“ေတာက္…”ဖုိးလုံး စိတ္ဆုိးဆုိး နဲ႔ ေျမႀကီးကုိရွပ္ကန္ လုိက္ေတာ့ ဖုန္မႈန္႔ေတြ ေလထဲမွာ ေဝ့ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ မနက္ကထည္းက ခုခ်ိန္ထိ ေစ်းဦးမွ မေပါက္ေသး။ ဝုိင္းစိန္ နဲ႔ ပူစူးမ က ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ဖုိးလုံးကုိ စိတ္မသက္မသာနဲ႔ ၾကည့္လုိ႔ သူတုိ႔လည္း ဒီေန႔ အဖုိ႔ ေစ်းဦးမေပါက္ေသး။ ပူစူးမ လည္း ဖုိးလုံးလုိ ေပါက္ကြဲလုိက္ခ်င္ ေပမဲ့ မိန္းကေလး ဆုိေတာ့ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ထုိင္ေနလုိက္တယ္။ ဝုိင္းစိန္မ လည္း ေဘးမွာထုိင္ ေနေပမဲ့ ဘုရားဖူးေတြ လာမဲ့လမ္းဖက္ကုိ ေမွ်ာ္ေငးလုိ႔။ ပူစူးမ ေကာင္းကင္ ေပၚေမာ့ ၾကည့္လုိက္ တယ္ ေနက ေတာ္ေတာ္ ကုိ ျမင့္ၿပီး မြန္းတည့္ေတာင္ ေရာက္ေတာ့မယ္။ လြယ္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္းေလး ထဲကုိ ငုံၾကည့္မိေတာ့ လြယ္အိတ္ထဲက ရာတန္ေလး ၂႐ြက္ နဲ႔ ၂၀ တန္ေလး ၅ ႐ြက္ က ေျပာင္ေလွာင္ကာ ပူစူးမကုိ ျပန္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒါက ဝယ္သူကုိ ျပန္အမ္းဖုိ႔ အတြက္ အိတ္ထဲမွာ ေဆာင္ထားတဲ့ ပုိက္ဆံ။
“ လူေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္က်ၿပီလည္းဟာ…” ဝိုင္းစိန္မ ခပ္ညီးညီးေလသံကုိ ဖုိးလုံးက နားကေလာၿပီး “ေသၿပီ..ေသကုန္ၾကၿပီ” လုိ႔ ထေျပာတာ နဲ႔ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ရန္ေစာင္ျပန္ေရာ။ “ေတာ္ၾကဟာ .. နင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေစ်းဝယ္မလာလုိ႔ စိတ္ညစ္ရတဲ့ၾကားထဲ.. ” ပူစူး ၾကားထဲက ဝင္ေဟာက္လုိက္မွပဲ ဝုိင္းစိန္ရဲ့ မ်က္ေစာင္း က ဖုိးလုံး မ်က္ႏွာေပၚက ခြာေတာ့တယ္။ သူတုိ႔ ထဲမွာ ပူစူးမ က အႀကီးဆုံး။ ပူစူး ၿပီးေတာ့ မွ ဖုိးလုံး၊ ဝုိင္းစိန္ ကေတာ့ အငယ္ဆုံးေပါ့ ဒါေပမဲ့ ႀကီးတယ္ငယ္တယ္ ဆုိတာ သူတုိ႔ၾကားမွာေတာ့ မ႐ွိ ဒီလုိပဲ နင္ရယ္ ငါရယ္လုိ႔ ေျပာရတာ အရသာ႐ွိေတာ့ ဘယ္သူကပုိ အသက္ႀကီးတယ္ဆုိတာေတာင္မွ ခပ္ေမ့ေမ့။ ဖုိးလုံးကေတာ့ ေယာက်ၤားေလးဆုိေတာ့ အရာရာ သူ႔ကုိ ဆရာတင္ရင္ ေက်နပ္ေနေရာ။ ပူစူးတုိ႔ ကလည္းအႀကိဳက္ေပါ့ ဆရာတင္ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ ညာခုိင္းျပစ္လုိက္တယ္။ ဟုိေကာင္မ ဝုိင္းစိန္မ ဆုိ အဆုိးဆုံး။ ဟုိေန႔ကလည္း မန္က်ည္းသီး စားခ်င္တာကုိ ဖုိးလုံးသစ္ပင္တက္တာ လႊားကနဲ လႊားကနဲ နဲ႔ ျမန္သလားမေမးနဲ႔လုိ႔ ေျမွာက္ပင့္ၿပီး ေဒြးေလးစိန္ တုိ႔ ၿခံဝုိင္းေ႐ွ႕က မန္က်ည္းပင္ကုိ တက္ခုိင္းတာ မန္က်ည္းကုိင္းေျခာက္ေပၚနင္းမိၿပီး ကံေကာင္းလုိ႔ ဖုိးလုံး က်မေသတာ။ ဒါေတာင္ ဖုိးလုံးတုိ႔က ေလမေလ်ာ့ သူလ်င္လြန္းလုိ႔ အေပၚကုိင္းကုိ ဆြဲမိတာလုိ႔ ေလက်ယ္ေနေသးတယ္။
ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ သူတုိ႔သုံးေယာက္က သြားအတူ လာအတူ ေစ်းေရာင္းလည္းတူတူပဲ။ ေစ်းဝယ္သူကုိ လည္း ဘယ္ေတာ့မွ လုၿပီးမေရာင္းဘူး။ ေစ်းဦး မေပါက္ေသးတဲ့သူကို ေပါက္ၿပီးသူက အၿမဲညွာေလ့ ႐ွိတယ္။ သူတုိ႔ထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ သာတယ္နာတယ္ မ႐ွိဘူး မနာလုိတာလည္းမ႐ွိဘူး ျဖဴျဖဴစင္စင္ပဲ။ သူတုိ႔ သုံးေယာက္မွာ တူညီတဲ့ ဘဝ႐ုန္းကန္မႈေတြ႐ွိတယ္ အဲဒါကေတာ့ ဒီ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရား မွာ ပုဂံ အမွတ္တရ ဓါတ္ပုံပုိ႔စ္ကတ္ေလးေတြ ဘုရားဖူး ဧည့္သည္ေတြကုိ ေရာင္းခ်ၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းၾကျခင္းပဲ။ ေနထြက္ ကေန ေနဝင္ခ်ိန္ထိ ဒီေ႐ႊစည္းခုံ ဘုရားမွာ ပူစူးမတုိ႔ သုံးေယာက္ကုိ ေတြ႔ရမည္သာ။ မေျပာင္းလြဲ တဲ့ ေစ်းေခၚသံ ေလးေတြ နဲ႔ အတူူ ေ႐ႊစည္းခုံ ဘုရားရဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းေတြကုိ ဧည့္သည္ေတြကုိ က်က္မွတ္ထားသမွ် ရြတ္ျပေနတတ္တဲ့ သူတုိ႔ကေလးေတြ မွာ တူညီတဲ့ မိသားစု ဝမး္ေရးျပႆနာေတြလည္း ႐ွိေသးရဲ့။
