘူးဆုိတာကုိေတာ့ အထူးအျငင္းပြား ေနစရာ ေတာင္မလုိအပ္ေတာ့ပါဘူး။

မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ တုိင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ဆုိတာ သတင္းစာေတြ၊ တီဗီေတြမွာ ဝါဒျဖန္႔ဇာတ္လမ္းေတြ ျပျပေနယုံနဲ႔ မလုံေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္တုိင္းျပည္ခ်စ္တယ္ဆုိရင္ တုိင္းျပည္ေကာင္းဖုိ႔ မိမိတုိ႔နဲ႔ ဝါဒမတူသူေတြ အတုိက္အခံေတြနဲ႔ အတူတူလက္တြဲၿပီး တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ တုိးတက္ေအာင္ အေျဖ႐ွာေဆြးေႏြး ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ လက္႐ွိအေျခအေနမွာ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူေနမႈအဆင့္အတန္း အားလုံးအဘက္ဘက္ ဆုတ္ယုတ္ေနပါၿပီ။ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးတယ္ဆုိတာ လက္နက္ခ် အညံ့ေပးလုိက္တာမဟုတ္ပဲ ယုိယြင္းေနတဲ့ တုိင္းျပည္ကုိ ျပန္လည္ထူေထာင္ဖုိ႔ ေစတနာသန္႔သန္႔ သူ႔ဖက္ကုိယ့္ဖက္ အတူတူပူးေပါင္းလုပ္ကုိင္မႈ ျဖစ္လုိ႔ အင္မတန္မွ မြန္ျမတ္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြရဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဆုိတဲ့ စကားအေပၚ အေျပာတင္မဟုတ္ လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ပုံေတြကုိ သာဓကယူၿပီး အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ သံေဝဂတရားရၿပီး မာနေတြခဝါခ်ႏုိင္ၾကပါေစ။


စုိးသင့္ေဆြ
ႏုိဝင္ဘာလ ၅ရက္၊ ၂၀၀၈
ည ၁၀း၄၇


Read More...

Tuesday, November 4, 2008

႐ွင္သန္ျခင္း အဓိပၸါယ္

ညီမေလးေရ…
ျမင္ကြင္းေတြ၊ အရိပ္ေတြနဲ႔
ငါတုိ႔မွာ အတိတ္ေတြ႐ွိခဲ့တယ္
႐ုန္းကန္ျခင္းဆုိတာ
လြယ္လြယ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာႏုိင္သေလာက္
လက္ေတြ႔ေတာ့ ခက္တယ္။

ညီမေလးေရ…
ခက္ခဲမႈဟာ
ေတြ႔ပါမ်ား ယဥ္ပါးေတာ့လည္း
ေလ့က်င့္ကြင္း တခုျဖစ္
ငါတုိ႔လည္း ဘဝကုိစိန္ေခၚတတ္လာတယ္။

ညီမေလးေရ…
တကယ္ေတာ့
ဘဝဟာ ဒီေလာက္နဲ႔မၿပီးေသးဘူးဟ
႐ုန္းစဲ ရုန္းၿမဲ
ျဖစ္တည္ေနစဲ။

ညီမေလးေရ…
အေလ်ာ့ေတာ့မေပးနဲ႔ေဟ့
လာခဲ့ၿပီးမွေတာ့
ငါးမရလည္း ေရခ်ဳိးျပန္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစား။

ညီမေလးေရ…
ယူသြားႏုိင္မဲ့ အရာေတြကုိ
အရယူတတ္ပေစ
ေဖ်ာက္ဖ်က္လုိ႔ရတာေတြေတာ့
ဖ်က္စီးပစ္ခဲ့။

ေက်းဇူးတရားအေၾကာင္း
မ်ားမ်ားေျပာေနမဲ့အစား
ေမတၱာ မ်ားမ်ားပြား။

ကုိယ့္အတြက္ သစ္ပင္စုိက္ဖုိ႔ထက္
စာနာမႈ သစ္သီးကုိမွ်ေဝ
႐ွင္သန္မႈကုိတန္ဖုိးထားတတ္ပေစေပါ့။ ။


စုိးသင့္ေဆြ
ႏုိဝင္ဘာလ ၄ ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၁၁း၅၀


Read More...

