Photo Credit to Daniel Marinhoတေန႔ ကင္တင္းမွာထုိင္ေနတုန္း နင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေပးလုိက္တ့ဲ ပန္းခ်ီျပခန္းဖြင့္ပြဲဖိတ္စာေလး ငါ့လက္ထဲေရာက္ လာတယ္။ ဖိတ္စာေပၚက ငါ့နာမည္ေရးထားတဲ့ နင့္လက္ေရးလွလွကုိ ခဏေလးေငးမိရင္း နင့္ကုိအရမ္း သတိရသြားတယ္။ အထဲမွာ နင္ ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာအပိုင္းစေလး နဲ႔ ေရးထားတဲ့ စာေလးကုိ သေဘာက်လြန္းလုိ႔ ခုထိ အဲ့ဒီဖိတ္စာေလးကုိ သိမ္းထားေသးတယ္။
အိပ္မက္ေတြတစင္းမက နင္မက္ခဲ့စဥ္တုန္းက အနားမွာအားေပးေဖာ္ျဖစ္တဲ့ ငါက .. ဒီလုိစာေလး မရခဲ့လည္း နင့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိ ဂုဏ္ျပဳဖုိ႔အတြက္ အေရာက္လာခဲ့မွာပါသူငယ္ခ်င္းရယ္။
ႏွစ္ထပ္တုိက္ေလးရဲ့ေအာက္ထပ္မွာဖြင့္ထားတဲ့ ျပခန္းေလးရဲ့ အေရာင္အျပင္အဆင္ေတြကုိၾကည့္တာနဲ႔ နင္ပဲ စိတ္ႀကိဳက္မြန္းမံထားတယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္။ နံရံမွာလည္း နင့္ရင္ခုန္သံ ပန္းခ်ီကားေတြပဲ အမ်ားဆုံး ခ်ိတ္ဆြဲ ထားတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေကာင္မေလးက ေဘးမွာေႂကြ႐ုပ္ေလးတ႐ုပ္လုိလွလွေလးရပ္ရင္း လာသမွ် လူေတြကုိ ဧည့္ခံေနတယ္ဲ။ နားလည္မႈေတြေတာ္ေတာ္ေလးရေနၿပီပဲလုိ႔ အေတြးမဆုံးခင္မွာ ေကာင္မေလး အေဖက ဒီျပခန္းကုိ ေငြစုိက္ထုတ္ၿပီးဖြင့္ေပးခဲ့တယ္၊ နင့္ကုိလည္း အေပၚထပ္မွာ ပန္းခ်ီဆြဲဖုိ႔ စတူရီယုိပါေဆာက္ေပးထား တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ နင့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လက္တုိ႔ေျပာသြားေလရဲ့။ နင္ ဒီေလာက္ထိေတာင္ စည္း႐ုံးေရးေကာင္းပါ့မလားလို႔ ငါကေတာ့ ဇေဝဇဝါေတြးေနမိတယ္။
ငါ့ကုိေတြ႔ေတာ့ ျပာျပာသလဲအနားေရာက္လာတဲ့ နင္ က သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ အရင္ကလုိ ပိုသီပတ္သီ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ ေနာက္ၿပီး လြယ္ေနၾက လြယ္အိတ္ႀကီးလည္း နံေဘးမွာ႐ွိမေနေတာ့။ ဒီလုိဆုိေတာ့ ငါ့ ရဲ့နင္က နင္မမည္ေတာ့တဲ့ တစိမ္းတေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဝမ္းနည္းမႈနဲ႔ ႏွေျမာမႈပါ ေပါင္းၿပီး ငါ့မ်က္ဝန္းေတြ ေဝသီလာတယ္္။
ဟန္ေဆာင္ထိမ္းထားရတာ ပင္ပန္းလြန္းေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္လုိ႔ နင့္ကုိ သြားႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ ပန္းခ်ီကား ေတြ စုံေအာင္ၾကည့္ၿပီးရဲ့လားလုိ႔ ငါ ညာေတာ့မွာကုိ သိသိႀကီးနဲ႔ နင္ေမးေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အလုိက္တသိနဲ႔ ျပခန္းအေပါက္ဝ အထိ ဘာစကားမွမဆုိပဲလုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့တယ္။ ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဆန္႔က်င္ ဘက္ အရပ္ဆီကုိ အၿပီးအပုိင္ထြက္ခြာခဲ့သူလုိခံစားမိတယ္။ ျပန္လွည့္ၾကည့္မိသူ ႐ႈံးစတမ္းဆုိရင္ ေတာင္ အ႐ႈံးကုိ ငါေက်ေက်နပ္နပ္ခံယူလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
(၇)
ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲဝင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ငါ ဟာ ေမ့ေပ်ာက္သြားတာ မဟုတ္ေပမဲ့ အရင္လုိေတာ့ အၿမဲ လြမ္းမေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲက သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔ ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းေနလုိက္တာ သကၠရာဇ္အသစ္တခု နံရံေပၚလာခ်ိတ္ဆြဲသည္အထိပဲ။ တေန႔ေတာ့ ငါတုိ႔႐ုံးကလူေတြ ပုဂံကုိစုၿပီးဘုရားဖူး ထြက္ ၾကမယ္တဲ့။ ႐ုံးက အမႀကီး ကုိေခၚၿပီး ကားဌားဖုိ႔ကိစၥအတြက္ ၿမိ့ဳထဲကုိေရာက္ေတာ့ နင္ထုိင္တတ္တဲ့ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ဘက္ကုိ ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့တယ္။
အေၾကာင္းမသိတဲ့ အမႀကီးကေတာ့ ကားဌားတဲ့ကုမၸဏီေဘးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္႐ွိတာကုိ မေသာက္ပဲ ႏွစ္လမ္းေက်ာ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ခန္းက်ဥ္းေလးကုိေခၚလာတဲ့ ငါ့ကုိ နည္းနည္းေတာ့မၾကည္ဘူး။ ငါက ကုိယ့္အႀကံနဲ႔ ကုိယ္ေလ…နင့္ကုိေတြ႔ရင္ ႐ုံးကိစၥနဲ႔လာတယ္ေပါ့။ သက္ေသက ဟုိအမႀကီးကုိ ထုိးျပလုိက္႐ုံပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔ခ်င္တဲ့သူကုိ မေတြ႔ပဲ နင့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိပဲေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ သူေျပာျပလုိ႔ သိလုိက္ရတဲ့ နင့္ အေၾကာင္းေတြက နားေထာင္ေကာင္းတာတခုမွမပါဘူး။
အႏုပညာကုိ စက္႐ုံထုတ္ပစၥည္းတခုလုိထုတ္လုပ္ေစခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့ အသုိင္းအဝိုင္းနဲ႔ နင္ သဟဇာတ မျဖစ္ဘူးတဲ့၊ ျပခန္းမွာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ေရာင္းရင္ေပးရတဲ့ ေကာ္မ႐ွင္က တျခားျပခန္းေတြထက္ပုိမ်ားေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေကာင္မေလးအေဖနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တယ္ဆုိတာရယ္၊ နင့္မ်က္ႏွာနဲ႔ပန္းခ်ီကားလာတင္တဲ့ ပန္းခ်ီ ဆရာေတြအေပၚ ေယာကၡမေလာင္းႀကီးရဲ့ စီးပြားေရးဆန္လွတဲ့အေျပာေတြေၾကာင့္ နင္မ်က္ႏွာပ်က္ရတာ ေတြ။ ဘယ္သူ နဲ႔မွ သိပ္အဆက္အဆံ မ႐ွိေတာ့ပဲ အခုအရင္ အိမ္ေဟာင္းေလးမွာ ပဲျပန္ေနရင္း အရက္ေတြခ်ည္း ဖိေသာက္တယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကု စိတ္မသက္မသာ ၾကားခ့ဲရတယ္။
႐ုံးနဲ႔ ခရီးထြက္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္ေနတာနဲ႔ နင့္ဆီကုိ ငါ မေရာက္ခဲ့ႏုိင္ဘူး။ ပုဂံမွာေနခဲ့ရတဲ့ ၁၀ ရက္အတြင္းမွာ စိတ္ကနင့္ဆီပဲေရာက္ေနတယ္။ ပုဂံကျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ငါတုိ႔ဌာနရဲ့ အလုပ္အ႐ႈပ္ဆုံး လကုန္ရက္ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ နင့္ဆီကုိ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ဘူး။ ဒီလုိ နင့္အတြက္အခ်ိန္မေပးႏုိင္ခဲ့ျခင္းဟာ ငါ့ဘဝမွာ ပထမဆုံး အႀကိမ္ျဖစ္ၿပီး ျပန္ေတြးမိတုိင္း အနားမွာမေနေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ကုိ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။
