ေျခလွမ္းေတြကုိ သြက္ႏုိင္သမွ်သြက္ေအာင္လွမ္းရင္းနဲ႔ ေစ်းထဲေရာက္ရင္ဝယ္ရမဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ေမ့မသြား ေအာင္ စိတ္ထဲမွာေသခ်ာျပန္႐ြတ္ေနလုိက္တယ္။ ဒီေန႔ အေရာင္းပါးေတာ့ ေနေတာင္အေတာ္ညိဳေနၿပီ အိမ္ျပန္ ေနာက္က်တာကအေၾကာင္းမဟုတ္ ေစ်းပိတ္သြားရင္ဒုကၡ မုန္႔လုပ္ဖုိ႔ ပစၥည္းေတြ မဝယ္လုိက္ႏုိ္င္ ရင္ေနာက္ေန႔ ေစ်းထြက္ေရာင္းႏုိင္မွာမဟုတ္။ တေန႔ေစ်းမေရာင္းႏုိင္ရင္ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔ ေျမးအဘြား ထမင္းစားဖုိ႔ကိစၥ ဒုကၡေရာက္ သြားႏုိင္သည္။ ညေနစာအတြက္ဟင္းစားေလးလည္း ဝယ္ရဦးမွာဆုိေတာ့ ေစ်းထဲေရာက္မွ ဘာဝယ္မယ္ဆုိတာ စဥ္းစားေနရင္ၾကာေနဦးမယ္။
စိတ္ကေစာလြန္းတာမွ လူထက္အရင္ကုိေစ်းထဲေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ေစ်းအေပါက္ဝနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ဆန္ဆုိင္မွာ ဆန္ကြဲတျပည္မွာထားတာကုိ အရင္ဝင္ယူရမယ္ ေစ်းထဲကထြက္မွဆုိ ဆုိင္ပိတ္သြားႏုိင္သည္။ မုန္႔လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ဒီဆန္ကြဲကအဓိက “ေဒၚေနာ္ေရ..ကၽြန္မမွာထားတဲ့ ဆန္ကြဲတျပည္..ေပးပါ..”ပုိက္ဆံလည္း႐ွင္းေပးရင္းန႔ဲ ျမန္ျမန္ႏႈတ္ဆက္ရသည္။ ေတာ္ၾကာ စကားစ႐ွည္ ေနရင္ျဖတ္ရခက္ မွာစုိးရတယ္။ ကဲ ဆန္ကြဲေတာ့ရၿပီ ဒါဆုိစိတ္ခ် ရသေလာက္႐ွိသြားၿပီ က်န္တာေတြက ဘာမွသိပ္ အေရးမႀကီးေတာ့။ ဟင္းစားအတြက္ေစ်းအဝင္ဝက မေမႊးဆုိင္က ခရမ္းကေစာ့သီးတပုံရယ္၊ င႐ုတ္သီးစိမ္းတပုံရယ္ဝယ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါးပိဆုိင္ကုိသြား ေစ်းအေပါဆုံး ေရခ်ိဳငါးပိ ငါးက်ပ္သားရယ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္မႈန္႔အေသးတထုပ္ ရယ္ဝယ္လုိက္တယ္။ ဒါပဲဟင္းစားက သူမ်ားေတြလုိ ငါးေတြ၊ အသားေတြလား.. ေအာင္မယ္ေလး အနားေတာင္မသီဝံ့ဘူး…။ တခါတေလေတာ့လည္း ေျမးမေလး ပူစာလြန္းလုိ႔ မေအးသန္းဆုိင္က ငါးဘဲျဖဴေလးတုိ႔၊ ၾကက္သည္ေဒၚစန္းဆုိင္က ၾကက္႐ုိးေလးဝယ္ခ်က္ေပး ရတာေပါ့။ ဒါကလည္း ဆယ္ခါ့ တခါရယ္။
အဲ.. အဲ ေျပာရင္းနဲ႔ ထန္းလ်က္ဝယ္ဖုိ႔ေမ့လာတယ္… ေတာ္ေသးတယ္အိမ္ေရာက္မွျပန္လာရင္ အခ်ိန္မွီေတာ့မွာ မဟုတ္္။ ထန္းလ်က္ဝယ္ၿပီးျပန္ထြက္ေတာ့ ေစ်းေဘးကအေပါက္ကထြက္ ဌက္ေပ်ာသီးအုန္းသီးဆုိင္ကုိဝင္ အုန္းသီးတစ္လုံးညွစ္ခုိ္င္း ၿပီးေနာက္တလုံးကုိအခြံႏႊာခုိင္း။ ေစ်းနားကမထြက္ခင္လုိတာေတြစုံၿပီလားလုိ႔ ေစ်း ေတာင္းကုိေသခ်ာျပန္ၾကည့္ရေသးတယ္။ အိမ္ေရာက္ၿပီးမွလုိအပ္တာမ်ဴိးမျဖစ္ေအာင္ေပါ့။ အားလုံးေသခ်ာ စစ္ၿပီးေတာ့မွပဲ သူ႔ေျခလွမ္းေတြကုိအိမ္ဖက္သြားတဲ့ လမ္းေလးဆီလွည့္္လုိက္တယ္။ ေစ်းေဘးနားက ဆင္ေျခ ေလ်ာလမ္းေလးအတုိင္းေလွ်ာက္သြားရင္ ရထားသံလမ္းကုိေတြ႔မယ္။ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔အိမ္ကရထားသံလမ္းကုိ ေတြ႔ေအာင္သာသြားသံလမ္းကုိေက်ာ္ ၿပီးသံလမ္းအတုိင္းသာအေ႐ွ့ဘက္ကုိတည့္တည့္ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔ရဲ့ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ႀကီးကုိေတြ႔မယ္။ အရင္ကေတာ့က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေလးေပါ့ ေနာက္ေတာ့ တဲေတြမ်ားမ်ား လာတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ရပ္ကြက္ႀကီးတခုလုိျဖစ္သြားတာ။ သံလမ္းရဲ့ ဟုိဘက္ဒီဘက္ကလည္း စည္းျခားထားသလုိကုိကြာတာ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔ဘက္မွာ က်ဴးေက်ာ္တဲေတြ၊ ဟုိဘက္ျခမ္းမွာကတုိက္ေတြနဲ႔ လူကုံတန္ရပ္ကြက္။ လူတန္စားကြာဟမႈကုိ ေဝးေဝးၾကည့္ေနစရာမလုိဘူး။ သံလမ္းဟုိဘက္ျခမ္းနဲ႔ ဒီဘက္ျခမ္းယွဥ္ၾကည့္ယုံပဲ။
