နံနက္ခင္းေနျခည္ဟာခန္းဆီးလုိက္ကာကုိ ထုိးေဖါက္ၿပီး အ ဘြားအုိရဲ့ မ်က္ႏွာေပၚျဖာက်လာတယ္။ ဌက္ကေလးေတြရဲ့ ေအာ္သံေလးကုိ ၾကားလုိက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ အဘြားအုိ မ်က္လုံး ေတြကုိေျဖးေလးစြာဖြင့္လုိက္တယ္။ ေန႔သစ္တခုကုိ ေရာက္ၿပီဆုိတဲ့အသိနဲ႔အတူ ခါတုိင္းေန႔နဲ႔မတူတဲ့ေန႔ဆုိတာကုိ သတိထားမိၿပီး အဘြားအုိ ႏုိရာ စိတ္ေတြလန္းဆန္းတက္ႂကြ လုိ႔ေနတယ္။
အိပ္ရာနံေဘးက ျပဴတင္းေပါက္ေတြကုိ ကာရံထားတဲ့ အဝါေရာင္ခန္းဆီးစေလးကုိ အားအင္ခ်ိေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္း ေလးေတြနဲ႔ ပင့္တင္လုိက္ရင္း ျပဴတင္းေပါက္အျပင္ကုိ အဘြားအုိ ေငးေမာၾကည့္လုိက္တယ္။ သူ႔ အခန္းျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ လူအုိ႐ုံ အဝင္ဂိတ္တံခါးဝဆီသြားတဲ့ လမ္းေလးကုိျမင္ရတယ္။
လမ္းေလးရဲ့ တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ပန္းေရာင္စုံေလးေတြကုိ လူ၊ တိရစာၦန္ေတြ ေဘးကကာကြယ္ဖုိ႔ အျဖဴေရာင္ သစ္သားတုိင္ေလးေတြနဲ႔ ၿခံခတ္ထားတယ္။ နံေဘးက ျမက္ခင္းစိမ္းေလးေတြရဲ့ အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ လူတဖက္ထက္ေက်ာ္တဲ့ ေမပယ္ပင္ႀကီးေတြကုိ လမ္းေလးနဲ႔အၿပိဳင္ တဘက္တခ်က္ အစီအရီေပါက္ေနတာ ေတြ႔ရမယ္။
နံနက္ခင္းရဲ့ ေနေရာင္ျခည္ဟာ ႐ြက္ေႂကြက်စျပဳေနတဲ့ ေမပယ္ပင္ႀကီးေတြကုိ ပုိၿပီးၾကည့္ေကာင္းေစတယ္။ တပင္လုံးမွာ႐ွိတဲ့အ႐ြက္ေတြ ေ႐ႊဝါေရာင္သန္းေနတဲ့ ေမပယ္ပင္ေတြဟာ နံနက္ခင္းေနျခည္ထုိးလုိက္မွ ေ႐ႊအုိ ေရာင္ပုိေတာက္ပၿပီး ျမင္ရသူေတြရဲ့ အျမင္ဓာတ္ကုိ သိမ္းႀကံဴးညိဳ့ငင္ေနတယ္။
လမ္းေပၚကရြက္ေႂကြေတြ ေဆာင္းေလျမဴးေဆာ့ကစားလုိ႔ ဟုိဒီ႐ွပ္တုိက္ေျပးေနတာကုိၾကည့္ေနရင္း သူ႔ပါးျပင္ တေလ်ာက္ ေမြးညွင္းႏုေလးမ်ားလႈပ္ခတ္သြားသလားလုိ႔ေတာင္ ထင္မိေယာင္မွားျဖစ္လုိ႔ေနတယ္။ လမ္းေလးေပၚ ေနေပ်ာက္ေလးေတြ ကြက္တိကြက္ၾကားထုိးေနပုံေလးက အဘြားအုိရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိိ ႏုပ်ဳိလန္းဆန္း လာေစတယ္။
အိပ္ရာနံေဘးက ျပဴတင္းေပါက္ေတြကုိ ကာရံထားတဲ့ အဝါေရာင္ခန္းဆီးစေလးကုိ အားအင္ခ်ိေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္း ေလးေတြနဲ႔ ပင့္တင္လုိက္ရင္း ျပဴတင္းေပါက္အျပင္ကုိ အဘြားအုိ ေငးေမာၾကည့္လုိက္တယ္။ သူ႔ အခန္းျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ လူအုိ႐ုံ အဝင္ဂိတ္တံခါးဝဆီသြားတဲ့ လမ္းေလးကုိျမင္ရတယ္။
လမ္းေလးရဲ့ တဖက္တခ်က္မွာေတာ့ ပန္းေရာင္စုံေလးေတြကုိ လူ၊ တိရစာၦန္ေတြ ေဘးကကာကြယ္ဖုိ႔ အျဖဴေရာင္ သစ္သားတုိင္ေလးေတြနဲ႔ ၿခံခတ္ထားတယ္။ နံေဘးက ျမက္ခင္းစိမ္းေလးေတြရဲ့ အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ လူတဖက္ထက္ေက်ာ္တဲ့ ေမပယ္ပင္ႀကီးေတြကုိ လမ္းေလးနဲ႔အၿပိဳင္ တဘက္တခ်က္ အစီအရီေပါက္ေနတာ ေတြ႔ရမယ္။
နံနက္ခင္းရဲ့ ေနေရာင္ျခည္ဟာ ႐ြက္ေႂကြက်စျပဳေနတဲ့ ေမပယ္ပင္ႀကီးေတြကုိ ပုိၿပီးၾကည့္ေကာင္းေစတယ္။ တပင္လုံးမွာ႐ွိတဲ့အ႐ြက္ေတြ ေ႐ႊဝါေရာင္သန္းေနတဲ့ ေမပယ္ပင္ေတြဟာ နံနက္ခင္းေနျခည္ထုိးလုိက္မွ ေ႐ႊအုိ ေရာင္ပုိေတာက္ပၿပီး ျမင္ရသူေတြရဲ့ အျမင္ဓာတ္ကုိ သိမ္းႀကံဴးညိဳ့ငင္ေနတယ္။