နက္ျဖန္ နင့္ဆီသြားမယ္လုိ႔ စီစဥ္ထားတဲ့ညက အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ေတြ႔စတုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး တေယာက္ထဲ ၿပဳံးမိတယ္ ေနာက္ နင္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီကားေလး႐ွိရာ နံရံဘက္ကုိလည္း အေမွာင္ ထဲမွာခဏခဏၾကည့္မိတယ္.။ ငါ့ရင္နဲ႔ ရင္းၿပီးေရးခဲ့ရတဲ့ လြမ္းခ်င္းကဗ်ာ႐ွည္တပုဒ္ကုိ နင့္ေ႐ွ႔မွာေျခစုံရပ္ ဟစ္ေႂကြးျပဖုိ႔ အေရာက္လာခဲ့မယ္…. ေစာင့္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေရ။
(၈)
အဲ့ဒီေန႔ မနက္က မုိးေတြေစြေနတယ္။ ညထဲက ႐ြာထားတဲ့မုိးဟာ မနက္အထိ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ ႐ြာလို႔ေကာင္း တုန္းပဲ။ အိမ္ကအထြက္မွာ ကားဘီးေလေလ်ာ့ေနလုိ႔ လမ္းထိပ္မွာေလဝင္ထုိးရတာ မိနစ္ပုိင္းေလးေပမဲ့ စိတ္ေစာ ေနတဲ့ငါ့အတြက္ေတာ့ နာရီဝက္ေလာက္ေနာက္က်ေနၿပီထင္မိတယ္။ မုိး႐ြာေနလုိ႔ ကားကုိထိန္းေမာင္းေနရတာ ကုိလည္း ငါက စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ဘူး။ နင့္ အိမ္ေ႐ွ့ကုိေရာက္မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။
အိမ္ေလးက အရင္တုန္းကအတုိင္းပဲ မျပဳမျပင္ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ဖြင့္ထားတဲ့ျပဴတင္းေပါက္က ခန္းဆီးစေတြေလနဲ႔အတူ လြင့္ေနတာေတြ႔ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ နင္႐ွိေနတယ္ဆုိတာေသခ်ာသြားတယ္။ ၿခံတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ ခင္းထား တဲ့ အုတ္နီခဲေလးေတြေပၚေျခခ်မိေတာ့ Don McLean's ရဲ့ Starry Starry Night သီခ်င္းကုိ သဲ့သဲ့ၾကား ရတယ္။ နင္ ပန္းခ်ီဆြဲေနတာထင္တယ္။ အိမ္ေ႐ွ့ကျပင္ကုိေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲကုိတန္းမဝင္ခ်င္တာနဲ႔ နင့္ကုိေအာ္ ေခၚလုိက္တယ္။ ဘာမွျပန္ထူးသံမၾကားေတာ့ အိမ္ထဲကုိဝင္လာခဲ့မိတယ္။
နင္ ပန္းခ်ီဆြဲေနၾကအိမ္ေနာက္ဖက္ အခန္းေ႐ွ႕ကုိငါေရာက္ေတာ့ ထုိင္ခုံမွာေက်ာခုိင္းထုိင္ေနတဲ့ နင့္ကုိေတြ႔တယ္ ေ႐ွ့မွာလည္း ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားတခ်ပ္။ ပန္းခ်ီကားရယ္…. နင္ရယ္….. ျပဴတင္းေပါက္ကလြင့္ေနတဲ့ ခန္းဆီးစရယ္… သီခ်င္းသံရယ္….. ႐ုတ္တရက္တစုံတခုကုိ ငါသတိထားလုိက္မိတယ္။ နင့္လက္ေတြက ထုိင္ခုံလက္ယမ္းေဘးမွာ တြဲေလာင္းက်ေနတယ္။ တကုိယ္လုံးသိမ့္ကနဲတုန္ခါသြားေလာက္ေအာင္ ငါ့ႏွလုံးသား ဖ်တ္္ခန ခုန္လုိက္တာမ်ား လည္ပင္း ကေနေတာင္ခုန္ထြက္သြားေတာ့မတတ္။
ထုိင္ခုံ႐ွိရာကုိ ငါတဟုန္ထုိးေျပးသြားမိတယ္ စုတ္တံေတြတင္တဲ့စားပြဲေလးကုိ ဝင္တုိက္မိလုိ႔ စုတ္တံေတြ ၾကမ္းေပၚ ျပန္႔က်ဲကုန္တယ္။ ငါဘာကုိမွ ဂ႐ုမထားမိေတာ့ဘူး နင့္မ်က္လုံးတဖက္တေလမ်ား ပြင့္လာေလမလားလုိ႔ နာမည္ကုိသာ ပလုံးပေထြးေခၚေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာမွ့ ေဘးအိမ္ကုိ လွမ္းအကူအညီေတာင္းဖုိ႔ ငါသတိဝင္ လာတယ္။
လမ္းထဲမွာ႐ွိတဲ့ဆရာဝန္ အိမ္ေပၚေရာက္လာေတာ့ နင့္ကုိစမ္းသပ္ၿပီး အသက္မ႐ွိေတာ့ဘူးလုိ႔ မွတ္ခ်က္ ခ်လုိက္တယ္။ မဟုတ္ဘူး ….. ဒါဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ေဆး႐ုံသြားမယ္ဆုိၿပီး ငါက အေၾကာက္အကန္ ျငင္္းေနေတာ့ ပညာကုိေစာ္ကားခံရတယ္လုိ႔ယူဆတဲ့ ဆရာဝန္က ကေလးမ သူအသက္႐ႈတာကုိ ဘယ္အခ်ိန္ က ေနာက္ဆုံး ျမင္လုိက္လဲလုိ႔ ငါ့ကုိျပန္ ေမးခြန္းထုတ္ေလရဲ့။
