Friday, February 27, 2009

အသိမဲ့ရစ္ေႏွာင္တြယ္္ (ဇာတ္သိမ္း)

Photo Credit to Daniel Marinho
(၆)

တေန႔ ကင္တင္းမွာထုိင္ေနတုန္း နင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေပးလုိက္တ့ဲ ပန္းခ်ီျပခန္းဖြင့္ပြဲဖိတ္စာေလး ငါ့လက္ထဲေရာက္ လာတယ္။ ဖိတ္စာေပၚက ငါ့နာမည္ေရးထားတဲ့ နင့္လက္ေရးလွလွကုိ ခဏေလးေငးမိရင္း နင့္ကုိအရမ္း သတိရသြားတယ္။ အထဲမွာ နင္ ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာအပိုင္းစေလး နဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာေလးကုိ သေဘာက်လြန္းလုိ႔ ခုထိ အဲ့ဒီဖိတ္စာေလးကုိ သိမ္းထားေသးတယ္။

" ခင္မင္ရေသာ မြန္း…

တကယ္ဆုိတစင္းလာေရး
ရင္ခုန္သံေတြ စေတးလုိက္ရတာ
တမာ႐ြက္ေတြေတာင္ ပင္လယ္ျဖစ္။
(လင္းေႏြးအိမ္-ကႏာၱရဘူတာ႐ုံ)

အိပ္မက္တစင္းအတြက္ရင္းလုိက္တဲ့ ရင္ခုန္သံေတြနားေထာင္ဖုိ႔ အေရာက္လာေစခ်င္တယ္။

ေကာင္းထက္"


အိပ္မက္ေတြတစင္းမက နင္မက္ခဲ့စဥ္တုန္းက အနားမွာအားေပးေဖာ္ျဖစ္တဲ့ ငါက .. ဒီလုိစာေလး မရခဲ့လည္း နင့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိ ဂုဏ္ျပဳဖုိ႔အတြက္ အေရာက္လာခဲ့မွာပါသူငယ္ခ်င္းရယ္။

ႏွစ္ထပ္တုိက္ေလးရဲ့ေအာက္ထပ္မွာဖြင့္ထားတဲ့ ျပခန္းေလးရဲ့ အေရာင္အျပင္အဆင္ေတြကုိၾကည့္တာနဲ႔ နင္ပဲ စိတ္ႀကိဳက္မြန္းမံထားတယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္။ နံရံမွာလည္း နင့္ရင္ခုန္သံ ပန္းခ်ီကားေတြပဲ အမ်ားဆုံး ခ်ိတ္ဆြဲ ထားတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေကာင္မေလးက ေဘးမွာေႂကြ႐ုပ္ေလးတ႐ုပ္လုိလွလွေလးရပ္ရင္း လာသမွ် လူေတြကုိ ဧည့္ခံေနတယ္ဲ။ နားလည္မႈေတြေတာ္ေတာ္ေလးရေနၿပီပဲလုိ႔ အေတြးမဆုံးခင္မွာ ေကာင္မေလး အေဖက ဒီျပခန္းကုိ ေငြစုိက္ထုတ္ၿပီးဖြင့္ေပးခဲ့တယ္၊ နင့္ကုိလည္း အေပၚထပ္မွာ ပန္းခ်ီဆြဲဖုိ႔ စတူရီယုိပါေဆာက္ေပးထား တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ နင့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လက္တုိ႔ေျပာသြားေလရဲ့။ နင္ ဒီေလာက္ထိေတာင္ စည္း႐ုံးေရးေကာင္းပါ့မလားလို႔ ငါကေတာ့ ဇေဝဇဝါေတြးေနမိတယ္။

ငါ့ကုိေတြ႔ေတာ့ ျပာျပာသလဲအနားေရာက္လာတဲ့ နင္ က သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ အရင္ကလုိ ပိုသီပတ္သီ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ ေနာက္ၿပီး လြယ္ေနၾက လြယ္အိတ္ႀကီးလည္း နံေဘးမွာ႐ွိမေနေတာ့။ ဒီလုိဆုိေတာ့ ငါ့ ရဲ့နင္က နင္မမည္ေတာ့တဲ့ တစိမ္းတေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဝမ္းနည္းမႈနဲ႔ ႏွေျမာမႈပါ ေပါင္းၿပီး ငါ့မ်က္ဝန္းေတြ ေဝသီလာတယ္္။

ဟန္ေဆာင္ထိမ္းထားရတာ ပင္ပန္းလြန္းေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္လုိ႔ နင့္ကုိ သြားႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ ပန္းခ်ီကား ေတြ စုံေအာင္ၾကည့္ၿပီးရဲ့လားလုိ႔ ငါ ညာေတာ့မွာကုိ သိသိႀကီးနဲ႔ နင္ေမးေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အလုိက္တသိနဲ႔ ျပခန္းအေပါက္ဝ အထိ ဘာစကားမွမဆုိပဲလုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့တယ္။ ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဆန္႔က်င္ ဘက္ အရပ္ဆီကုိ အၿပီးအပုိင္ထြက္ခြာခဲ့သူလုိခံစားမိတယ္။ ျပန္လွည့္ၾကည့္မိသူ ႐ႈံးစတမ္းဆုိရင္ ေတာင္ အ႐ႈံးကုိ ငါေက်ေက်နပ္နပ္ခံယူလုိက္ခ်င္ပါတယ္။

(၇)

ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲဝင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ငါ ဟာ ေမ့ေပ်ာက္သြားတာ မဟုတ္ေပမဲ့ အရင္လုိေတာ့ အၿမဲ လြမ္းမေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲက သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔ ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းေနလုိက္တာ သကၠရာဇ္အသစ္တခု နံရံေပၚလာခ်ိတ္ဆြဲသည္အထိပဲ။ တေန႔ေတာ့ ငါတုိ႔႐ုံးကလူေတြ ပုဂံကုိစုၿပီးဘုရားဖူး ထြက္ ၾကမယ္တဲ့။ ႐ုံးက အမႀကီး ကုိေခၚၿပီး ကားဌားဖုိ႔ကိစၥအတြက္ ၿမိ့ဳထဲကုိေရာက္ေတာ့ နင္ထုိင္တတ္တဲ့ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ဘက္ကုိ ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့တယ္။

အေၾကာင္းမသိတဲ့ အမႀကီးကေတာ့ ကားဌားတဲ့ကုမၸဏီေဘးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္႐ွိတာကုိ မေသာက္ပဲ ႏွစ္လမ္းေက်ာ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ခန္းက်ဥ္းေလးကုိေခၚလာတဲ့ ငါ့ကုိ နည္းနည္းေတာ့မၾကည္ဘူး။ ငါက ကုိယ့္အႀကံနဲ႔ ကုိယ္ေလ…နင့္ကုိေတြ႔ရင္ ႐ုံးကိစၥနဲ႔လာတယ္ေပါ့။ သက္ေသက ဟုိအမႀကီးကုိ ထုိးျပလုိက္႐ုံပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔ခ်င္တဲ့သူကုိ မေတြ႔ပဲ နင့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိပဲေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ သူေျပာျပလုိ႔ သိလုိက္ရတဲ့ နင့္ အေၾကာင္းေတြက နားေထာင္ေကာင္းတာတခုမွမပါဘူး။

အႏုပညာကုိ စက္႐ုံထုတ္ပစၥည္းတခုလုိထုတ္လုပ္ေစခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့ အသုိင္းအဝိုင္းနဲ႔ နင္ သဟဇာတ မျဖစ္ဘူးတဲ့၊ ျပခန္းမွာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ေရာင္းရင္ေပးရတဲ့ ေကာ္မ႐ွင္က တျခားျပခန္းေတြထက္ပုိမ်ားေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေကာင္မေလးအေဖနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တယ္ဆုိတာရယ္၊ နင့္မ်က္ႏွာနဲ႔ပန္းခ်ီကားလာတင္တဲ့ ပန္းခ်ီ ဆရာေတြအေပၚ ေယာကၡမေလာင္းႀကီးရဲ့ စီးပြားေရးဆန္လွတဲ့အေျပာေတြေၾကာင့္ နင္မ်က္ႏွာပ်က္ရတာ ေတြ။ ဘယ္သူ နဲ႔မွ သိပ္အဆက္အဆံ မ႐ွိေတာ့ပဲ အခုအရင္ အိမ္ေဟာင္းေလးမွာ ပဲျပန္ေနရင္း အရက္ေတြခ်ည္း ဖိေသာက္တယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကု စိတ္မသက္မသာ ၾကားခ့ဲရတယ္။

႐ုံးနဲ႔ ခရီးထြက္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္ေနတာနဲ႔ နင့္ဆီကုိ ငါ မေရာက္ခဲ့ႏုိင္ဘူး။ ပုဂံမွာေနခဲ့ရတဲ့ ၁၀ ရက္အတြင္းမွာ စိတ္ကနင့္ဆီပဲေရာက္ေနတယ္။ ပုဂံကျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ငါတုိ႔ဌာနရဲ့ အလုပ္အ႐ႈပ္ဆုံး လကုန္ရက္ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ နင့္ဆီကုိ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ဘူး။ ဒီလုိ နင့္အတြက္အခ်ိန္မေပးႏုိင္ခဲ့ျခင္းဟာ ငါ့ဘဝမွာ ပထမဆုံး အႀကိမ္ျဖစ္ၿပီး ျပန္ေတြးမိတုိင္း အနားမွာမေနေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ကုိ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။

နက္ျဖန္ နင့္ဆီသြားမယ္လုိ႔ စီစဥ္ထားတဲ့ညက အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ေတြ႔စတုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး တေယာက္ထဲ ၿပဳံးမိတယ္ ေနာက္ နင္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီကားေလး႐ွိရာ နံရံဘက္ကုိလည္း အေမွာင္ ထဲမွာခဏခဏၾကည့္မိတယ္.။ ငါ့ရင္နဲ႔ ရင္းၿပီးေရးခဲ့ရတဲ့ လြမ္းခ်င္းကဗ်ာ႐ွည္တပုဒ္ကုိ နင့္ေ႐ွ႔မွာေျခစုံရပ္ ဟစ္ေႂကြးျပဖုိ႔ အေရာက္လာခဲ့မယ္…. ေစာင့္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေရ။


(၈)

အဲ့ဒီေန႔ မနက္က မုိးေတြေစြေနတယ္။ ညထဲက ႐ြာထားတဲ့မုိးဟာ မနက္အထိ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ ႐ြာလို႔ေကာင္း တုန္းပဲ။ အိမ္ကအထြက္မွာ ကားဘီးေလေလ်ာ့ေနလုိ႔ လမ္းထိပ္မွာေလဝင္ထုိးရတာ မိနစ္ပုိင္းေလးေပမဲ့ စိတ္ေစာ ေနတဲ့ငါ့အတြက္ေတာ့ နာရီဝက္ေလာက္ေနာက္က်ေနၿပီထင္မိတယ္။ မုိး႐ြာေနလုိ႔ ကားကုိထိန္းေမာင္းေနရတာ ကုိလည္း ငါက စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ဘူး။ နင့္ အိမ္ေ႐ွ့ကုိေရာက္မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။

အိမ္ေလးက အရင္တုန္းကအတုိင္းပဲ မျပဳမျပင္ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ဖြင့္ထားတဲ့ျပဴတင္းေပါက္က ခန္းဆီးစေတြေလနဲ႔အတူ လြင့္ေနတာေတြ႔ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ နင္႐ွိေနတယ္ဆုိတာေသခ်ာသြားတယ္။ ၿခံတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ ခင္းထား တဲ့ အုတ္နီခဲေလးေတြေပၚေျခခ်မိေတာ့ Don McLean's ရဲ့ Starry Starry Night သီခ်င္းကုိ သဲ့သဲ့ၾကား ရတယ္။ နင္ ပန္းခ်ီဆြဲေနတာထင္တယ္။ အိမ္ေ႐ွ့ကျပင္ကုိေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲကုိတန္းမဝင္ခ်င္တာနဲ႔ နင့္ကုိေအာ္ ေခၚလုိက္တယ္။ ဘာမွျပန္ထူးသံမၾကားေတာ့ အိမ္ထဲကုိဝင္လာခဲ့မိတယ္။

နင္ ပန္းခ်ီဆြဲေနၾကအိမ္ေနာက္ဖက္ အခန္းေ႐ွ႕ကုိငါေရာက္ေတာ့ ထုိင္ခုံမွာေက်ာခုိင္းထုိင္ေနတဲ့ နင့္ကုိေတြ႔တယ္ ေ႐ွ့မွာလည္း ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားတခ်ပ္။ ပန္းခ်ီကားရယ္…. နင္ရယ္….. ျပဴတင္းေပါက္ကလြင့္ေနတဲ့ ခန္းဆီးစရယ္… သီခ်င္းသံရယ္….. ႐ုတ္တရက္တစုံတခုကုိ ငါသတိထားလုိက္မိတယ္။ နင့္လက္ေတြက ထုိင္ခုံလက္ယမ္းေဘးမွာ တြဲေလာင္းက်ေနတယ္။ တကုိယ္လုံးသိမ့္ကနဲတုန္ခါသြားေလာက္ေအာင္ ငါ့ႏွလုံးသား ဖ်တ္္ခန ခုန္လုိက္တာမ်ား လည္ပင္း ကေနေတာင္ခုန္ထြက္သြားေတာ့မတတ္။

ထုိင္ခုံ႐ွိရာကုိ ငါတဟုန္ထုိးေျပးသြားမိတယ္ စုတ္တံေတြတင္တဲ့စားပြဲေလးကုိ ဝင္တုိက္မိလုိ႔ စုတ္တံေတြ ၾကမ္းေပၚ ျပန္႔က်ဲကုန္တယ္။ ငါဘာကုိမွ ဂ႐ုမထားမိေတာ့ဘူး နင့္မ်က္လုံးတဖက္တေလမ်ား ပြင့္လာေလမလားလုိ႔ နာမည္ကုိသာ ပလုံးပေထြးေခၚေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာမွ့ ေဘးအိမ္ကုိ လွမ္းအကူအညီေတာင္းဖုိ႔ ငါသတိဝင္ လာတယ္။

လမ္းထဲမွာ႐ွိတဲ့ဆရာဝန္ အိမ္ေပၚေရာက္လာေတာ့ နင့္ကုိစမ္းသပ္ၿပီး အသက္မ႐ွိေတာ့ဘူးလုိ႔ မွတ္ခ်က္ ခ်လုိက္တယ္။ မဟုတ္ဘူး ….. ဒါဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ေဆး႐ုံသြားမယ္ဆုိၿပီး ငါက အေၾကာက္အကန္ ျငင္္းေနေတာ့ ပညာကုိေစာ္ကားခံရတယ္လုိ႔ယူဆတဲ့ ဆရာဝန္က ကေလးမ သူအသက္႐ႈတာကုိ ဘယ္အခ်ိန္ က ေနာက္ဆုံး ျမင္လုိက္လဲလုိ႔ ငါ့ကုိျပန္ ေမးခြန္းထုတ္ေလရဲ့။