Saturday, November 1, 2008

ဝလုံးေရ…ဝ

ေျခလွမ္းေတြကုိ သြက္ႏုိင္သမွ်သြက္ေအာင္လွမ္းရင္းနဲ႔ ေစ်းထဲေရာက္ရင္ဝယ္ရမဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ေမ့မသြား ေအာင္ စိတ္ထဲမွာေသခ်ာျပန္႐ြတ္ေနလုိက္တယ္။ ဒီေန႔ အေရာင္းပါးေတာ့ ေနေတာင္အေတာ္ညိဳေနၿပီ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်တာကအေၾကာင္းမဟုတ္ ေစ်းပိတ္သြားရင္ဒုကၡ မုန္႔လုပ္ဖုိ႔ ပစၥည္းေတြ မဝယ္လုိက္ႏုိ္င္ ရင္ေနာက္ေန႔ ေစ်းထြက္ေရာင္းႏုိင္မွာမဟုတ္။ တေန႔ေစ်းမေရာင္းႏုိင္ရင္ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔ ေျမးအဘြား ထမင္းစားဖုိ႔ကိစၥ ဒုကၡေရာက္ သြားႏုိင္သည္။ ညေနစာအတြက္ဟင္းစားေလးလည္း ဝယ္ရဦးမွာဆုိေတာ့ ေစ်းထဲေရာက္မွ ဘာဝယ္မယ္ဆုိတာ စဥ္းစားေနရင္ၾကာေနဦးမယ္။

စိတ္ကေစာလြန္းတာမွ လူထက္အရင္ကုိေစ်းထဲေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ေစ်းအေပါက္ဝနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ဆန္ဆုိင္မွာ ဆန္ကြဲတျပည္မွာထားတာကုိ အရင္ဝင္ယူရမယ္ ေစ်းထဲကထြက္မွဆုိ ဆုိင္ပိတ္သြားႏုိင္သည္။ မုန္႔လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ဒီဆန္ကြဲကအဓိက “ေဒၚေနာ္ေရ..ကၽြန္မမွာထားတဲ့ ဆန္ကြဲတျပည္..ေပးပါ..”ပုိက္ဆံလည္း႐ွင္းေပးရင္းန႔ဲ ျမန္ျမန္ႏႈတ္ဆက္ရသည္။ ေတာ္ၾကာ စကားစ႐ွည္ ေနရင္ျဖတ္ရခက္ မွာစုိးရတယ္။ ကဲ ဆန္ကြဲေတာ့ရၿပီ ဒါဆုိစိတ္ခ် ရသေလာက္႐ွိသြားၿပီ က်န္တာေတြက ဘာမွသိပ္ အေရးမႀကီးေတာ့။ ဟင္းစားအတြက္ေစ်းအဝင္ဝက မေမႊးဆုိင္က ခရမ္းကေစာ့သီးတပုံရယ္၊ င႐ုတ္သီးစိမ္းတပုံရယ္ဝယ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါးပိဆုိင္ကုိသြား ေစ်းအေပါဆုံး ေရခ်ိဳငါးပိ ငါးက်ပ္သားရယ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္မႈန္႔အေသးတထုပ္ ရယ္ဝယ္လုိက္တယ္။ ဒါပဲဟင္းစားက သူမ်ားေတြလုိ ငါးေတြ၊ အသားေတြလား.. ေအာင္မယ္ေလး အနားေတာင္မသီဝံ့ဘူး…။ တခါတေလေတာ့လည္း ေျမးမေလး ပူစာလြန္းလုိ႔ မေအးသန္းဆုိင္က ငါးဘဲျဖဴေလးတုိ႔၊ ၾကက္သည္ေဒၚစန္းဆုိင္က ၾကက္႐ုိးေလးဝယ္ခ်က္ေပး ရတာေပါ့။ ဒါကလည္း ဆယ္ခါ့ တခါရယ္။