နင့္ကုိ ငါေပြ႔ထားခ်ိန္မွာ အသက္ေငြ႔ေငြ႔႐ႈ ေနေသးလားဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ငါလည္းသိပ္ေသခ်ာမေနခဲ့ဘူး။ ဘာလုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ နင့္ခႏၶာကုိယ္ဟာ ငါေကာက္ေပြ႔လုိက္ခ်ိန္မွာ သက္ျပင္းတခ်က္႐ႈိက္ရင္း ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ တာသတိထားမိရက္နဲ႔ ငါကုိယ့္ကုိကုိယ္ ညာမိတာပါ။ ငါလွမ္းအေၾကာင္းၾကားလုိ႔ နင့္သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႔ေရာက္ လာ တယ္။ ငါကေတာ့ ေထာင့္တေထာင့္မွာ ထုိင္ၿပီး လက္ေပၚေပြ႔လုိက္တုန္းက နင့္ကုိယ္ေငြ႔ေႏြးကုိ ျပန္သတိရမိ ေတာ့…… နင္ ငါ့ကုိ ေစာင့္ေနတာမ်ားလား….။
ေတြ႔ရင္ေျပာမယ္လုိ႔ စဥ္းစားခဲ့တ့ဲ့ ငါ့စကားေတြ အားလုံး ဒီမိုးဒီေလထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့မွာလား။ နင့္႐ုပ္ကလပ္ကုိ ေရခဲတုိက္က ကားလာသယ္ေတာ့ မုိးေတြကသည္းသည္း႐ြာေနခဲ့တယ္။ ကားထြက္သြားေတာ့ အိ္မ္ေ႐ွ့ကျပင္မွာ ငါတေယာက္ထည္းထုိင္ေနရင္း ေ႐ွ့ကုိေငးမိေတာ့ အုတ္ေလွကားေလးေပၚမွာ ခၽြတ္ထားတဲ့ ပိုင္႐ွင္မဲ့ကတၱီပါဖိနပ္ အမည္းေလးကုိ သတိထားမိလုိက္တယ္။
ဒီဖိနပ္ေလးရဲ့ပိုင္႐ွင္ကေတာ့ ခရီး႐ွည္တခုထပ္ထြက္ခြာဖုိ႔ ကမာၻေျမကုိ ႏႈတ္မဆက္ပဲတိတ္တဆိတ္ထြက္သြားခဲ့ၿပီ ။ သူဟာ ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိ စက္ဆုတ္သြားျခင္းလား၊ လွည့္စားတတ္တဲ့အခ်စ္ကုိ စိတ္ကုန္သြားျခင္းလား၊ ဒါမွ မဟုတ္အသိမဲ့ရစ္ေႏွာင္တြယ္မိသူတဦးအေပၚ တသက္တာတမ္းတကာေနေစေတာ့ရယ္လုိ႔ အလြမ္းေျခရာ ခ်န္ထားခဲ့ျခင္းေလလားဆုိတဲ့ အေျဖသူမဲ့ေမးခြန္းမ်ားသာ ရင္ထဲမွာ…အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေမးေနမိေတာ့တယ ္။
စုိးသင့္ေဆြ
ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၇၊ ၂၀၀၀၉
နံနက္ ၁း၅၅ မိနစ္
" ခင္မင္ရေသာ မြန္း…
တကယ္ဆုိတစင္းလာေရး
ရင္ခုန္သံေတြ စေတးလုိက္ရတာ
တမာ႐ြက္ေတြေတာင္ ပင္လယ္ျဖစ္။
(လင္းေႏြးအိမ္-ကႏာၱရဘူတာ႐ုံ)
အိပ္မက္တစင္းအတြက္ရင္းလုိက္တဲ့ ရင္ခုန္သံေတြနားေထာင္ဖုိ႔ အေရာက္လာေစခ်င္တယ္။
ေကာင္းထက္"
တကယ္ဆုိတစင္းလာေရး
ရင္ခုန္သံေတြ စေတးလုိက္ရတာ
တမာ႐ြက္ေတြေတာင္ ပင္လယ္ျဖစ္။
(လင္းေႏြးအိမ္-ကႏာၱရဘူတာ႐ုံ)
အိပ္မက္တစင္းအတြက္ရင္းလုိက္တဲ့ ရင္ခုန္သံေတြနားေထာင္ဖုိ႔ အေရာက္လာေစခ်င္တယ္။
ေကာင္းထက္"
အိပ္မက္ေတြတစင္းမက နင္မက္ခဲ့စဥ္တုန္းက အနားမွာအားေပးေဖာ္ျဖစ္တဲ့ ငါက .. ဒီလုိစာေလး မရခဲ့လည္း နင့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိ ဂုဏ္ျပဳဖုိ႔အတြက္ အေရာက္လာခဲ့မွာပါသူငယ္ခ်င္းရယ္။
ႏွစ္ထပ္တုိက္ေလးရဲ့ေအာက္ထပ္မွာဖြင့္ထားတဲ့ ျပခန္းေလးရဲ့ အေရာင္အျပင္အဆင္ေတြကုိၾကည့္တာနဲ႔ နင္ပဲ စိတ္ႀကိဳက္မြန္းမံထားတယ္ဆုိတာ ငါသိတယ္။ နံရံမွာလည္း နင့္ရင္ခုန္သံ ပန္းခ်ီကားေတြပဲ အမ်ားဆုံး ခ်ိတ္ဆြဲ ထားတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေကာင္မေလးက ေဘးမွာေႂကြ႐ုပ္ေလးတ႐ုပ္လုိလွလွေလးရပ္ရင္း လာသမွ် လူေတြကုိ ဧည့္ခံေနတယ္ဲ။ နားလည္မႈေတြေတာ္ေတာ္ေလးရေနၿပီပဲလုိ႔ အေတြးမဆုံးခင္မွာ ေကာင္မေလး အေဖက ဒီျပခန္းကုိ ေငြစုိက္ထုတ္ၿပီးဖြင့္ေပးခဲ့တယ္၊ နင့္ကုိလည္း အေပၚထပ္မွာ ပန္းခ်ီဆြဲဖုိ႔ စတူရီယုိပါေဆာက္ေပးထား တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ နင့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က လက္တုိ႔ေျပာသြားေလရဲ့။ နင္ ဒီေလာက္ထိေတာင္ စည္း႐ုံးေရးေကာင္းပါ့မလားလို႔ ငါကေတာ့ ဇေဝဇဝါေတြးေနမိတယ္။