နင့္ကုိ ငါေပြ႔ထားခ်ိန္မွာ အသက္ေငြ႔ေငြ႔႐ႈ ေနေသးလားဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ငါလည္းသိပ္ေသခ်ာမေနခဲ့ဘူး။ ဘာလုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ နင့္ခႏၶာကုိယ္ဟာ ငါေကာက္ေပြ႔လုိက္ခ်ိန္မွာ သက္ျပင္းတခ်က္႐ႈိက္ရင္း ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ တာသတိထားမိရက္နဲ႔ ငါကုိယ့္ကုိကုိယ္ ညာမိတာပါ။ ငါလွမ္းအေၾကာင္းၾကားလုိ႔ နင့္သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႔ေရာက္ လာ တယ္။ ငါကေတာ့ ေထာင့္တေထာင့္မွာ ထုိင္ၿပီး လက္ေပၚေပြ႔လုိက္တုန္းက နင့္ကုိယ္ေငြ႔ေႏြးကုိ ျပန္သတိရမိ ေတာ့…… နင္ ငါ့ကုိ ေစာင့္ေနတာ
မ်ားလား….။

ေတြ႔ရင္ေျပာမယ္လုိ႔ စဥ္းစားခဲ့တ့ဲ့ ငါ့စကားေတြ အားလုံး ဒီမိုးဒီေလထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့မွာလား။ နင့္႐ုပ္ကလပ္ကုိ ေရခဲတုိက္က ကားလာသယ္ေတာ့ မုိးေတြကသည္းသည္း႐ြာေနခဲ့တယ္။ ကားထြက္သြားေတာ့ အိ္မ္ေ႐ွ့ကျပင္မွာ ငါတေယာက္ထည္းထုိင္ေနရင္း ေ႐ွ့ကုိေငးမိေတာ့ အုတ္ေလွကားေလးေပၚမွာ ခၽြတ္ထားတဲ့ ပိုင္႐ွင္မဲ့ကတၱီပါဖိနပ္ အမည္းေလးကုိ သတိထားမိလုိက္တယ္။

ဒီဖိနပ္ေလးရဲ့ပိုင္႐ွင္ကေတာ့ ခရီး႐ွည္တခုထပ္ထြက္ခြာဖုိ႔ ကမာၻေျမကုိ ႏႈတ္မဆက္ပဲတိတ္တဆိတ္ထြက္သြားခဲ့ၿပီ ။ သူဟာ ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိ စက္ဆုတ္သြားျခင္းလား၊ လွည့္စားတတ္တဲ့အခ်စ္ကုိ စိတ္ကုန္သြားျခင္းလား၊ ဒါမွ မဟုတ္အသိမဲ့ရစ္ေႏွာင္တြယ္မိသူတဦးအေပၚ တသက္တာတမ္းတကာေနေစေတာ့ရယ္လုိ႔ အလြမ္းေျခရာ ခ်န္ထားခဲ့ျခင္းေလလားဆုိတဲ့ အေျဖသူမဲ့ေမးခြန္းမ်ားသာ ရင္ထဲမွာ…အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေမးေနမိေတာ့တယ ္။


စုိးသင့္ေဆြ
ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၇၊ ၂၀၀၀၉
နံနက္ ၁း၅၅ မိနစ္

Read More...

Monday, February 23, 2009

အသိမဲ့ရစ္ေႏွာင္တြယ္္ (၂)

Photo Credit to Lars Sundström



(၃)

ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အၿမဲတတြဲတြဲေတြ႔ဖန္မ်ားေတာ့ ခ်စ္သူစုံတြဲျဖစ္သြားၿပီလုိ႔ အားလုံးက သတ္မွတ္လာၾကတယ္။ အရင္းႏွီးဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္ နားမလည္ႏုိင္ပဲ ေနာက္ေျပာင္လာၾကတဲ့အခါ၊ ႏွစ္ေယာက္လုံး တန္ဖုိးထား တဲ့ အရာတခုကုိ ကာကြယ္တဲ့ ေျဖ႐ွင္းခ်က္မ်ဳိးထပ္တလဲလဲေပးေနရတာၾကာေတာ့ စိတ္ကုန္ခမ္းလာတဲ့အခါ ထင္ခ်င္သလုိသာထင္ဆုိၿပီး ေနသာသလုိငါတုိ႔ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။

တေန႔ေတာ့…ပန္းခ်ီျပခန္းမွာေတြ႔လာခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္အေၾကာင္းကုိ ျပန္ေျပာျပေနတဲ့ အသံထဲ မွာ နင့္ရဲ့အခ်စ္ေတြကုိ ငါျမင္လုိက္ရတယ္။ နင့္ရဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ စိတ္လႈပ္႐ွားရလြန္းလုိ႔ တုန္ရီေနတာကုိ အဲဒီ ေကာင္မေလး ျမင္ေစခ်င္လုိက္တာ။ ငါကေတာ့ ေကာင္မေလး သြားေလရာေနာက္ကုိ တေကာက္ ေကာက္လုိက္ ပါေတာ့မဲ့ ကတၱီပါဖိနပ္အမည္းေရာင္ဝတ္ ေျခေထာက္ေဖြးေဖြးေလးတစုံကုိ မဆီမဆုိင္ႏွေျမာေနမိတယ္။

ေနာက္မ်ားမၾကာမီမွာ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားခဲ့တယ္.. သိပ္ကုိလွပတဲ့ခ်စ္သူေလးကုိ နင့္မွာ ထားစရာေနရာမ႐ွိေအာင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ငါ့မွာေတာ့ အေပ်ာ္ေတြကူးစက္ရင္း တၿပိဳင္နက္ထဲမွာ တခုခုကုိဆုံး႐ႈံး သြားရမွန္း သိရက္နဲ႔မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္ထားခဲ့တယ္။ အနားမွာ အရင္ကလုိ နင္ အၿမဲတမ္း႐ွိမေနတဲ့ရက္ေတြ ေနာက္ပုိင္း ပုိမ်ားမ်ားလာခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အသည္းကြဲသြားတဲ့မိန္းကေလးတေယာက္လုိ႔ လူေတြရဲ့ စုတ္သပ္သံ တခ်ဳိ႔ကုိေက်ာခုိင္းရင္း မလြမ္းပဲေနတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ လြမ္းတယ္ဆုိတာ သမီးရည္းစားေတြအတြက္သာ သီးသန္႔့ထားတဲ့စကားလုံး မဟုတ္တဲ့အတြက္ နင့္ကုိငါ .. တမ္းတမ္းတတ… လြမ္းခဲ့တယ္ဆုိတာ ဝန္ခံပါတယ္။

နင္လည္း ပန္းခ်ီကားေတြကုိျပပြဲတင္ဖုိ႔ႀကဳိးစားဆဲ…တခါတခါ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ငါ့ဆီေရာက္ေရာက္လာတယ္။ အရင္ကလုိ မဟုတ္ပဲ နင္နဲ႔ငါ့ၾကားမွာ တစိမ္းဆန္သြားေစတဲ့ ေကာင္မေလးကုိ ဟန္ေဆာင္ၿပဳံးျပရတာ ပင္ပန္းလြန္း လုိ႔ နင္ငါ့ဆီဘယ္ေတာ့မွ မလာပါေစနဲ႔လုိ႔ တိတ္တိတ္ဆုေတာင္းမိတယ္။ ေနာက္ၿပီး ငါ့ကုိ ၿပိဳင္ဘက္တေယာက္လုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့မ်က္ဝန္းေတြဟာ ငါ့ကုိအေနရခက္ေစတယ္။ ငါကေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္မဟုတ္ပါပဲနဲ႔ ႐ႈံးႏွိမ့္လုိက္ရတာကုိ မေက်မနပ္ျဖစ္မိတယ္။ ယွဥ္ၿပဳိင္ခြင့္ေလးေတာင္မွမရပဲ ေဘာင္ခတ္ခံလုိက္ရတဲ့ ဆက္ဆံေရး တခုကုိ တကယ္မလုိခ်င္ေတာ့တဲ့ အဆုံး နင္နဲ႔ မေတြ႔ေအာင္ငါေ႐ွာင္တတ္လာတယ္။

နင္ကေတာ့ .. ျပပြဲအတြက္ မအားတဲ့ၾကားထဲက အတန္းထဲအထိလုိက္လာၿပီး ငါ့ကုိလာ႐ွာတတ္တယ္။ ပန္းခ်ီကား အသစ္ေတြဆြဲထားတာကုိ လုိက္္ၾကည့္ဖုိ႔ အိမ္လည္ေခၚတာကုိ ငါ မလုိက္ပဲျငင္းဆန္ေနေတာ့။ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ႀကီး ကုိ ေက်ာင္းအထိ တကူးတကသယ္လာတဲ့အခါမွာ တစိမ္းဆန္လုိက္မိတဲ့ ကုိယ့္ကုိကုိယ္အျပစ္တင္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက နင္ေရးသမွ်ကားေတြမွာ ပန္းခရမ္းေရာင္ေတြမ်ားလွေခ်လားလုိ႔ ေဝဖန္ေတာ့ အေဝးကုိ ေငးရင္း ေျဖ႐ွင္းခ်က္မေပးပဲ နင္ ႏႈတ္ခမ္းေကြးညြတ္႐ုံသာၿပဳံးခဲ့တယ္။ အခ်စ္ဆုိတာ အရာအားလုံးကုိေျပာင္းလြဲသြား ေအာင္ ဖမ္းစားႏုိင္တယ္ေနာ္။


ခ်မ္းသာတဲ့ အသုိင္းအဝိုင္းက ေကာင္မေလးဟာ ဘဝဆန္တဲ့ နင့္ကုိ နားမလည္ေပးႏုိင္တဲ့ အခါ… နင္ၿငီးျငဴသမွ် ကုိ မၿငီးေငြ႔ပဲ နားေထာင္ေပးတတ္တဲ့ ငါ့ဆီကုိအေျပးလာၿပီးရင္ဖြင့္ေလ့႐ွိတယ္။ ဟုိကစိတ္ေကာက္ၿပီး စကားမေျပာ ရင္ ေကာင္မေလးဆီကုိဖုန္းဆက္ၿပီးေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာဖုိ႔ ၾကားဝင္ခုိင္းတတ္ ျပန္ေသးတယ္။ ေကာင္မေလး ရဲ့ မာဆပ္ဆပ္ေျပာဆုိသံကုိ နားကေလာလွတဲ့ငါက ဖုန္းမဆက္ခ်င္ေပမဲ့လည္း .. ခံစားေနရတဲ့ နင့္မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး မဆက္ေပးဘူးလုိ႔ ေျပာမထြက္ခဲ့ဘူး။ နင္ကသိပ္ခ်စ္လုိ႔ အေလ်ာ့ေပးလုိက္တဲ့အခါ အႏိုင္ယူတတ္တဲ့သူ႔ ဆီက နားလည္မႈရဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ အႏုိင္က်င့္မႈေတြသာ ထပ္ရ႐ွိခဲ့တာမဟုတ္လား။

ငါက စည္းဝိုင္းအျပင္ကလူဆုိေတာ့ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္အျဖစ္နဲ႔ နင့္အေပၚအားမလုိအားမရေတြျဖစ္လုိ႔ေပါ့။ ဒါပဲ တတ္ႏုိင္တာ႐ွိေတာ့တယ္.. နင့္ေရာဂါက ကၽြမ္းႏွင့္ၿပီးျဖစ္သလုိ၊ အနာနဲ႔တည့္တဲ့ေဆးကလည္း နင့္နားမွာပဲ႐ွိတယ္ မဟုတ္လား။ ငါကပါဝင္ကျပလုိ႔လည္းမရ ဘီလူးဆုိင္းတီးေပးလုိ႔လည္းမသင့္ေတာ့နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ သမွ်ကုိ ေခါင္း႐ႈပ္ခံၿပီးေတာ့ စဥ္းစားေနဖုိ႔ ငါ့မွာအခ်ိန္မေပးႏုိင္ဘူးလုိ႔ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ ဒီေနာက္ပုိင္း နင့္ အေၾကာင္းေတြ င့ါကုိသိပ္မတုိင္ပင္ေတာ့ဘူး .. ငါလည္းစိတ္ညစ္တာနဲ႔ နင္နဲ႔ေဝးေဝးမွာ ခဏသြားေနလုိက္တယ္။


(၄)

တစိမ္းဆန္သြားတဲ့ကာလေတြမွာ နင့္အေၾကာင္းကုိေတာ့ အၿမဲနားစြင့္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ယုံပါ။ ေဝးေဝးသြားေနမယ္ စိတ္ကူးတဲ့ငါဟာ ေက်ာင္းထဲမွာ အင္းလ်ားမွာ အပန္းေျဖရိပ္သာထဲမွာ အဓိပတိလမ္းေပၚမွာ ဖ်တ္ကနဲမ်ားေတြ႔ လုိက္ေလမလားလုိ႔ ငါ့မ်က္လုံးေတြက လုိက္႐ွာတတ္ျပန္တယ္။ စာထဲမွာပဲက်ဳိးစားၿပီးစိတ္ကုိႏွစ္ထားလုိက္တယ္ အတန္းျပန္မွန္လာတဲ့ငါ့ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြက အံၾသေနတယ္။ အတန္းမ႐ွိခ်ိန္ေတြမွာ ကင္တင္းကုိမသြားပဲ စာၾကည့္တုိက္ထဲဝင္ၿပီး စာဖတ္ေနလုိက္တယ္။

တေန႔ အတန္းၿပီးခ်ိန္မွာ ေကာ္ရစ္တာမွာရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ နင့္ကုိေတြ႔ေတာ့ သတိလက္လြတ္ ငါမ်က္ရည္္ဝုိင္း မိတယ္။ ငါ့ရင္ထဲမွာ နင့္ကုိေျပာခ်င္တဲ့စကားေတြခုန္ေပါက္ေနၿပီး ႏႈတ္ကေတာ့ဆြ႔ံအေနခဲ့တယ္။ တေယာက္ကုိ တေယာက္ ၿပဳံးျပ႐ုံကလြဲလုိ႔ ငါတုိ႔စကားစျဖစ္ခဲ့ၾကဘူးေနာ္။ ႏွစ္ေယာက္သား မတုိင္ပင္ပဲ နဲ႔ ကင္တင္း ကို ေျခဦးလွည့္ခဲ့တာကုိၾကည့္ျခင္းဟာ ငါတုိ႔ အေတြးေတြတူေနၾကတုန္းပဲဆုိတာသိသာတယ္။ ကင္တင္းမွာထုိင္ျဖစ္ တဲ့ အထိ ငါတုိ႔စကားစ႐ွာမရေသးဘူး… ေျပာမဲ့ေျပာေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးႏႈတ္က ၿပိဳင္တူစကားသံထြက္လာလုိ႔ …႐ွက္ကုိး႐ွက္ကန္း ရယ္မိၾကေသးတယ္။