အဲ.. အဲ ေျပာရင္းနဲ႔ ထန္းလ်က္ဝယ္ဖုိ႔ေမ့လာတယ္… ေတာ္ေသးတယ္အိမ္ေရာက္မွျပန္လာရင္ အခ်ိန္မွီေတာ့မွာ မဟုတ္္။ ထန္းလ်က္ဝယ္ၿပီးျပန္ထြက္ေတာ့ ေစ်းေဘးကအေပါက္ကထြက္ ဌက္ေပ်ာသီးအုန္းသီးဆုိင္ကုိဝင္ အုန္းသီးတစ္လုံးညွစ္ခုိ္င္း ၿပီးေနာက္တလုံးကုိအခြံႏႊာခုိင္း။ ေစ်းနားကမထြက္ခင္လုိတာေတြစုံၿပီလားလုိ႔ ေစ်း ေတာင္းကုိေသခ်ာျပန္ၾကည့္ရေသးတယ္။ အိမ္ေရာက္ၿပီးမွလုိအပ္တာမ်ဴိးမျဖစ္ေအာင္ေပါ့။ အားလုံးေသခ်ာ စစ္ၿပီးေတာ့မွပဲ သူ႔ေျခလွမ္းေတြကုိအိမ္ဖက္သြားတဲ့ လမ္းေလးဆီလွည့္္လုိက္တယ္။ ေစ်းေဘးနားက ဆင္ေျခ ေလ်ာလမ္းေလးအတုိင္းေလွ်ာက္သြားရင္ ရထားသံလမ္းကုိေတြ႔မယ္။ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔အိမ္ကရထားသံလမ္းကုိ ေတြ႔ေအာင္သာသြားသံလမ္းကုိေက်ာ္ ၿပီးသံလမ္းအတုိင္းသာအေ႐ွ့ဘက္ကုိတည့္တည့္ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔ရဲ့ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ႀကီးကုိေတြ႔မယ္။ အရင္ကေတာ့က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေလးေပါ့ ေနာက္ေတာ့ တဲေတြမ်ားမ်ား လာတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ရပ္ကြက္ႀကီးတခုလုိျဖစ္သြားတာ။ သံလမ္းရဲ့ ဟုိဘက္ဒီဘက္ကလည္း စည္းျခားထားသလုိကုိကြာတာ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔ဘက္မွာ က်ဴးေက်ာ္တဲေတြ၊ ဟုိဘက္ျခမ္းမွာကတုိက္ေတြနဲ႔ လူကုံတန္ရပ္ကြက္။ လူတန္စားကြာဟမႈကုိ ေဝးေဝးၾကည့္ေနစရာမလုိဘူး။ သံလမ္းဟုိဘက္ျခမ္းနဲ႔ ဒီဘက္ျခမ္းယွဥ္ၾကည့္ယုံပဲ။

ရထားသံလမ္းဘက္ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ကလာတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားႀကီးတစင္း အိပက္အိပက္နဲ႔ လာေနတယ္ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္မုိ႔လူေတြကက်ပ္သိပ္လုိ႔။ ေစ်းနားကဘူတာ႐ုံမွာရပ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ဆင္းမဲ့လူတခ်ဳိ႕ကလည္းအဝမွာ မေၾကာက္မ႐ြံတြယ္စီးလုိ႔။ ဖြားမယ္ႏုအတြက္ေတာ့ၿမိဳ႕ထဲဆုိတာ ကုိေရာက္ဖုိ႔ကုိႏွစ္ေပါက္ေရာပဲ ေျမးေလးပူဆာ လြန္းမွ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ေလးေရာက္တာ။ ဒီထက္ပုိၿပီး ရန္ကုန္ထဲသြားဖုိ႔ဘာအေၾကာင္းမွမ႐ွိ ဟုတ္တယ္ေလ ေဆြမ်ဳိးမ႐ွိမ်ဳိးမ႐ွိ အဘြားႀကီးအုိႀကီးအုိမ နဲ႔ေျမးမကေလး ႏွစ္ေယာက္တည္းအတြက္ကေတာ့ ဘယ္ေတြ မ်ားအလည္အပတ္သြားစရာလုိဦးမွာလည္းလုိ႔။ အင္း… ေျမးေလးဆုိလုိ႔ ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေတာင္နီးေနၿပီ မႏွစ္က ဖြားမယ္ႏု မမာတာနဲ႔သူငယ္တန္းကို ႏွစ္ဝက္နဲ႔ထုတ္ထားလုိက္ရတာ အမွန္ဆုိေျမးေလးက သူငယ္တန္း တက္ရမယ့္အ႐ြယ္ေတာင္လြန္ေန႐ွာၿပီ။ လာမယ့္မုိးတြင္းဆုိ အသက္ကခုနစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဖြားမယ္ႏုမွာက သမီးေလးတေယာက္ထည္း႐ွိတာေလ ေျမးမေလးကုိေမြးရင္းနဲ႔ မီးတြင္းထဲမွာတင္ဆုံးတာ အဲ..ေျမးမေလးလွေမက ဒီသမီးကေမြးတဲ့ကေလးေပါ့။