လမ္းေပၚကရြက္ေႂကြေတြ ေဆာင္းေလျမဴးေဆာ့ကစားလုိ႔ ဟုိဒီ႐ွပ္တုိက္ေျပးေနတာကုိၾကည့္ေနရင္း သူ႔ပါးျပင္ တေလ်ာက္ ေမြးညွင္းႏုေလးမ်ားလႈပ္ခတ္သြားသလားလုိ႔ေတာင္ ထင္မိေယာင္မွားျဖစ္လုိ႔ေနတယ္။ လမ္းေလးေပၚ ေနေပ်ာက္ေလးေတြ ကြက္တိကြက္ၾကားထုိးေနပုံေလးက အဘြားအုိရဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိိ ႏုပ်ဳိလန္းဆန္း လာေစတယ္။
ျပင္ပျမင္ကြင္းကုိၾကည့္ရင္း သူ႔ႏွလုံးအိမ္ အနက္႐ႈိင္းဆုံးအထိ အေႏြးဓာတ္တခု ျဖစ္ေပၚလာတာကို ၾကည္ႏႈးစြာ ခံစားေနလုိက္တယ္။ ဒီလုိေဆာင္းဝင္ခါစ မနက္ခင္းမ်ားရဲ့ အလွကုိ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ဘူးတာ အႀကိမ္ေပါင္း အေတာ္မ်ား ခဲ့ၿပီ။ ဒီျမင္ကြင္းေတြကုိ အတူတကြ ခံစားခဲ့ဖူးတဲ့ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးရေသာ မိသားစုဝင္မ်ား သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားကုိ အဘြားအုိ လြမ္းဆြတ္တမ္းတမိလာတယ္။
ပင့္မထားတဲ့ ခန္းဆီးစေလးကုိ ျပန္ခ်လုိက္ရင္း ေသးေကြးပိန္လွီတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ေလးကုိအသာေလး ကုတင္ေပၚ ျပန္လွဲလုိက္တယ္။ မ်က္လုံးေတြကုိအသာ မွိတ္ထားလုိက္တယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ခုနက နံနက္ခင္း အလွအပေတြကုိ မ်က္စိလုံးထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း အခန္းထဲကုိဝင္လာမဲ့ ေျခသံတစုံကုိ နားစြင့္ ေနမိတယ္။
"မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ …. ေနေကာင္းရဲ့လား မစၥ ႏုိရာ" ဒီလုိ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံေတြကုိ မနက္ခင္းတုိင္းၾကားေနၾက။ မနက္တုိင္း ဒီေန႔အတြက္တာဝန္က်ကူညီေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးမဲ့ သူတေယာက္ေယာက္ က အခန္းထဲကုိ ဝင္လာ ၿပီး ေဝရာဝစၥေတြလုပ္ေပးဖုိ႔ ခန္းဆီးလုိက္ကာေတြအားလုံးကုိ ဖြင့္လုိက္ရင္း အခုလုိပဲ ပိဋိသႏၶာရစကားဆုိမယ္။ ၿပီးရင္ သူ႔ကို မ်က္ႏွာသစ္ေဆးေက်ာေပးၿပီး နံနက္စာထည့္ထားတဲ့ လင္ဗန္းကုိ ကုတင္ေပၚမွာ စားလုိ႔ရေအာင္ ျပင္ဆင္ ေပးမယ္။ သူ စိတ္ေစာေနလုိ႔ နံနက္စာကုိ ျမန္ျမန္လက္စသတ္လုိက္တယ္။
မနက္စာကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ၾကက္ဥ မက်က္တက်က္တလုံး၊ ေထာပတ္သုတ္ထားတဲ့ ေပါင္မုန္႔တခ်ပ္၊ ေနာက္ၿပီး သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္တခြက္ ဒါမွမဟုတ္ ႏြားႏုိ႔တခြက္။ တခါတေလေတာ့ ေကာ္ဖီ ျပင္းျပင္း ခပ္ပူပူတခြက္ ကုိေတာင္းတမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေနအရ ေကာ္ဖီီလုံးဝေပးမေသာက္ေတာ့တဲ့ အတြက္ ဆႏၵသာ႐ွိၿပီး ေသာက္ခြင့္မရ။