မေတြ႔တာၾကာၿပီဆုိေတာ့ ငါတုိ႔စကားသံေတြထဲမွာ အေမးဝါက်ေတြပဲမ်ားေနတယ္။ ခဏေလးၾကာေတာ့ လြယ္အိတ္ထဲက စကၠဴနဲ႔ပတ္ထားတဲ့ပန္းခ်ီကားေလးကုိ နင္က ထုတ္ၿပီး ငါ့အတြက္ဆြဲထားတာလုိ႔ေပးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဖိတ္စာတေစာင္လည္းထုတ္ေပးျပန္တယ္။ စားပြဲေပၚမွာ ယွဥ္ၿပီးခ်ထားတဲ့ ဖိတ္စာနဲ႔ ပန္းခ်ီကားကုိ ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ဟာကုိအရင္ဖြင့္ရမယ္မွန္း ငါေဝခြဲမရျဖစ္ေနတယ္။ တကယ္တမ္းက့ ဖိတ္စာကုိ ဖြင့္ၾကည့္ဖုိ႔ ငါ စိတ္မခုိင္ဘူးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ပန္းခ်ီကားကုိ ခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးကုိ သတိမထားလုိက္မိခင္ ငါ့လက္ေတြက ျဖည္ လွ်က္သားျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

နင္ဆြဲထားတဲ့ ငါ့အတြက္ပန္းခ်ီကားေလးထဲမွာ အစိမ္းေရာင္ေတြလြန္ကဲေနတယ္။ အစိမ္းကုိ အႏုအရင့္မ်ဳိးစုံသုံး ထားတဲ့ပန္းခ်ီကားေလးကုိ ဘယ္လုိစိတ္ကူးနဲ႔ နင္ဆြဲခဲ့တယ္ဆုိတာ ဒီတခါ ငါမေမးခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေျဖသိ ၿပီးသားပုစာၦတပုဒ္ရဲ့ ေမးခြန္းကုိ လွစ္လွဴ႐ႈလုိက္တာဟာ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ ငါတုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုုံးျဖစ္ မယ္ထင္ တယ္။

ဖိတ္စာေလးကုိေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးဆုိတာ သတိထားမိတယ္။ တကယ္ တမ္းက နင့္ရဲ့ပန္းခ်ီျပပြဲ ဖိတ္စာေလးပါ။ နင္ကေတာ့ နင့္ပန္းခ်ီကားေတြကုိ စံတစ္ခုအျဖစ္လူေတြၾကားမွာ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံဖုိ႔ ေမးခြန္းလႊာမ႐ွိတဲ့ စာေမးပြဲကုိေျဖဆုိဖုိ႔ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီီ။ ငါက နင့္အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္ ဆုိေတာ့။ ဒါဆုိ စားထား သမွ် ႐ွင္းလုိက္ေတာ့လုိ႔ေျပာလုိက္တဲ့ နင့္စကားအဆုံးမွာ မတုိင္ပင္ပဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ေမာျဖစ္ၾကေသးတယ္။

(၅)

ပန္းခ်ီျပပြဲေန႔မွာ ျပခန္းကုိ ငါအေစာႀကီးေရာက္သြားေတာ့ ညက တေမွးမွအိပ္ခဲ့ပုံမေပၚတဲ့ နင့္မ်က္လုံးေတြက ဒီျပပြဲအတြက္ဘယ္ေလာက္ စိတ္ေစာေနလည္း ဆုိတာသိသာေစတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာႀကီးေတြ၊ ဖိတ္ၾကားထား တဲ့ ဧည့္သည္ေတြတဖြဲဖြဲေရာက္လာေပမဲ့ နင္ေမွ်ာ္ေနတဲ့သူကေတာ့ အရိပ္အေယာင္ေတာင္မေပၚလာဘူးေနာ္။ နင့္မွာ ပန္းခ်ီကားေတြကုိ ႐ွင္းျပလုိက္၊ ဧည့္ခံလုိက္၊ ဆရာႀကီးေတြရဲ့မွတ္ခ်က္ေတြကုိနာခံလုိက္နဲ႔ အလုပ္ေတြ ဒီေလာက္႐ႈပ္ေနတာေတာင္ တခ်က္တခ်က္ အဝင္ဂိတ္တံခါးဖက္ကုိ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္တတ္ေသးတယ္။

ငါ့မွာေတာ့ နင့္အတြက္စိတ္ေမာလြန္းလုိ႔ အေအးတခြက္သြားယူၿပီး နင့္လက္ထဲကုိထည့္ေပးလုိက္မိတယ္.. နင့္ ရင္ထဲကအပူ ေျပေကာင္းေျပပါေစေတာ့ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ေပါ့။ ျပပြဲခန္းေလးဟာ ခ်ီးမြမ္းသံ ႏႈတ္ဆက္သံ အႀကံေပးသံ ေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးအသက္ဝင္လာေနသေလာက္။ နင့္ မ်က္ႏွာက တျဖည္းျဖည္းအသက္ကင္းမဲ့ လာတယ္။ ဧည့္သည္ေတြကုန္သေလာက္႐ွိေတာ့မွ ေရာက္လာတဲ့ ေကာင္မေလးကုိ ျပာယာခပ္ၿပီး အျဖစ္သည္း ျပေတာ့ နင့္ဟာက တဆိတ္လြန္လြန္းလုိက္တာလုိ႔ ငါေတြးမိတယ္။

ထူးျခားမႈက ဇာတ္လမ္းထဲပါဝင္ကျပမဲ့ တတိယဇာတ္ေကာင္ကုိ ေကာင္မေလး အဲဒီေန႔မွာ စတင္ အသက္သြင္း သြားတာပါပဲ။ ဒီတတိယလူေၾကာင့္လည္း နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဇာတ္လမ္းဟာ အထြတ္အထိပ္ကုိ ပုိေရာက္ သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ျပပြဲကုိ ေကာင္မေလးက သူမရဲ့ အေဖကုိပါေခၚလာခဲ့တာကုိ ႐ုိးသားလြန္းတဲ့ နင္ကေတာ့ လုိရာကုိဆြဲေတြးၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔႐ူးေနခဲ့တယ္မဟုတ္လား။

ျပပြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ ငါလည္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲအရမ္းနီးလာလုိ႔ စာေတြပဲဖိက်က္ေနရတယ္။ နင္ကေတာ့ ေက်ာင္းဘက္ကုိေျခဦးမလွည့္တာအေတာ္ၾကာေနၿပီ…။ တခါတေလေတာ့ ေက်ာင္းထဲက နင့္သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီဆရာေတြနဲ႔ စာတုိေပစပါးတတ္လုိ႔ နင္က်န္းမာတယ္၊ ေနာက္ျပပြဲထပ္လုပ္ဖုိ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေန တယ္ဆုိတာေတြရယ္၊ ျပပြဲအတြက္ နင့္ေကာင္မေလးအေဖက စပြန္ဆာလုပ္ေပးတယ္ဆုိတာ ေတြပါသိရေတာ့… နင့္စိတ္ကူးေတြတကယ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္လုိ႔ ငါ့မွာၾကည္ႏႈး မိတယ္။

နင့္ ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္း ပန္းခ်ီေဝဖန္ေရးသမားႀကီးတေယာက္က ခ်ီးမႊန္းထားတဲ့ ေဆာင္းပါး နာမည္ႀကီး မဂၢဇင္းမွာပါလာတဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ နင့္ဘဝရဲ့ အႏုပညာဖန္တီးမႈေမွာ္ အေအာင္ဆုံးအခ်ိန္ပဲလုိ႔ ငါကခ်ီးက်ဴးရင္ ႐ွက္ရယ္ ရယ္ေနမဲ့ နင့္မ်က္ႏွာကုိ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္မိတယ္။ ေအာင္ျမင္ပါေစ သူငယ္ခ်င္း… ဒီထက္ထိ ပုိလုိ႔ေအာင္ျမင္ပါေစ။ ငါမွာေတာ့ တေယာက္တည္း နင္မပါလဲ စာအုပ္ေဟာင္းတန္းသြားၿမဲ.. နင္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ့ ကဗ်ာေတြကုိ ကူးၿမဲ…. အလြမ္းေတြနဲ႔ေနသားက်ေနတဲ့ ဘဝထဲမွာ နင့္ကိုလြမ္းဆဲ။


စုိးသင့္ေဆြ


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(စာလာဖတ္တဲ့သူေတြကုိ ေက်းဇူးလည္းတင္ အားနာလည္းနာပါတယ္။ ေနာက္တပုိင္းဆုိရင္ ဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္ပါေတာ့မယ္ဆုိတာ အာမခံပါတယ္႐ွင့္း))

Read More...

Sunday, February 22, 2009

အသိမဲ့ရစ္ေႏွာင္တြယ္္ (၁)

Photo Credit to Isadora Lollo


(ဒီဝတၳဳေလးက ေရးရင္းနဲ႔ အေတာ္ေလး႐ွည္သြားလုိ႔ အပုိင္းမခြဲခ်င္ေပမဲ့...ေရးၿပီးသေလာက္ကုိ ပထမပုိင္း အေနနဲ႔ အရင္ပုိ႔စ္ တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒုတိယပုိင္းကုိ အျမန္ဆုံးတင္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(၁)

အဲ့ဒီေန႔က..ထူးျခားစြာ ေက်ာင္းကုိေစာေစာေရာက္ခဲ့တယ္။ ခါတုိင္းဆုိ္ မနက္ေစာေစာအတန္းကုိအၿမဲ ေနာက္က် ေနၾက။ အဲ့ဒီေန႔ကမွ အေဖခရီးသြားလုိ႔ ရထားအမွီဘူတာ႐ုံကုိလုိက္ပုိ႔ၿပီးတာနဲ႔ ကားကုိအိမ္ျပန္မပုိ႔ပဲ ေက်ာင္းကုိ တန္းေမာင္းလာခဲ့တယ္။ အတန္းခ်ိန္လုိေနေသးလုိ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းရင္းနဲ႔ ကင္တင္းမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဝင္စားဦးမွပဲ ဆုိတဲ့ အေတြးသာ မေတြးျဖစ္ခဲ့ရင္ နင္ဆုိတဲ့သူနဲ႔ သိကၽြမ္းရဖုိ႔ျဖစ္လာခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။

စားေနရင္းနဲ႔ ဒီေန႔အေစာဆုံးေရာက္ေတာ့ အတန္းထဲေနရာသြားဦးမွလုိ႔အေတြးေပါက္မိတယ္္။ ဂုဏ္ထူးတန္း ေရာက္ေနမွ ကေလးငယ္ေတြလုိ အတန္းထဲမွာထုိင္ခုံေ႐ွ့ဆုံးရဖုိ႔ေနရာဦးေနရတဲ့အျဖစ္ကုိ သိပ္သေဘာမေတြ႔လွ ေပမဲ့ ေ႐ွ့ဘက္က်က်ထုိင္ခုံမရလုိ႔ကေတာ့ စာသင္ေနတဲ့ဆရာရဲ့အသံကုိမၾကားရပဲ အသံမထြက္တ့ဲ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အပ်က္ႀကီးကုိ ၾကည့္ေနသလုိမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး စာသာသင္ၿပီးသြားေရာ စာအုပ္ထဲမွာေရာ ေခါင္းထဲမွာပါ စာတလုံးမွ မက်န္ရစ္တဲ့ဘဝမ်ဳိးထက္စာရင္ေတာ့ ကေလးေတြလုိခုံဦးတာကုိပဲ ေ႐ြးခ်ယ္မိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဆရာနဲ႔ နီးတဲ့ေ႐ွ့ဆုံးခုံေတြမွာလည္းသိပ္ေတာ့မထုိင္ခ်င္လွ…တခါတေလအခန္းထဲကကိစၥ႐ွိလုိ႔ ထြက္ သြားခ်င္ရင္ ေ႐ွ့ကအားက်ိဳးမာန္တက္ စာသင္ေနတဲ့ဆရာကုိမ်က္ႏွာပူစရာႀကီး… ဒါေၾကာင့္ မျဖစ္မေနခုံဦး ရမယ္ဆုိရင္ ေ႐ွ့ဆုံးခုံ ကုိေ႐ွာင္တတ္တယ္ အဝင္ေပါက္နဲ႔နီးတဲ့ေနရာကုိရေအာင္ယူတယ္။ လွစ္ကနဲထြက္သြား ေတာ့ ဆရာသိပ္သတိထားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ကုိယ့္ဘာသာလုိသလုိ ဆြဲေတြးထားလုိက္တယ္။

ဟုိေတြးဒီေတြးနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးထဲ င႐ုတ္သီးထည့္လုိက္တာလက္လြန္သြားလုိ႔ စပ္လာတာနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ဖုိ႔ ပန္းကန္လုံးထဲေရေႏြးထည့္က်င္းလုိက္ၿပီး ငါ့ရဲ့ နေမာ္နမဲ့ႏုိင္လွတဲ့ အက်င့္အတုိင္း ေဘးဘီကုိမၾကည့္ပဲ လွမ္းသြန္ မိလိုက္တယ္..။

' အား …'

နာက်င္မႈအျပည့္အဝပါေနတဲ့ အာေမဍိတ္သံႀကီးၾကားလုိက္ရလုိ႔ လန္႔ျဖန္႔ၿပီးနံံေဘး ကုိၾကည့္မိေတာ့….