ငါ့ကုိေတြ႔ေတာ့ ျပာျပာသလဲအနားေရာက္လာတဲ့ နင္ က သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ အရင္ကလုိ ပိုသီပတ္သီ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ ေနာက္ၿပီး လြယ္ေနၾက လြယ္အိတ္ႀကီးလည္း နံေဘးမွာ႐ွိမေနေတာ့။ ဒီလုိဆုိေတာ့ ငါ့ ရဲ့နင္က နင္မမည္ေတာ့တဲ့ တစိမ္းတေယာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ဝမ္းနည္းမႈနဲ႔ ႏွေျမာမႈပါ ေပါင္းၿပီး ငါ့မ်က္ဝန္းေတြ ေဝသီလာတယ္္။
ဟန္ေဆာင္ထိမ္းထားရတာ ပင္ပန္းလြန္းေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္လုိ႔ နင့္ကုိ သြားႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ ပန္းခ်ီကား ေတြ စုံေအာင္ၾကည့္ၿပီးရဲ့လားလုိ႔ ငါ ညာေတာ့မွာကုိ သိသိႀကီးနဲ႔ နင္ေမးေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အလုိက္တသိနဲ႔ ျပခန္းအေပါက္ဝ အထိ ဘာစကားမွမဆုိပဲလုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့တယ္။ ေက်ာခိုင္းထြက္ခဲ့ေတာ့ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဆန္႔က်င္ ဘက္ အရပ္ဆီကုိ အၿပီးအပုိင္ထြက္ခြာခဲ့သူလုိခံစားမိတယ္။ ျပန္လွည့္ၾကည့္မိသူ ႐ႈံးစတမ္းဆုိရင္ ေတာင္ အ႐ႈံးကုိ ငါေက်ေက်နပ္နပ္ခံယူလုိက္ခ်င္ပါတယ္။
(၇)
ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ လုပ္ငန္းခြင္ထဲဝင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ငါ ဟာ ေမ့ေပ်ာက္သြားတာ မဟုတ္ေပမဲ့ အရင္လုိေတာ့ အၿမဲ လြမ္းမေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲက သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔ ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းေနလုိက္တာ သကၠရာဇ္အသစ္တခု နံရံေပၚလာခ်ိတ္ဆြဲသည္အထိပဲ။ တေန႔ေတာ့ ငါတုိ႔႐ုံးကလူေတြ ပုဂံကုိစုၿပီးဘုရားဖူး ထြက္ ၾကမယ္တဲ့။ ႐ုံးက အမႀကီး ကုိေခၚၿပီး ကားဌားဖုိ႔ကိစၥအတြက္ ၿမိ့ဳထဲကုိေရာက္ေတာ့ နင္ထုိင္တတ္တဲ့ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ဘက္ကုိ ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့တယ္။
အေၾကာင္းမသိတဲ့ အမႀကီးကေတာ့ ကားဌားတဲ့ကုမၸဏီေဘးမွာ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္႐ွိတာကုိ မေသာက္ပဲ ႏွစ္လမ္းေက်ာ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ခန္းက်ဥ္းေလးကုိေခၚလာတဲ့ ငါ့ကုိ နည္းနည္းေတာ့မၾကည္ဘူး။ ငါက ကုိယ့္အႀကံနဲ႔ ကုိယ္ေလ…နင့္ကုိေတြ႔ရင္ ႐ုံးကိစၥနဲ႔လာတယ္ေပါ့။ သက္ေသက ဟုိအမႀကီးကုိ ထုိးျပလုိက္႐ုံပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔ခ်င္တဲ့သူကုိ မေတြ႔ပဲ နင့္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကုိပဲေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ သူေျပာျပလုိ႔ သိလုိက္ရတဲ့ နင့္ အေၾကာင္းေတြက နားေထာင္ေကာင္းတာတခုမွမပါဘူး။