သူ႔လုိ လူအုိေတြအတြက္ ဆႏၵ႐ွိၿပီးလုပ္ခြင့္မရတဲ့့ အရာေတြကလည္းအမ်ားသားပဲ။ အသက္တေခ်ာင္း႐ွင္သန္မႈ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ သူတုိ႔ရဲ့တခ်ဳိ႔ ဆႏၵေတြက ျဖည့္ဆည္းခြင့္မရၾကတာမ်ားတယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ အေျခအေနက ရင့္မွည့္ေနတဲ့ သစ္သီးတလုံးလုိ၊ ေႂကြလုစဲစဲသစ္႐ြက္တ႐ြက္လုိ ေလေျပေလးတခ်က္ေဝ့တာေတာင္ အထိအခုိက္္ မခံႏုိင္ၾက။ ဘာကိုမွ အမွားအယြင္းခံလုိ႔မရတဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနမ်ိဳး။
ေစာင့္ေ႐ွာက္သူအမ်ဳိးသမီးက အဝတ္အစားလဲလွယ္ေပးၿပီးခ်ိန္မွာ တာဝန္က်သူနာျပဳ အခန္းထဲဝင္လာၿပီး အဘြားအုိရဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနကုိ စစ္ေဆးတယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္းတယ္ ေသာက္ရမဲ့ေဆးေတြကုိ လက္ဖဝါးထဲ ထည့္ေပးရင္း ေသာက္ေရခြက္ေလးကုိပါလွမး္ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘြားအုိကုိ ဘီးတပ္ ကုလားထုိင္ေပၚေ႐ြ႔ေျပာင္းေပးၾကတယ္။
သူရဲ့တဦးတည္းေသာသားေလးကုိ ေတြ႔ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္ ပါးျပင္ေလးေတာင္ ပန္းေသြးေရာင္ ေတာက္ၿပီး လန္းဆန္းတက္ႂကြေနတယ္။ သူ႔ကုိ ခါတုိင္းထက္ပုိၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ျပဳျပင္ေပးဖုိ႔ အကူအမိ်ဳးသမီးကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးက အဘြားအုိရဲ့ ေငြေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ႀကိဳးတုိးႀကဲတဲ ေတြကုိ ျငင္ျငင္သာသာေလးဖီးေပးေနတယ္။
အားလးုံျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းရင္းနားက တုိင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ဖဲႀကိဳး နဲ႔ ဦးထုပ္ျပာေလး ကုိေဆာင္းေပးလုိက္တယ္။ အဘြားအုိက သူ႔အရိပ္ကုိ မွန္ထဲမွာၾကည့္ရင္းနဲ႔ တစုံတရာကုိသတိရသြားတဲ့ပုံစံနဲ႔ မွန္တင္ခုံထဲက ႏႈတ္ခမ္းနီပန္းေသြးေရာင္ေလးကုိ တုန္ရင္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ ထိန္းရင္းေဆးခ်ယ္ လုိက္ေသးတယ္။ သားေလး အျမင္မွာ သူဟာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား။
အဘြားအုိရဲ့ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ကုိ အကူအမ်ိဳးသမီးက နားေနေဆာင္ဘက္ကုိ္တြန္းလာခ်ိန္မွာ အဘြားအုိ က လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ ဘဝတူလူအုိေတြကုိ ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ရင္းလုိက္ပါခဲ့တယ္။ နားေနေဆာင္ေရာက္ေတာ့ လမ္းေလးကုိ ေသခ်ာျမင္ရတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္နားမွာ သူ႔ကုိ ထားေပးဖုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါမွ လမ္းေလးဘက္က ေလွ်ာက္လာတဲ့ လူေတြကုိ ျမင္ရမယ္မဟုတ္လား။
ေဘးနားမွာ ထုိင္ေနတဲ့ မာရီ ဆုိတဲ့ အဘြားအုိက စကားေတြ ေဖာင္ေဖာင္ဖြဲ႔ေအာင္ေျပာေနလုိ႔္ အဘြားအုိက အလုိက္တသိ ရယ္ေမာျပန္လည္ေျပာဆုိေနေပမဲ့သူ႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြကုိ လမ္းေလး႐ွိရာဘက္က မခြာဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒါမွ လမ္းေလးဆီက ေလွ်ာက္လာတဲ့ သူ႔သားေလးကုိ သူအရင္ျမင္ရမယ္ မဟုတ္လား။ သားေလးလာရင္ အရင္တခါကလုိပဲ သူအရင္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္လုိက္ခ်င္ေသးတယ္ေလ။