ေယာကၤ်ားစီးကတၱီပါဖိနပ္အမည္းေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ ေျခေထာက္္ေပၚကုိအုပ္ကုိင္ထားတဲ့ လက္တဖက္ကုိ ေတြ႔ လုိက္ရတယ္။ အသားကျဖဴတဲ့သူမုိ႔ ေရေႏြးထိတဲ့ေနရာမွာ အနီကြက္ႀကီးျဖစ္ေနတာေတြ႔ရေတာ့ ငါ့မွာ ပ်ာပ်ာသလဲ ေတာင္းပန္စကားဆုိမိတယ္။

"ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ .. အေတာ္ပူသြားလားဟင္.."
"ပူလုိက္တာ……" တေယာက္ထဲခပ္ညီးညီးေျပာၿပီးေတာ့ ထုိသူူက သူ႔ေျခေထာက္ကုိလက္တဖက္နဲ႔ပြတ္ေနစဲ။ ေမးေနတာ ၾကားမွၾကားရဲ့လားမသိ။ ေခါင္းကုိငုံထားလုိ႔ မ်က္ႏွာကုိေတာင္မျမင္ရေသးဘူး။

ခဏၾကာေတာ့မွ ေခါင္းေမာ့လာၿပီး .. "ရပါတယ္.. မမ်ားပါဘူး.. ေရခဲရရင္ေတာ့လုိခ်င္တယ္.."
ဒါနဲ႔ ငါလည္း ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔ စားပြဲထုိးေလးကုိ ေရခဲယူလာဖုိ႔လွမ္းမွာလုိက္တယ္။ ငါနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ခုံမွာ ဝင္ထုိင္လုိက္တာေတာ့မွ လူငယ္တေယာက္မွန္း သတိထားမိလုိက္တယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဆရာတေယာက္ မ်ားျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ငါေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။ ေရခဲရေတာ့ အပူေလာင္ထားတဲ့ ေနရာကုိ နင္က ေရခဲနဲ႔ကပ္ေနတယ္။ ငါကေတာ့ အားနာလြန္းလုိ႔ ေျခမကုိင္မိလက္မကုိင္မိျဖစ္ေနမိတယ္။

"က်ေနာ့္နာမည္… ေကာင္းထက္ ပါ…အားနာမေနပါနဲ႔ မေတာ္တဆျဖစ္တာပဲ.." ငါဘာမွမေျပာရေသးခင္ နင့္ကုိနင္ စမိတ္ဆက္စကားေျပာလုိက္လုိ႔ နည္းနည္းေတာ့ မ်က္ႏွာပူရသက္သာသြားတယ္။

"က်မလည္း .. နေမာ္နမဲ့ ေရေႏြးကုိသြန္လုိက္မိတာ"
"အင္း…. က်ေနာ္ကလည္း ခင္ဗ်ားေဘးရပ္ၿပီးေတာ့.. ေ႐ွ့က စိန္ပန္းပင္ကုိ ရပ္ေငးမိေနမိတာဗ်.. ႏွစ္ေယာက္လုံး နေမာ္နမဲ့ျဖစ္သြားတာေပါ့ .. ဒီေတာ့ေၾကၿပီ ခင္ဗ်ားလည္းေတာင္းပန္စရာမလုိေတာ့ဘူး"
"တခုခုစားပါလား… ေျခေထာက္လည္းေရခဲအုံထားရမဲ့အတူတူ" ငါက ေလာကြတ္လုပ္လုိက္ေတာ့ စားပြဲထုိး ေလးကုိ မုန္႔ဟင္းခါးတပြဲ လွမ္းမွာလုိက္တဲ့ ႐ုိးသားပြင့္လင္းလွတဲ့ နင္႔ကုိ စိတ္ထဲမွာအလုိလုိ ရင္းႏွီးသြားတယ္။


နင္ မုန္႔ဟင္းခါးစားေနတုန္းမွာ ငါက စကားေတြေဖာင္ေဖာင္ေျပာၿပီး နာမည္အျပင္ ေမဂ်ာကုိပါေျပာျပလုိက္မိတယ္္။ နင္ကေတာ့ ေျပာသမွ်ကုိ နားေထာင္လုိက္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ မုန္႔ဟင္းခါးကုိကုန္းစားလုိက္နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတယ္္။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ ငါ့မွာဆက္ေျပာစရာစကားမ႐ွိေတာ့တာေရာ .. မုန္႔ဟင္းခါးစားရင္း ေခါင္းညိတ္နားေထာင္လုပ္ ေနရတဲ့ နင့္ကုိေရာ အားနာလာတာနဲ႔ .. စကားကုိရပ္ထားလုိက္ရတယ္။

တကယ္ကေတာ့ ေကာင္းထက္ဆုိတဲ့ နင့္ကုိ မသိမသာအကဲခတ္လုိတာလည္းပါတာေပါ့။ ပစၥည္းေတြနဲ႔ ေဖာင္းကားေနတဲ့လြယ္အိတ္ႀကီးႀကီးတစ္လုံးရယ၊္ အေတာ့္ကုိပါဝါထူတဲ့မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ထားရတာရယ္၊ ေနာက္ ထူးျခားခ်က္တခုကေတာ့ ေျခေထာက္ေလးေတြ ေဖြးေနေအာင္ျဖဴသေလာက္ လက္သည္းေတြကအစ မည္းတူး ညစ္ပတ္ေနတဲ့လက္တစုံ႐ွိတဲ့ နင့္ကုိ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမျဖစ္တန္ေကာင္းဘူး လုိ႔ ငါ့အက်င့္အတုိင္း ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေတြးမိခဲ့ေသးတယ္။

နင္ မုန္႔ဟင္းခါးစား ၿပီးခ်ိန္မွာ ငါ့အတန္းကစဖုိ႔ ၅မိနစ္ပဲလုိေတာ့လုိ႔ ပုိက္ဆံျမန္ျမန္႐ွင္းရင္း့ နင့္ကုိ ကပ်ာကရာ ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိၿပီးေတာ့ အတန္းကုိအေျပးအလႊားသြားခဲ့ရတယ္.။ ေနာက္ထပ္ဆုံ ျဖစ္မယ္လည္း ထင္မထား မိခဲ့ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းတဲ့ သူမ်ားအေပၚအျပစ္မတင္မေစာတတ္တဲ့ စိတ္ကေလး ကုိေတာ့ ငါသတိထားမိခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ နင္ရဲ့ အသြင္အျပင္ကလည္း တျခားလူေတြနဲ႔ မတူလုိ႔လည္းျဖစ္မယ္။

တကယ္ေတာ့ နင္ဟာလည္း ငါ့လုိပဲ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသားတေယာက္ပဲ.. ဆုိတာေနာက္မွသိခဲ့ရတယ္။ နင္က ဖေလာ္ဆုိဖီ ေမဂ်ာက.. ငါ က သခၤ်ာက ဆုိေတာ့ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ေလာ့ဂ်စ္အေၾကာင္းေတြကုိေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္ရင္း ပုိရင္းႏွီးေစခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ ျငင္းခုန္ျခင္းဆုိတာ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ မ႐ွိခဲ့ဘူးဆုိရင္ ငါတုိ႔ေတြ ဒီေလာက္ထိရင္းႏွီးလာဖုိ႔မလြယ္ဘူးေနာ္။

(၂)

နင္နဲ႔ျပန္ဆုံျဖစ္တာကေတာ့ သိပ္႐ုိးစင္းလွတဲ့ဆန္းၾကယ္မႈပဲေနာ္။ မုိးေတြသည္းသည္း႐ြာေနတဲ့ ေန႔တေန႔ ေကာ္ရစ္တာေထာင့္ခ်ဳိးမွာ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ႐ုိးစင္းစြာမေတာ္တဆ ဝင္တုိက္မိခဲ့ၾကတယ္။ ဆန္းတယ္ဆုိတာက နင့္ကုိ စေတြ႔ၿပီးထဲက ေနာက္ထပ္တခါမွ သတိမရျဖစ္တဲ့ငါက နင့္နာမည္ကုိ ပါးစပ္ကအလုိလုိေခၚမိလ်က္ သားျဖစ္ေနတယ္…။ နင္ကေတာ့ နင့္နာမည္ကုိသိေနတဲ့ တစိမ္းတေယာက္ကုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ၾကည့္လုိ႔..။

ေျခေထာက္ကုိေရေႏြးပူေလာင္းခ်တဲ့သူပါလုိ႔ ျပန္အစေဖာ္ေပးမွပဲ နင္လည္း ငါ့ကုိျပန္မွတ္မိသြားေတာ့တယ္။ နင္က ေျပာေသးတယ္ ခင္ဗ်ားဝယ္ေကၽြးတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးေတာင္ စားခဲ့ဖူးေသးတာပဲတဲ့… ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟယ္။ ျပန္မွတ္မိေပလုိ႔ေပါ့ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ ႐ွက္စရာႀကီးလုိ႔ စိတ္ထဲမွာေတြးျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္ဆုိတာ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္သြား ေတာ့ျပန္ေျပာျပေတာ့ နင္က .. ငါဒီေလာက္ေတာ့ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းပါေသးတယ္လုိ႔ ျပန္ပက္ခဲ့ေသးတယ္ မဟုတ္လား။

ေအး….နင္ဘယ္လုိပဲ တျခားေနရာေတြမွာ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းေပမဲ့ ငါ့ေမြးေန႔ကုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မွတ္မိတယ္ ဆုိတာ မ႐ွိဘူး။ ဒီကိစၥကုိ အၿမဲတမ္း ငါ စကားနာထုိးတုိင္း .. နင္ က ငါ့ေမြးေန႔ကုိ ျပန္ေမး.. ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္က တဖြဖြနဲ႔႐ြတ္ရင္း ေသခ်ာျပန္မွတ္မယ္… ဒါေပမဲ့ ေမြးေန႔ေရာက္ေတာ့လည္း ထုံးစံအတိုင္း ငါအစေဖာ္မွပဲ နင္ သတိရေတာ့တယ္။ ငါ့အတြက္ေတာ့ နင္ဆီက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္တုိ႔ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းတုိ႔ဆုိတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမွ်ာ္လင့္ထားလုိ႔မရတဲ့ အရာပဲ။

ေမြးေန႔မမွတ္မိတဲ့နင့္ကုိ စိတ္ဆုိးျပန္ရင္လည္း ေျပရာေျပေၾကာင္းေျပာတတ္တဲ့ နင့္စကားက "မြန္း…နင့္ကုိငါက အခင္ဆုံးပါ နင့္မွာေမြးေန႔မ႐ွိလည္းခင္ေနမွာပဲတဲ့" မသိရင္ေတာ့ ႐ြဲ႔ၿပီးေျပာေနတယ္လုိ႔ထင္စရာပဲ ဒါေပမဲ့ နင္က ထုံးစံအတုိင္း အူတိအူေၾကာင္နဲ႔ အတည္ေပါက္ႀကီးေျပာေနေတာ့ ငါ့မွာ စိတ္ဆုိးရ ခက္ေနျပန္ေရာ။

ေျခေထာက္ေလးေတြျဖဴေဖြးေနသေလာက္ ေဆးေတြနဲ႔ညစ္ေပေနတတ္တဲ့လက္တစုံပုိင္႐ွင္ နင္က ပန္းခ်ီဆရာ ေပါက္စေလး ဆုိတာ နင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္မွပဲသိခြင့္ရခဲ့ရတယ္။ အရင္က နင့္အေပၚ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသား မျဖစ္ေလာက္ဘူး လုိ႔ထင္မိတဲ့ အေတြးကုိေတာ့ လုံးဝ ျပန္ေျပာမျပျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ လူတေယာက္ အေပၚ ႏွိမ္ေတြးတတ္တဲ့ ငါ့ကုိ မေခၚမေျပာခ်င္ေတာ့မွာ စုိးရိမ္ခဲ့လုိ႔ပဲဲ။

နင္နဲ႔ခင္ၿပီးေနာက္ပုိင္းမွာ ငါ အေတာ္ေလးေျပာင္းလြဲသြားတယ္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾက တယ္။ အရင္ကဆုိ ေက်ာင္းစာကလြဲလုိ႔ ငါက ျပင္ပစာေပလည္းမဖတ္ ေလ့လာမႈလည္းမ႐ွိ ဘယ္လုိစာမ်ဳိးကုိေ႐ြးဖတ္ရမယ္ ဆုိတာ လည္းမသိနဲ႔ ျပင္ပေလာကႀကီးအေၾကာင္းကုိ လုံးဝမသိတဲ့ ေရအုိင္ထဲကဖားသူငယ္ေပါ့။ နင္ေပးဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြေၾကာင့္ အရာရာကုိ ေလးေလးနက္နက္ေတြးတတ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဖတ္ၿပီးသား စာေတြကုိ ေဆြးေႏြးတဲ့ အခါမွာလည္း ငါ့ရဲ့အျမင္ကုိအရင္စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္နားေထာင္ေပးၿပီးမွ နင့္ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ ေျပာျပ ႐ွင္းျပတတ္တဲ့ နင့္ကုိ ငါက ပုိၿပီးေတာ့ေလးစားခင္မင္လာခဲ့တယ္။

ပန္းခ်ီဆြဲဖုိ႔မေျပာနဲ႔ လက္နဲ႔မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္းေတာင္ေျဖာင့္ေအာင္မဆြဲႏိုင္တဲ့ ငါက နင္ ေျပာျပတတ္တဲ့ ကမာၻေက်ာ္ပန္းခ်ီကားေတြအေၾကာင္းကုိ မပ်င္းမရိနားေထာင္တတ္လာတယ္။ အတန္းခ်ိန္လစ္ၿပီးေတာ့ ပန္းခ်ီျပပြဲ ေတြသြားၾကည့္တတ္ခဲ့တယ္၊ စာအုပ္အေဟာင္းတန္းမွာ ထုိင္ၿပီးစာျမည္းရတဲ့အရသာကုိလည္းႀကိဳက္ တတ္လာ ခဲ့တယ္။

နင္ကလည္း သြားေလ့သြားထ႐ွိတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြကုိ အၿမဲေခၚသြားေလ့႐ွိတယ္။ ဒီေတာ့မွာ ယုံၾကည္မႈ နဲ႔ ဝါသနာဆုိတာ ေငြအသျပာထက္ပုိအားေကာင္းတဲ့ စိတ္ရဲ့ခြန္အားေတြဆုိတာ နင့္အေပါင္းအသင္း အႏုပညာသမား ေတြရဲ့ ဘဝေတြကုိၾကည့္ၿပီးေတာ့နားလည္လာခဲ့တယ္။ ေငြဆုိတဲ့ စကၠဴတ႐ြက္ရဲ့အထၱဳပၸတိကုိ အာဂုံေဆာင္ ထားတဲ့ ေလထုထဲမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ငါက အရင္ကထက္စာရင္ အခုမွပဲေနရတာပုိၿပီး အသက္႐ႈေခ်ာင္ လာတယ္။

တခါတုန္းက.. အင္းလ်ားကန္ေဘာင္ေပၚမွာထုိင္ေနၾကတုန္း နင့္လြယ္အိတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲကဘာေတြလဲလုိ႔ ငါကေမးေတာ့ .. သိခ်င္ရင္ ငါ့ပုိက္ဆံအိတ္ထဲမွာ႐ွိတာေတြလည္းျပရမယ္ဆုိပဲ။ တခါတခါ အဲလုိမ်ဳိး နင္က လက္ေပါက္ကပ္တတ္ျပန္ေသးတယ္။

တကယ္တမ္းၾကေတာ့ နင့္လြယ္အိတ္ထဲက ထြက္လာသမွ်ဟာ ဘဝဆန္တဲ့ပစၥညး္ေတြျဖစ္ေနၿပီး ငါ့အိတ္ထဲမွာက ပကာသနဆန္တဲ့ပစၥည္းေတြပဲျဖစ္ေနလုိ႔ ႀကိတ္ၿပီး႐ွက္မိေသးတယ္။ ပန္းခ်ီပုံၾကမ္းျခစ္တဲ့ ခဲတံ နဲ႔ စာ႐ြက္ေတြ၊ ဒုိင္ယာရီစာအုပ္၊ ေနာက္ၿပီး နင္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ့ ကဗ်ာေတြကူးထည့္ထားတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္၊ ပန္းခ်ီျပပြဲလက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ၊ ေနာက္… အေပါင္ဆုိင္လက္မွတ္ေတြ။