ရထားသံလမ္းဘက္ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ကလာတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားႀကီးတစင္း အိပက္အိပက္နဲ႔ လာေနတယ္ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္မုိ႔လူေတြကက်ပ္သိပ္လုိ႔။ ေစ်းနားကဘူတာ႐ုံမွာရပ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ဆင္းမဲ့လူတခ်ဳိ႕ကလည္းအဝမွာ မေၾကာက္မ႐ြံတြယ္စီးလုိ႔။ ဖြားမယ္ႏုအတြက္ေတာ့ၿမိဳ႕ထဲဆုိတာ ကုိေရာက္ဖုိ႔ကုိႏွစ္ေပါက္ေရာပဲ ေျမးေလးပူဆာ လြန္းမွ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ေလးေရာက္တာ။ ဒီထက္ပုိၿပီး ရန္ကုန္ထဲသြားဖုိ႔ဘာအေၾကာင္းမွမ႐ွိ ဟုတ္တယ္ေလ ေဆြမ်ဳိးမ႐ွိမ်ဳိးမ႐ွိ အဘြားႀကီးအုိႀကီးအုိမ နဲ႔ေျမးမကေလး ႏွစ္ေယာက္တည္းအတြက္ကေတာ့ ဘယ္ေတြ မ်ားအလည္အပတ္သြားစရာလုိဦးမွာလည္းလုိ႔။ အင္း… ေျမးေလးဆုိလုိ႔ ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေတာင္နီးေနၿပီ မႏွစ္က ဖြားမယ္ႏု မမာတာနဲ႔သူငယ္တန္းကို ႏွစ္ဝက္နဲ႔ထုတ္ထားလုိက္ရတာ အမွန္ဆုိေျမးေလးက သူငယ္တန္း တက္ရမယ့္အ႐ြယ္ေတာင္လြန္ေန႐ွာၿပီ။ လာမယ့္မုိးတြင္းဆုိ အသက္ကခုနစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဖြားမယ္ႏုမွာက သမီးေလးတေယာက္ထည္း႐ွိတာေလ ေျမးမေလးကုိေမြးရင္းနဲ႔ မီးတြင္းထဲမွာတင္ဆုံးတာ အဲ..ေျမးမေလးလွေမက ဒီသမီးကေမြးတဲ့ကေလးေပါ့။
သူ႕အေဖလား.. ေျပာမေျပာခ်င္ေပါင္ ကေလးလည္းမသိ သူ႕ကုိယ္သူေတာင္ဘာမွန္း မသိေအာင္ မူး႐ူးေနလုိ႔ ေျမးမေလးကုိဖြားမယ္ႏုပဲ ေခၚထားလုိက္ရတာ အဲဒီတုန္းထဲက သူ႕ကုိမေတြ႔ေတာ့တာ ခုေလာက္ဆုိလူ႕ျပည္မွာ ႐ွိခ်င္မွေတာင္႐ွိေတာ့မယ္ အဲဒီေလာက္ကုိအေသာက္က်ဴးတာ။ ဖြားမယ္ႏုရဲ့ အိမ္သားလား အင္းဆုံးတာၾကာၿပီေပါ့ သမီးေလးအပ်ဳိေပါက္အ႐ြယ္ထဲကပဲ။ ဆုိက္ကားနင္းရင္းမုိးမိတာကုိ ဂ႐ုမစုိက္မိလုိ႔ အပူႀကီးတာနဲ႔ ေသ႐ွာတာပဲ။ သူ႐ွိတုန္းကေတာ့နည္းနည္းေခ်ာင္လည္တယ္္ ဒီလုိမ်ဳိး ေနပူစပ္ခါးထဲ ေစ်းေရာင္းေနစရာဘယ္လုိမွာတုန္း သံလမ္းဟုိဘက္က ရပ္ကြက္ထဲမွာပဲ အဝတ္ေလးလုိက္ေလွ်ာ္၊ အကူအညီလုိလုိ႔ေခၚခုိင္းရင္သြားလုပ္ေပါ။့ ဒါေတြက ပုံမွန္ဝင္ေငြရတာမဟုတ္ေတာ့ သူလည္းဆုံးေရာ သမီးတေယာက္နဲ႔ဘာလုပ္လုိ႔ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ ဒါနဲ႔ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေစ်းဗန္းေခါင္းေပၚ႐ြက္ၿပီးေတာ့ လည္ေရာင္းရတာေပါ့။ ဘာေရာင္းလည္း..ဟုတ္လား..မုန္႔ၾကာေစ့ေရာင္းတာေလ…ခုနကေစ်းထဲ ဝင္ဝယ္တာေတြက မုန္႔ၾကာေစ့လုပ္ဖုိ႔ေပါ့။ ျပန္ေရာက္ရင္ လွေမကုိ မနက္ထဲက ေရစိမ္ထားခဲ့တဲ့ ဆန္ကုိသြားက်ိတ္ခုိင္းရဦးမွာ။ ေတာ္ေသးတယ္က်ိတ္စက္က အိမ္နားတင္႐ွိလုိ႔။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မုန္႔လုပ္ၿပီးလည္ေရာင္းတဲ့သူေတြအမ်ားသား။ ဒီေတာ့….မုန္႔က်ိတ္ဆုံေထာင္စားတဲ့ သူအတြက္က ကုိက္သေပါ့။ ကဲ .. ေျပာရင္းဆုိရင္းနဲ႔ပဲ ရပ္ကြက္ထဲေတာင္ေရာက္ၿပီ။ ဒီမွာေတာ့ ေတြ႔ရၾကားရပါလိမ့္မယ္ ကေလးေတြငုိသံ၊ သီခ်င္းဖြင့္သံ၊ လင္မယားရန္ျဖစ္သံ၊ ေအာ္သံဟစ္သံ စုံလုိ႔စုံလုိ႔ အိမ္ဝုိင္းတခုေ႐ွ႔ျဖတ္သြားတုိင္း အသံတမ်ဳိးဆီၾကား ရပါလိမ့္မယ္။
ဟုိးေ႐ွ့ကလမ္းေကြ႔ဆုိရင္ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔တဲေလးကုိေရာက္ၿပီ။ တဲေ႐ွ႔ေရာက္ေတာ့ ေခါင္မုိးကုိ တခ်က္ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေဆြးေျမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဓနိမုိးနဲ႔ ဒီတမုိး ဘယ္လုိစခန္းသြားရမလည္းဆုိတာ ေတြးမိၿပီးစိတ္ညစ္ျပန္ေရာ။ ေခါင္မုိးက မုိး႐ြာတာကာဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ေနပူတာေတာင္မလုံ။ တဲေ႐ွ့ေရာက္ေတာ့ ေျမးေလးကုိမေတြ႔လုိ႔စိတ္ပူသြားေသးတယ္။ ေန႔ခင္းက ကေလးကုိယ္ေႏြးေနလုိ႔ ေဘးအိမ္ကုိအပ္ခဲ့ၿပီး ေစ်းသာထြက္ေရာင္းရတာ စိတ္ကေတာ့တယ္မေျဖာင့္။ တဲကျပင္ေပၚကုိ ေစ်းေတာင္းခ်ရင္းနဲ႔ တဲထဲကုိ လွမ္းေအာ္ၾကည့္လုိက္တယ္ “မလွေမ…မလွေမ..