အႏုပညာကုိ စက္႐ုံထုတ္ပစၥည္းတခုလုိထုတ္လုပ္ေစခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့ အသုိင္းအဝိုင္းနဲ႔ နင္ သဟဇာတ မျဖစ္ဘူးတဲ့၊ ျပခန္းမွာ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ ေရာင္းရင္ေပးရတဲ့ ေကာ္မ႐ွင္က တျခားျပခန္းေတြထက္ပုိမ်ားေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေကာင္မေလးအေဖနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တယ္ဆုိတာရယ္၊ နင့္မ်က္ႏွာနဲ႔ပန္းခ်ီကားလာတင္တဲ့ ပန္းခ်ီ ဆရာေတြအေပၚ ေယာကၡမေလာင္းႀကီးရဲ့ စီးပြားေရးဆန္လွတဲ့အေျပာေတြေၾကာင့္ နင္မ်က္ႏွာပ်က္ရတာ ေတြ။ ဘယ္သူ နဲ႔မွ သိပ္အဆက္အဆံ မ႐ွိေတာ့ပဲ အခုအရင္ အိမ္ေဟာင္းေလးမွာ ပဲျပန္ေနရင္း အရက္ေတြခ်ည္း ဖိေသာက္တယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကု စိတ္မသက္မသာ ၾကားခ့ဲရတယ္။
႐ုံးနဲ႔ ခရီးထြက္ဖုိ႔ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္ေနတာနဲ႔ နင့္ဆီကုိ ငါ မေရာက္ခဲ့ႏုိင္ဘူး။ ပုဂံမွာေနခဲ့ရတဲ့ ၁၀ ရက္အတြင္းမွာ စိတ္ကနင့္ဆီပဲေရာက္ေနတယ္။ ပုဂံကျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ငါတုိ႔ဌာနရဲ့ အလုပ္အ႐ႈပ္ဆုံး လကုန္ရက္ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ နင့္ဆီကုိ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ဘူး။ ဒီလုိ နင့္အတြက္အခ်ိန္မေပးႏုိင္ခဲ့ျခင္းဟာ ငါ့ဘဝမွာ ပထမဆုံး အႀကိမ္ျဖစ္ၿပီး ျပန္ေတြးမိတုိင္း အနားမွာမေနေပးခဲ့တဲ့ ငါ့ကုိ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္။
နက္ျဖန္ နင့္ဆီသြားမယ္လုိ႔ စီစဥ္ထားတဲ့ညက အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ေတြ႔စတုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး တေယာက္ထဲ ၿပဳံးမိတယ္ ေနာက္ နင္လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ပန္းခ်ီကားေလး႐ွိရာ နံရံဘက္ကုိလည္း အေမွာင္ ထဲမွာခဏခဏၾကည့္မိတယ္.။ ငါ့ရင္နဲ႔ ရင္းၿပီးေရးခဲ့ရတဲ့ လြမ္းခ်င္းကဗ်ာ႐ွည္တပုဒ္ကုိ နင့္ေ႐ွ႔မွာေျခစုံရပ္ ဟစ္ေႂကြးျပဖုိ႔ အေရာက္လာခဲ့မယ္…. ေစာင့္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေရ။
(၈)
အဲ့ဒီေန႔ မနက္က မုိးေတြေစြေနတယ္။ ညထဲက ႐ြာထားတဲ့မုိးဟာ မနက္အထိ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ ႐ြာလို႔ေကာင္း တုန္းပဲ။ အိမ္ကအထြက္မွာ ကားဘီးေလေလ်ာ့ေနလုိ႔ လမ္းထိပ္မွာေလဝင္ထုိးရတာ မိနစ္ပုိင္းေလးေပမဲ့ စိတ္ေစာ ေနတဲ့ငါ့အတြက္ေတာ့ နာရီဝက္ေလာက္ေနာက္က်ေနၿပီထင္မိတယ္။ မုိး႐ြာေနလုိ႔ ကားကုိထိန္းေမာင္းေနရတာ ကုိလည္း ငါက စိတ္မ႐ွည္ခ်င္ဘူး။ နင့္ အိမ္ေ႐ွ့ကုိေရာက္မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။
အိမ္ေလးက အရင္တုန္းကအတုိင္းပဲ မျပဳမျပင္ယုိင္နဲ႔နဲ႔ ဖြင့္ထားတဲ့ျပဴတင္းေပါက္က ခန္းဆီးစေတြေလနဲ႔အတူ လြင့္ေနတာေတြ႔ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ နင္႐ွိေနတယ္ဆုိတာေသခ်ာသြားတယ္။ ၿခံတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ ခင္းထား တဲ့ အုတ္နီခဲေလးေတြေပၚေျခခ်မိေတာ့ Don McLean's ရဲ့ Starry Starry Night သီခ်င္းကုိ သဲ့သဲ့ၾကား ရတယ္။ နင္ ပန္းခ်ီဆြဲေနတာထင္တယ္။ အိမ္ေ႐ွ့ကျပင္ကုိေရာက္ေတာ့ အိမ္ထဲကုိတန္းမဝင္ခ်င္တာနဲ႔ နင့္ကုိေအာ္ ေခၚလုိက္တယ္။ ဘာမွျပန္ထူးသံမၾကားေတာ့ အိမ္ထဲကုိဝင္လာခဲ့မိတယ္။