နင္နဲ႔ ခင္ၿပီးေနာက္ပုိင္းေတာ္ေတာ္ၾကာမွ နင့္မိဘေတြအေၾကာင္းကုိသိခြင့္ရခဲ့တယ္။ ပန္းခ်ီကုိ နင္ဟာ အသက္ ေလာက္ျမတ္ႏုိးတယ္ဆုိတာရယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့ မိဘေတြရဲ့တားျမစ္တဲ့ၾကားက ဝါသနာကုိေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့လုိ႔ အိမ္ေပၚက အဆင္းမွာ တခါထဲ အေမြခြဲေပးလုိက္တဲ့ မိဘေတြနဲ႔ နင့္ၾကားက အက္ေၾကာင္းကုိ ျပန္ေခ်ာေမြ႔ေစခ်င္ခဲ့တယ္။ နင္ကေတာ့ အခုလက္႐ွိဘဝက မိသားစုဆုိတဲ့ေႏြးေထြးမႈမ႐ွိတာကလြဲရင္ နင့္အတြက္ပုိၿပီးေတာ့ ေနေပ်ာ္တယ္လုိ႔ တဖြဖြ ေျပာေလ့႐ွိတယ္။

ဆြဲထားတဲ့ပန္းခ်ီကားေတြကုိလုိက္ၾကည့္ဖုိ႔ နင့္အိမ္ကုိဖိတ္ခဲ့လုိ႔ ငါလုိက္လည္တဲ့ေန႔က။ ယုိင္နဲ႔နဲ႔ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္အုိ ေလးကုိၾကည့္ၿပီးေတာ့ စကားေတြဆြ႔ံအခဲ့ရတယ္။ ဖ႐ုိဖရဲ အိမ္ေခါင္မုိးရယ္ ေဆြးေျမ့ၿပီးဟုိတကြက္ ဒီတကြက္ ပ်ဥ္ကြာေနတဲ့ ၾကမ္းခင္းရယ္ကုိ နင္က ဘာမွမျဖစ္သလုိေနႏုိင္္ေပမဲ့ ငါမွာေတာ့ၿပဳံးရယ္ဖုိ႔ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တယ္။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္အုိေလးက ၿငိဳးငယ္ေနသေလာက္ နင့္ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြအားလုံးဟာ ေတာက္ပတဲ့ အေရာင္အစပ္အဟပ္၊ အားမာန္ျပည့္လွတဲ့စုတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္လုိ႔ေနတယ္။

အိမ္တခုလုံးနဲ႔ ပန္းခ်ီကားေတြျပည့္ေနတာေတာင္ ျပပြဲျပဖုိ႔ နင္က မတင္းတိမ္ႏုိင္ေသးဘူးတဲ့။ မိဘေတြခြဲေပးလုိက္တဲ့ အေမြေတြအားလုံးနီးပါးဟာ ေဆးေတြ စုတ္တံေတြဝယ္တာနဲ႔ပဲ အားလုံးကုန္သေလာက္ နီးပါးျဖစ္ေနၿပီ။ နင္ကပန္းခ်ီဆြဲရင္ Don McLean's ရဲ့ Vincent (Starry Starry Night) သီခ်င္းတပုဒ္ကုိ အၿမဲနားေထာင္ၿပီး ပန္းခ်ီဆြဲေလ့႐ွိတယ္။ ပန္းခ်ီေက်ာ္ႀကီး Vincent Van Gogh ရဲ့ အားလူးစားသူမ်ား ပန္းခ်ီကားကုိ နာမည္ႀကီးေစခဲ့တဲ့ အလင္းအေမွာင္ဖမ္းယူသြားႏိုင္ပုံကုိ နင္သိပ္သေဘာက်ခဲ့တယ္မဟုတ္လား။

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



စုိးသင့္ေဆြ

Read More...

Friday, February 13, 2009

ခ်စ္သူမ်ားေန႔ အမွတ္တရ

ဓာတ္ပုံကုိ ဒီက ယူပါတယ္

Valentine's Day ဆုိရင္ေတာ့ အားလုံးက တညီတညြတ္ထဲ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ လုိ႔သိထားၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္း ကေတာ့ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဆုိတာ သမီးရည္းစားေတြ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြအတြက္ပဲ ရည္႐ြယ္တယ္လုိ႔ထင္ခဲ့မိတာပါ။ ေနာက္ေတာ့မွ ခ်စ္သူမ်ားဆုိရာမွာ ခ်စ္သူခင္သူမ်ားအားလုံးအႀကံဳးဝင္တယ္ ဆုိတာသိလာခဲ့ရပါတယ္။ မိခင္ ဖခင္ေတြကအစ၊ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ေခြးေလး ေၾကာင္ေလးေတြကအဆုံး ကုိယ္ကခ်စ္ခင္တဲ့သူ မည္သူကုိမဆုိ Valentine's Day မွာ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ေပးျခင္းဟာ အဲဒီလူအေပၚ မိမိကဘယ္ေလာက္ အေလးထားတယ္ ဆုိတာကုိေဖာ္ျပျခင္းသေကၤတတခုပါ။

ေလာကႀကီးမွာ ခင္မင္တဲ့အေပါင္းအသင္းေတြက ကုိယ့္အေပၚအေလးထားတယ္ဆုိတာကုိ သေဘာမက်တဲ့ လူ မ႐ွိႏုိင္ပါဘူး။ လူဆုိတာ အေလးထားခံခ်င္တဲ့သတၱဝါထဲမွာ ထိပ္ဆုံးကပါတယ္မဟုတ္ပါလား။ ေပးလာတဲ့ လက္ေဆာင္ရဲ့ တန္ဖုိးနည္းျခင္း၊ မ်ားျခင္းနဲ႔ မဆုိင္ပဲ ခင္မင္မႈရဲ့သေကၤတ၊ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈရဲ့အတိမ္အနက္၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ့သေကၤတေတြအျဖစ္နဲ႔ လက္ေဆာင္ကုိလက္ခံရ႐ွိသူကလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ရသလုိ သူတုိ႔ ႏွစ္ဦးၾကားမွာ႐ွိတဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးမ်ားဟာလည္း ပုိမုိခုိင္မာလာေစပါတယ္။

Valentine's Day လက္ေဆာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြထဲမွာ အထင္႐ွားဆုံးက ႏွင္းဆီပန္း နဲ႔ ဒုတိယ တခုကေတာ့ ေခ်ာကလက္ပါ။ ဒီမွာေတာ့ တီဗီေတြမွာ ကုန္ပစၥည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကုိေၾကာ္ျငာေနတာလည္းေတြ႔ရပါတယ္။ ေရေမြး၊ လက္ဝတ္ရတနာ၊ အေမြးပြဝက္ဝံ႐ုပ္ေတြအဆုံး….လက္ေဆာင္ေတြေ႐ြးခ်ယ္စရာအမ်ားႀကီးေပါ့။ ကုိယ့္သေကၤတ နဲ႔ကုိယ္ေပးခ်င္တာကုိေ႐ြးခ်ယ္ေပး႐ုံပါပဲ။

မႏွစ္ကေတာ့ နယူးေယာက္မွာ တ႐ုံးထဲအတူတူလုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ ဂ်ပန္မ မယ္ဂူမီစံကုိ ေခ်ာကလက္တဗူး လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ သူနဲ႔က ႐ုံးမွာ ဟုိဖက္စားပြဲ ဒီဖက္စားပြဲထုိင္ၿပီးအေတာ္ေလး အဖြဲ႔က် စိတ္တူ ကုိယ္တူျဖစ္ခဲ့သူပါ။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ္ဝန္စ႐ွိတဲ့အခ်ိန္ထဲက ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္႐ုံးကခြင့္ယူခဲ့စဥ္အထိ သူပဲအားလုံး ေဖးေဖးမမ ကူညီခဲ့သူူပါ။ သူကသားႏွစ္ေယာက္ရဲ့မိခင္ျဖစ္ေတာ့့ ကုိယ္ဝန္ေဆာင္တဲ့အေတြ႔အႀကံဳ ေဆာင္ရန္ ေ႐ွာင္ရန္ေတြကုိ အမတေယာက္လုိပဲေျပာျပသင္ျပေပးခဲ့ပါတယ္္။ ကုိယ္ကလည္း သူ႔ကုိ Accounting Software တမ်ဳိးကုိ စာရင္းကုိင္အေတြ႔အႀကံဳ မ႐ွိတဲ့သူ႔ကုိ စိတ္႐ွည္စြာနဲ႔ သင္ေပးခဲ့တယ္။ (သူကခုေတာ့ ကုိယ္သင္ေပးလုိက္ တဲ့ ပညာေတြနဲ႔ လခပုိေကာင္းတဲ့အလုပ္တခုမွာလုပ္ေနပါတယ္..မုဒိတာပြားစရာပါ)

ဒါနဲ႔ မႏွစ္က ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ အမွတ္တရ သူ႔ကုိ ကိုယ့္္ အႏွစ္သက္ဆုံး ျဖစ္တဲ့ Leonidas ေခ်ာကလက္တဗူး လက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ Leonidas ေခ်ာကလက္ဟာ စားဖူးသမွ် ေခ်ာကလက္ထဲမွာ အႏွစ္သက္မိဆုံး လည္းျဖစ္ ကုိယ္တုိင္လည္း လန္ဒန္မွာေနစဥ္က အဲဒီဆုိင္ခြဲတခုမွာအလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ေခ်ာကလက္ေတြရဲ့ နာမည္၊ အမ်ဳိးအစားေတြကုိပါသိေနလုိ႔လည္း တန္ဖုိးထားစြာလက္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ ကုိယ္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ကုိ သူေရာ သူ႔မိသားစုပါႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကတယ္ဆုိလုိ႔ အေတာ္ေလးကုိ ေပ်ာ္႐ႊင္မိခဲ့တယ္။

ဒီႏွစ္ Valentine's Day အတြက္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းစာေရးဆရာမ Molly တုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံက ပို႔ေပးလုိက္တဲ့ လက္ေဆာင္ပါ။ ထူးထူးျခားျခားပါပဲ .. သူတုိ႔လင္မယားပုိ႔ေပးလုိက္တာက ကိုယ့္အႀကိဳက္ဆုံး Leonidas ေခ်ာကလက္ေတြျဖစ္လုိ႔ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ရတဲ့ Valentine လက္ေဆာင္ကုိ အမွတ္တရအျဖစ္ စာေလးေရးၿပီးသိမ္းထားခ်င္တာနဲ႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိေရးလိုက္တာပါပဲ။

(ေခ်ာကလက္ေတြေကၽြးခ်င္ေပမဲ့ ေကၽြးခြင့္မရလုိ႔ ဓာတ္ပုံေလးေတြပဲၾကည့္လုိက္ၾကပါေတာ့ ပရိတ္သတ္ႀကီးေရ.. စိတ္ေတာ့မဆုိးၾကနဲ႔ေနာ္။ သူတုိ႔ပုိ႔ေပးတာက ၂ေပါင္ဗူးႀကီးဆုိေတာ့ ဝါ႐ွင္တန္ကုိအမွီလာႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ တဝႀကီး ေကၽြးခ်င္ပါတယ္.... းD)



Gift Wrap ကုိဖယ္လုိက္ၿပီးမွ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ဖုိ႔သတိရတာနဲ႔ ဖဲႀကိဳးေလးပဲျပန္ခ်ည္ၿပီး႐ုိက္ထားတာပါ...။ မူရင္းပုံစံကုိၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ အေပၚေခါင္းစီးမွာတင္ထားတဲ့ပုံေလးကုိသာၾကည့္ပါေတာ့။



အထဲမွာဘယ္လုိပုံစံေခ်ာကလက္ေတြပါမလဲ...???




သုံးေနရာလပ္ေနတာက ဘုရားတင္ဖုိ႔ျမန္ျမန္ဖယ္လုိက္ၿပီးေတာ့ သူတခု ကုိယ္တခု စားလုိက္ၾကတယ္ း) ေအာက္မွာေနာက္ႏွစ္ထပ္က်န္ေသးတယ္။

Read More...

Tuesday, February 10, 2009

အာေရာဂ်ံ ပရမၼံလာဘံ



အာေရာဂ်ံ ပရမၼံလာဘံတဲ့ .. ဒီလုိစေရးလုိက္လုိ႔ က်န္းမာေရးအေတာ္လုိက္စားတယ္လုိ႔ေတာ့ မထင္ေစခ်င္ပါဘူး။ ခုတေလာမွာ အိမ္႐ွိလူကုန္ တေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ျဖစ္ေနေတာ့ .. အာေရာဂ်ံ ပရမၼံလာဘံ ဆုိတဲ့ က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္ႀကီးတပါး ဆုိတဲ့ စကားလုံးေလး ေခါင္းထဲကုိ အလုိလုိဝင္လာတယ္။ ေအာ္ .. လူဆုိတာ က်န္းမာေတာ့မွပဲ စိတ္သြားတုိင္းကုိယ္ပါႏုိင္ေတာ့တာပါလား။

လူမွာအဓိက က က်န္းမာေရးပဲ.. ဒါေၾကာင့္လည္း လူႀကီးမိဘေတြနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါမယ္ က်န္းမာေရးဂ႐ုစုိက္ ဆုိတာကုိ အၿမဲတေစမွာတတ္ၾကတာကုိး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရ လူအျခင္းျခင္း ပဋိသႏၶာရစကားဆုိႏႈတ္ဆက္ ရင္ေတာင္ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္၊ က်န္းမာရဲ့မဟုတ္လားတုိ႔ နဲ႔ အစခ်ီၿပီးေတာ့ႏႈတ္ဆက္ၾကတာမဟုတ္လား။ အဂၤလိပ္ေတြလုိ ေကာင္းေသာေန႔၊ ေကာင္းေသာညလုိ႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေလ့အထသိပ္မ႐ွိၾကဘူး။ ျမန္မာေတြ က်န္းမာေရးကုိ အေတာ္အေလးထားတာသိသာတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ .. လူက်န္းမာမွ က်န္တဲ့ စီးပြား႐ွာတာ၊ ပညာေရး၊ လူမူေရး အားလုံး အစဥ္ေျပေခ်ာေမြ႔ႏုိင္ေတာ့မွာကုိး။

က်န္းမာေရးလုိက္စားလားလုိ႔ေမးရင္ သိပ္မလုိက္စားျဖစ္ခဲ့ဘူးလုိ႔လည္းေျပာမရသလုိ၊ အၿမဲတမ္းပုံမွန္ ေလ့က်င့္ ခန္းလုပ္ေနတဲ့သူတေယာက္လည္းမဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ဘယ္အားကစားကုိ အႀကိဳက္ဆုံးလည္းဆုိရင္ တင္းနစ္ လုိ႔ ေျဖလုိက္ေပမဲ့ တင္းနစ္ကုိထဲထဲဝင္ဝင္႐ုိက္ဖူးတဲ့သူျဖစ္မေနျပန္ဘူး။ ဘယ္အားကစားေတြလုပ္ဖူး ခဲ့တုန္းဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိလည္းေျဖဖုိ႔ဆုိရင္ေတာ့ မစုိ႔မပုိ႔ေလးေရကူးဖူးတယ္၊ ငါးလေလာက္ေတာက္ေလွ်ာက္ ေအ႐ုိးဘစ္ ကစားတယ္၊ ေနာက္ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အမ်ဳိးသားေရကူးကန္မွာဖြင့္တဲ့ အားကစား႐ုံမွာမနက္ဆုိသြား ကစား တာေတြကုိပဲ ေလသံေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႔ေျပာႏုိင္မွာပါ။