ေျမးေလးေရ” “႐ွင္…….” လွေမထူးသံၾကားမွပဲ သက္ျပင္းခုိးခ်လုိက္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ လူကုိမေတြ႔ရေသး အသံသာၾကားေနရတာ ေအာ္… ကေလးက ထမင္းစားပြဲဝုိင္းမွာ စာေရးေနသကုိး…။ “ေျမးေလး .. ဘာေတြေရးေနတာတုန္းကြဲ႔..” ဆုိေတာ့ “ဝလုံး…” တဲ့ ဒါပဲျပန္ေျဖတယ္။ ဒီကေလးက စကားအင္မတန္နည္းလြန္းတယ္ စာလည္းသိပ္လုိခ်င္တာပဲ မႏွစ္ကႏွစ္ဝက္နဲ႔ေက်ာင္းထုတ္လုိက္ရေပမဲ့ သူက ေက်ာင္းကသင္လုိက္တာေတြကုိ ေမ့မသြားေအာင္ အၿမဲေလ့က်င့္ေနတာ…။ လက္ေရးကလည္းလွလုိက္တာမွ ဝုိင္းလုိ႔။ ကႀကီး၊ ခေခြးေတြကုိ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဆုိေနတတ္တာ။ ဖြားမယ္ႏု ေျမးေလးအေၾကာင္းကုိစဥ္းစားရင္း ေက်ာင္းအပ္ရေတာ့မွာကုိ ေတြးမိၿပီးရင္ေမာ သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ…အဘြားႀကီး အုိႀကီးအုိမ႐ွာေဖြေနတာ ထမင္းနပ္မွန္ေနတာေတာင္ ကံေကာင္း လွၿပီ။ ဒီထက္အျပင္ပုိၿပီးေတာ့ ေငြရေအာင္မ႐ွာတတ္ေတာ့။
ေရေႏြးေလးနည္းနည္းေသာက္ရင္းနဲ႔ ေျမးေလးစာေရးေနတာကုိၾကည့္ေကာင္းေကာင္းန႔ဲထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္တာ အေတာ္ၾကာတယ္။ ေနာက္မွသတိရတာနဲ႔ “ေျမးေလး ဖြားကုိ ဆန္သြားက်ိတ္ေပးဦးေနာ္..” ဆုိေတာ့ “ဟုတ္..” ဒါပဲ..ျပန္ေျဖတယ္ ေျမးေလးက ကေလးျဖစ္ေပမဲ့ ဘာမွသိပ္ၿပီးမပူဆာတတ္ဘူး အဲ..သူပူဆာရင္ေတာ့ သူတကယ္ ကုိစြဲစြဲလမ္းလမ္းလုိခ်င္ေနတဲ့ အရာကုိမွပူဆာတာမ်ုဳိး။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ေျမးေလးက ေရစိမ္ထားတဲ့ဆန္ကြဲနဲ႔ ေကာက္ညွင္းဆန္ေတြကုိ မုန္႔သြားက်ိတ္မဲ့အိတ္ထဲေျပာင္းထည့္ၿပီး တဲေလးေပၚကေနဆင္းသြားတယ္။ သူမႏိုင္ ဝန္ထမ္းသြားတဲ့ပုံစံေလးက သနားစရာခ်စ္စရာေလး။ မြဲတဲ့ဘဝမ်ား ကုိယ့္ေသြးသားေလး ေတြကုိေတာင္ မခုိင္းရက္ေပမဲ့လည္းခုိင္းေနရတာပဲ။ ကဲ … ေတြးေနဝမ္းနည္းေနလုိ႔လည္း အပုိပဲ ေျမးေလးသြားေနတုန္း ညေနစာခ်က္လုိက္တယ္…ဗုိက္ကလည္းဆာလာၿပီေလ။ ဟင္းကေတာ့ ဆန္းဆန္းျပားျပား ခ်က္ေနစရာမလုိဘူး ခုနေစ်းကဝယ္လာတဲ့ ငါးပိေရခ်ဳိကုိ င႐ုတ္သီးေလးအုပ္ၿပီး ငါးပိေရခ်က္ေလးခ်က္ ပုဇြန္ေျခာက္ ထုတ္ေလး ေဖါက္ထည့္။ ဆီေတာ့မပါဘူးေလ ဆီပုလင္းဆုိတာ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ ေခ်ာင္ထုိးခံထား ရတာၾကာၿပီ။ ငါးပိအုိးက်က္ေတာ့ ခရမ္းကေစာ့သီးေလးေတြကုိ ဓါးနဲ႔ေလးစိတ္စိတ္လုိက္တယ္ ဒါက အတုိ႔ေပါ့။ ဒါပဲ .. ဆီမပါတဲ့ငါးပိခ်က္က ဟင္း၊ ခရမ္းသီးေလးေတြကတုိ႔စရာ။ ထမင္းကေတာ့ ေျမးေလးခ်က္ထားလုိ႔က်က္ၿပီး သား။ ေျမးကုိထုိင္ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ဖြားမယ္ႏု အေမာေျဖေနလုိက္တယ္…မုိးဦးက်ေတာ့မွာမုိ႔ ရာသီဥတုက ပုိၿပီးအုိက္စပ္စပ္ ေရေလးတစ္မုတ္ ႏွစ္မုတ္ ေလာက္ခ်ဳိးလုိက္ခ်င္သား ဒါေပမဲ့ အသက္ကုိဉာဏ္ေစာင့္တယ္တဲ့ ခ်ဳိးလုိ႔ေတာ့မျဖစ္…ဖ်ားနာ လုိ႔ကေတာ့ ေစ်းမေရာင္းႏုိင္တဲ့ အျပင္ ေဆးဖုိးပါထပ္ကုန္ေနမယ္။
ဖြားမယ္ႏု မီးဖုိေပၚမွာထန္းလ်က္အုိးႀကိဳေနတုန္း ေျမးေလးလည္းမုန္႔က်ိတ္ဆုံကျပန္လာၿပီ…။ မုန္႔သားေတြကုိေရာ ထန္းလ်က္အုိးကုိပါ ခဏဖယ္ထားၿပီး ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားလုိက္တယ္။ ညကလည္းမ႐ွိဘူးဆို ခုႏွစ္နာရီေလာက္ေတာ့႐ွိေလာက္ၿပီ…။ ေျမးေလးကေတာ့ စကားဘာမွ မေျပာပဲ ထမင္းကုိသာမဲစား ေနတယ္။ ဖြားမယ္ႏုကေတာ့ ဒီေန႔ေစ်းေရာင္းသြားတဲ့ လမ္းတေလ်ာက္က အေၾကာင္းေတြကုိစီကာပတ္ကုုံးေျပာေန လုိက္တယ္။ ေျပာစရာဆုိလုိ႔ ဒီေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္႐ွိတာ ဒီလုိမွ မေျပာရင္ စကားေတာင္မေျပာတတ္ျဖစ္ေတာ့ မယ္။ ေျမးေလးကလည္း ေတမိမေလး။ ေျပာသမွ်ကုိ ေခါင္းညိတ္ အင္းလုိက္ယုံကလြဲလုိ႔ ဘာမွဆက္မေျပာ။ စားၿပီးတဲ့ ပန္းကန္ေတြကုိ ေျမးေလးေဆးေၾကာေနတုန္း ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္အတုိေလးကို တဖြာႏွစ္ဖြာ ဖြာေန လုိက္တယ္။ ေဆးလိပ္ေတာ့ ႀကိဳက္သလားမေမးနဲ႔ .. ဒါေပမဲ့ ဒီအတုိေလးေတာင္ အကုန္မဖြာရဲဘူး ေစ်းကလည္း မနဲဘူးေလ။ ေဆးလိပ္ဖြာၿပီးေတာ့ မုန္႔နယ္ေနလုိက္တယ္ မုန္႔ၾကာေစ့လုပ္ရင္ ေကာက္ညွင္းတျပည္ဆုိ ဆန္ကြဲက တလုံးေပါ့ ဒါမွ မုန္႔သားကအိမွာ။ ဒါေပမဲ့ သိတဲ့အတုိင္း ေကာက္ညွင္းကေစ်းႀကီးေတာ့ ဆန္ကြဲကုိ ပုိထည့္ရတာေပါ့။ မုန္႔နယ္ေတာ့မွ ွနာနာေလးဖိနယ္လုိက္တယ္…ဒါကဖြားမယ္ႏုရဲ့ကုိယ္ပုိင္မူ။ မုန္႔နယ္ၿပီးေတာ့ မုန္႔လုံးေလးေတြလုံး ရေတာ့မွာမုိ႔ ေျမးမေလးကုိ လာကူဖုိ႔ေခၚရတယ္။ ေန႔တုိင္းမုန္႔လုံးတဲ့ အခ်ိန္ဆုိ ေျမးေလးကူ ေနက်။ မုန္႔ေလးေတြကုိ လုံးၿပီးေတာ့မွေရေႏြးထဲကုိထည့္ျပဳတ္မွာေလ။ မုန္႔ၾကာေစ့ေလးေတြအ႐ြယ္အစားက မုန္႔လုံးေရေပၚ ေလာက္လည္းမႀကီးေတာ့လုံးရတာလက္ေတာ့ဝင္သား။ “ေျမးေလးမုန္႔လုံးေလးေတြကုိေသခ်ာလုံး ေနာ္” “ေျမးေလး….ဝလုံးဝုိင္းသလုိဝုိင္းဝိုင္းေလးလုံး ဟုတ္ပလား” “ဟုတ္ကဲ့”