သူတုိ႔ သုံးေယာက္လုံးက ဝက္ႀကီးအင္း႐ြာမွာေနတယ္ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရားနဲ႔ ေတာ့သိပ္မေဝးဘူးေပါ့။ ပူစူးမ မွာက အေမ မ႐ွိေတာ့ အေဖရယ္ အေဖ့ေနာက္မိန္းမရယ္ သူဖက္ကပါလာတဲ့ သား တေယာက္ရယ္ အတူတူေနတယ္။ ပူစူး အေဖ က ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ ဌက္ခတ္တယ္ အေဖ့ မိန္းမက ယြန္းထည္လုပ္တဲ့အလုပ္႐ုံ မွာ သူ႔သားက ေတာ့ ေညာင္္ဦးေစ်းထဲက ဆုိင္တဆုိင္မွာ အကူအလုပ္လုပ္တယ္။ ပူစူးမ က ဒီေ႐ႊစည္းခုံ ဘုရားမွာ ပုိ႔စ္ကတ္ ေရာင္းတယ္။ အေဖနဲ႔ ပူစူးက လြဲလို႔ က်န္ႏွစ္ေယာက္ က ႏွစ္ပတ္ တခါ မွလုပ္ခရတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖနဲ႔ ပူစူး တေန႔လုပ္တဲ့ ဝင္ေငြက အိမ္ေထာင္တခုလုံး တေန႔စားဖုိ႔။ ဒီေန႔ အေဖ ေနမေကာင္းလုိ႔ ဌက္သြားမခတ္ႏုိင္ ဒီေတာ့ ပူစူး ေစ်းေရာင္းေကာင္းမွသာ ေနာက္ေန႔ အတြက္ ဆန္ဝယ္ ဆီဝယ္ လုပ္လုိ႔ရမွာ။ ဖုိးလုံးကေတာ့ အေဖေရာ အေမေရာ မ႐ွိေတာ့ ဖုိးေအ မမာသည္ႀကီးနဲ႔ေနတာ။ ဆုိေတာ့ ဖုိးလုံးက ပူစူးထက္ကို ပုိၿပီး ေန႔တြက္ကုိက္ ဖုိ႔လုိတယ္။ အားလုံးထဲမွာေတာ့ ဝုိင္းစိန္ က ပူစူးတုိ႔ေလာက္ ျပာျပာသလဲ ေန႔တြက္ ကုိက္ဖုိ႔ စိတ္ပူေနစရာ မလုိ။ ဝုိင္းစိန္က အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏုိင္တဲ့ အေဖေရာ အကုိႀကီးတေယာက္ ပါ႐ွိေသး တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖက ဟုိးတေလာကမွ ေရခ်ိဳးမွားတာနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ၿပီး မမာတာ ခုထိကုိ အလုပ္မဆင္းႏုိင္ေသးေတာ့ ဝိုင္းစိန္မ ရဲ့ လုပ္စာလည္း သူတုိ႔အိမ္အတြက္ လပ္တေလာ အဆင္ေျပဖုိ႔ လုိအပ္ေန သည္။ သူတို႔ သုံးေယာက္မွာ ေနာက္ တခုတူညီေနတာက သူတုိ႔ အားလုံး ေက်ာင္းမေနျခင္းပင္။
ပူစူးမ ဟုိဒီ ေတြးေတာရင္း က ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္တုိ႔ ေအာ္ဟစ္သံ ေၾကာင့္ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ဒီေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ ဘာျဖစ္လည္းလုိ႔ ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ ဝုိင္းစိန္က ေျပက်ေနတဲ့ ဆံရစ္ဝုိင္းကုိ ကုိင္ၿပီးငုိေနတယ္ ဖုိးလုံးက သာေအာင္ ဆုိတဲ့ေကာင္ေလးရဲ့ လည္ပင္းအကၤ်ီစကုိဆြဲထားၿပီး မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကုိ ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး လက္သီးနဲ႔ထုိးမယ္လုိ႔ျပင္ေနတယ္။ ရန္ျဖစ္ ေနတာကုိေတြ႔ေတာ့မွ ပူစူးမ သတိဝင္လာၿပီး “ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာျဖစ္တာလည္း.. ေတာ္ေတာ့ ဖုိးလုံးလြတ္လုိက္…ဟဲ့ ဟုိေကာင္မ ဝင္ဆြဲေလ ငုိမေနနဲ႔ …” ပူစူးမ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား အတင္းဝင္ၿပီး ဖုိးလုံးကုိယ္ ကုိတြန္းထုတ္ မွ သာေအာင္ခင္မ်ာ နာသြားတဲ့ လည္ပင္းကုိ ပြတ္ရင္း ငုိမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနတယ္။ သာေအာင္ က ပူစူးမ တုိ႔လုိပဲ ပုိ႔စ္ကတ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္ေလး ဒီ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရား မွာ ပူစူးတုိ႔ အျပင္ ပုိ႔စ္ကတ္ေရာင္းတဲ့ တျခား ကေလးေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ပူစူးတုိ႔ သုံးေယာက္ကသာ ဒီေနရာမွာ ေရာင္းတာၾကာေနၿပီ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ ကုိယ္လုိျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြထဲမွာ အဲဒီ သာေအာင္ ဆုိတဲ့ေကာင္ အဆုိးဆုံး သူက ေစ်းလည္းလုေရာင္းတတ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း ညွာရေကာင္း မွန္းမသိ သူေစ်းဦးေပါက္ၿပီးလည္း လုေရာင္းေနတာပဲ။ ခုလည္း ဝုိင္းစိန္မ ထုိင္ေနတာကုိ ေဘးကျဖတ္သြားရင္းနဲ႔ ဆံရစ္ဝုိင္းကို လက္နဲ႔ ဆြဲသြားလုိ႔ ဖုိးလုံးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာ။ ဖုိးလုံးကလည္း ပူစူးတုိ႔ သုံးေယာက္ထဲမွာ သူက ေယာကၤ်ားေလးဆုိေတာ့ မိန္းကေလးေတြကုိ ကာကြယ္ေပးရတဲ့ တာဝန္ကုိ ဘယ္သူမွ မေပးပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ တာဝန္ယူထားသူဆုိေတာ့ သာေအာင္ နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။