အဲ..ရဲရဲတင္းတင္းေျပာႏုိင္တာဆုိလုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္တာပါပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ေလ့က်င့္ခန္းကုိမ်ား အေရးတယူ ေျပာရတယ္လုိ႔ စိတ္ေတာ့မေစာသြားၾကပါနဲ႔ဦး။ အထက္ကေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ႔ေျပာျပခဲ့တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြ အဆြယ္ေကာင္းလုိ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖုိ႔ လုိေနၿပီဆုိတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ပုိက္ဆံေတြ အကုန္ခံၿပီးသြားလုပ္ခဲ့ေပမဲ့။ တကယ္တမ္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သင္တန္းအၿပီး ဟုိဒီေလွ်ာက္သြားလမ္းသလားခဲ့တာေတြေၾကာင့္ ထိထိေရာက္ေရာက္ဘာမွ ေသခ်ာမလုပ္ျဖစ္ခဲ့ ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္တာတမ်ဳိးကုိပဲ ထိထိေရာက္ေရာက္ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ႏုိင္ခဲ့တာပါ။

ေနာက္ၿပီးေျပာရမွာလည္း အားရပါးရ႐ွိတယ္ လမ္းေလွ်ာက္တယ္ဆုိတာ ကိုယ့္အိမ္ၿခံဝန္းေလးတင္ေလွ်ာက္ ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကန္ေတာ္ႀကီးကုိ ေန႔တုိင္းတပတ္လမ္းပတ္ေလွ်ာက္ခဲ့တာပါ။ ပထမေတာ့့ ဖုိးစိန္လမ္းထိပ္ ကေန ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္နားထိပဲေလွ်ာက္တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ေန႔တုိင္း ဒီေလာက္ေလးေလွ်ာက္ရတာ ေခၽြး ေတာင္မစုိ႔တာ နဲ႔ တေန႔ နည္းနည္းပုိပုိေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ကန္ေတာ္ႀကီးတပတ္ျဖစ္သြားတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္လုိ႔ ေမာၿပီးေခၽြးစုိ႔လာေတာ့ကန္ေတာ္ႀကီးရဲ့ ေရျပင္ကုိျဖတ္တုိက္လာတဲ့ေလညွင္းေလးကုိ႐ႈလိုက္ရင္္ အေမာကုိေျပ လုိ႔။

မနက္တုိင္း ၅နာရီ အိပ္ရာထ ကန္ေတာ္ႀကီးတပတ္လမ္းေလွ်ာက္ ၆နာရီ၁၅မိနစ္္ေလာက္ဆုိ အိမ္ျပန္ေရာက္ နံနက္စာစား ၿပီးေတာ့႐ုံးသြား။ အဲတုန္းကဆုိရင္ အဖ်ားအနာျဖစ္ခဲတယ္ ႀကီးေကာင္ဝင္ထဲက ခံစားရတဲ့ ေခါင္းတျခမ္းကုိက္တတ္တဲ့ေရာဂါလည္းေပၚမလာေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ေၾကာတက္တာလည္းမျဖစ္ေတာ့၊ ဘာစား စားဝလာတယ္မ႐ွိလုိ႔ အႀကိဳက္ကုိေတြ႔လုိ႔ေပါ့။ ဒီလုိလမ္းေလွ်ာက္တာၾကာလာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ ရတာကုိ သေဘာက်လာေတာ့တယ္။ ႐ုံးကအျပန္ဘစ္ကားေတြသိပ္က်ပ္တဲ့ေန႔ေတြဆုိ ၿမဳိ့ထဲပန္းဆုိးတန္း ကေန အိမ္႐ွိတဲ့ ကန္ေတာ္ႀကီးနား အထိကုိ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့ဖူးတာ အႀကိမ္ေပါင္း မေရနုိင္ဘူး။

ရန္ကုန္ကေနခြာခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္းမွာ စားဝတ္ေနေရးပင္လယ္ထဲစီးေမ်ာေနလုိက္တာ ဘာေလ့က်င့္ခန္းမွ မလုပ္ ျဖစ္ေတာ့။ တေန႔တေန႔ အလုပ္ကုိအေျပးအလႊားသြား အလုပ္မွာဦးေႏွာက္ကုိ အရည္ပါညွစ္ထုတ္ လုိက္ရသလုိ လုပ္ခဲ့ရလုိ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာပန္းၿပီး ေျခလက္ေတာင္မသယ္ခ်င္တဲ့ ဘဝထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနလာလုိက္တာ ဆယ္စုႏွစ္တစုနီးပါး႐ွိလာခဲ့ၿပီ။ သမီးေမြးၿပီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္မယ္ဆုိတဲ့အႀကံနဲ႔ ဝယ္ထားတဲ့ ဖိနပ္နဲ႔ အက်ၤ ီေတြဟာလည္း ေယာက်ၤားကသတိရတုိင္း စေနာက္စရာတခုလုိျဖစ္လို႔။ (ခုေတာင္ စာ ေရးရင္းဖိနပ္ေလးကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္မိေသးတယ္)

သူစလည္း စခ်င္စရာပါပဲ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ဖုိ႔မေျပာနဲ႔ တေန႔ေနလုိ႔ အိမ္ေပၚက အိမ္ေအာက္ကုိမဆင္းမိတဲ့ ရက္ေတြပဲမ်ားလာတယ္။ နိစၥဓူဝ သမီးကိစၥလုပ္ကုိင္ေပးေနရင္းနဲ႔ ေနကုန္လုိ႔ကုန္မွန္းမသိျဖစ္လာတယ္။ ဒီၾကား ထဲမွာ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္လလုံး အိမ္႐ွိလူကုန္ တေ႐ွာင္ေ႐ွာင္ျဖစ္ၾကေတာ့ ဒီ က်န္းမာေရး နဲ႔ ေလ့က်င့္ခန္းဆုိတဲ့ စာလုံးႀကီးကုိ တြဲတဲြၿပီး မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေယာင္လာတယ္။ အရင္တုန္းကမ်ား ေလ့က်င့္ခန္းမွန္မွန္ေလးလုပ္ ေနေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးက ပုံမွန္လည္ပတ္မွ်တေနတယ္။ ခုေတာ့ နည္းနည္းေလးဆုိ ေခါင္းကုိက္ရတာနဲ႔ ဗုိက္ေအာင့္တဲ့ေရာဂါလည္းျပန္ျဖစ္လာျပန္တယ္။(အမအိမ္လြမ္းသူ ဆီမွာဓာတ္စာသြားေတာင္းရေသးတယ္ - ေက်းဇူးတင္တယ္အမေရ..)

လူကေနမေကာင္းမွေတာ့ စိတ္လည္းမၾကည္လင္။ ဘာလုပ္လုပ္ ဘာေျပာေျပာ စိတ္ကမ႐ွည္ခ်င္။ မ်က္ႏွာ ကဘယ္ေလာက္ေတာင္ သုန္မႈန္ေနလည္းဆုိရင္ ေစ်းဆုိင္သြားတာေတာင္မွ ဆုိင္ကလူေတြက ေနမေကာင္းဘူး လားလုိ႔ ေမးယူရတဲ့ အထိပါပဲ… ။ ေအာ္ .. အာေရာဂ်ံ ပရမၼံလာဘံ ဆုိတာမွန္လုိက္တာေနာ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ွိတဲ့အခ်ိန္ေတြထဲကဖဲ့ၿပီး ေလ့က်င့္ခန္းေလး ပုံမွန္ျပန္လုပ္ႏုိင္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားရေပဦးမည္။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ့ .. ဒီအတုိင္းသာ ေလ့က်င့္ခန္းမလုပ္ဘာမလုပ္နဲ႔ ဆက္သြားေနရင္ .. သက္ေတာ္ ၁၂၀ ရွည္ေစေသာဝ္ ဆုိတဲ့ ရက္ခ်ဴပ္ဇာတာေပၚက ဆုေတာင္းေလးကုိ ျဖည့္ဆည္းႏုိင္ခြင့္မရလုိက္မွာကုိ စုိးရိမ္လြန္းလွ ပါသည္။





စုိးသင့္ေဆြ
ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၀၊ ၂၀၀၉
နံနက္ ၁၂း၁၂ မိနစ္

(Photo Credit to http://www.sxc.hu/profile/glumus)

Read More...

Wednesday, January 28, 2009

သံလြင္အိပ္မက္ အတြဲ(၃) အမွတ္(၁) အင္တာနက္မဂၢဇင္း



ပညာေရးအသားေပးက႑မ်ားပါဝင္သည့္ သံလြင္အိပ္မက္ အင္တာနက္မဂၢဇင္း အတြဲ(၃)အမွတ္(၁) ထြက္႐ွိလာပါၿပီ။ သံလြင္အိပ္မက္မွာပါတဲ့ မုိးေခါင္လြင္ျပင္၌ပ်ဳိးေသာပန္းခင္း ဝတၳဳတုိေလးကုိဖတ္ဖုိ႔ဖိတ္ေခၚပါရေစ။



Read More...

Thursday, January 22, 2009

သမတ က်မ္းက်ိန္ပြဲေန႔ ခ်ီတက္ပြဲဓာတ္ပုံမ်ား


ဓာတ္ပုံေတြေအာက္မွရည္ညႊန္းခ်က္စာေတြကုိဖတ္ခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဓာတ္ပုံေပၚကုိ Click ၿပီးၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။



Read More...

Wednesday, January 21, 2009

ဝမ္းနည္းမႈမ်ား နဲ႔ ညေနခင္း

မေန႔ မနက္လင္းအားႀကီးထဲက စၿပီး ဝါ႐ွင္တန္ဒီစီရဲ့လမ္းမေတြေပၚမွာ လူေတြဟာ႐ႈပ္႐ွက္ခပ္ေနၿပီး သမတ က်မ္းက်ိန္ပြဲအတြက္စိတ္အားထက္သန္ေနၾကပါတယ္။ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ သမတ အုိဘားမားကုိ ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ အလွျပခ်ီတက္ပြဲလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ခ်ီတက္ပြဲကုိ ေန႔လည္ခင္း ၂း၃၀ ခြဲမွာ Capitol ႐ွိတဲ့ Constitution Avenue ကစတင္ၿပီး သမတ အိမ္ျဖဴေတာ္႐ွိတဲ့ Pennsylvania Avenue နဲ႔ 17 th လမ္းဆုံတဲ့ ေထာင့္မွာ အဆုံးသတ္ခဲ့ပါတယ္။

သမတက်မ္းက်ိန္ပြဲကုိသြားၾကည့္ခ်င္ေပမဲ့ အိမ္မွာ သမီးေလးကုိထားခဲ့ဖုိ႔ လူခြဲမ႐ွိတာေရာ၊ အမ်ဳိးသားက အလုပ္ သြားရတာေရာနဲ႔မုိ႔ မသြားၾကည့္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ အလွျပခ်ီတက္ပြဲကုိလည္း ေစာေစာသြား ေနရာေကာင္းယူၿပီး သမတနဲ႔ သမတကေတာ္ လူထုကုိႏႈတ္ဆက္တာကုိ ၾကည့္ခ်င္ေပမဲ့လည္း အမ်ဳိးသားအလုပ္က သမတ က်မ္းက်ိန္ပြဲအထူးအစီအစဥ္ေတြအတြက္ အလုပ္မ်ားသြားတာမုိ႔ ႐ုံးကညေန ၃ နာရီထုိးမွျပန္ေရာက္လာခဲ့လုိ႔ သူျပန္ေရာက္မွ အိမ္ျဖဴေတာ္ဘက္ကုိ အေျပးအလႊားသြားရပါေတာ့တယ္။

အိမ္က ၁၇ လမ္း နဲ႔ Q လမ္းေထာင့္မွာ႐ွိေပမဲ့ သမတ အိမ္ျဖဴေတာ္႐ွိတဲ့ေနရာကုိေရာက္ဖုိ႔ အေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ ရဦးမွာမုိ႔ အဌားပဲစီးသြားေတာ့မယ္ဆုိတဲ့စိတ္ကူးဟာလမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ အိမ္နားကလမ္းေတြကုိ လုံၿခံဳေရး အေနနဲ႔ စစ္သားေတြကပိတ္ထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဌားကားတစီးကုိတားျပန္ေတာ့လည္း ၿမိဳ့ထဲကလမ္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားပိတ္ထားလုိ႔ သူေတာင္အိမ္ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္မလုိက္ႏုိင္ပါဘူးလုိ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေျပာပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္နဲ႔မလွမ္းမကမ္းက ဘူတာ႐ုံကုိ အေျပးတပုိင္းနဲ႔ ထြက္ခဲ့ရတယ္။ အခ်ိန္ကလည္း ညေန ၃း၃၀ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သမတ က ညေန ၄နာရီမွာ အိမ္ျဖဴေတာ္ကုိေရာက္ၿပီး လူထုကုိ ႏႈတ္ဆက္မွာဆုိေတာ့ အခ်ိန္သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူးေလ။

အေရးထဲမွာ ဘူတာ႐ုံ မွားဆင္းမိလုိ႔ အိမ္ျဖဴေတာ္႐ွိတဲ့နားကုိလမ္းေလွ်ာက္လုိက္ရတာက ၁၀မိနစ္ေလာက္ၾကာ လုိက္ေသးတယ္။ လမ္းမွာလည္း အိမ္ျဖဴေတာ္ဘက္ကျပန္လာတဲ့လူအုပ္ သြားေနတဲ့လူအုပ္နဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေတြ ေပၚမွာ ေျခခ်စရာေတာင္မွမ႐ွိေလာက္ေအာင္ကုိ ႐ႈပ္႐ွက္ခပ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး အုိဘားမား တီ႐ွပ္၊ အုိဘားမား နံရံကပ္ပုိစတာ၊ အုိဘားမား အမွတ္တရ တံဆိပ္ဝုိင္းေလးေတြေရာင္းသူေတြ၊ အုိဘားမား နားကပ္၊ အုိဘားမား ဆြဲႀကိဳး၊ လက္ကုိင္အိတ္ ေရာင္းေနတဲ့ သူေတြကုိလည္း ေနရာအႏွ႔ံမွာေတြ႔ႏုိင္တယ္။ ဘယ္ေနရာၾကည့္ၾကည့္ အုိဘားမားမ်က္ႏွာႀကီးကုိပဲေတြ႔ေနရေတာ့တာပါပဲ။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ လြတ္လပ္စြာ ယုံၾကည္ပုိင္ခြင့္အေနနဲ႔။ အေမရိကန္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ က လူတစုကုိလည္း လမ္းေထာင့္တေနရာမွာ လူေတြကုိ ကြန္ျမဴနစ္သတင္းစဥ္ေတြ ေဝဌေန တာလည္းေတြ႔ခဲ့ပါေသးတယ္။ အရင္း႐ွင္စနစ္ရဲ့ ဆုိးက်ိဳးမ်ားကုိ ေတာ္လွန္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆုိၿပီး အစၥေရးႏုိင္ငံ နဲ႔ ပါလက္စတုိင္းတုိ႔ရဲ့ ဂါဇာတုိက္ပြဲပုံပုိစတာႀကီးကုိကုိင္ေျမွာက္ၿပီးေတာ့ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္႐ွင္းလင္းေျပာျပေနတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးကုိလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဓာတ္ပုံေတာင္မ႐ုိက္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ သမတကုိမေတြ႔လုိက္ရမွာစုိးလုိ႔ သူတုိ႔ ေဝဌေနတဲ့သတင္းစာတေစာင္ကုိပဲ ကမမ္းကတမ္း ဆြဲယူခဲ့ပါတယ္။