သူ႕အေဖလား.. ေျပာမေျပာခ်င္ေပါင္ ကေလးလည္းမသိ သူ႕ကုိယ္သူေတာင္ဘာမွန္း မသိေအာင္ မူး႐ူးေနလုိ႔ ေျမးမေလးကုိဖြားမယ္ႏုပဲ ေခၚထားလုိက္ရတာ အဲဒီတုန္းထဲက သူ႕ကုိမေတြ႔ေတာ့တာ ခုေလာက္ဆုိလူ႕ျပည္မွာ ႐ွိခ်င္မွေတာင္႐ွိေတာ့မယ္ အဲဒီေလာက္ကုိအေသာက္က်ဴးတာ။ ဖြားမယ္ႏုရဲ့ အိမ္သားလား အင္းဆုံးတာၾကာၿပီေပါ့ သမီးေလးအပ်ဳိေပါက္အ႐ြယ္ထဲကပဲ။ ဆုိက္ကားနင္းရင္းမုိးမိတာကုိ ဂ႐ုမစုိက္မိလုိ႔ အပူႀကီးတာနဲ႔ ေသ႐ွာတာပဲ။ သူ႐ွိတုန္းကေတာ့နည္းနည္းေခ်ာင္လည္တယ္္ ဒီလုိမ်ဳိး ေနပူစပ္ခါးထဲ ေစ်းေရာင္းေနစရာဘယ္လုိမွာတုန္း သံလမ္းဟုိဘက္က ရပ္ကြက္ထဲမွာပဲ အဝတ္ေလးလုိက္ေလွ်ာ္၊ အကူအညီလုိလုိ႔ေခၚခုိင္းရင္သြားလုပ္ေပါ။့ ဒါေတြက ပုံမွန္ဝင္ေငြရတာမဟုတ္ေတာ့ သူလည္းဆုံးေရာ သမီးတေယာက္နဲ႔ဘာလုပ္လုိ႔ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ ဒါနဲ႔ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေစ်းဗန္းေခါင္းေပၚ႐ြက္ၿပီးေတာ့ လည္ေရာင္းရတာေပါ့။ ဘာေရာင္းလည္း..ဟုတ္လား..မုန္႔ၾကာေစ့ေရာင္းတာေလ…ခုနကေစ်းထဲ ဝင္ဝယ္တာေတြက မုန္႔ၾကာေစ့လုပ္ဖုိ႔ေပါ့။ ျပန္ေရာက္ရင္ လွေမကုိ မနက္ထဲက ေရစိမ္ထားခဲ့တဲ့ ဆန္ကုိသြားက်ိတ္ခုိင္းရဦးမွာ။ ေတာ္ေသးတယ္က်ိတ္စက္က အိမ္နားတင္႐ွိလုိ႔။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မုန္႔လုပ္ၿပီးလည္ေရာင္းတဲ့သူေတြအမ်ားသား။ ဒီေတာ့….မုန္႔က်ိတ္ဆုံေထာင္စားတဲ့ သူအတြက္က ကုိက္သေပါ့။ ကဲ .. ေျပာရင္းဆုိရင္းနဲ႔ပဲ ရပ္ကြက္ထဲေတာင္ေရာက္ၿပီ။ ဒီမွာေတာ့ ေတြ႔ရၾကားရပါလိမ့္မယ္ ကေလးေတြငုိသံ၊ သီခ်င္းဖြင့္သံ၊ လင္မယားရန္ျဖစ္သံ၊ ေအာ္သံဟစ္သံ စုံလုိ႔စုံလုိ႔ အိမ္ဝုိင္းတခုေ႐ွ႔ျဖတ္သြားတုိင္း အသံတမ်ဳိးဆီၾကား ရပါလိမ့္မယ္။