ေအာ္ ဒီေန႔မွပဲ ဘုရားဖူးေတြကလည္း နည္းလုိက္တာေနာ္…ပူစူးစိတ္ထဲမွာေတြးလုိက္တယ္။ ဘာလုိ႔ ဧည့္သည္ ေတြနည္းသြားလည္းဆိုတာ အေဖ႔ကုိ ဟုိေက်ာင္းဆရာေလး ေျပာတာေတာ့ ျမန္မာျပည္ကုိ ကမာၻလွည့္ခရီး သည္ေတြ အရင္ကေလာက္မလာေတာ့လုိ႔တဲ့။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိတာေတာ့ ဆရာေလးက မေျပာသြားလုိ႔ ပူစူးလည္း မသိလုိက္ဘူး။ အရင္ က ဒီလုိ ေဆာင္းရာသီဆုိရင္ ကမာၻလွည့္ေတြ ဘုရားဖူးေတြ အေတာ္လာတာ။ ပူစူးတုိ႔ ေတာင္မွ အဂၤလိပ္လုိ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရားသမုိင္းေၾကာင္းက်က္ထားရေသးတယ္။ ဆရာေလး သင္ေပး တာေပါ့ နားလည္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ႏႈတ္တုိက္က်က္ထားတာေလ။ ဘုရားဖူးေတြ ပုိ႔စ္ကတ္ဝယ္ တယ္ဆုိရင္ အလကား ဘုရားသမုိင္းကုိေျပာျပေပးတာေလ။ ႏုိင္ငံျခားသားႀကီးေတြဆုိ သေဘာက်လြန္းလုိ႔ သူတုိ႔ က ပုိ႔စ္ကတ္ေတြလည္း ကေလးအားလုံးဆီက ဝယ္တယ္ ပူစူးတုိ႔ကုိ ေခ်ာ့ကလက္ေတြေတာင္ ျပန္ေကၽြးသြားေသးတာ။ ပူစူးတုိ႔လည္း သူတုိ႔ကုိ ဘုရားသမုိင္း ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ အဂၤလိပ္လုိေျပာေပးလုိက္တယ္။ အမယ္ ပူစူးက အဂၤလိပ္လုိ အသံထြက္ပီတယ္ဆုိပဲ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာတာကုိ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ ျပန္ေျပာျပတာေလ။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပူစူးတုိ႔ေတြ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ဒီေလာက္လည္း ေငြရဖုိ႔ စိတ္မပူရဘူး။ အိမ္ မွာလည္း ဒီေလာက္ မက်ပ္တည္းဘူး၊ အရင္က မ်ားလွၿပီလုိ႔ထင္တဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ ဆန္သြားဝယ္ တျပည္ေတာင္ မရေတာ့ဘူး။ ပူစူး က ကေလးေပမဲ့ ဆန္ေစ်း ေတြ တက္တက္လာ တာေတာ့ သတိထားမိတယ္ေလ။ ေန႔တုိင္း ေစ်းေရာင္းကျပန္ရင္ ေနာက္ေန႔ခ်က္ဖုိ႔ ဆန္ဝယ္ၿပီးမွ အိမ္ကုိျပန္ရတာကုိး။
“ေဟး……ပူစူးမ ..ႏုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြလာေနၿပီဟ … ” ဖုိးလုံးရဲ့ ဝမ္းသာအားရေအာ္သံ အဆုံး ပုိ႔စ္ကတ္ေရာင္းမယ့္ ကေလးေတြေရာ ဘုရားသမုိင္းေၾကာင္းေျပာျပမဲ့ ကေလးေတြေရာ အားလုံး အၿပိဳင္အဆုိင္ ဧည့္သည္ေတြ တက္လာေနတဲ့ ေစာင္းတန္း ဘက္ကုိ ေျပးၾကေလရဲ့။ ဟုိက်ေတာ့ ဧည့္သည္က ထင္ထားသလုိ အုပ္စုနဲ႔ လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ မဟုတ္ လူေလး ၅ ေယာက္ နဲ႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ တေယာက္။ ဒါေပမဲ့ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ က ပူစူးတုိ႔နဲ႔ မ်က္မွန္းတမ္းမိၿပီးသား ဒီေတာ့ သာေအာင္တုိ႔ အုပ္စု ေ႐ွ႕က ကာစီးကာစီး လုပ္ေနတာေတာင္ သူတုိ႔ဆီမွာ မဝယ္ပဲ ပူစူးတုိ႔သုံးေယာက္ ရပ္ေနတဲ့နားကုိ သူ႔ဧည့္သည္ေတြ ေခၚလာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ ပါးစပ္က ပူစူးတုိ႔နားမလည္တဲ့ စကားသံ လုံးလုံးေထြးေထြး နဲ႔ သူ႔ဧည့္သည္ေတြကုိ ေျပာျပေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပူစူးတုိ႔ဆီကုိေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ဝုိင္းစိန္မ ကလည္း သူ႔ အရပ္ပုပုေလး ကုိ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး လက္ကပုိ႔စ္ကတ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္အိတ္ကုိ ဧည့္သည္ေတြ မေတြ႔ေတြ႔ ေအာင္ ေျမွာက္ျပေနတယ္။ ပူစူးလည္း အလြတ္က်က္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ ဧည့္သည္ မိန္းမႀကီးတေယာက္က အံၾသတဲ့မ်က္ႏွာျဖစ္သြားၿပီး ပူစူးဆီက ပုိ႔စ္ကတ္ေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္တယ္။ ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္ ဆီကလည္း ဝယ္ေနတယ္။ ဖုိးလုံးကလည္း သူ႔ရဲ့ ဘယ္လုိ ေျပာေျပာ မသာယာႏုိင္တဲ့ အဂၤလိပ္သံႀကီး နဲ႔ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရား သမုိင္းေၾကာင္း ကုိ စ႐ွင္းျပေနေတာ့တယ္။