အိမ္ျဖဴနဲ႔ အနီးဆုံးဘူတာ႐ုံျဖစ္တဲ့ Farragut West ဘူတာ႐ုံေ႐ွ႔မွာေတာ့လူေတြဟာဘူတာ႐ုံထဲကုိဝင္ဖုိ႔ အတြက္လူတန္း႐ွည္ႀကီးနဲ႔ေစာင့္ဆုိင္းေနၾကတာကုိ ေတြ႔လုိ႔ဓာတ္ပုံရုိက္ယူခဲ့ပါေသးတယ္။လူေတြကေအး လြန္းလွတဲ့ ရာသီဥတုထဲမွာ ဘူတာ႐ုံဝင္ဖုိ႔ကုိ တန္းစီ ေစာင့္ေနတာေတာင္မွ အၿပဳံးမပ်က္ၾကပါဘူး။ တအုပ္စုနဲ႔ တအုပ္စု ေနာက္ ေျပာင္ရင္း အခ်ိန္ၿဖဳံးေနၾကပါတယ္။

အိမ္ျဖဴေတာ္နဲ႔ အနီးဆုံး ၁၇ လမ္းနဲ႔ Pennsylvania Ave လမ္းဆုံမွာ႐ွိတဲ့ လုံၿခဳံေရးဂိတ္ A & B ကုိေရာက္ေတာ့ အိမ္ျဖဴေတာ္ဘက္ကုိ သြားလုိ႔မရေအာင္ဂိတ္ကုိပိတ္ထားလုိက္ၿပီလုိ႔ဆုိပါတယ္။ သမတမိန္႔ခြန္းေျပာမယ့္ ေနရာကုိ လွမ္းျမင္ေနရေပမဲ့ အနားေတာ့ေရာက္ေအာင္ဘယ္လုိမွသြားႏုိင္ေတာ့မွာမဟုတ္လုိ႔ စိတ္အေတာ္ပ်က္သြားမိပါ တယ္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားမဟုတ္ေပမဲ့ ပထမဆုံးလူမည္းသမတအျဖစ္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ့ သမုိင္းဝင္ေန႔ရက္ ကုိ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ၾကည့္ခ်င္တာပါ။ ေနာက္ၿပီး သမတဆုိတာကလည္း အျပင္မွာ ေတြ႔ရခဲတယ္မဟုတ္လား။

ကဲ ဆက္ၿပီးသြားလုိ႔ မရဘူးဆုိေတာ့လည္း ေရာက္တဲ့ေနရာမွာသာ လက္မႈိင္ခ်ရပ္ၿပီးေတာ့ ၁၇ လမ္းေပၚကုိ ေမွ်ာ္သာၾကည့္ေနႏုိင္ပါေတာ့တယ္။ သမတက ၁၇ လမ္းေပၚကေနၿပီးေတာ့ ကားနဲ႔ အိမ္ျဖဴေတာ္ထဲကုိ ဝင္သြား မွာျဖစ္တယ္။ ၿပီးမွ အလွျပခ်ီတက္တဲ့သူေတြကုိ စင္ေပၚကေနႏႈတ္ဆက္မွာေပါ့။

ရာသီဥတုကလည္းေအးလုိက္တာမွ လက္အိတ္စြပ္ထားတာေတာင္ လက္ေတြကေအးခဲၿပီး နာေတာင္နာက်င္ လာ ပါတယ္။ ေဘးနားက လူမည္းအမ်ဳိးသမီးႀကီးဆုိရင္ သမတကုိေတြ႔ဖုိ႔အခြင့္အလမ္းမ႐ွိေတာ့လုိ႔ အိမ္က ထြက္တာ ေနာက္က်တယ္ဆုိၿပီးသူ႔သမီးကုိ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေျပာဆုိေနသံကုိၾကားရေတာ့ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္ ရယ္ လည္းမရယ္ရက္ေအာင္ သနားစရာေကာင္းေနျပန္ပါတယ္။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ အေအးခံရင္း လူေတြရဲ့ စိတ္ပ်က္ၿငီးညဴသံေတြကုိ နားေထာင္ၿပီးတဲ့ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ဆုိင္ကယ္စီးပုလိပ္ေတြ ဝုိင္းရံၿပီးေတာ့ သမတစီးလာတဲ့ ကားကုိလွမ္းေတြ႔ရပါတယ္။

အကြာအေဝးက အေတာ္ေဝးေပမဲ့ လူပုံသဏႅန္ကုိေတာ့ ေကာင္းေကာင္းျမင္ႏုိင္တဲ့ အေနအထားေပါ့ေလ။ သမတနဲ႔ သမတ ကေတာ္တုိ႔ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမင္ႏုိင္တဲ့ အေနအထားပါ။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ သမတ က ၁၇လမ္းနဲ႔ Pennsylvania လမ္းဆုံနားက်ေတာ့့ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ပါေတာ့တယ္။ ေဘးနားက႐ွိသမွ် လူေတြ ေအာ္လုိက္ဟစ္လုိက္ၾကတာ ကမာၻပ်က္သလားေအာင္းေမ့ရပါတယ္။ ခုနက လူမည္းအမ်ဳိးသမီးႀကီး ဆုိရင္ ခႏၶာကုိယ္ဝဝႀကီးနဲ႔ ခုန္ေပါက္ေနပါတယ္။ သမတတုိ႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကုိ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ဖုိ႔မေျပာနဲ႔ သူ ကုိယ့္ ေျခေထာက္ကုိ မနင္းမိေအာင္ေတာင္ မနည္းေ႐ွာင္ေနရပါတယ္။

ဘာပဲေျပာေျပာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ့ ပထမဆုံးေသာ လူမည္းသမတကုိ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ အ႐ွင္လတ္လတ္ႀကီးေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံသားေတြရဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားစြာကုိ ပုိင္ဆုိင္သူ အေျပာင္းအလြဲေတြဖန္တီးေပးမယ္လုိ႔ ယုံၾကည္အားကုိးျခင္းခံရသူ သာမာန္ျပည္သူထဲက ေပါက္ပြားခဲ့တဲ့ အေမရိကန္သမတ ဘားရက္ အုိဘားမား ဟာ သူ႔ရဲ့ ျပည္သူေတြကုိ ႏွစ္လုိဖြယ္ အၿပံဳးနဲ႔ လက္ေဝွ့ရမ္း ႏႈတ္ဆက္ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ ဇနီးျဖစ္တဲ့ မီ႐ွယ္ အုိဘားမား ကလည္း သူ႔ခင္ပြန္း သမတႀကီးလက္ကုိ နံေဘးမွာ ပါရမီျဖည့္ဖက္အေနနဲ႔ ဆုပ္ကုိင္ထားပါတယ္။

အေမရိကန္ျပည္သူေတြဟာ သူတုိ႔ႏုိင္ငံေတာ္အလံေလးေတြကုိေဝွ့ရမ္းၿပီးေပ်ာ္႐ႊင္ေနပါတယ္။ သမတကလည္း ျပည္သူေတြကုိ အၿပဳံးနဲ႔ျပန္လည္ႏႈတ္ဆက္ေနပါတယ္။ တာဝန္ေပးအပ္သူမ်ားနဲ႔ တာဝန္ေပးအပ္ျခင္းခံရသူ သမတ တို႔ရဲ့ အၿပဳံးေတြထဲမွာေတာ့ စိတ္ဓာတ္ခြန္အား နဲ႔ အျပန္အလွန္ေလးစားယုံၾကည္မႈေတြကုိ အထင္းသား ျမင္ေတြ႔ ေနရပါတယ္။

ဒီျမင္ကြင္းကုိ ၾကည့္ေနရင္းမွာ ႐ုတ္ျခင္းဆုိသလုိပဲ ဝမ္းနည္းမိသြားပါတယ္။ က်မတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ဒီလုိျမင္ကြင္းမ်ဳိး ဒီလုိ ဝမ္းေျမာက္ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးေတြကုိ တအားေတြ႔ျမင္ခ်င္မိလာပါတယ္။ ဝမ္းေျမာက္ေပွ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြအစား ညွိဳးငယ္ေနေသာ၊ ဆာေလာင္ေသာ၊ အားမတန္မာန္ေလ်ာ့ေနရေသာ မ်က္ႏွာမ်ား။ နာဂစ္ အတြင္း ေသဆုံးခဲ့ေသာကေလးငယ္မ်ား၊ အပ်က္စီးမ်ားရဲ့ ဓာတ္ပုံမ်ားသာ မ်က္လုံးထဲမွာ တဆင့္ျခင္းျမင္ေယာင္ လာပါတယ္။

ကမာၻတဖက္ျခမ္း႐ွိ တုိင္းျပည္တခုတြင္ ျပည္သူေတြခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲ ေအာင္ပြဲခံေပ်ာ္႐ႊင္ေနခ်ိန္မွာ က်မတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ့ ျပည္သူမ်ားကေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးေတာင္ နပ္မွန္ေအာင္ မရႏုိင္ပဲ လူသားတုိ႔ရဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ဆုံး႐ႈံးေနရပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိ၊ ယုံၾကည္ခြင့္မ်ားလည္း ဆုံး႐ႈံးေန႐ွာပါတယ္။ က်မ ရင္ထဲမွာ အတုိင္းမသိ ဝမ္းနည္းနာက်င္ လာပါတယ္။ သမတ အုိဘားမား နဲ႔ သူရဲ့ ျပည္သူမ်ားရဲ့ မ်က္ႏွာေတြကုိ ၾကည့္ရင္းေပ်ာ္႐ႊင္ရမယ့္ အစား ပုိ၍ ပုိ၍ ဝမ္းနည္းမႈသာ ရင္ထဲမွာျပည့္လာပါတယ္။ အလွျပခ်ီတက္တာေတာင္ ဆုံးေအာင္ၾကည့္႐ႈႏုိင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့ပါဘူး။

လူေတြကုိ တုိးေဝွ႔ၿပီးေတာ့ လူအုပ္ထဲကထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ အလာတုန္းကလုိပဲ လူေတြရဲ့ အေပ်ာ္မ်က္ႏွာမ်ားကုိေတြ႔ခဲ့ရေပမဲ့ သူတို႔ရဲ့ အေပ်ာ္မ်ားက က်မရင္ထဲကုိ လုံးဝမကူးစက္ႏုိင္စြမ္းမ႐ွိ ေတာ့ပါဘူး။ က်မရင္မွာ ခံစားရခက္ေအာင္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ားနဲ႔သာ အျပန္လမ္းတေလ်ာက္မွာျပည့္ႏွက္လုိ႔သာ လာပါေတာ့တယ္။






စုိးသင့္ေဆြ
ဇန္နဝါရီလ ၂၁ ရက္၊ ၂၀၀၉
ေန႔လည္ ၁း၀၀ နာရီ

Read More...

Saturday, January 10, 2009

အိပ္မက္မျဖစ္ေစခ်င္ေသာ စိတ္ကူးေလးမ်ား

မ်က္လုံးေတြကုိ ျဖတ္ကနဲဖြင့္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ခႏၶာကုိယ္က လွဲေလ်ာင္းလ်က္ အေနအထားမုိ႔ အိပ္ရာထဲမွာ ဆုိတာ ေသခ်ာသိလုိက္တယ္။ ဒါျဖင့္ ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ … ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ေနမိတယ္။ ေျခရင္းက ျပဴတင္းေပါက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေရာင္မႈန္ျပျပ ျမင္လုိက္တယ္ေတာ့မွ အာ႐ုဏ္ဦးအ လင္းေရာင္ဆုိတာကုိ သတိထားမိသြားတယ္။ ေအာ္ ..ညက အလုပ္ကျပန္လာၿပီးေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းလုိ႔ အိပ္ရာေပၚ ခဏဆုိၿပီး လွဲလုိက္တာ မုိးလင္းသည္အထိ အိပ္လုိက္မိတာကုိး။

ျပဴတင္းေပါက္က ျမင္ရတဲ့ေရာင္နီျဖျဖကို အိပ္ရာက မထပဲၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ဟုိးေဝးေဝးဆီက အိပ္တန္းကႏုိးၿပီး ကေယာင္ကတမ္းတြန္လုိက္တဲ့ ၾကက္တြန္သံကုိၾကားလုိက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာေႏြးေထြးသြားၿပီး အာ႐ုံေတြလည္း လန္းဆန္းလာတယ္။ ေန႔သစ္တခုကုိေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ။ နည္းနည္းခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာတာနဲ႔ ေစာင္ကုိေမးဖ်ားအထိ ေရာက္ေအာင္ဆြဲၿခံဳလုိက္မိတယ္။ ဒီလုိေဆာင္းတြင္းမ်ဳိးမွာအိပ္ရာႏုိးႏုိးျခင္းမထေသးပဲ ေစာင္ၿခံဳေကြးရတာေလာက္ ေကာင္းတဲ့ အရသာမ႐ွိဘူး။ အျပင္မွာ ႏွင္းျမဴေတြမ်ားဆုိင္းေနၿပီလား။

အိပ္ေပ်ာ္မလုိျဖစ္သြားတုန္းမွာ .. "ပဲ....ျပဳတ္၊ နံျပား………." အသံကုိ အနိမ့္အျမင့္ နဲ႔ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္လုိက္တဲ့ ပဲျပဳတ္သည္ အသံဟာလည္း နားဝင္ကုိခ်ိဳေနတာပဲ။ ပဲျပဳတ္နံျပားကုိ ပဲဆီဆိမ့္ဆိမ့္ေလးဆန္း စားၿပီး ေကာ္ဖီပူ ေလးနဲ႔ ေမ်ာခ်လုိက္ခ်င္ေပမဲ့ အိပ္ရာကထရမွာပ်င္းေနတာနဲ႔ပဲ ဒီေန႔ေတာ့ လမ္းထိပ္က မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ကုိ ခ်ီတက္ မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးလုိက္တယ္။