မုန္႔လုံးေလးေတြျပဳတ္ၿပီးသြားေတာ့ ညေတာင္ေတာ္ေတာ္နက္ၿပီ ေခါင္းရင္းအိမ္ကေတာ့ တီဗီသံဆူညံေနတုန္း။ ဒါေပမဲ့ ဖြားမယ္ႏုကေတာ့ တေန႔လုံးေစ်းဗန္း႐ြက္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ထားလုိ႔ အေၾကာေတြတက္ၿပီး မ်က္လုံးကေမွး လာေနၿပီ။ မုန္႔ေတြကုိစကာခုံးထဲထည့္ ပိတ္ပါးနဲ႔ေသခ်ာအုပ္ၿပီးေတာ့။ ဘုရား႐ွိခုိးလုိက္ေသးတယ္ ဒီဝတ္ျပဳတာ ေလးကုိေတာ့ အပ်က္မခံႏုိင္။ ေျမးေလးကေတာ့ ဖ်ာၾကမ္းေလးေပၚမွာတကုိယ္စာဝင္ေခြေနၿပီ ဖြားမယ္ႏုလည္း ဘုရားကုိဦးခ် ေစာင္ပါးေလးကုိ ဒူးဆစ္နားထိဆြဲၿခံဳလုိက္ရင္း ေျမးေလးေဘးကေနရာမွာဝင္လွဲ လုိက္တယ္။ ေျမးေလးက မအိပ္ေသးပဲသူ႔ကုိေစာင့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ဖြားမယ္ႏုကုိ မၾကည့္ပဲေလသံတုိးတုိးနဲ႔ “ဖြား…သမီး ေက်ာင္းေနခ်င္တယ္” “သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး ဝလုံးေရးတတ္လုိ႔အတန္းတက္သြားၿပီ” ဖြားမယ္ႏု ခပ္ရဲ့ရဲ့ပဲျပန္ၿပံဳးျပလုိက္ႏုိင္တယ္။ ေမွာင္ထဲမွာဆုိေတာ့ဒီအၿပံဳးကုိေျမးေလးမျမင္ႏုိင္ “ေအးပါ ေျမးရယ္ … အဖြား အတတ္ႏုိင္ဆုံးႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္” ေျပာလိုက္တဲ့ ဖြားမယ္ႏုရဲ့ အသံကေျခာက္ကပ္ကပ္ ရင္ထဲမွာလည္းထိတ္ သြားတယ္ ေျမးေလးကုိစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လုိက္တာ။ အင္းေလ ခုထက္ပုိၿပီးေတာ့ နည္းနည္းအပင္ပန္းခံၿပီး ေခါက္ေရမ်ားမ်ားဟုိဘက္ရပ္ကြက္ထဲလွည့္လုိက္ရင္ေတာ့ ေျမးေလးကုိေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံ ျပည့္ႏုိင္ေကာင္းရဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔က်န္းမာေရးကုိ သူအားမရ။ ေန႔ခင္းေလးတပုိင္းလည္ေရာင္းတာေတာင္ သူ႔မွာ ပင္ပန္းလြန္းလွေနၿပီ။ အသက္၆၀ေက်ာ္အမယ္အုိတေယာက္အေနနဲ႔ ဒီလုိေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚ႐ြက္ လည္ေရာင္းတာ သူ႔အသက္အ႐ြယ္ အေနအထားနဲ႔ေတာ့ အစြမ္းကုန္ပဲ။
ေတြးရင္းန႔ဲရင္ပူသလုိလုိ႐ွိတာနဲ႔႔ ထမင္းစားပြဲဝိုင္းဆီေလွ်ာက္လာၿပီး ေရေႏြးေလးတခြက္ငဲ့ေသာက္လုိက္တယ္ အိပ္ရာဆီကုိျပန္လာေတာ့ ေျမးေလးႏုိးသြားမွာစုိးလုိ႔ေျခကုိခပ္ေဖါ့ေဖါ့နင္းရတယ္ ေခါင္းအုံးေပၚပက္လက္လွဲခ် လုိက္ေတာ့လည္း မ်က္လုံးေတြက ၾကယ္ျမင္လျမင္ေခါင္မုိးကုိေတြ႔ျပန္ေရာ။ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ႀကိဳးစားဖုိ႔ မ်က္လုံးကုိ မွိတ္လုိက္တယ္ စိတ္ကေတာ့ဂနာမၿငိမ္စြာနဲ႔ဆက္စဥ္းစားေနတုန္း။ အိမ္မုိးဖု႔ိ၊ ေျမးေလးေက်ာင္း ထားဖို႔၊ ……၊ ………..။ စိတ္ကသာစဥ္းစားေနေပမဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကမခံႏုိင္ေတာ့။ အိပ္ေမာက် လုလုမွာ ေျမးေလးေယာင္လုိက္တဲ့ အသံေလးကုိၾကားလုိက္ရတယ္ “ဝလုံးေရဝ… ဝ..ေရဝ….” … ေျမးေလးကုိေက်ာခုိင္းၿပီး တေစာင္းလွည့္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္လုံးေထာင့္မွာစုိစြတ္တဲ့စီးေၾကာင္းတခု စီးဆင္းသြားတာကုိ သတိထားလုိက္မိရင္း ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့တယ္။
စုိးသင့္ေဆြ
ေအာက္တုိဘာလ ၁ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၅း၃၀
(ေတာင္းပန္စကား - ပထမတုန္းကဒီပုိ႔စ္ေခါင္းစဥ္ေလးကုိ ဝါေရ...ဝ လုိ႔ေပးထားတာပါ။
အယ္ဒီတာမင္းျပန္ေရာက္လာေတာ့...မင္းႏွယ္..ေရးေတာ့အမွန္ဖတ္ေတာ့အသံတဲ့ကြဲ႕..