ဟုိးေ႐ွ့ကလမ္းေကြ႔ဆုိရင္ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔တဲေလးကုိေရာက္ၿပီ။ တဲေ႐ွ႔ေရာက္ေတာ့ ေခါင္မုိးကုိ တခ်က္ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေဆြးေျမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဓနိမုိးနဲ႔ ဒီတမုိး ဘယ္လုိစခန္းသြားရမလည္းဆုိတာ ေတြးမိၿပီးစိတ္ညစ္ျပန္ေရာ။ ေခါင္မုိးက မုိး႐ြာတာကာဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ေနပူတာေတာင္မလုံ။ တဲေ႐ွ့ေရာက္ေတာ့ ေျမးေလးကုိမေတြ႔လုိ႔စိတ္ပူသြားေသးတယ္။ ေန႔ခင္းက ကေလးကုိယ္ေႏြးေနလုိ႔ ေဘးအိမ္ကုိအပ္ခဲ့ၿပီး ေစ်းသာထြက္ေရာင္းရတာ စိတ္ကေတာ့တယ္မေျဖာင့္။ တဲကျပင္ေပၚကုိ ေစ်းေတာင္းခ်ရင္းနဲ႔ တဲထဲကုိ လွမ္းေအာ္ၾကည့္လုိက္တယ္ “မလွေမ…မလွေမ..ေျမးေလးေရ” “႐ွင္…….” လွေမထူးသံၾကားမွပဲ သက္ျပင္းခုိးခ်လုိက္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ လူကုိမေတြ႔ရေသး အသံသာၾကားေနရတာ ေအာ္… ကေလးက ထမင္းစားပြဲဝုိင္းမွာ စာေရးေနသကုိး…။ “ေျမးေလး .. ဘာေတြေရးေနတာတုန္းကြဲ႔..” ဆုိေတာ့ “ဝလုံး…” တဲ့ ဒါပဲျပန္ေျဖတယ္။ ဒီကေလးက စကားအင္မတန္နည္းလြန္းတယ္ စာလည္းသိပ္လုိခ်င္တာပဲ မႏွစ္ကႏွစ္ဝက္နဲ႔ေက်ာင္းထုတ္လုိက္ရေပမဲ့ သူက ေက်ာင္းကသင္လုိက္တာေတြကုိ ေမ့မသြားေအာင္ အၿမဲေလ့က်င့္ေနတာ…။ လက္ေရးကလည္းလွလုိက္တာမွ ဝုိင္းလုိ႔။ ကႀကီး၊ ခေခြးေတြကုိ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဆုိေနတတ္တာ။ ဖြားမယ္ႏု ေျမးေလးအေၾကာင္းကုိစဥ္းစားရင္း ေက်ာင္းအပ္ရေတာ့မွာကုိ ေတြးမိၿပီးရင္ေမာ သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ…အဘြားႀကီး အုိႀကီးအုိမ႐ွာေဖြေနတာ ထမင္းနပ္မွန္ေနတာေတာင္ ကံေကာင္း လွၿပီ။ ဒီထက္အျပင္ပုိၿပီးေတာ့ ေငြရေအာင္မ႐ွာတတ္ေတာ့။