ေအာ္.. ေမ့ေနလုိက္တာ ဒီေန႔ စေနေန႔ပဲ..။ အလုပ္သြားစရာမလုိတဲ့ေန႔ ေကာင္းလုိက္တာ .. ဒါဆုိရင္ေတာ့ ပန္းဆုိးတန္း စာအုပ္အေဟာင္းတန္းဘက္ သြားဦးမွပဲ မွာထားတဲ့ စာအုပ္ေဟာင္းေလးတအုပ္ရၿပီလား စနည္းနာ ရင္း နဲ႔ အေမ့အိမ္တုိ႔၊ စာေပေလာကတုိ႔ဝင္ေမႊၿပီး စာအုပ္ေလးဘာေလးဝယ္ဦးမွပဲ။ ဖတ္စရာစာအုပ္ေတြကုန္ေနၿပီ။ ဝမ္းစာဆုိတာျဖည့္ေနရတယ္တဲ့... ဝမ္းစာျပည့္မွ အၾကည္ဓာတ္ရတယ္ဆုိတာကလား။

အဲ.. ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေလာကနတ္ပန္းခ်ီခန္းေပၚလည္းတက္ဦးမွ.. ပန္းခ်ီေမာင္ဒီ၊ ပန္းခ်ီႀကီးျမင့္ေစာ၊ ေနမ်ဴိးေဆး တုိ႔ရဲ့ ကားေတြ ျပပြဲ႐ွိေနတယ္တဲ့ ။ ပန္းခ်ီႀကီးျမင့္ေစာရဲ့ "ရန္ကုန္ည" ပန္းခ်ီကားေလး တင္ထားတယ္ ေျပာတယ္ နာမည္ႀကီးကားေလးကုိ သြားၾကည့္မွ.. သြားၾကည့္ဦးမွ။

ေအာ္ … ေရးလက္စ ကားေလးရပ္ထားရတာ ခုမွသတိရတယ္။ ဒါဆုိ ေလာကနတ္ပန္းခ်ီခန္းက အျပန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းသြားရဦးမွာပဲ ကုန္ေနတဲ့ အာခရစ္လစ္ (Acrylic) ေဆးေလးနည္းနည္းပါးပါးဝယ္ရမယ္။ စုတ္တံ ျပားေလးလည္း တေခ်ာင္းေလာက္ထပ္ဝယ္ရမယ္။ ႐ွိေနတဲ့ဟာက ဖိရလြန္းေတာ့ အနားေတြဖြာၿပီး ယပ္ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ႐ုိးရာပန္းပညာ႐ွင္မ်ားအစည္းအ႐ုံးျပခန္းကုိလည္း ဝင္ၾကည့္လုိက္မွပဲ မေရာက္တာ လည္းၾကာ ေနၿပီဆုိေတာ့ ပန္းခ်ီကားသစ္ေတြတင္ထားမွာပဲ။

အဲ .. ေစ်းေရာက္မွေတာ့ ေန႔လည္စာကုိ ေစ်းမွာပဲစားေတာ့မယ္။ ဦးႂကိြ ဘဲေပါင္းဆီခ်က္ မစားရတာၾကာၿပီ စားၿပီးရင္ ေဘးဆုိင္က ေ႐ႊရင္ေအးမွာၿပီး တဝႀကီးေသာက္လုိက္ဦးမွ။ အေမ့တုိ႔ကုိေျပာခဲ့ဖုိ႔မေမ့နဲ႔ဦး ေတာ္ၾကာ ထမင္းစားေစာင့္ေနဦးမယ္။ သူတုိ႔ကလည္း စေန၊ တနဂၤေႏြ မိသားစုေလးလက္စုံစားခ်င္တာေပါ့။ ကုိယ္က ေတာ့ အားတဲ့ရက္ဆုိေတာ့ .. သြားစရာေလးေတြကုိသြားခ်င္တဲ့ စိတ္ကမ်ားေနတယ္။

အင္း.. သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း မေတြ႔ရတာၾကာၿပီ။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းက အျပန္ ၃၂လမ္းကုိဘက္လွည့္ လုိက္ဦးမယ္။ ဆရာဆူဒုိနင္ န႔ဲလည္း မပြားရတာၾကာၿပီ ၃၉ လမ္းက ဆရာ့အလုပ္ခန္းကုိ ဝင္ေတြ႔လုိ႔ရေသးတယ္။ ေကာင္းလုိက္တဲ့ ငါ့အႀကံႏွယ္….။ တခ်က္ခုတ္သုံးေလးငါးခ်က္ျပတ္ေအာင္ေတာ့လုပ္မွ .. ရတဲ့ အားရက္က စေနရယ္ တနဂၤေႏြရယ္ ႏွစ္ရက္ထဲရယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ .. စကားေတြေျပာရင္းနဲ႔ ေန႔လည္ ၃နာရီေလာက္အထိျဖစ္သြားေတာ့မွာေပါ့။ ေကာင္းတာပဲ ဒါဆုိလည္း .. ၿမိဳ့ထဲကေနဆုိ တ႐ုတ္တန္းကုိ နီးနီးေလး .. ၁၉လမ္းမွာ ဆန္ျပဳတ္နဲ႔ ဘဲသားသုတ္ သြားစားလုိက္မယ္။ ဟုိေကာင္ေတြကေတာ့ ေသာက္မွာပဲ.. သူတုိ႔ေသာက္တဲ့ဆုိင္ အရင္မဝင္ခင္ ငါ့ ဆံျပဳတ္ဆုိင္ ကုိ အရင္သြားစားဖုိ႔ဆြယ္ရမယ္။ အေမ့ကုိေတာ့ ညစာပါ အျပင္မွာစားမယ္ေျပာၿပီး တနဂၤေႏြ မွ မိသားစုနဲ႔ ထမင္းအတူတူ စားပါ့မယ္လုိ႔ ဂတိေပးခဲ့ရမယ္။

အင္း .. ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ေတြက မူးရင္ရစ္တတ္တယ္ ေယာကၤ်ားေလးေတြဆုိေတာ့ ရစ္ၿပီးစကားထမ်ား ေနလုိ႔ ကေတာ့မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေသာက္တဲ့ဆုိင္မွာ ငါတေယာက္တည္းမိန္းကေလး ဘာလုပ္ေနရမွာ တုန္း ငါလည္းဝင္ေမာ့လုိ႔ရတာမဟုတ္ဘူး အကင္ေလာက္ပဲစားလုိ႔ရမွာ။

႐ႈပ္ပါတယ္.. အင္းလ်ားကန္ေဘာင္သြားမယ္လုိ႔ေျပာမွ၊ ဒါေကာင္းတယ္ ဘူးသီးေၾကာ္စားရင္း .. ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ရသြားႏုိင္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ပန္းခ်ီဆြဲဖုိ႔အာ႐ုံခုခုေပါ့။ ေက်ာင္းကုိလည္း အလြမ္းေျပသြား ၾကည့္လုိက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဝင္လုိ႔ေတာ့ရမယ္မထင္ဘူး.. အင္းလ်ားဘက္အေပါက္မွာ႐ွိတဲ့ေခြးေတြက ညေန ေမွာင္ရီတေရာဆုိ ဝင္တဲ့သူကုိဆြဲတတ္တယ္ဆုိပဲ။

အဲေတာ့…ခုမွသတိရတယ္္ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚက ညဘက္ပလက္ေဖာင္းေပၚခင္းေရာင္းတတ္တဲ့ ေစ်းသည္ေတြ ဆီက အစြန္းခၽြတ္ေဆးလည္းဝယ္ခ်င္ေသးတယ္။ ဟုိေန႔က ႐ုံးအကီ်ၤအခ်ဥ္ရည္ေတြေပသြားတယ္။ ေက်ာက္ ေျမာင္းထဲမွာေပါ့ ပုဇြန္ခြက္ေၾကာ္သုတ္စားရင္းနဲ႔ေလ။ အင္း.. ငတ္တယ္လုိ႔ေျပာလည္းခံ႐ုံပဲ တတ္ႏုိင္ဘူး။ ခုလည္းၾကည့္ေလ…အင္းလ်ားသြားခ်င္တယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ စိတ္က မီးသတ္နားက ေဒၚရိတ္ႀကီးရဲ့ ျမင္းခြာ႐ြက္သုတ္ ကုိလြမ္းေနတယ္။

ေဒၚရိတ္ႀကီးဆုိင္မွာထုိင္ၿပီး လူေတြ လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားနဲ႔ အိမ္ျပန္ၾက..လုိင္းကားေတြတဝွီးဝွီးနဲ႔ နီယြန္မီးေအာက္မွာ အလုအယက္ေမာင္းေနတာကုိ ေရေႏြးၾကမ္းတအုိးနဲ႔ ထုိင္ျမည္းရင္း တခါတခါ "ထူးအိမ္သင္ရဲ့ ၿမိဳ့ျပညမ်ား" ကုိႏႈတ္က တုိးတုိးညီးမိတာေတာင္ သတိမထားလုိက္မိတဲ့ အခါေတြ႐ွိတယ္။

ညဘက္ၾကမွ အေမနဲ႔ အေဖ့ကုိ ေ႐ႊတိဂုံဘုရားဘက္ေခၚသြားလုိက္ရင္ တေန႔လုံးေလွ်ာက္လည္ထားတဲ့ သူတုိ႔သမီးကုိ စိတ္ေျပေကာင္းပါရဲ့။ အေမတုိ႔ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားစီးခ်င္စီးၾကပါေစ ကုိယ္ကေတာ့ ဘုရားကုန္း ေတာ္္ေပၚကုိ ေလွကားနဲ႔ပဲတက္မယ္။ ေစာင္းတန္းကေစ်းသည္ေတြရဲ့ ေစ်းေခၚတဲ့ အသံေလးေတြက နားေထာင္ ေကာင္းလြန္းလုိ႔။

ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေရာက္ရင္ေတာ့ အေမတုိ႔ ပုတီးစိပ္ေနတုန္းမွာ တန္ေဆာင္းတခုထဲဝင္ၿပီး ဘုရားႀကီးေပၚက ေခါင္းေလာင္းေလးေတြ ေလတုိက္လုိ႔လႈပ္တဲ့အသံသာသာေလးကုိ ၾကည္ႏႈးမႈနဲ႔ထုိင္နားေထာင္ပစ္လုိက္္ဦးမယ္။ ကံေကာင္းရင္ ဘုရား႐ွိခုိးကုိ ဌာန္က႐ုိင္းက်က်ဆုိၿပီး ႐ွိခုိးေနတဲ့သူ တေယာက္ေယာက္ရဲ့ အသံကုိပါနားေထာင္ခြင့္ ရႏုိင္တယ္။ ဘုရားေပၚကအဆင္းၾကရင္ေတာ့ စံပယ္ဖူးပန္းကုံးေတြ အိမ္ကဘုရားကုိကပ္ဖုိ႔ ဝယ္သြားဦးမွ။

ဟဲ့ .. ငါ့ေစာင္ကုိ ဘယ္သူလာဆြဲတာတုန္း။ ဒီမွာ တေန႔လုံးအတြက္အစီအစဥ္ကုိ ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေစာင္ၿခံဳထဲေကြးရင္း စဥ္းစားေနတာ။ အုိ.. အုိ .. ဆံပင္ေတြကုိ ဆြဲျပန္ၿပီ.. ဒီတခါေတာ့မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ။ မ်က္လုံးဖြင့္ လိုက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းနက္နက္ေလးတစုံကုိေတြ႔လုိက္တယ္။ "ဒါ.. ဒါ .. ဒါ.. မားမား.. မား.." မပီကလာ အသံေလးကုိ ၾကားေတာ့မွ ေအာ္….သမီးေလးပါလား.။ သူတေယာက္ထဲ ႏုိးေနလုိ႔ အေမကုိ လာႏုိးေနတာကုိး ။

ဟင္ !!! ဒါဆုိ .ခုေရာက္ေနတာ .. ျမန္မာျပည္မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ရန္ကုန္္မွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။ ခုနက ေတြးေနတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ…. အားလုံး ……. ဘာေတြလည္း အိပ္မက္တာလား .. မဟုတ္ပါဘူး ပဲျပဳတ္သည္ေအာ္သံကုိ အတိအက်ၾကားလုိက္ပါတယ္။ လင္းၾကက္တြန္သံႀကီးေရာ… ရန္ကုန္မဟုတ္ရင္ ဘယ္က ၾကက္တြန္သံၾကားရမွာ လဲ။

အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြအားလုံးကုိ ကေျမာေသာပါးစုစည္းေနရင္းနဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲမွာဟာသြားတယ္။ ဟာတာတာရင္ဘတ္ႀကီးနဲ႔ထပ္တူ လူလည္း ဝမ္းနည္းပန္းနည္းျဖစ္သြားတယ္…။ ေရာက္ေနတဲ့ အရပ္ေဒသဆီကုိ စိတ္ေတြပုံမွန္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ ေမြးေျမရပ္ေျမနဲ႔ မုိင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးကြာေနေသာမ်က္ႏွာစိမ္းတုိ႔၏ အရပ္ေဒသ။

ပဲျပဳတ္သည္မလာေသာ..လင္းၾကက္တြန္သံေလးမွေရးေရးမၾကားရေသာ…..ပန္းဆုိးတန္းစာအုပ္အေဟာင္းတန္း မ႐ွိေသာ.. ျမန္မာ့အလွပန္းခ်ီကားမ်ားမ႐ွိ..၊ ၃၂ လမ္းမ႐ွိ…၊ ေဒၚရိတ္ႀကီးမ႐ွိ..၊ ၁၉လမ္းမ႐ွိ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမ႐ွိ..၊ ရင္မခုန္ေသာေဒသ.. ခံစားခ်က္မ႐ွိ.. .. ေပ်ာ္႐ႊင္မႈမ႐ွိ…မိဘမ႐ွိ.. ခ်စ္ခင္သူမ်ားမ႐ွိ… မ႐ွိ… .. မ႐ွိ… ဘာမွ မ႐ွိေသာ အရပ္ေဒသတခုမွာေျခစုံရပ္လ်က္သား။ မိသားစုဘဝတခုတည္ေဆာက္လ်က္သား။

ျပန္ရန္လမ္းျဖင့္တေန႔ေရာက္လာဦးမယ္ဆုိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလးမွ်႐ွိမေနရင္ ေသဆုံးၿပီးသည္ႏွင့္ ထပ္တူက်မည့္ ဘဝတခုကုိ ထမ္းပုိးလ်က္… ႐ွိေသာ လူတေယာက္ ႏွင့္ သူခ်စ္ေသာသူႏွစ္ေယာက္။ ဘဝသည္ စႏွင့္ၿပီးျဖစ္ေန၍သာ ဆက္၍သယ္ပုိးေနရသည္…လြတ္ခ်ခြင့္႐ွိရင္လြတ္ခ်လုိက္ၿပီး အသစ္မွျပန္ကာစလုိက္ခ်င္ ေတာ့သည္။

ဆုေတာင္းတုိင္းျပည့္မယ္ဆုိလွ်င္ ေတာင္းမည့္ဆု တခုုသာ႐ွိပါသည္။ ။



စုိးသင့္ေဆြ
ဇန္နဝါရီလ ၁၀ရက္၊ ၂၀၀၉
နံနက္ ၁း၂၀မိနစ္

(စိတ္ကူးအိမ္မက္မ်ား .. အတြက္ တဂ္ထားတဲ့ ညီမ Mirror အတြက္ အမွတ္တရ)

Read More...