ေစ်းဦးေပါက္ အေနနဲ႔ ေတာ့ ၁ ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ရလုိက္တယ္။ ပူစူးလည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေအးသလုိလုိ ႐ွိသြားတယ္။ ဟုိေကာင္ ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္လည္း မဆုိးဘူးထင္ပါတယ္။ အဲဒီ ဧည့္သည္ေတြ ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံျခားဧည့္ သည္ေတြ မလာေတာ့ဘူး။ ဘုရားဖူးယာဥ္ေတြနဲ႔ေတာ့ လာက်ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ေစာင္းတန္းထဲက ဆုိင္ေတြမွာပဲ ဝယ္လာက်ေတာ့ ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့ ပူစူးတုိ႔ဆီက မဝယ္ေတာ့ဘူးေပ့ါ။ ဒီလုိနဲ႔ ညေနေစာင္းတဲ့ အထိ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကားပဲ ေရာင္းရေတာ့တယ္။ ညေန အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေရာင္းရတဲ့ေငြ ၂ ေထာင္ေက်ာ္ေလးပဲရေသးတယ္။ ပူစူးမ စိတ္ညစ္သြားတယ္ ဒီေငြနဲ႔ ဘယ္လုိ ဆန္နဲ႔ ဆီ ဝယ္ရမလည္းဆုိတာ မစဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ပဲ။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ အခ်ိန္ကေတာ့ ေရာက္လာျပန္ၿပီေလ။ ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္လည္း ေန႔တြက္ေတာ့ ကုိက္ပုံမရ။ ဖုိးလုံးမ်က္ႏွာ သုန္မုန္ေနတာကုိၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တယ္။ “ကဲ…အိမ္ျပန္က်ရေအာင္ ဒီခ်ိန္က်မွေတာ့ ဘယ္သူမွလည္း ဘုရားလာဖူးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး..ေစာင္းတန္းထဲက ဆုိင္ေတြေတာင္ ပိတ္ကုန္ၿပီ” ပူစူး က ျပန္ဖုိ႔ႏုိးေဆာ္မွ ပဲ သူတုိ႔သုံးေယာက္သား ဘုရားရင္ျပင္ေပၚကေနထလာျဖစ္ေတာ့တယ္။
အိမ္ျပန္တဲ့ လမ္းမွာ မနက္က ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ ကုိ ထပ္ေတြ႔ေသးတယ္ သူတုိ႔ကေတာ့ ပူစူးတုိ႔ ကုိ မျမင္ပါဘူး။ ဧည့္သည္ေတြလက္ထဲမွာလည္း မွန္ေျပာင္းေတြ၊ ကင္မရာေတြနဲ႔။ သူတုိ႔ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရားနားက ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနဖူး ဆီကုိသြားေနၾကတာပဲ။ သူတုိ႔ ပုဂံ ရဲ့ ေနဝင္ဆည္းဆာကုိ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနဖူး ကေန ဓါတ္ပုံ႐ုိက္မယ္ထင္ပါရဲ့။ ဝင္လုဆဲဆဲေနလုံးႀကီးပတ္လည္က ပုဇြန္ဆီေရာင္တိမ္တုိက္ေတြရယ္ ဧရာဝတီျမစ္ထဲက ေလွငယ္ေလးေတြရယ္ဟာ ေသသပ္လွပစြာ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လုိပါပဲ။ ပုဂံရဲ့ ဆည္းဆာ ကုိ တန္ဖုိးထားစြာနဲ႔ ၾကည့္လုိက်တဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ၾကည့္ဖူးၿပီးတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားၿပီလဲ။
ဆည္းဆာဆုိတာ ေန႔တေန႔ကုန္ဆုံးၿပီး ညဥ့္ဦးယံမလာခင္ အခ်ိန္ပုိင္းေလး အကူးအေျပာင္းကာလတခု။ ဧည္႔သည္ေတြ အတြက္ေတာ့ ၾကည္ႏႈးရင္ခုန္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ပူစူးတုိ႔အတြက္ေတာ့ ဆည္းဆာဆုိတာ ေနာက္ထပ္ ႐ုန္းကန္မႈတခုရဲ့အစ၊ ေန႔သစ္ကုိေရာက္ဖုိ႔ အတြက္ သေႏၶတည္ရာ၊ ပင္ပန္းမႈတုိ႔ရဲ့ တုိက္ပြဲေခၚသံ။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ပူစူးမတုိ႔ ဆည္းဆာနဲ႔ ဘုရားဖူးဧည့္သည္ေတြ ရဲ့ ဆည္းဆာ အျမင္တူေပမဲ့ ခံစားခ်က္ ေတြ မတူညီၾကတာပါပဲ။
စုိးသင့္ေဆြ
ႏုိဝင္ဘာလ ၁၃ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၁၀း၃၉
“ လူေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္က်ၿပီလည္းဟာ…” ဝိုင္းစိန္မ ခပ္ညီးညီးေလသံကုိ ဖုိးလုံးက နားကေလာၿပီး “ေသၿပီ..ေသကုန္ၾကၿပီ” လုိ႔ ထေျပာတာ နဲ႔ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ရန္ေစာင္ျပန္ေရာ။ “ေတာ္ၾကဟာ .. နင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ေစ်းဝယ္မလာလုိ႔ စိတ္ညစ္ရတဲ့ၾကားထဲ.. ” ပူစူး ၾကားထဲက ဝင္ေဟာက္လုိက္မွပဲ ဝုိင္းစိန္ရဲ့ မ်က္ေစာင္း က ဖုိးလုံး မ်က္ႏွာေပၚက ခြာေတာ့တယ္။ သူတုိ႔ ထဲမွာ ပူစူးမ က အႀကီးဆုံး။ ပူစူး ၿပီးေတာ့ မွ ဖုိးလုံး၊ ဝုိင္းစိန္ ကေတာ့ အငယ္ဆုံးေပါ့ ဒါေပမဲ့ ႀကီးတယ္ငယ္တယ္ ဆုိတာ သူတုိ႔ၾကားမွာေတာ့ မ႐ွိ ဒီလုိပဲ နင္ရယ္ ငါရယ္လုိ႔ ေျပာရတာ အရသာ႐ွိေတာ့ ဘယ္သူကပုိ အသက္ႀကီးတယ္ဆုိတာေတာင္မွ ခပ္ေမ့ေမ့။ ဖုိးလုံးကေတာ့ ေယာက်ၤားေလးဆုိေတာ့ အရာရာ သူ႔ကုိ ဆရာတင္ရင္ ေက်နပ္ေနေရာ။ ပူစူးတုိ႔ ကလည္းအႀကိဳက္ေပါ့ ဆရာတင္ၿပီးေတာ့ သူ႔ကုိ ညာခုိင္းျပစ္လုိက္တယ္။ ဟုိေကာင္မ ဝုိင္းစိန္မ ဆုိ အဆုိးဆုံး။ ဟုိေန႔ကလည္း မန္က်ည္းသီး စားခ်င္တာကုိ ဖုိးလုံးသစ္ပင္တက္တာ လႊားကနဲ လႊားကနဲ နဲ႔ ျမန္သလားမေမးနဲ႔လုိ႔ ေျမွာက္ပင့္ၿပီး ေဒြးေလးစိန္ တုိ႔ ၿခံဝုိင္းေ႐ွ႕က မန္က်ည္းပင္ကုိ တက္ခုိင္းတာ မန္က်ည္းကုိင္းေျခာက္ေပၚနင္းမိၿပီး ကံေကာင္းလုိ႔ ဖုိးလုံး က်မေသတာ။ ဒါေတာင္ ဖုိးလုံးတုိ႔က ေလမေလ်ာ့ သူလ်င္လြန္းလုိ႔ အေပၚကုိင္းကုိ ဆြဲမိတာလုိ႔ ေလက်ယ္ေနေသးတယ္။
ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ သူတုိ႔သုံးေယာက္က သြားအတူ လာအတူ ေစ်းေရာင္းလည္းတူတူပဲ။ ေစ်းဝယ္သူကုိ လည္း ဘယ္ေတာ့မွ လုၿပီးမေရာင္းဘူး။ ေစ်းဦး မေပါက္ေသးတဲ့သူကို ေပါက္ၿပီးသူက အၿမဲညွာေလ့ ႐ွိတယ္။ သူတုိ႔ထဲမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ သာတယ္နာတယ္ မ႐ွိဘူး မနာလုိတာလည္းမ႐ွိဘူး ျဖဴျဖဴစင္စင္ပဲ။ သူတုိ႔ သုံးေယာက္မွာ တူညီတဲ့ ဘဝ႐ုန္းကန္မႈေတြ႐ွိတယ္ အဲဒါကေတာ့ ဒီ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရား မွာ ပုဂံ အမွတ္တရ ဓါတ္ပုံပုိ႔စ္ကတ္ေလးေတြ ဘုရားဖူး ဧည့္သည္ေတြကုိ ေရာင္းခ်ၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းၾကျခင္းပဲ။ ေနထြက္ ကေန ေနဝင္ခ်ိန္ထိ ဒီေ႐ႊစည္းခုံ ဘုရားမွာ ပူစူးမတုိ႔ သုံးေယာက္ကုိ ေတြ႔ရမည္သာ။ မေျပာင္းလြဲ တဲ့ ေစ်းေခၚသံ ေလးေတြ နဲ႔ အတူူ ေ႐ႊစည္းခုံ ဘုရားရဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းေတြကုိ ဧည့္သည္ေတြကုိ က်က္မွတ္ထားသမွ် ရြတ္ျပေနတတ္တဲ့ သူတုိ႔ကေလးေတြ မွာ တူညီတဲ့ မိသားစု ဝမး္ေရးျပႆနာေတြလည္း ႐ွိေသးရဲ့။
သူတုိ႔ သုံးေယာက္လုံးက ဝက္ႀကီးအင္း႐ြာမွာေနတယ္ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရားနဲ႔ ေတာ့သိပ္မေဝးဘူးေပါ့။ ပူစူးမ မွာက အေမ မ႐ွိေတာ့ အေဖရယ္ အေဖ့ေနာက္မိန္းမရယ္ သူဖက္ကပါလာတဲ့ သား တေယာက္ရယ္ အတူတူေနတယ္။ ပူစူး အေဖ က ဧရာဝတီျမစ္ထဲမွာ ဌက္ခတ္တယ္ အေဖ့ မိန္းမက ယြန္းထည္လုပ္တဲ့အလုပ္႐ုံ မွာ သူ႔သားက ေတာ့ ေညာင္္ဦးေစ်းထဲက ဆုိင္တဆုိင္မွာ အကူအလုပ္လုပ္တယ္။ ပူစူးမ က ဒီေ႐ႊစည္းခုံ ဘုရားမွာ ပုိ႔စ္ကတ္ ေရာင္းတယ္။ အေဖနဲ႔ ပူစူးက လြဲလို႔ က်န္ႏွစ္ေယာက္ က ႏွစ္ပတ္ တခါ မွလုပ္ခရတယ္။ ဒီေတာ့ အေဖနဲ႔ ပူစူး တေန႔လုပ္တဲ့ ဝင္ေငြက အိမ္ေထာင္တခုလုံး တေန႔စားဖုိ႔။ ဒီေန႔ အေဖ ေနမေကာင္းလုိ႔ ဌက္သြားမခတ္ႏုိင္ ဒီေတာ့ ပူစူး ေစ်းေရာင္းေကာင္းမွသာ ေနာက္ေန႔ အတြက္ ဆန္ဝယ္ ဆီဝယ္ လုပ္လုိ႔ရမွာ။ ဖုိးလုံးကေတာ့ အေဖေရာ အေမေရာ မ႐ွိေတာ့ ဖုိးေအ မမာသည္ႀကီးနဲ႔ေနတာ။ ဆုိေတာ့ ဖုိးလုံးက ပူစူးထက္ကို ပုိၿပီး ေန႔တြက္ကုိက္ ဖုိ႔လုိတယ္။ အားလုံးထဲမွာေတာ့ ဝုိင္းစိန္ က ပူစူးတုိ႔ေလာက္ ျပာျပာသလဲ ေန႔တြက္ ကုိက္ဖုိ႔ စိတ္ပူေနစရာ မလုိ။ ဝုိင္းစိန္က အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏုိင္တဲ့ အေဖေရာ အကုိႀကီးတေယာက္ ပါ႐ွိေသး တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖက ဟုိးတေလာကမွ ေရခ်ိဳးမွားတာနဲ႔ တုိက္ဆုိင္ၿပီး မမာတာ ခုထိကုိ အလုပ္မဆင္းႏုိင္ေသးေတာ့ ဝိုင္းစိန္မ ရဲ့ လုပ္စာလည္း သူတုိ႔အိမ္အတြက္ လပ္တေလာ အဆင္ေျပဖုိ႔ လုိအပ္ေန သည္။ သူတို႔ သုံးေယာက္မွာ ေနာက္ တခုတူညီေနတာက သူတုိ႔ အားလုံး ေက်ာင္းမေနျခင္းပင္။