အရင္တခါ သားေလးလာတုန္းက သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအနီေရာင္ေလး လက္ေဆာင္အျဖစ္ယူခဲ့တယ္။ ဒီတခါေရာ ဘာေတြယူလာခဲ့ဦးမလဲဆုိတာ သူသိပ္သိခ်င္ေနၿပီး စိတ္လႈပ္႐ွားလာတယ္။ တကယ္တမ္းက သားေလးယူလာမဲ့ လက္ေဆာင္ထက္ သားရဲ့မ်က္ႏွာေလးကုိ ေတြ႔ရဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးလွတယ္။
မ်က္လုံးေတြကုိ လမ္းေလးဆီက မခြာတန္း စုိက္ၾကည့္ေနလုိ႔ သူ႔မ်က္လုံးေတြ နည္းနည္းေညာင္းညာလာတယ္။ နားေနေဆာင္ထဲမွာေတာ့ အလည္လာတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြေတြရဲ့ စကားသံ၊ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔ အသက္ဝင္ လႈပ္႐ွားလာေနၿပီ။ လမ္းေလးဘက္ဆီကလာတဲ့ လူတေယာက္အရိပ္ကုိေတြ႔တုိင္း အဘြားအုိရဲ့ ႏွလုံးခုန္သံ ျမန္သြားလုိက္ ေမွ်ာ္ေနတဲ့သူ မဟုတ္မွန္းသိရင္ စိတ္ပ်က္သြားလိုက၊္ လမ္းေလးဘက္ဆီ ထပ္ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္နဲ႔ သူ႔စိတ္ေတြဗ်ာမ်ားလုိ႔ေနတယ္။
ဒီလူအို႐ုံကုိစေရာက္လာတဲ့ေန႔တည္းက ဒီအဝင္လမ္းေလးကုိ သူသတိထားမိခဲ့တယ္။ အဘုိးးႀကီး နဲ႔ သားေလး သူ႔ကုိ ထားရစ္ၿပီးျပန္သြားတုန္းက အဝင္ဝလမ္းေလးဘက္ကုိေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေထြေထြက် ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ တပတ္ ဧည္သည္ေတြ႔ရတဲ့ရက္ ေရာက္သည္အထိ သည္လမ္းေလးကုိ သူေငးၾကည့္ေနခဲ့မိတာ တရက္မွ မပ်က္။
သုံးေယာက္ထဲ႐ွိတဲ့ မိသားစုေလးမွာ ေလျဖတ္ၿပီးေအာက္ပုိင္းေသသြားတဲ့ သူ႔ကုိ ျပဳစုဖုိ႔ ခင္ပြန္း အဘုိးႀကီးနဲ႔ ခရီးမနားတမ္းသြားရတဲ့ အေဝးေျပးကုန္ကားေမာင္းတဲ့ သားေလးအတြက္ ကရိကထမမ်ားေအာင္ ဒီနည္းလမ္း ကုိ သူကုိယ္တုိင္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ အဘုိးအုိကုိ ခြဲခ်န္ရစ္ထားခဲ့ရတာေတာ့ စိတ္မွာ အေတာ္ထိခုိ္က္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ ျပဳစုရင္း ပင္ပန္းၿပီး အဘုိးအုိ အိပ္ရာထဲလဲသြားတာမ်ဳိး ကုိေတာ့ ေနာက္တႀကိမ္ သူ အျဖစ္မခံႏုိင္ေတာ့။
ဒီမွာက တကုိယ္ေရသန္႔႐ွင္းေရးကအစ အစားအေသာက္အဆုံး စနစ္တက်နဲ႔ ျပဳစုေပးၾကတယ္။ တာဝန္ဆုိတဲ့ ဝတၱရားေအာက္မွာ မိသားစုလုိ ေႏြးေထြးမႈေတာ့ ေပ်ာက္ဆုံးေနသည္သာ။ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာပဲ အဘုိးအုိ သူ႔ကုိလာေတြ႔ၿပီး ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာဟာ သူ႔ကုိ အၿပီးတုိင္ခြဲထားခဲ့ၿပီး မၿမဲတဲ့ခရီးကုိ ထြက္ခြာသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္မထားခဲ့။ ႀကိဳမ်ားသိခြင့္ရခဲ့ရင္ အဘုိးအုိဟာ သူ႔ဘဝ အတြက္ အေရးပါဆုံး သူဆုိတာ ေျပာျပလုိက္ခ်င္ေသးတယ္။
သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒီလမ္းေလးဟာ အတိတ္ရဲ့ပုံရိပ္ေတြကုိ အမွတ္ရတမ္းတစရာ၊ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း တည္ရာလည္းျဖစ္တယ္။ လမး္ေလးရဲ့ အဆုံးတဘက္မွာ ျပင္ပေလာကဟာ လွပသစ္လြင္တဲ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ နဲ႔ ဆက္လကအသက္ဝင္ေနစဲဆုိတာ သူအာ႐ုံထဲမွာျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။
လမ္းေလးရဲ့ အဆုံးတဘက္မွွာ ပ်ဳိျမစ္လတ္ဆတ္တဲ့ သူ႔ရဲ့ ငယ္ဘဝအတိတ္ေဟာင္းေတြ႐ွိခဲ့ဖူးသလုိ၊ ခ်ိဳျမတဲ့ အခ်စ္လည္း႐ွိခဲ့ရဲ့။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုဘဝေလးကုိပုိင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးသလုိ၊ ဘာသာစကားတူ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီး ရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈတုိ႔ရဲ့ အခ်ဳိဓာတ္ကုိ ခံတြင္းလုိက္ခဲ့ဖူးသလုိ၊ ခါးသီးတဲ့ က်႐ႈံးမႈေတြ ကုိလည္း က်ိတ္မွိတ္မ်ဳိခ်ခဲ့ဖူးရဲ့။
လမ္းေလးရဲ့ ဒီမွာဘက္အဆုံးမွာေတာ့ ပါးရည္တြန္႔လိပ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာ၊ ေငြေရာင္ျဖဴလြလြဆံပင္၊ ေသးေကြးပိန္လွီလွ တဲ့ ခႏၶာကုိယ္ပုိင္႐ွင္ အကူမပါရင္ အသက္ဆက္ဖုိ႔အေတာ္ခဲယဥ္းတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚက အဘြားအုိတေယာက္။ အျမင္အာ႐ုံေတြ ေဝသီေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အေရာင္ေတြသန္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေလး တစုံကေတာ့ လမ္းေလးရဲ့ အဆုံးတဘက္ကုိ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္လ်က္သာ။ ဘုရားသခင္ရဲ့ ေခၚယူျခင္းမခံရခင္ အခ်ိန္အထိေတာ့ ဒီလမ္းေလးကုိ သူေငးၾကည့္ခြင့္႐ွိေနဦးမွာပါ။ ။
ပင့္မထားတဲ့ ခန္းဆီးစေလးကုိ ျပန္ခ်လုိက္ရင္း ေသးေကြးပိန္လွီတဲ့ ခႏၶာကုိယ္ေလးကုိအသာေလး ကုတင္ေပၚ ျပန္လွဲလုိက္တယ္။ မ်က္လုံးေတြကုိအသာ မွိတ္ထားလုိက္တယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ခုနက နံနက္ခင္း အလွအပေတြကုိ မ်က္စိလုံးထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း အခန္းထဲကုိဝင္လာမဲ့ ေျခသံတစုံကုိ နားစြင့္ ေနမိတယ္။
"မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ …. ေနေကာင္းရဲ့လား မစၥ ႏုိရာ" ဒီလုိ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သံေတြကုိ မနက္ခင္းတုိင္းၾကားေနၾက။ မနက္တုိင္း ဒီေန႔အတြက္တာဝန္က်ကူညီေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးမဲ့ သူတေယာက္ေယာက္ က အခန္းထဲကုိ ဝင္လာ ၿပီး ေဝရာဝစၥေတြလုပ္ေပးဖုိ႔ ခန္းဆီးလုိက္ကာေတြအားလုံးကုိ ဖြင့္လုိက္ရင္း အခုလုိပဲ ပိဋိသႏၶာရစကားဆုိမယ္။ ၿပီးရင္ သူ႔ကို မ်က္ႏွာသစ္ေဆးေက်ာေပးၿပီး နံနက္စာထည့္ထားတဲ့ လင္ဗန္းကုိ ကုတင္ေပၚမွာ စားလုိ႔ရေအာင္ ျပင္ဆင္ ေပးမယ္။ သူ စိတ္ေစာေနလုိ႔ နံနက္စာကုိ ျမန္ျမန္လက္စသတ္လုိက္တယ္။
မနက္စာကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ၾကက္ဥ မက်က္တက်က္တလုံး၊ ေထာပတ္သုတ္ထားတဲ့ ေပါင္မုန္႔တခ်ပ္၊ ေနာက္ၿပီး သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္တခြက္ ဒါမွမဟုတ္ ႏြားႏုိ႔တခြက္။ တခါတေလေတာ့ ေကာ္ဖီ ျပင္းျပင္း ခပ္ပူပူတခြက္ ကုိေတာင္းတမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေနအရ ေကာ္ဖီီလုံးဝေပးမေသာက္ေတာ့တဲ့ အတြက္ ဆႏၵသာ႐ွိၿပီး ေသာက္ခြင့္မရ။