ဆုိၿပီးသင္ျပေပးတာန႔ဲ ဝလုံးေရ...ဝ လုိ႔ အမွန္ျပင္လုိက္ပါေၾကာင္း)
စိတ္ကေစာလြန္းတာမွ လူထက္အရင္ကုိေစ်းထဲေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ေစ်းအေပါက္ဝနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ဆန္ဆုိင္မွာ ဆန္ကြဲတျပည္မွာထားတာကုိ အရင္ဝင္ယူရမယ္ ေစ်းထဲကထြက္မွဆုိ ဆုိင္ပိတ္သြားႏုိင္သည္။ မုန္႔လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ဒီဆန္ကြဲကအဓိက “ေဒၚေနာ္ေရ..ကၽြန္မမွာထားတဲ့ ဆန္ကြဲတျပည္..ေပးပါ..”ပုိက္ဆံလည္း႐ွင္းေပးရင္းန႔ဲ ျမန္ျမန္ႏႈတ္ဆက္ရသည္။ ေတာ္ၾကာ စကားစ႐ွည္ ေနရင္ျဖတ္ရခက္ မွာစုိးရတယ္။ ကဲ ဆန္ကြဲေတာ့ရၿပီ ဒါဆုိစိတ္ခ် ရသေလာက္႐ွိသြားၿပီ က်န္တာေတြက ဘာမွသိပ္ အေရးမႀကီးေတာ့။ ဟင္းစားအတြက္ေစ်းအဝင္ဝက မေမႊးဆုိင္က ခရမ္းကေစာ့သီးတပုံရယ္၊ င႐ုတ္သီးစိမ္းတပုံရယ္ဝယ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါးပိဆုိင္ကုိသြား ေစ်းအေပါဆုံး ေရခ်ိဳငါးပိ ငါးက်ပ္သားရယ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္မႈန္႔အေသးတထုပ္ ရယ္ဝယ္လုိက္တယ္။ ဒါပဲဟင္းစားက သူမ်ားေတြလုိ ငါးေတြ၊ အသားေတြလား.. ေအာင္မယ္ေလး အနားေတာင္မသီဝံ့ဘူး…။ တခါတေလေတာ့လည္း ေျမးမေလး ပူစာလြန္းလုိ႔ မေအးသန္းဆုိင္က ငါးဘဲျဖဴေလးတုိ႔၊ ၾကက္သည္ေဒၚစန္းဆုိင္က ၾကက္႐ုိးေလးဝယ္ခ်က္ေပး ရတာေပါ့။ ဒါကလည္း ဆယ္ခါ့ တခါရယ္။
အဲ.. အဲ ေျပာရင္းနဲ႔ ထန္းလ်က္ဝယ္ဖုိ႔ေမ့လာတယ္… ေတာ္ေသးတယ္အိမ္ေရာက္မွျပန္လာရင္ အခ်ိန္မွီေတာ့မွာ မဟုတ္္။ ထန္းလ်က္ဝယ္ၿပီးျပန္ထြက္ေတာ့ ေစ်းေဘးကအေပါက္ကထြက္ ဌက္ေပ်ာသီးအုန္းသီးဆုိင္ကုိဝင္ အုန္းသီးတစ္လုံးညွစ္ခုိ္င္း ၿပီးေနာက္တလုံးကုိအခြံႏႊာခုိင္း။ ေစ်းနားကမထြက္ခင္လုိတာေတြစုံၿပီလားလုိ႔ ေစ်း ေတာင္းကုိေသခ်ာျပန္ၾကည့္ရေသးတယ္။ အိမ္ေရာက္ၿပီးမွလုိအပ္တာမ်ဴိးမျဖစ္ေအာင္ေပါ့။ အားလုံးေသခ်ာ စစ္ၿပီးေတာ့မွပဲ သူ႔ေျခလွမ္းေတြကုိအိမ္ဖက္သြားတဲ့ လမ္းေလးဆီလွည့္္လုိက္တယ္။ ေစ်းေဘးနားက ဆင္ေျခ ေလ်ာလမ္းေလးအတုိင္းေလွ်ာက္သြားရင္ ရထားသံလမ္းကုိေတြ႔မယ္။ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔အိမ္ကရထားသံလမ္းကုိ ေတြ႔ေအာင္သာသြားသံလမ္းကုိေက်ာ္ ၿပီးသံလမ္းအတုိင္းသာအေ႐ွ့ဘက္ကုိတည့္တည့္ဆက္ေလွ်ာက္သြားရင္ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔ရဲ့ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ႀကီးကုိေတြ႔မယ္။ အရင္ကေတာ့က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ေလးေပါ့ ေနာက္ေတာ့ တဲေတြမ်ားမ်ား လာတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ရပ္ကြက္ႀကီးတခုလုိျဖစ္သြားတာ။ သံလမ္းရဲ့ ဟုိဘက္ဒီဘက္ကလည္း စည္းျခားထားသလုိကုိကြာတာ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔ဘက္မွာ က်ဴးေက်ာ္တဲေတြ၊ ဟုိဘက္ျခမ္းမွာကတုိက္ေတြနဲ႔ လူကုံတန္ရပ္ကြက္။ လူတန္စားကြာဟမႈကုိ ေဝးေဝးၾကည့္ေနစရာမလုိဘူး။ သံလမ္းဟုိဘက္ျခမ္းနဲ႔ ဒီဘက္ျခမ္းယွဥ္ၾကည့္ယုံပဲ။
ရထားသံလမ္းဘက္ေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ကလာတဲ့ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားႀကီးတစင္း အိပက္အိပက္နဲ႔ လာေနတယ္ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္မုိ႔လူေတြကက်ပ္သိပ္လုိ႔။ ေစ်းနားကဘူတာ႐ုံမွာရပ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ဆင္းမဲ့လူတခ်ဳိ႕ကလည္းအဝမွာ မေၾကာက္မ႐ြံတြယ္စီးလုိ႔။ ဖြားမယ္ႏုအတြက္ေတာ့ၿမိဳ႕ထဲဆုိတာ ကုိေရာက္ဖုိ႔ကုိႏွစ္ေပါက္ေရာပဲ ေျမးေလးပူဆာ လြန္းမွ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ေလးေရာက္တာ။ ဒီထက္ပုိၿပီး ရန္ကုန္ထဲသြားဖုိ႔ဘာအေၾကာင္းမွမ႐ွိ ဟုတ္တယ္ေလ ေဆြမ်ဳိးမ႐ွိမ်ဳိးမ႐ွိ အဘြားႀကီးအုိႀကီးအုိမ နဲ႔ေျမးမကေလး ႏွစ္ေယာက္တည္းအတြက္ကေတာ့ ဘယ္ေတြ မ်ားအလည္အပတ္သြားစရာလုိဦးမွာလည္းလုိ႔။ အင္း… ေျမးေလးဆုိလုိ႔ ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေတာင္နီးေနၿပီ မႏွစ္က ဖြားမယ္ႏု မမာတာနဲ႔သူငယ္တန္းကို ႏွစ္ဝက္နဲ႔ထုတ္ထားလုိက္ရတာ အမွန္ဆုိေျမးေလးက သူငယ္တန္း တက္ရမယ့္အ႐ြယ္ေတာင္လြန္ေန႐ွာၿပီ။ လာမယ့္မုိးတြင္းဆုိ အသက္ကခုနစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ဖြားမယ္ႏုမွာက သမီးေလးတေယာက္ထည္း႐ွိတာေလ ေျမးမေလးကုိေမြးရင္းနဲ႔ မီးတြင္းထဲမွာတင္ဆုံးတာ အဲ..ေျမးမေလးလွေမက ဒီသမီးကေမြးတဲ့ကေလးေပါ့။