ပူစူးမ ဟုိဒီ ေတြးေတာရင္း က ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္တုိ႔ ေအာ္ဟစ္သံ ေၾကာင့္ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ဒီေမ်ာက္ႏွစ္ေကာင္ ဘာျဖစ္လည္းလုိ႔ ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ ဝုိင္းစိန္က ေျပက်ေနတဲ့ ဆံရစ္ဝုိင္းကုိ ကုိင္ၿပီးငုိေနတယ္ ဖုိးလုံးက သာေအာင္ ဆုိတဲ့ေကာင္ေလးရဲ့ လည္ပင္းအကၤ်ီစကုိဆြဲထားၿပီး မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကုိ ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး လက္သီးနဲ႔ထုိးမယ္လုိ႔ျပင္ေနတယ္။ ရန္ျဖစ္ ေနတာကုိေတြ႔ေတာ့မွ ပူစူးမ သတိဝင္လာၿပီး “ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာျဖစ္တာလည္း.. ေတာ္ေတာ့ ဖုိးလုံးလြတ္လုိက္…ဟဲ့ ဟုိေကာင္မ ဝင္ဆြဲေလ ငုိမေနနဲ႔ …” ပူစူးမ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကား အတင္းဝင္ၿပီး ဖုိးလုံးကုိယ္ ကုိတြန္းထုတ္ မွ သာေအာင္ခင္မ်ာ နာသြားတဲ့ လည္ပင္းကုိ ပြတ္ရင္း ငုိမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနတယ္။ သာေအာင္ က ပူစူးမ တုိ႔လုိပဲ ပုိ႔စ္ကတ္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္ေလး ဒီ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရား မွာ ပူစူးတုိ႔ အျပင္ ပုိ႔စ္ကတ္ေရာင္းတဲ့ တျခား ကေလးေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ပူစူးတုိ႔ သုံးေယာက္ကသာ ဒီေနရာမွာ ေရာင္းတာၾကာေနၿပီ ဆုိေတာ့ ကုိယ့္အဖြဲ႔နဲ႔ ကုိယ္လုိျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြထဲမွာ အဲဒီ သာေအာင္ ဆုိတဲ့ေကာင္ အဆုိးဆုံး သူက ေစ်းလည္းလုေရာင္းတတ္တယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွလည္း ညွာရေကာင္း မွန္းမသိ သူေစ်းဦးေပါက္ၿပီးလည္း လုေရာင္းေနတာပဲ။ ခုလည္း ဝုိင္းစိန္မ ထုိင္ေနတာကုိ ေဘးကျဖတ္သြားရင္းနဲ႔ ဆံရစ္ဝုိင္းကို လက္နဲ႔ ဆြဲသြားလုိ႔ ဖုိးလုံးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာ။ ဖုိးလုံးကလည္း ပူစူးတုိ႔ သုံးေယာက္ထဲမွာ သူက ေယာကၤ်ားေလးဆုိေတာ့ မိန္းကေလးေတြကုိ ကာကြယ္ေပးရတဲ့ တာဝန္ကုိ ဘယ္သူမွ မေပးပဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ တာဝန္ယူထားသူဆုိေတာ့ သာေအာင္ နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။
ေအာ္ ဒီေန႔မွပဲ ဘုရားဖူးေတြကလည္း နည္းလုိက္တာေနာ္…ပူစူးစိတ္ထဲမွာေတြးလုိက္တယ္။ ဘာလုိ႔ ဧည့္သည္ ေတြနည္းသြားလည္းဆိုတာ အေဖ႔ကုိ ဟုိေက်ာင္းဆရာေလး ေျပာတာေတာ့ ျမန္မာျပည္ကုိ ကမာၻလွည့္ခရီး သည္ေတြ အရင္ကေလာက္မလာေတာ့လုိ႔တဲ့။ ဘာလုိ႔လည္းဆုိတာေတာ့ ဆရာေလးက မေျပာသြားလုိ႔ ပူစူးလည္း မသိလုိက္ဘူး။ အရင္ က ဒီလုိ ေဆာင္းရာသီဆုိရင္ ကမာၻလွည့္ေတြ ဘုရားဖူးေတြ အေတာ္လာတာ။ ပူစူးတုိ႔ ေတာင္မွ အဂၤလိပ္လုိ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရားသမုိင္းေၾကာင္းက်က္ထားရေသးတယ္။ ဆရာေလး သင္ေပး တာေပါ့ နားလည္လုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ႏႈတ္တုိက္က်က္ထားတာေလ။ ဘုရားဖူးေတြ ပုိ႔စ္ကတ္ဝယ္ တယ္ဆုိရင္ အလကား ဘုရားသမုိင္းကုိေျပာျပေပးတာေလ။ ႏုိင္ငံျခားသားႀကီးေတြဆုိ သေဘာက်လြန္းလုိ႔ သူတုိ႔ က ပုိ႔စ္ကတ္ေတြလည္း ကေလးအားလုံးဆီက ဝယ္တယ္ ပူစူးတုိ႔ကုိ ေခ်ာ့ကလက္ေတြေတာင္ ျပန္ေကၽြးသြားေသးတာ။ ပူစူးတုိ႔လည္း သူတုိ႔ကုိ ဘုရားသမုိင္း ကုိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ အဂၤလိပ္လုိေျပာေပးလုိက္တယ္။ အမယ္ ပူစူးက အဂၤလိပ္လုိ အသံထြက္ပီတယ္ဆုိပဲ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာတာကုိ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ ျပန္ေျပာျပတာေလ။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပူစူးတုိ႔ေတြ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ဒီေလာက္လည္း ေငြရဖုိ႔ စိတ္မပူရဘူး။ အိမ္ မွာလည္း ဒီေလာက္ မက်ပ္တည္းဘူး၊ အရင္က မ်ားလွၿပီလုိ႔ထင္တဲ့ ပုိက္ဆံနဲ႔ ဆန္သြားဝယ္ တျပည္ေတာင္ မရေတာ့ဘူး။ ပူစူး က ကေလးေပမဲ့ ဆန္ေစ်း ေတြ တက္တက္လာ တာေတာ့ သတိထားမိတယ္ေလ။ ေန႔တုိင္း ေစ်းေရာင္းကျပန္ရင္ ေနာက္ေန႔ခ်က္ဖုိ႔ ဆန္ဝယ္ၿပီးမွ အိမ္ကုိျပန္ရတာကုိး။