ေရေႏြးေလးနည္းနည္းေသာက္ရင္းနဲ႔ ေျမးေလးစာေရးေနတာကုိၾကည့္ေကာင္းေကာင္းန႔ဲထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္တာ အေတာ္ၾကာတယ္။ ေနာက္မွသတိရတာနဲ႔ “ေျမးေလး ဖြားကုိ ဆန္သြားက်ိတ္ေပးဦးေနာ္..” ဆုိေတာ့ “ဟုတ္..” ဒါပဲ..ျပန္ေျဖတယ္ ေျမးေလးက ကေလးျဖစ္ေပမဲ့ ဘာမွသိပ္ၿပီးမပူဆာတတ္ဘူး အဲ..သူပူဆာရင္ေတာ့ သူတကယ္ ကုိစြဲစြဲလမ္းလမ္းလုိခ်င္ေနတဲ့ အရာကုိမွပူဆာတာမ်ုဳိး။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ေျမးေလးက ေရစိမ္ထားတဲ့ဆန္ကြဲနဲ႔ ေကာက္ညွင္းဆန္ေတြကုိ မုန္႔သြားက်ိတ္မဲ့အိတ္ထဲေျပာင္းထည့္ၿပီး တဲေလးေပၚကေနဆင္းသြားတယ္။ သူမႏိုင္ ဝန္ထမ္းသြားတဲ့ပုံစံေလးက သနားစရာခ်စ္စရာေလး။ မြဲတဲ့ဘဝမ်ား ကုိယ့္ေသြးသားေလး ေတြကုိေတာင္ မခုိင္းရက္ေပမဲ့လည္းခုိင္းေနရတာပဲ။ ကဲ … ေတြးေနဝမ္းနည္းေနလုိ႔လည္း အပုိပဲ ေျမးေလးသြားေနတုန္း ညေနစာခ်က္လုိက္တယ္…ဗုိက္ကလည္းဆာလာၿပီေလ။ ဟင္းကေတာ့ ဆန္းဆန္းျပားျပား ခ်က္ေနစရာမလုိဘူး ခုနေစ်းကဝယ္လာတဲ့ ငါးပိေရခ်ဳိကုိ င႐ုတ္သီးေလးအုပ္ၿပီး ငါးပိေရခ်က္ေလးခ်က္ ပုဇြန္ေျခာက္ ထုတ္ေလး ေဖါက္ထည့္။ ဆီေတာ့မပါဘူးေလ ဆီပုလင္းဆုိတာ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ ေခ်ာင္ထုိးခံထား ရတာၾကာၿပီ။ ငါးပိအုိးက်က္ေတာ့ ခရမ္းကေစာ့သီးေလးေတြကုိ ဓါးနဲ႔ေလးစိတ္စိတ္လုိက္တယ္ ဒါက အတုိ႔ေပါ့။ ဒါပဲ .. ဆီမပါတဲ့ငါးပိခ်က္က ဟင္း၊ ခရမ္းသီးေလးေတြကတုိ႔စရာ။ ထမင္းကေတာ့ ေျမးေလးခ်က္ထားလုိ႔က်က္ၿပီး သား။ ေျမးကုိထုိင္ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ဖြားမယ္ႏု အေမာေျဖေနလုိက္တယ္…မုိးဦးက်ေတာ့မွာမုိ႔ ရာသီဥတုက ပုိၿပီးအုိက္စပ္စပ္ ေရေလးတစ္မုတ္ ႏွစ္မုတ္ ေလာက္ခ်ဳိးလုိက္ခ်င္သား ဒါေပမဲ့ အသက္ကုိဉာဏ္ေစာင့္တယ္တဲ့ ခ်ဳိးလုိ႔ေတာ့မျဖစ္…ဖ်ားနာ လုိ႔ကေတာ့ ေစ်းမေရာင္းႏုိင္တဲ့ အျပင္ ေဆးဖုိးပါထပ္ကုန္ေနမယ္။