သူ႕အေဖလား.. ေျပာမေျပာခ်င္ေပါင္ ကေလးလည္းမသိ သူ႕ကုိယ္သူေတာင္ဘာမွန္း မသိေအာင္ မူး႐ူးေနလုိ႔ ေျမးမေလးကုိဖြားမယ္ႏုပဲ ေခၚထားလုိက္ရတာ အဲဒီတုန္းထဲက သူ႕ကုိမေတြ႔ေတာ့တာ ခုေလာက္ဆုိလူ႕ျပည္မွာ ႐ွိခ်င္မွေတာင္႐ွိေတာ့မယ္ အဲဒီေလာက္ကုိအေသာက္က်ဴးတာ။ ဖြားမယ္ႏုရဲ့ အိမ္သားလား အင္းဆုံးတာၾကာၿပီေပါ့ သမီးေလးအပ်ဳိေပါက္အ႐ြယ္ထဲကပဲ။ ဆုိက္ကားနင္းရင္းမုိးမိတာကုိ ဂ႐ုမစုိက္မိလုိ႔ အပူႀကီးတာနဲ႔ ေသ႐ွာတာပဲ။ သူ႐ွိတုန္းကေတာ့နည္းနည္းေခ်ာင္လည္တယ္္ ဒီလုိမ်ဳိး ေနပူစပ္ခါးထဲ ေစ်းေရာင္းေနစရာဘယ္လုိမွာတုန္း သံလမ္းဟုိဘက္က ရပ္ကြက္ထဲမွာပဲ အဝတ္ေလးလုိက္ေလွ်ာ္၊ အကူအညီလုိလုိ႔ေခၚခုိင္းရင္သြားလုပ္ေပါ။့ ဒါေတြက ပုံမွန္ဝင္ေငြရတာမဟုတ္ေတာ့ သူလည္းဆုံးေရာ သမီးတေယာက္နဲ႔ဘာလုပ္လုိ႔ဘာကုိင္ရမွန္းမသိ ဒါနဲ႔ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေစ်းဗန္းေခါင္းေပၚ႐ြက္ၿပီးေတာ့ လည္ေရာင္းရတာေပါ့။ ဘာေရာင္းလည္း..ဟုတ္လား..မုန္႔ၾကာေစ့ေရာင္းတာေလ…ခုနကေစ်းထဲ ဝင္ဝယ္တာေတြက မုန္႔ၾကာေစ့လုပ္ဖုိ႔ေပါ့။ ျပန္ေရာက္ရင္ လွေမကုိ မနက္ထဲက ေရစိမ္ထားခဲ့တဲ့ ဆန္ကုိသြားက်ိတ္ခုိင္းရဦးမွာ။ ေတာ္ေသးတယ္က်ိတ္စက္က အိမ္နားတင္႐ွိလုိ႔။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မုန္႔လုပ္ၿပီးလည္ေရာင္းတဲ့သူေတြအမ်ားသား။ ဒီေတာ့….မုန္႔က်ိတ္ဆုံေထာင္စားတဲ့ သူအတြက္က ကုိက္သေပါ့။ ကဲ .. ေျပာရင္းဆုိရင္းနဲ႔ပဲ ရပ္ကြက္ထဲေတာင္ေရာက္ၿပီ။ ဒီမွာေတာ့ ေတြ႔ရၾကားရပါလိမ့္မယ္ ကေလးေတြငုိသံ၊ သီခ်င္းဖြင့္သံ၊ လင္မယားရန္ျဖစ္သံ၊ ေအာ္သံဟစ္သံ စုံလုိ႔စုံလုိ႔ အိမ္ဝုိင္းတခုေ႐ွ႔ျဖတ္သြားတုိင္း အသံတမ်ဳိးဆီၾကား ရပါလိမ့္မယ္။
ဟုိးေ႐ွ့ကလမ္းေကြ႔ဆုိရင္ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔တဲေလးကုိေရာက္ၿပီ။ တဲေ႐ွ႔ေရာက္ေတာ့ ေခါင္မုိးကုိ တခ်က္ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေဆြးေျမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဓနိမုိးနဲ႔ ဒီတမုိး ဘယ္လုိစခန္းသြားရမလည္းဆုိတာ ေတြးမိၿပီးစိတ္ညစ္ျပန္ေရာ။ ေခါင္မုိးက မုိး႐ြာတာကာဖုိ႔မေျပာနဲ႔ ေနပူတာေတာင္မလုံ။ တဲေ႐ွ့ေရာက္ေတာ့ ေျမးေလးကုိမေတြ႔လုိ႔စိတ္ပူသြားေသးတယ္။ ေန႔ခင္းက ကေလးကုိယ္ေႏြးေနလုိ႔ ေဘးအိမ္ကုိအပ္ခဲ့ၿပီး ေစ်းသာထြက္ေရာင္းရတာ စိတ္ကေတာ့တယ္မေျဖာင့္။ တဲကျပင္ေပၚကုိ ေစ်းေတာင္းခ်ရင္းနဲ႔ တဲထဲကုိ လွမ္းေအာ္ၾကည့္လုိက္တယ္ “မလွေမ…မလွေမ..ေျမးေလးေရ” “႐ွင္…….” လွေမထူးသံၾကားမွပဲ သက္ျပင္းခုိးခ်လုိက္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ လူကုိမေတြ႔ရေသး အသံသာၾကားေနရတာ ေအာ္… ကေလးက ထမင္းစားပြဲဝုိင္းမွာ စာေရးေနသကုိး…။ “ေျမးေလး .. ဘာေတြေရးေနတာတုန္းကြဲ႔..” ဆုိေတာ့ “ဝလုံး…” တဲ့ ဒါပဲျပန္ေျဖတယ္။ ဒီကေလးက စကားအင္မတန္နည္းလြန္းတယ္ စာလည္းသိပ္လုိခ်င္တာပဲ မႏွစ္ကႏွစ္ဝက္နဲ႔ေက်ာင္းထုတ္လုိက္ရေပမဲ့ သူက ေက်ာင္းကသင္လုိက္တာေတြကုိ ေမ့မသြားေအာင္ အၿမဲေလ့က်င့္ေနတာ…။ လက္ေရးကလည္းလွလုိက္တာမွ ဝုိင္းလုိ႔။ ကႀကီး၊ ခေခြးေတြကုိ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ဆုိေနတတ္တာ။ ဖြားမယ္ႏု ေျမးေလးအေၾကာင္းကုိစဥ္းစားရင္း ေက်ာင္းအပ္ရေတာ့မွာကုိ ေတြးမိၿပီးရင္ေမာ သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ…အဘြားႀကီး အုိႀကီးအုိမ႐ွာေဖြေနတာ ထမင္းနပ္မွန္ေနတာေတာင္ ကံေကာင္း လွၿပီ။ ဒီထက္အျပင္ပုိၿပီးေတာ့ ေငြရေအာင္မ႐ွာတတ္ေတာ့။
ေရေႏြးေလးနည္းနည္းေသာက္ရင္းနဲ႔ ေျမးေလးစာေရးေနတာကုိၾကည့္ေကာင္းေကာင္းန႔ဲထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္တာ အေတာ္ၾကာတယ္။ ေနာက္မွသတိရတာနဲ႔ “ေျမးေလး ဖြားကုိ ဆန္သြားက်ိတ္ေပးဦးေနာ္..” ဆုိေတာ့ “ဟုတ္..” ဒါပဲ..ျပန္ေျဖတယ္ ေျမးေလးက ကေလးျဖစ္ေပမဲ့ ဘာမွသိပ္ၿပီးမပူဆာတတ္ဘူး အဲ..သူပူဆာရင္ေတာ့ သူတကယ္ ကုိစြဲစြဲလမ္းလမ္းလုိခ်င္ေနတဲ့ အရာကုိမွပူဆာတာမ်ုဳိး။ ၾကည့္ေနရင္းမွာပဲ ေျမးေလးက ေရစိမ္ထားတဲ့ဆန္ကြဲနဲ႔ ေကာက္ညွင္းဆန္ေတြကုိ မုန္႔သြားက်ိတ္မဲ့အိတ္ထဲေျပာင္းထည့္ၿပီး တဲေလးေပၚကေနဆင္းသြားတယ္။ သူမႏိုင္ ဝန္ထမ္းသြားတဲ့ပုံစံေလးက သနားစရာခ်စ္စရာေလး။ မြဲတဲ့ဘဝမ်ား ကုိယ့္ေသြးသားေလး ေတြကုိေတာင္ မခုိင္းရက္ေပမဲ့လည္းခုိင္းေနရတာပဲ။ ကဲ … ေတြးေနဝမ္းနည္းေနလုိ႔လည္း အပုိပဲ ေျမးေလးသြားေနတုန္း ညေနစာခ်က္လုိက္တယ္…ဗုိက္ကလည္းဆာလာၿပီေလ။ ဟင္းကေတာ့ ဆန္းဆန္းျပားျပား ခ်က္ေနစရာမလုိဘူး ခုနေစ်းကဝယ္လာတဲ့ ငါးပိေရခ်ဳိကုိ င႐ုတ္သီးေလးအုပ္ၿပီး ငါးပိေရခ်က္ေလးခ်က္ ပုဇြန္ေျခာက္ ထုတ္ေလး ေဖါက္ထည့္။ ဆီေတာ့မပါဘူးေလ ဆီပုလင္းဆုိတာ ဖြားမယ္ႏုတုိ႔ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ ေခ်ာင္ထုိးခံထား ရတာၾကာၿပီ။ ငါးပိအုိးက်က္ေတာ့ ခရမ္းကေစာ့သီးေလးေတြကုိ ဓါးနဲ႔ေလးစိတ္စိတ္လုိက္တယ္ ဒါက အတုိ႔ေပါ့။ ဒါပဲ .. ဆီမပါတဲ့ငါးပိခ်က္က ဟင္း၊ ခရမ္းသီးေလးေတြကတုိ႔စရာ။ ထမင္းကေတာ့ ေျမးေလးခ်က္ထားလုိ႔က်က္ၿပီး သား။ ေျမးကုိထုိင္ေစာင့္ရင္းနဲ႔ ဖြားမယ္ႏု အေမာေျဖေနလုိက္တယ္…မုိးဦးက်ေတာ့မွာမုိ႔ ရာသီဥတုက ပုိၿပီးအုိက္စပ္စပ္ ေရေလးတစ္မုတ္ ႏွစ္မုတ္ ေလာက္ခ်ဳိးလုိက္ခ်င္သား ဒါေပမဲ့ အသက္ကုိဉာဏ္ေစာင့္တယ္တဲ့ ခ်ဳိးလုိ႔ေတာ့မျဖစ္…ဖ်ားနာ လုိ႔ကေတာ့ ေစ်းမေရာင္းႏုိင္တဲ့ အျပင္ ေဆးဖုိးပါထပ္ကုန္ေနမယ္။