“ေဟး……ပူစူးမ ..ႏုိင္ငံျခားသားဧည့္သည္ေတြလာေနၿပီဟ … ” ဖုိးလုံးရဲ့ ဝမ္းသာအားရေအာ္သံ အဆုံး ပုိ႔စ္ကတ္ေရာင္းမယ့္ ကေလးေတြေရာ ဘုရားသမုိင္းေၾကာင္းေျပာျပမဲ့ ကေလးေတြေရာ အားလုံး အၿပိဳင္အဆုိင္ ဧည့္သည္ေတြ တက္လာေနတဲ့ ေစာင္းတန္း ဘက္ကုိ ေျပးၾကေလရဲ့။ ဟုိက်ေတာ့ ဧည့္သည္က ထင္ထားသလုိ အုပ္စုနဲ႔ လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ မဟုတ္ လူေလး ၅ ေယာက္ နဲ႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ တေယာက္။ ဒါေပမဲ့ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ က ပူစူးတုိ႔နဲ႔ မ်က္မွန္းတမ္းမိၿပီးသား ဒီေတာ့ သာေအာင္တုိ႔ အုပ္စု ေ႐ွ႕က ကာစီးကာစီး လုပ္ေနတာေတာင္ သူတုိ႔ဆီမွာ မဝယ္ပဲ ပူစူးတုိ႔သုံးေယာက္ ရပ္ေနတဲ့နားကုိ သူ႔ဧည့္သည္ေတြ ေခၚလာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ ပါးစပ္က ပူစူးတုိ႔နားမလည္တဲ့ စကားသံ လုံးလုံးေထြးေထြး နဲ႔ သူ႔ဧည့္သည္ေတြကုိ ေျပာျပေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပူစူးတုိ႔ဆီကုိေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ ဝုိင္းစိန္မ ကလည္း သူ႔ အရပ္ပုပုေလး ကုိ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး လက္ကပုိ႔စ္ကတ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္အိတ္ကုိ ဧည့္သည္ေတြ မေတြ႔ေတြ႔ ေအာင္ ေျမွာက္ျပေနတယ္။ ပူစူးလည္း အလြတ္က်က္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စကားနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ ဧည့္သည္ မိန္းမႀကီးတေယာက္က အံၾသတဲ့မ်က္ႏွာျဖစ္သြားၿပီး ပူစူးဆီက ပုိ႔စ္ကတ္ေတြ အမ်ားႀကီးဝယ္တယ္။ ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္ ဆီကလည္း ဝယ္ေနတယ္။ ဖုိးလုံးကလည္း သူ႔ရဲ့ ဘယ္လုိ ေျပာေျပာ မသာယာႏုိင္တဲ့ အဂၤလိပ္သံႀကီး နဲ႔ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရား သမုိင္းေၾကာင္း ကုိ စ႐ွင္းျပေနေတာ့တယ္။
ေစ်းဦးေပါက္ အေနနဲ႔ ေတာ့ ၁ ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ရလုိက္တယ္။ ပူစူးလည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေအးသလုိလုိ ႐ွိသြားတယ္။ ဟုိေကာင္ ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္လည္း မဆုိးဘူးထင္ပါတယ္။ အဲဒီ ဧည့္သည္ေတြ ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံျခားဧည့္ သည္ေတြ မလာေတာ့ဘူး။ ဘုရားဖူးယာဥ္ေတြနဲ႔ေတာ့ လာက်ပါတယ္ ဒါေပမဲ့ ေစာင္းတန္းထဲက ဆုိင္ေတြမွာပဲ ဝယ္လာက်ေတာ့ ဘုရားေပၚေရာက္ေတာ့ ပူစူးတုိ႔ဆီက မဝယ္ေတာ့ဘူးေပ့ါ။ ဒီလုိနဲ႔ ညေနေစာင္းတဲ့ အထိ ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကားပဲ ေရာင္းရေတာ့တယ္။ ညေန အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေရာင္းရတဲ့ေငြ ၂ ေထာင္ေက်ာ္ေလးပဲရေသးတယ္။ ပူစူးမ စိတ္ညစ္သြားတယ္ ဒီေငြနဲ႔ ဘယ္လုိ ဆန္နဲ႔ ဆီ ဝယ္ရမလည္းဆုိတာ မစဥ္းစားႏုိင္ေအာင္ပဲ။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ အခ်ိန္ကေတာ့ ေရာက္လာျပန္ၿပီေလ။ ဖုိးလုံး နဲ႔ ဝုိင္းစိန္လည္း ေန႔တြက္ေတာ့ ကုိက္ပုံမရ။ ဖုိးလုံးမ်က္ႏွာ သုန္မုန္ေနတာကုိၾကည့္ရင္ သိႏုိင္တယ္။ “ကဲ…အိမ္ျပန္က်ရေအာင္ ဒီခ်ိန္က်မွေတာ့ ဘယ္သူမွလည္း ဘုရားလာဖူးေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး..ေစာင္းတန္းထဲက ဆုိင္ေတြေတာင္ ပိတ္ကုန္ၿပီ” ပူစူး က ျပန္ဖုိ႔ႏုိးေဆာ္မွ ပဲ သူတုိ႔သုံးေယာက္သား ဘုရားရင္ျပင္ေပၚကေနထလာျဖစ္ေတာ့တယ္။