နင္ ပန္းခ်ီဆြဲေနၾကအိမ္ေနာက္ဖက္ အခန္းေ႐ွ႕ကုိငါေရာက္ေတာ့ ထုိင္ခုံမွာေက်ာခုိင္းထုိင္ေနတဲ့ နင့္ကုိေတြ႔တယ္ ေ႐ွ့မွာလည္း ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားတခ်ပ္။ ပန္းခ်ီကားရယ္…. နင္ရယ္….. ျပဴတင္းေပါက္ကလြင့္ေနတဲ့ ခန္းဆီးစရယ္… သီခ်င္းသံရယ္….. ႐ုတ္တရက္တစုံတခုကုိ ငါသတိထားလုိက္မိတယ္။ နင့္လက္ေတြက ထုိင္ခုံလက္ယမ္းေဘးမွာ တြဲေလာင္းက်ေနတယ္။ တကုိယ္လုံးသိမ့္ကနဲတုန္ခါသြားေလာက္ေအာင္ ငါ့ႏွလုံးသား ဖ်တ္္ခန ခုန္လုိက္တာမ်ား လည္ပင္း ကေနေတာင္ခုန္ထြက္သြားေတာ့မတတ္။
ထုိင္ခုံ႐ွိရာကုိ ငါတဟုန္ထုိးေျပးသြားမိတယ္ စုတ္တံေတြတင္တဲ့စားပြဲေလးကုိ ဝင္တုိက္မိလုိ႔ စုတ္တံေတြ ၾကမ္းေပၚ ျပန္႔က်ဲကုန္တယ္။ ငါဘာကုိမွ ဂ႐ုမထားမိေတာ့ဘူး နင့္မ်က္လုံးတဖက္တေလမ်ား ပြင့္လာေလမလားလုိ႔ နာမည္ကုိသာ ပလုံးပေထြးေခၚေနမိတယ္။ ေနာက္ေတာမွ့ ေဘးအိမ္ကုိ လွမ္းအကူအညီေတာင္းဖုိ႔ ငါသတိဝင္ လာတယ္။
လမ္းထဲမွာ႐ွိတဲ့ဆရာဝန္ အိမ္ေပၚေရာက္လာေတာ့ နင့္ကုိစမ္းသပ္ၿပီး အသက္မ႐ွိေတာ့ဘူးလုိ႔ မွတ္ခ်က္ ခ်လုိက္တယ္။ မဟုတ္ဘူး ….. ဒါဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ေဆး႐ုံသြားမယ္ဆုိၿပီး ငါက အေၾကာက္အကန္ ျငင္္းေနေတာ့ ပညာကုိေစာ္ကားခံရတယ္လုိ႔ယူဆတဲ့ ဆရာဝန္က ကေလးမ သူအသက္႐ႈတာကုိ ဘယ္အခ်ိန္ က ေနာက္ဆုံး ျမင္လုိက္လဲလုိ႔ ငါ့ကုိျပန္ ေမးခြန္းထုတ္ေလရဲ့။
နင့္ကုိ ငါေပြ႔ထားခ်ိန္မွာ အသက္ေငြ႔ေငြ႔႐ႈ ေနေသးလားဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ငါလည္းသိပ္ေသခ်ာမေနခဲ့ဘူး။ ဘာလုိ႔လည္း ဆုိေတာ့ နင့္ခႏၶာကုိယ္ဟာ ငါေကာက္ေပြ႔လုိက္ခ်ိန္မွာ သက္ျပင္းတခ်က္႐ႈိက္ရင္း ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ တာသတိထားမိရက္နဲ႔ ငါကုိယ့္ကုိကုိယ္ ညာမိတာပါ။ ငါလွမ္းအေၾကာင္းၾကားလုိ႔ နင့္သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႔ေရာက္ လာ တယ္။ ငါကေတာ့ ေထာင့္တေထာင့္မွာ ထုိင္ၿပီး လက္ေပၚေပြ႔လုိက္တုန္းက နင့္ကုိယ္ေငြ႔ေႏြးကုိ ျပန္သတိရမိ ေတာ့…… နင္ ငါ့ကုိ ေစာင့္ေနတာမ်ားလား….။
ေတြ႔ရင္ေျပာမယ္လုိ႔ စဥ္းစားခဲ့တ့ဲ့ ငါ့စကားေတြ အားလုံး ဒီမိုးဒီေလထဲမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့မွာလား။ နင့္႐ုပ္ကလပ္ကုိ ေရခဲတုိက္က ကားလာသယ္ေတာ့ မုိးေတြကသည္းသည္း႐ြာေနခဲ့တယ္။ ကားထြက္သြားေတာ့ အိ္မ္ေ႐ွ့ကျပင္မွာ ငါတေယာက္ထည္းထုိင္ေနရင္း ေ႐ွ့ကုိေငးမိေတာ့ အုတ္ေလွကားေလးေပၚမွာ ခၽြတ္ထားတဲ့ ပိုင္႐ွင္မဲ့ကတၱီပါဖိနပ္ အမည္းေလးကုိ သတိထားမိလုိက္တယ္။
ဒီဖိနပ္ေလးရဲ့ပိုင္႐ွင္ကေတာ့ ခရီး႐ွည္တခုထပ္ထြက္ခြာဖုိ႔ ကမာၻေျမကုိ ႏႈတ္မဆက္ပဲတိတ္တဆိတ္ထြက္သြားခဲ့ၿပီ ။ သူဟာ ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိ စက္ဆုတ္သြားျခင္းလား၊ လွည့္စားတတ္တဲ့အခ်စ္ကုိ စိတ္ကုန္သြားျခင္းလား၊ ဒါမွ မဟုတ္အသိမဲ့ရစ္ေႏွာင္တြယ္မိသူတဦးအေပၚ တသက္တာတမ္းတကာေနေစေတာ့ရယ္လုိ႔ အလြမ္းေျခရာ ခ်န္ထားခဲ့ျခင္းေလလားဆုိတဲ့ အေျဖသူမဲ့ေမးခြန္းမ်ားသာ ရင္ထဲမွာ…အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေမးေနမိေတာ့တယ ္။
စုိးသင့္ေဆြ
ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၇၊ ၂၀၀၀၉
နံနက္ ၁း၅၅ မိနစ္
14 comments:
အေရးအသားကေတာ့ ေၿပာစရာမလိုေအာင္ကိုေကာင္းေနတာပါ ညီမေရ...