ဖြားမယ္ႏု မီးဖုိေပၚမွာထန္းလ်က္အုိးႀကိဳေနတုန္း ေျမးေလးလည္းမုန္႔က်ိတ္ဆုံကျပန္လာၿပီ…။ မုန္႔သားေတြကုိေရာ ထန္းလ်က္အုိးကုိပါ ခဏဖယ္ထားၿပီး ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားလုိက္တယ္။ ညကလည္းမ႐ွိဘူးဆို ခုႏွစ္နာရီေလာက္ေတာ့႐ွိေလာက္ၿပီ…။ ေျမးေလးကေတာ့ စကားဘာမွ မေျပာပဲ ထမင္းကုိသာမဲစား ေနတယ္။ ဖြားမယ္ႏုကေတာ့ ဒီေန႔ေစ်းေရာင္းသြားတဲ့ လမ္းတေလ်ာက္က အေၾကာင္းေတြကုိစီကာပတ္ကုုံးေျပာေန လုိက္တယ္။ ေျပာစရာဆုိလုိ႔ ဒီေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္႐ွိတာ ဒီလုိမွ မေျပာရင္ စကားေတာင္မေျပာတတ္ျဖစ္ေတာ့ မယ္။ ေျမးေလးကလည္း ေတမိမေလး။ ေျပာသမွ်ကုိ ေခါင္းညိတ္ အင္းလုိက္ယုံကလြဲလုိ႔ ဘာမွဆက္မေျပာ။ စားၿပီးတဲ့ ပန္းကန္ေတြကုိ ေျမးေလးေဆးေၾကာေနတုန္း ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္အတုိေလးကို တဖြာႏွစ္ဖြာ ဖြာေန လုိက္တယ္။ ေဆးလိပ္ေတာ့ ႀကိဳက္သလားမေမးနဲ႔ .. ဒါေပမဲ့ ဒီအတုိေလးေတာင္ အကုန္မဖြာရဲဘူး ေစ်းကလည္း မနဲဘူးေလ။ ေဆးလိပ္ဖြာၿပီးေတာ့ မုန္႔နယ္ေနလုိက္တယ္ မုန္႔ၾကာေစ့လုပ္ရင္ ေကာက္ညွင္းတျပည္ဆုိ ဆန္ကြဲက တလုံးေပါ့ ဒါမွ မုန္႔သားကအိမွာ။ ဒါေပမဲ့ သိတဲ့အတုိင္း ေကာက္ညွင္းကေစ်းႀကီးေတာ့ ဆန္ကြဲကုိ ပုိထည့္ရတာေပါ့။ မုန္႔နယ္ေတာ့မွ ွနာနာေလးဖိနယ္လုိက္တယ္…ဒါကဖြားမယ္ႏုရဲ့ကုိယ္ပုိင္မူ။ မုန္႔နယ္ၿပီးေတာ့ မုန္႔လုံးေလးေတြလုံး ရေတာ့မွာမုိ႔ ေျမးမေလးကုိ လာကူဖုိ႔ေခၚရတယ္။ ေန႔တုိင္းမုန္႔လုံးတဲ့ အခ်ိန္ဆုိ ေျမးေလးကူ ေနက်။ မုန္႔ေလးေတြကုိ လုံးၿပီးေတာ့မွေရေႏြးထဲကုိထည့္ျပဳတ္မွာေလ။ မုန္႔ၾကာေစ့ေလးေတြအ႐ြယ္အစားက မုန္႔လုံးေရေပၚ ေလာက္လည္းမႀကီးေတာ့လုံးရတာလက္ေတာ့ဝင္သား။ “ေျမးေလးမုန္႔လုံးေလးေတြကုိေသခ်ာလုံး ေနာ္” “ေျမးေလး….ဝလုံးဝုိင္းသလုိဝုိင္းဝိုင္းေလးလုံး ဟုတ္ပလား” “ဟုတ္ကဲ့”
မုန္႔လုံးေလးေတြျပဳတ္ၿပီးသြားေတာ့ ညေတာင္ေတာ္ေတာ္နက္ၿပီ ေခါင္းရင္းအိမ္ကေတာ့ တီဗီသံဆူညံေနတုန္း။ ဒါေပမဲ့ ဖြားမယ္ႏုကေတာ့ တေန႔လုံးေစ်းဗန္း႐ြက္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ထားလုိ႔ အေၾကာေတြတက္ၿပီး မ်က္လုံးကေမွး လာေနၿပီ။ မုန္႔ေတြကုိစကာခုံးထဲထည့္ ပိတ္ပါးနဲ႔ေသခ်ာအုပ္ၿပီးေတာ့။ ဘုရား႐ွိခုိးလုိက္ေသးတယ္ ဒီဝတ္ျပဳတာ ေလးကုိေတာ့ အပ်က္မခံႏုိင္။ ေျမးေလးကေတာ့ ဖ်ာၾကမ္းေလးေပၚမွာတကုိယ္စာဝင္ေခြေနၿပီ ဖြားမယ္ႏုလည္း ဘုရားကုိဦးခ် ေစာင္ပါးေလးကုိ ဒူးဆစ္နားထိဆြဲၿခံဳလုိက္ရင္း ေျမးေလးေဘးကေနရာမွာဝင္လွဲ လုိက္တယ္။ ေျမးေလးက မအိပ္ေသးပဲသူ႔ကုိေစာင့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ဖြားမယ္ႏုကုိ မၾကည့္ပဲေလသံတုိးတုိးနဲ႔ “ဖြား…သမီး ေက်ာင္းေနခ်င္တယ္” “သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး ဝလုံးေရးတတ္လုိ႔အတန္းတက္သြားၿပီ” ဖြားမယ္ႏု ခပ္ရဲ့ရဲ့ပဲျပန္ၿပံဳးျပလုိက္ႏုိင္တယ္။ ေမွာင္ထဲမွာဆုိေတာ့ဒီအၿပံဳးကုိေျမးေလးမျမင္ႏုိင္ “ေအးပါ ေျမးရယ္ … အဖြား အတတ္ႏုိင္ဆုံးႀကိဳးစားေပးပါ့မယ္” ေျပာလိုက္တဲ့ ဖြားမယ္ႏုရဲ့ အသံကေျခာက္ကပ္ကပ္ ရင္ထဲမွာလည္းထိတ္ သြားတယ္ ေျမးေလးကုိစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္လုိက္တာ။ အင္းေလ ခုထက္ပုိၿပီးေတာ့ နည္းနည္းအပင္ပန္းခံၿပီး ေခါက္ေရမ်ားမ်ားဟုိဘက္ရပ္ကြက္ထဲလွည့္လုိက္ရင္ေတာ့ ေျမးေလးကုိေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံ ျပည့္ႏုိင္ေကာင္းရဲ့။ ဒါေပမဲ့ သူ႔က်န္းမာေရးကုိ သူအားမရ။ ေန႔ခင္းေလးတပုိင္းလည္ေရာင္းတာေတာင္ သူ႔မွာ ပင္ပန္းလြန္းလွေနၿပီ။ အသက္၆၀ေက်ာ္အမယ္အုိတေယာက္အေနနဲ႔ ဒီလုိေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚ႐ြက္ လည္ေရာင္းတာ သူ႔အသက္အ႐ြယ္ အေနအထားနဲ႔ေတာ့ အစြမ္းကုန္ပဲ။