အိမ္ျပန္တဲ့ လမ္းမွာ မနက္က ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ဧည့္လမ္းၫႊန္မမ ကုိ ထပ္ေတြ႔ေသးတယ္ သူတုိ႔ကေတာ့ ပူစူးတုိ႔ ကုိ မျမင္ပါဘူး။ ဧည့္သည္ေတြလက္ထဲမွာလည္း မွန္ေျပာင္းေတြ၊ ကင္မရာေတြနဲ႔။ သူတုိ႔ ေ႐ႊစည္းခုံဘုရားနားက ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနဖူး ဆီကုိသြားေနၾကတာပဲ။ သူတုိ႔ ပုဂံ ရဲ့ ေနဝင္ဆည္းဆာကုိ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနဖူး ကေန ဓါတ္ပုံ႐ုိက္မယ္ထင္ပါရဲ့။ ဝင္လုဆဲဆဲေနလုံးႀကီးပတ္လည္က ပုဇြန္ဆီေရာင္တိမ္တုိက္ေတြရယ္ ဧရာဝတီျမစ္ထဲက ေလွငယ္ေလးေတြရယ္ဟာ ေသသပ္လွပစြာ ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လုိပါပဲ။ ပုဂံရဲ့ ဆည္းဆာ ကုိ တန္ဖုိးထားစြာနဲ႔ ၾကည့္လုိက်တဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ၾကည့္ဖူးၿပီးတဲ့ ဧည့္သည္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားၿပီလဲ။
ဆည္းဆာဆုိတာ ေန႔တေန႔ကုန္ဆုံးၿပီး ညဥ့္ဦးယံမလာခင္ အခ်ိန္ပုိင္းေလး အကူးအေျပာင္းကာလတခု။ ဧည္႔သည္ေတြ အတြက္ေတာ့ ၾကည္ႏႈးရင္ခုန္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ပူစူးတုိ႔အတြက္ေတာ့ ဆည္းဆာဆုိတာ ေနာက္ထပ္ ႐ုန္းကန္မႈတခုရဲ့အစ၊ ေန႔သစ္ကုိေရာက္ဖုိ႔ အတြက္ သေႏၶတည္ရာ၊ ပင္ပန္းမႈတုိ႔ရဲ့ တုိက္ပြဲေခၚသံ။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ပူစူးမတုိ႔ ဆည္းဆာနဲ႔ ဘုရားဖူးဧည့္သည္ေတြ ရဲ့ ဆည္းဆာ အျမင္တူေပမဲ့ ခံစားခ်က္ ေတြ မတူညီၾကတာပါပဲ။
စုိးသင့္ေဆြ
ႏုိဝင္ဘာလ ၁၃ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၁၀း၃၉
10 comments:
မဂၤလာပါ မဇင္ေယာ္
တူညီတဲ့အခ်ိန္တခုမွာ ကဲြဲျပားတဲ့ ခံစားမႈ ႏွစ္ခုကို ေရးဖဲြ့မႈကို ခံစားသြားပါတယ္။
ဘ၀ သရုပ္မွန္တခုပဲ။ ဒါမ်ဳိးေတြ မ်ားမ်ားေရးေပးပါ။
အားေပးလ်က္...
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ...
မေရးတုန္းကလည္း မေရးလုိ႕။ ေရးမဲ့ ေရလုိက္ေတာ့
လည္း ဘေလာ့အစား စာအုပ္ထုတ္ပါလားလုိ႕။
ကုိယ့္ညီအကုိေမာင္ႏွမ အခ်င္းခ်င္း ေျမွာက္တာ
မဟုတ္ပါ အမေရ။
ၾကိဳက္တယ္ညီမေရ..မ်ားမ်ားဆက္ေရးပါ..အားေပးပါတယ္..ဘဝသရုပ္မွန္ေလးကိုဖတ္ရၿပီးစိတ္ထဲ
မေကာင္းဘူး..ဒီလိုဘဝမ်ိဳးေတြလက္ေတြ႔ၿပင္ပမွာတပံုၾကီးမဟုတ္လား...
အစ္မ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ကအဲလိုမေရးတတ္ေတာ့ ေရးတတ္တဲ့သူေတြရဲ႕ Blog ေတြပဲလည္ဖတ္ၿပီး အားေပးေနရတယ္။
ေယာနသံ--
"မတူညီတဲ့ ဆည္းဆာ"
ကို လာဖတ္ပါတယ္---ဘဝသရုပ္ေဖၚ ရသ တခု
ပါပဲ--ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ--ဘဝသရုပ္ေဖၚေတြ ကြယ္ေပ်ာက္လုနီးပါး
ျဖစ္ေနခ်ိန္--
ေရးသားလို႔--ႀကိဳဆိုပါတယ္---
ဝတၳဳတိုမ်ား ဘေလာ့လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္ဗ်ာ။ အျမဲလာဖတ္ပါတယ္။ ေကာင္းေနတာကို ေကာင္းတယ္လို႔ ထပ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။
ေကာင္းေသာဝတၳဳတိုေလးပါ..
က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးပါတယ္လုိ႔ ထင္ေနတာ။ မေန႔ ကထဲက ဖတ္ရင္ း အခုလာျပန္ဖတ္တာ ။ က်ေနာ္ အႀကိဳက္ဆုံးေတြက ဘ၀ သရုပ္ေဖာ္ေတြကုိ အႀကိဳက္ဆုံးပဲ။ ေက်းဇူးပါ
Nice one!! I love this post.. Though I m not Buddish.. I love Bagan..
ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတြ ေတြအလာနည္းတာ အျခားအေၾကာရင္င္းေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိမွာပါ.. ဒါေပမယ့္ ေရွးေဟာင္းလက္ရာကို ေလ့လာခ်င္တဲ့ Tourist ေတြက ျပန္ျပင္ေဆာက္ ထားတဲ့ ေခတ္ သစ္ version ပုဂံ ကုိ စိတ္ဝင္စားမွဳနည္းမွာအမွန္ပါဘဲ..ပုဂံ က နာမည္ၾကီး တဲ့ဘုရားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျပန္ျပင္ေဆာက္တာက ေတာ့္ေတာ့္ကို စိတ္ပ်က္ဖို ့ေကာင္းပါတယ္..
Tourist attraction တခုအတြက္ဘဲမဟုတ္ရင္ေတာင္ ေရွးေဟာင္းလက္ရာေတြကို တန္ဖိုးထား ထိန္းသိမ္းသင့္တယ္လို ့ထင္ပါတယ္.. အခု ထိန္းသိမ္းပံု ၾကီးက ဖ်က္ဆီး ေနတာနဲ ့တူပါတယ္.. အဲ အဲ ယၾတာေခ်တာ ဆိုရင္ေတာ့ ................
Post a Comment