အၿဖစ္ႏူိင္ဆံုးကေတာ့ .....အသိမဲ့ရစ္ေႏွာင္တြယ္မိသူတဦးအေပၚ တသက္တာတမ္းတကာေနေစေတာ့ရယ္လုိ႔ အလြမ္းေျခရာ ခ်န္ထားခဲ့ျခင္းပဲ ၿဖစ္မယ္..
ဒီလိုပဲထင္ပါတယ္...
ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္၀ဲသြားတယ္
စာေရးေကာင္းတာကိုး...
ဇာတ္မသိမး္ေတာ့လည္းမသိမ္းလို႔
သိမး္ေတာ့လည္း ..စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳး
လူေတြမ်ားေနာ္..း)
အေရးအသား အလြန္ေကာင္းပါတယ္ မေယာ။ ဖိနပ္ေလးနဲ႔ စတဲ့ ဇာတ္လမ္းဟာ ဖိနပ္ေလးနဲ႔ပဲ ဆုံးခဲ့တာပဲ။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေလးရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကုိလည္း ေလးေလးနက္နက္ ခံစားသြားပါတယ္။
အေရားေကာင္းတယ္စြဲေဆာင္မွုရိွတယ္။
တကယ္ဆုိတစင္းလာေရး
ရင္ခုန္သံေတြ စေတးလုိက္ရတာ
တမာ႐ြက္ေတြေတာင္ ပင္လယ္ျဖစ္။
(လင္းေႏြးအိမ္-ကႏာၱရဘူတာ႐ုံ)
.........
အ၇မ္းႀကိဳက္တယ္
တခါတည္း အၿပီးဖတ္ခ်င္လို႔ ဇာတ္သိမ္းဆိုမွ ေျပးလာခဲ႔တာ ညီမေရ။ အေရးအသားေကာင္းပုံမ်ားေတာ႔ ေျပာစရာမရွိ။ ကိုေဆာင္းေျပာသလို အလြမ္းေျခရာ ထားခဲ႔ပုံကလဲ စိတ္ထိခိုက္စရာ။
ဖိတ္စာက ကဗ်ာဆရာကိုလဲ ေျပာပါ႔။ သတိရလ်က္ပါ လို႔။
ဇာတ္လမ္းနဲ႕ အမ အေရးအသားက အရမ္းေကာင္းပါ
တယ္။
မမေယာ စာေရးေကာင္းတာ professional တစ္ေယာက္လုိပါပဲလား... အရင္မသိဘူးေနာ္..
ဇာတ္အိမ္တည္ေဆာက္ပံုေရာ အေရးအသားပါေကာင္းေတာ့ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းနည္းသြားတယ္...
ဆက္ေရးပါ...
ဇင္ေယာ္ႀကီးကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ :D အဲလို ေရးတတ္ခ်င္လိုက္တာ။
အင္း.. ရသစာေပဆိုတာ ဖတ္ပီးရင္ ေတြးစရာက်န္ရတယ္ဆိုပဲ (ဟီး ဆရာမက်င့္ မေပ်ာက္တာ).. ၀တၳဳအဆံုးမွာ သိခ်င္တာေလးက်န္ခဲ့တယ္... ပန္းခ်ီဆရာကေရာ.. သူ႔သူငယ္ခ်င္းမေလးအေပၚ ဘယ္ေလာက္ သေဘာထားခဲ့ပါလိမ့္ဆိုတာပါ...။ (၀ါသနာ:D)
အခုမွအခ်ိန္ရလို႔ သံုးပိုင္းလံုးဖတ္သြားတယ္.. ဇာတ္လမ္းအဆံုးမွာ မ်က္ရည္ဝဲသြားေအာင္ အေရးေကာင္းလွပါတယ္...
ငါ႔ညီမလည္း အကုိနဲ႔တူတယ္ ေျခေထာက္အက်ဳိးေပးတယ္။ ဟဲ...ဟဲ...။
ႏွုတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားသူနဲ႔ က်န္ရစ္သူႏွစ္ေယာက္မွာ က်န္ရစ္သူက ပုိခံစားရပါတယ္ ညီမေရ....။ ဇတ္လမ္းအဆုံးသတ္ေလးက ရင္နင္႔ေၾကကြဲစရာပါဘဲ။
အေရးအသားေလးက ဖတ္လို႕ အရမ္းေကာင္းတယ္... လြမ္းစရာဇာတ္လမ္းေလးေပါ့..။
ဒါေပမယ့္ လည္း တကယ္တမ္းေတာ့ လြမ္းမေနသင့္တဲ့ လူပဲ မဟုတ္လား..။
စာေရးေကာင္းရဲ ့နဲ ့ဘာလို ့မ်ားဆက္မေရးေတာ့တာလဲ...ဘေလာ့မ်ားေျပာင္းသြားတာလား..
Post a Comment