ဖြားမယ္ႏု မီးဖုိေပၚမွာထန္းလ်က္အုိးႀကိဳေနတုန္း ေျမးေလးလည္းမုန္႔က်ိတ္ဆုံကျပန္လာၿပီ…။ မုန္႔သားေတြကုိေရာ ထန္းလ်က္အုိးကုိပါ ခဏဖယ္ထားၿပီး ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားလုိက္တယ္။ ညကလည္းမ႐ွိဘူးဆို ခုႏွစ္နာရီေလာက္ေတာ့႐ွိေလာက္ၿပီ…။ ေျမးေလးကေတာ့ စကားဘာမွ မေျပာပဲ ထမင္းကုိသာမဲစား ေနတယ္။ ဖြားမယ္ႏုကေတာ့ ဒီေန႔ေစ်းေရာင္းသြားတဲ့ လမ္းတေလ်ာက္က အေၾကာင္းေတြကုိစီကာပတ္ကုုံးေျပာေန လုိက္တယ္။ ေျပာစရာဆုိလုိ႔ ဒီေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္႐ွိတာ ဒီလုိမွ မေျပာရင္ စကားေတာင္မေျပာတတ္ျဖစ္ေတာ့ မယ္။ ေျမးေလးကလည္း ေတမိမေလး။ ေျပာသမွ်ကုိ ေခါင္းညိတ္ အင္းလုိက္ယုံကလြဲလုိ႔ ဘာမွဆက္မေျပာ။ စားၿပီးတဲ့ ပန္းကန္ေတြကုိ ေျမးေလးေဆးေၾကာေနတုန္း ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္အတုိေလးကို တဖြာႏွစ္ဖြာ ဖြာေန လုိက္တယ္။ ေဆးလိပ္ေတာ့ ႀကိဳက္သလားမေမးနဲ႔ .. ဒါေပမဲ့ ဒီအတုိေလးေတာင္ အကုန္မဖြာရဲဘူး ေစ်းကလည္း မနဲဘူးေလ။ ေဆးလိပ္ဖြာၿပီးေတာ့ မုန္႔နယ္ေနလုိက္တယ္ မုန္႔ၾကာေစ့လုပ္ရင္ ေကာက္ညွင္းတျပည္ဆုိ ဆန္ကြဲက တလုံးေပါ့ ဒါမွ မုန္႔သားကအိမွာ။ ဒါေပမဲ့ သိတဲ့အတုိင္း ေကာက္ညွင္းကေစ်းႀကီးေတာ့ ဆန္ကြဲကုိ ပုိထည့္ရတာေပါ့။ မုန္႔နယ္ေတာ့မွ ွနာနာေလးဖိနယ္လုိက္တယ္…ဒါကဖြားမယ္ႏုရဲ့ကုိယ္ပုိင္မူ။ မုန္႔နယ္ၿပီးေတာ့ မုန္႔လုံးေလးေတြလုံး ရေတာ့မွာမုိ႔ ေျမးမေလးကုိ လာကူဖုိ႔ေခၚရတယ္။ ေန႔တုိင္းမုန္႔လုံးတဲ့ အခ်ိန္ဆုိ ေျမးေလးကူ ေနက်။ မုန္႔ေလးေတြကုိ လုံးၿပီးေတာ့မွေရေႏြးထဲကုိထည့္ျပဳတ္မွာေလ။ မုန္႔ၾကာေစ့ေလးေတြအ႐ြယ္အစားက မုန္႔လုံးေရေပၚ ေလာက္လည္းမႀကီးေတာ့လုံးရတာလက္ေတာ့ဝင္သား။ “ေျမးေလးမုန္႔လုံးေလးေတြကုိေသခ်ာလုံး ေနာ္” “ေျမးေလး….ဝလုံးဝုိင္းသလုိဝုိင္းဝိုင္းေလးလုံး ဟုတ္ပလား” “ဟုတ္ကဲ့”

မုန္႔လုံးေလးေတြျပဳတ္ၿပီးသြားေတာ့ ညေတာင္ေတာ္ေတာ္နက္ၿပီ ေခါင္းရင္းအိမ္ကေတာ့ တီဗီသံဆူညံေနတုန္း။ ဒါေပမဲ့ ဖြားမယ္ႏုကေတာ့ တေန႔လုံးေစ်းဗန္း႐ြက္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ထားလုိ႔ အေၾကာေတြတက္ၿပီး မ်က္လုံးကေမွး လာေနၿပီ။ မုန္႔ေတြကုိစကာခုံးထဲထည့္ ပိတ္ပါးနဲ႔ေသခ်ာအုပ္ၿပီးေတာ့။ ဘုရား႐ွိခုိးလုိက္ေသးတယ္ ဒီဝတ္ျပဳတာ ေလးကုိေတာ့ အပ်က္မခံႏုိင္။ ေျမးေလးကေတာ့ ဖ်ာၾကမ္းေလးေပၚမွာတကုိယ္စာဝင္ေခြေနၿပီ ဖြားမယ္ႏုလည္း ဘုရားကုိဦးခ် ေစာင္ပါးေလးကုိ ဒူးဆစ္နားထိဆြဲၿခံဳလုိက္ရင္း ေျမးေလးေဘးကေနရာမွာဝင္လွဲ လုိက္တယ္။ ေျမးေလးက မအိပ္ေသးပဲသူ႔ကုိေစာင့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ဖြားမယ္ႏုကုိ မၾကည့္ပဲေလသံတုိးတုိးနဲ႔ “ဖြား…သမီး ေက်ာင္းေနခ်င္တယ္” “သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး ဝလုံးေရးတတ္လုိ႔အတန္းတက္သြားၿပီ” ဖြားမယ္ႏု ခပ္ရဲ့ရဲ့ပဲျပန္ၿပံဳးျပလုိက္ႏုိင္တယ္။ ေမွာင္ထဲမွာဆုိေတာ့ဒီအၿပံဳးကုိေျမးေလးမျမင္ႏုိင္ “ေအးပါ ေျမးရယ္ … အဖြား အတတ္ႏုိင္ဆုံးႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္” ေျပာလိုက္တဲ့ ဖြားမယ္ႏုရဲ့ အသံကေျခာက္ကပ္ကပ္ ရင္ထဲမွာလည္းထိတ္ သြားတယ္ ေျမးေလးကုိစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လုိက္တာ။ အင္းေလ ခုထက္ပုိၿပီးေတာ့ နည္းနည္းအပင္ပန္းခံၿပီး ေခါက္ေရမ်ားမ်ားဟုိဘက္ရပ္ကြက္ထဲလွည့္လုိက္ရင္ေတာ့ ေျမးေလးကုိေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံ ျပည့္ႏုိင္ေကာင္းရဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔က်န္းမာေရးကုိ သူအားမရ။ ေန႔ခင္းေလးတပုိင္းလည္ေရာင္းတာေတာင္ သူ႔မွာ ပင္ပန္းလြန္းလွေနၿပီ။ အသက္၆၀ေက်ာ္အမယ္အုိတေယာက္အေနနဲ႔ ဒီလုိေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚ႐ြက္ လည္ေရာင္းတာ သူ႔အသက္အ႐ြယ္ အေနအထားနဲ႔ေတာ့ အစြမ္းကုန္ပဲ။