သူ႔လုိ လူအုိေတြအတြက္ ဆႏၵ႐ွိၿပီးလုပ္ခြင့္မရတဲ့့ အရာေတြကလည္းအမ်ားသားပဲ။ အသက္တေခ်ာင္း႐ွင္သန္မႈ ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ သူတုိ႔ရဲ့တခ်ဳိ႔ ဆႏၵေတြက ျဖည့္ဆည္းခြင့္မရၾကတာမ်ားတယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ အေျခအေနက ရင့္မွည့္ေနတဲ့ သစ္သီးတလုံးလုိ၊ ေႂကြလုစဲစဲသစ္႐ြက္တ႐ြက္လုိ ေလေျပေလးတခ်က္ေဝ့တာေတာင္ အထိအခုိက္္ မခံႏုိင္ၾက။ ဘာကိုမွ အမွားအယြင္းခံလုိ႔မရတဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနမ်ိဳး။
ေစာင့္ေ႐ွာက္သူအမ်ဳိးသမီးက အဝတ္အစားလဲလွယ္ေပးၿပီးခ်ိန္မွာ တာဝန္က်သူနာျပဳ အခန္းထဲဝင္လာၿပီး အဘြားအုိရဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနကုိ စစ္ေဆးတယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္းတယ္ ေသာက္ရမဲ့ေဆးေတြကုိ လက္ဖဝါးထဲ ထည့္ေပးရင္း ေသာက္ေရခြက္ေလးကုိပါလွမး္ေပးလုိက္ပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဘြားအုိကုိ ဘီးတပ္ ကုလားထုိင္ေပၚေ႐ြ႔ေျပာင္းေပးၾကတယ္။
သူရဲ့တဦးတည္းေသာသားေလးကုိ ေတြ႔ရမယ္ဆုိတဲ့ အသိေၾကာင့္ ပါးျပင္ေလးေတာင္ ပန္းေသြးေရာင္ ေတာက္ၿပီး လန္းဆန္းတက္ႂကြေနတယ္။ သူ႔ကုိ ခါတုိင္းထက္ပုိၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ျပဳျပင္ေပးဖုိ႔ အကူအမိ်ဳးသမီးကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးက အဘြားအုိရဲ့ ေငြေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ႀကိဳးတုိးႀကဲတဲ ေတြကုိ ျငင္ျငင္သာသာေလးဖီးေပးေနတယ္။
အားလးုံျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ ေခါင္းရင္းနားက တုိင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္ဖဲႀကိဳး နဲ႔ ဦးထုပ္ျပာေလး ကုိေဆာင္းေပးလုိက္တယ္။ အဘြားအုိက သူ႔အရိပ္ကုိ မွန္ထဲမွာၾကည့္ရင္းနဲ႔ တစုံတရာကုိသတိရသြားတဲ့ပုံစံနဲ႔ မွန္တင္ခုံထဲက ႏႈတ္ခမ္းနီပန္းေသြးေရာင္ေလးကုိ တုန္ရင္တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကုိ ထိန္းရင္းေဆးခ်ယ္ လုိက္ေသးတယ္။ သားေလး အျမင္မွာ သူဟာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေနဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လား။
အဘြားအုိရဲ့ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ကုိ အကူအမ်ိဳးသမီးက နားေနေဆာင္ဘက္ကုိ္တြန္းလာခ်ိန္မွာ အဘြားအုိ က လမ္းမွာေတြ႔တဲ့ ဘဝတူလူအုိေတြကုိ ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ရင္းလုိက္ပါခဲ့တယ္။ နားေနေဆာင္ေရာက္ေတာ့ လမ္းေလးကုိ ေသခ်ာျမင္ရတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္နားမွာ သူ႔ကုိ ထားေပးဖုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါမွ လမ္းေလးဘက္က ေလွ်ာက္လာတဲ့ လူေတြကုိ ျမင္ရမယ္မဟုတ္လား။