ေတြးရင္းန႔ဲရင္ပူသလုိလုိ႐ွိတာနဲ႔႔ ထမင္းစားပြဲဝိုင္းဆီေလွ်ာက္လာၿပီး ေရေႏြးေလးတခြက္ငဲ့ေသာက္လုိက္တယ္ အိပ္ရာဆီကုိျပန္လာေတာ့ ေျမးေလးႏုိးသြားမွာစုိးလုိ႔ေျခကုိခပ္ေဖါ့ေဖါ့နင္းရတယ္ ေခါင္းအုံးေပၚပက္လက္လွဲခ် လုိက္ေတာ့လည္း မ်က္လုံးေတြက ၾကယ္ျမင္လျမင္ေခါင္မုိးကုိေတြ႔ျပန္ေရာ။ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ႀကိဳးစားဖုိ႔ မ်က္လုံးကုိ မွိတ္လုိက္တယ္ စိတ္ကေတာ့ဂနာမၿငိမ္စြာနဲ႔ဆက္စဥ္းစားေနတုန္း။ အိမ္မုိးဖု႔ိ၊ ေျမးေလးေက်ာင္း ထားဖို႔၊ ……၊ ………..။ စိတ္ကသာစဥ္းစားေနေပမဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကမခံႏုိင္ေတာ့။ အိပ္ေမာက် လုလုမွာ ေျမးေလးေယာင္လုိက္တဲ့ အသံေလးကုိၾကားလုိက္ရတယ္ “ဝလုံးေရဝ… ဝ..ေရဝ….” … ေျမးေလးကုိေက်ာခုိင္းၿပီး တေစာင္းလွည့္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္လုံးေထာင့္မွာစုိစြတ္တဲ့စီးေၾကာင္းတခု စီးဆင္းသြားတာကုိ သတိထားလုိက္မိရင္း ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားေတာ့တယ္။
စုိးသင့္ေဆြ
ေအာက္တုိဘာလ ၁ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၅း၃၀
(ေတာင္းပန္စကား - ပထမတုန္းကဒီပုိ႔စ္ေခါင္းစဥ္ေလးကုိ ဝါေရ...ဝ လုိ႔ေပးထားတာပါ။
အယ္ဒီတာမင္းျပန္ေရာက္လာေတာ့...မင္းႏွယ္..ေရးေတာ့အမွန္ဖတ္ေတာ့အသံတဲ့ကြဲ႕..
ဆုိၿပီးသင္ျပေပးတာန႔ဲ ဝလုံးေရ...ဝ လုိ႔ အမွန္ျပင္လုိက္ပါေၾကာင္း)
10 comments:
မဂၤလာပါ မဇင္ေယာ္
ဘ၀ သရုပ္မွန္ တခု ထင္ပါတယ္။
မထင္ရဘူး ေတာ္တယ္ဗ်ဳိ့။ း)
ဆက္ေရးပါ ။ အားေပးလ်က္
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ...
ဟုတ္တယ္ ကုိလူလ ေရ.. ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက .. အဲဒီရပ္ကြက္ေလးကုိ အမွတ္မထင္ေရာက္သြားဘူးတယ္... တဲေလးမွာ ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္တည္း႐ွိေနတယ္ .. သူတုိ႔မုန္႔ၾကာေစ့ေတြလုံးေနတဲ့ပုံကုိ ခုထိမ်က္လုံးထဲက မထြက္ေသးဘူး...
ဝါေရဝ တို႔ ဝမ္းေရး မဝၾကပံုမ်ား တယ္လဲ ေဖၚက်ဴးတာ ေတာ္သမို႔ စိတ္မေကာင္းခဲ႔ရဖူး၊ ေက်ာက္ေျမာင္း ဟိုဖက္က ေမတၱာညြန္႔ ေအဘီစီ ရပ္ကြက္မ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ တူလြန္လွသကိုး ... မွန္ၾကည္႔တာပါ။
ကုိဒူကဘာ ေရ....ေအဘီစီရပ္ကြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေဘာက္ေထာ္နားက မိေခ်ာင္းကန္ရပ္ကြက္ပါ။ အခုေတာ့ေရြ႕ေျပာင္းခံလုိက္ရလုိ႔... သူတုိ႔တဲေလးေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး....။
စင္ေရာ္ေရ
ကိုယ္ေတြတိုင္းၿပည္မွာ ဒီလိုေၿမးအဖြားေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတာေသခ်ာပါတယ္။ လူမူ ့ဘ၀အာမခံခ်က္မရွိတဲ့စနစ္ေအာက္မွာေတာ့ ၀လံုးတန္းမေရာက္သူေတြ အလယ္တန္းမေရာက္သူေတြ ရွိတဲ့အၿပင္ တကၠသိုလ္ပညာကို ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ ့ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးသင္ခဲ့ေတာ့လည္း ဘာမွၿဖစ္မလာပါဘူး။
စနစ္ဆိုးကၿပႆနာရဲ ့အရင္းခံမို ့သူ ့ကိုသာအရင္ေၿပာင္းရမွာပါ။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အစာအိမ္ေသြးေႀကာေပါက္ေနတဲ့ လူနာကို ေသြးအားနည္းတယ္ဆိုၿပီး ေသြးေတြပဲသြင္းေနရင္ အိတ္ေပါက္နဲ ့ဖားေကာက္ရသလို ၿဖစ္ၿပီး လူနာလည္းေသဖို ့သာရွိပါတယ္။
အိုး... မမေယာေရ.. ေရးထားတာက အင္မတန္ေကာင္းလုိက္တာ... အျဖစ္မွန္တစ္ခုကိုေတာင္ ေရးထားသလုိပါပဲ... အဲလုိအျဖစ္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနတယ္ေနာ္...
ဆက္ေရးပါ... အမ... အားေပးလွ်က္..
ဘ၀သရုပ္ေဖာ္ ၿဖစ္ရပ္ေတြကို ဖတ္ရတာ ဆရာမႏုႏုရည္(အင္း၀)ရဲ့စာေတြကို ဖတ္ရသလိုပါပဲလား။ ဖတ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ တနင့္တပိုးၾကီး က်န္ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ အေရးအသားက ရပ္ကြက္ထဲက ၿမင္ကြင္းကို ထင္းကနဲ ၿမင္လာေအာင္ ေရးႏိုင္လြန္းလို ့ ေလးစားအားက် မိပါတယ္။ ဆက္လက္ အားေပးေနပါ့မယ္။
ဆရာမ နဲ႔မႏႈိင္းပါနဲ႔ ကုိဇင္ေယာ္ရယ္။ ဆရာမတုိ႔က ျမင့္မုိရ္ေတာင္ႀကီးဆုိ က်မက ဇီးေစ့ေလး ေလာက္ ေတာင္မ႐ွိပါ။ ဝမ္းစာျဖည့္တုန္း႐ွိေသးပါတယ္႐ွင္။ အားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေယာနသံစင္ေရာ္ ဆိုတဲ့စာအုပ္က ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ခဏခဏျပန္ျပန္ဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေလးခင္ဗ်။
အမရဲ႕စာေတြေကာင္းတယ္။ အားေပးေနပါမယ္။
စာအသြားအလာေတြကုိပါ ဂရုစုိက္ဖတ္ၾကည့္ရင္းကေန ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း က်ေနာ္ပါ ဇာတ္လမ္းထဲမွာဝင္ၿပီး ခံစားေနရသလုိပဲဗ်ာ။
ေနာက္ဆုံးပိတ္စာပုိဒ္က က်ေနာ့္ရင္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးလႈပ္ခါသြားေစခဲ့တယ္။
စာအေရးအသားအင္မတန္ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။
အားေပးတယ္။
Post a Comment