ေတြးရင္းန႔ဲရင္ပူသလုိလုိ႐ွိတာနဲ႔႔ ထမင္းစားပြဲဝိုင္းဆီေလွ်ာက္လာၿပီး ေရေႏြးေလးတခြက္ငဲ့ေသာက္လုိက္တယ္ အိပ္ရာဆီကုိျပန္လာေတာ့ ေျမးေလးႏုိးသြားမွာစုိးလုိ႔ေျခကုိခပ္ေဖါ့ေဖါ့နင္းရတယ္ ေခါင္းအုံးေပၚပက္လက္လွဲခ် လုိက္ေတာ့လည္း မ်က္လုံးေတြက ၾကယ္ျမင္လျမင္ေခါင္မုိးကုိေတြ႔ျပန္ေရာ။ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ႀကိဳးစားဖုိ႔ မ်က္လုံးကုိ မွိတ္လုိက္တယ္ စိတ္ကေတာ့ဂနာမၿငိမ္စြာနဲ႔ဆက္စဥ္းစားေနတုန္း။ အိမ္မုိးဖု႔ိ၊ ေျမးေလးေက်ာင္း ထားဖို႔၊ ……၊ ………..။ စိတ္ကသာစဥ္းစားေနေပမဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကမခံႏုိင္ေတာ့။ အိပ္ေမာက် လုလုမွာ ေျမးေလးေယာင္လုိက္တဲ့ အသံေလးကုိၾကားလုိက္ရတယ္ “ဝလုံးေရဝ… ဝ..ေရဝ….” … ေျမးေလးကုိေက်ာခုိင္းၿပီး တေစာင္းလွည့္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္လုံးေထာင့္မွာစုိစြတ္တဲ့စီးေၾကာင္းတခု စီးဆင္းသြားတာကုိ သတိထားလုိက္မိရင္း ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့တယ္။

စုိးသင့္ေဆြ
ေအာက္တုိဘာလ ၁ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၅း၃၀

(ေတာင္းပန္စကား - ပထမတုန္းကဒီပုိ႔စ္ေခါင္းစဥ္ေလးကုိ ဝါေရ...ဝ လုိ႔ေပးထားတာပါ။
အယ္ဒီတာမင္းျပန္ေရာက္လာေတာ့...မင္းႏွယ္..ေရးေတာ့အမွန္ဖတ္ေတာ့အသံတဲ့ကြဲ႕..
ဆုိၿပီးသင္ျပေပးတာန႔ဲ ဝလုံးေရ...ဝ လုိ႔ အမွန္ျပင္လုိက္ပါေၾကာင္း)

Read More...