ေဘးနားမွာ ထုိင္ေနတဲ့ မာရီ ဆုိတဲ့ အဘြားအုိက စကားေတြ ေဖာင္ေဖာင္ဖြဲ႔ေအာင္ေျပာေနလုိ႔္ အဘြားအုိက အလုိက္တသိ ရယ္ေမာျပန္လည္ေျပာဆုိေနေပမဲ့သူ႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြကုိ လမ္းေလး႐ွိရာဘက္က မခြာဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒါမွ လမ္းေလးဆီက ေလွ်ာက္လာတဲ့ သူ႔သားေလးကုိ သူအရင္ျမင္ရမယ္ မဟုတ္လား။ သားေလးလာရင္ အရင္တခါကလုိပဲ သူအရင္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္လုိက္ခ်င္ေသးတယ္ေလ။
အရင္တခါ သားေလးလာတုန္းက သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီပန္းအနီေရာင္ေလး လက္ေဆာင္အျဖစ္ယူခဲ့တယ္။ ဒီတခါေရာ ဘာေတြယူလာခဲ့ဦးမလဲဆုိတာ သူသိပ္သိခ်င္ေနၿပီး စိတ္လႈပ္႐ွားလာတယ္။ တကယ္တမ္းက သားေလးယူလာမဲ့ လက္ေဆာင္ထက္ သားရဲ့မ်က္ႏွာေလးကုိ ေတြ႔ရဖုိ႔က ပုိအေရးႀကီးလွတယ္။
မ်က္လုံးေတြကုိ လမ္းေလးဆီက မခြာတန္း စုိက္ၾကည့္ေနလုိ႔ သူ႔မ်က္လုံးေတြ နည္းနည္းေညာင္းညာလာတယ္။ နားေနေဆာင္ထဲမွာေတာ့ အလည္လာတဲ့ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြေတြရဲ့ စကားသံ၊ ရယ္ေမာသံေတြနဲ႔ အသက္ဝင္ လႈပ္႐ွားလာေနၿပီ။ လမ္းေလးဘက္ဆီကလာတဲ့ လူတေယာက္အရိပ္ကုိေတြ႔တုိင္း အဘြားအုိရဲ့ ႏွလုံးခုန္သံ ျမန္သြားလုိက္ ေမွ်ာ္ေနတဲ့သူ မဟုတ္မွန္းသိရင္ စိတ္ပ်က္သြားလိုက၊္ လမ္းေလးဘက္ဆီ ထပ္ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္နဲ႔ သူ႔စိတ္ေတြဗ်ာမ်ားလုိ႔ေနတယ္။
ဒီလူအို႐ုံကုိစေရာက္လာတဲ့ေန႔တည္းက ဒီအဝင္လမ္းေလးကုိ သူသတိထားမိခဲ့တယ္။ အဘုိးးႀကီး နဲ႔ သားေလး သူ႔ကုိ ထားရစ္ၿပီးျပန္သြားတုန္းက အဝင္ဝလမ္းေလးဘက္ကုိေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္ေထြေထြက် ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ တပတ္ ဧည္သည္ေတြ႔ရတဲ့ရက္ ေရာက္သည္အထိ သည္လမ္းေလးကုိ သူေငးၾကည့္ေနခဲ့မိတာ တရက္မွ မပ်က္။
သုံးေယာက္ထဲ႐ွိတဲ့ မိသားစုေလးမွာ ေလျဖတ္ၿပီးေအာက္ပုိင္းေသသြားတဲ့ သူ႔ကုိ ျပဳစုဖုိ႔ ခင္ပြန္း အဘုိးႀကီးနဲ႔ ခရီးမနားတမ္းသြားရတဲ့ အေဝးေျပးကုန္ကားေမာင္းတဲ့ သားေလးအတြက္ ကရိကထမမ်ားေအာင္ ဒီနည္းလမ္း ကုိ သူကုိယ္တုိင္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ အဘုိးအုိကုိ ခြဲခ်န္ရစ္ထားခဲ့ရတာေတာ့ စိတ္မွာ အေတာ္ထိခုိ္က္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ ျပဳစုရင္း ပင္ပန္းၿပီး အဘုိးအုိ အိပ္ရာထဲလဲသြားတာမ်ဳိး ကုိေတာ့ ေနာက္တႀကိမ္ သူ အျဖစ္မခံႏုိင္ေတာ့။
ဒီမွာက တကုိယ္ေရသန္႔႐ွင္းေရးကအစ အစားအေသာက္အဆုံး စနစ္တက်နဲ႔ ျပဳစုေပးၾကတယ္။ တာဝန္ဆုိတဲ့ ဝတၱရားေအာက္မွာ မိသားစုလုိ ေႏြးေထြးမႈေတာ့ ေပ်ာက္ဆုံးေနသည္သာ။ ဒီလမ္းေလးေပၚမွာပဲ အဘုိးအုိ သူ႔ကုိလာေတြ႔ၿပီး ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ခဲ့တာဟာ သူ႔ကုိ အၿပီးတုိင္ခြဲထားခဲ့ၿပီး မၿမဲတဲ့ခရီးကုိ ထြက္ခြာသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္မထားခဲ့။ ႀကိဳမ်ားသိခြင့္ရခဲ့ရင္ အဘုိးအုိဟာ သူ႔ဘဝ အတြက္ အေရးပါဆုံး သူဆုိတာ ေျပာျပလုိက္ခ်င္ေသးတယ္။
သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒီလမ္းေလးဟာ အတိတ္ရဲ့ပုံရိပ္ေတြကုိ အမွတ္ရတမ္းတစရာ၊ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း တည္ရာလည္းျဖစ္တယ္။ လမး္ေလးရဲ့ အဆုံးတဘက္မွာ ျပင္ပေလာကဟာ လွပသစ္လြင္တဲ့ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ နဲ႔ ဆက္လကအသက္ဝင္ေနစဲဆုိတာ သူအာ႐ုံထဲမွာျမင္ေယာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။
လမ္းေလးရဲ့ အဆုံးတဘက္မွွာ ပ်ဳိျမစ္လတ္ဆတ္တဲ့ သူ႔ရဲ့ ငယ္ဘဝအတိတ္ေဟာင္းေတြ႐ွိခဲ့ဖူးသလုိ၊ ခ်ိဳျမတဲ့ အခ်စ္လည္း႐ွိခဲ့ရဲ့။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမိသားစုဘဝေလးကုိပုိင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးသလုိ၊ ဘာသာစကားတူ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီး ရတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ႐ွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈတုိ႔ရဲ့ အခ်ဳိဓာတ္ကုိ ခံတြင္းလုိက္ခဲ့ဖူးသလုိ၊ ခါးသီးတဲ့ က်႐ႈံးမႈေတြ ကုိလည္း က်ိတ္မွိတ္မ်ဳိခ်ခဲ့ဖူးရဲ့။
လမ္းေလးရဲ့ ဒီမွာဘက္အဆုံးမွာေတာ့ ပါးရည္တြန္႔လိပ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာ၊ ေငြေရာင္ျဖဴလြလြဆံပင္၊ ေသးေကြးပိန္လွီလွ တဲ့ ခႏၶာကုိယ္ပုိင္႐ွင္ အကူမပါရင္ အသက္ဆက္ဖုိ႔အေတာ္ခဲယဥ္းတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္ေပၚက အဘြားအုိတေယာက္။ အျမင္အာ႐ုံေတြ ေဝသီေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း အေရာင္ေတြသန္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေလး တစုံကေတာ့ လမ္းေလးရဲ့ အဆုံးတဘက္ကုိ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္လ်က္သာ။ ဘုရားသခင္ရဲ့ ေခၚယူျခင္းမခံရခင္ အခ်ိန္အထိေတာ့ ဒီလမ္းေလးကုိ သူေငးၾကည့္ခြင့္႐ွိေနဦးမွာပါ။ ။
စုိးသင့္ေဆြ
ဒီဇင္ဘာလ ၁၅ရက္၊ ၂၀၀၈
နံနက္ ၃း၀၀
(ဓာတ္ပုံကုိ http://www.sxc.hu/photo/1110606 မွယူပါတယ္။ Free Photo Download Site ျဖစ္ပါတယ္။)
11 comments:
တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာအားလံုးမလြဲမေသြၾကံဳၾကရမယ့္
ကာလပဲ...
ေလာကမွာ ေရွာင္လြဲလုိ႔မရတဲ႔ ဇရာဆုိတဲ႔ အုိမင္းရင္႔ေရာ္မူေတြနဲ႕ ေနာက္ဆုံးေလာကကုိႏွုတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားရၾကတာပါဘဲ။
မေသခင္အခ်ိန္ေလးမွာ ေဟာဒီခ်စ္တဲ႔ကမၻာေျမအတြက္ အေကာင္းဆုံးေတြလုပ္ေပးခဲ႔ၾကရေအာင္ဆုိတဲ႕ အေတြးေတြ၀င္လာခဲ႔မိတယ္၊ တကယ္ေတာ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံးဟာ
ကမၻာေျမရဲ႕ ဧည္႔သည္ေတြပါဘဲေလ၊ ညီမေ၇ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္တယ္၊
မဂၤလာပါ မမေယာ
လာေရာက္ဖတ္ရွဳ႔သြား၏
ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူႏွင့္ ေကြကြင္းရျခင္း၏ ဒုကၡအမွန္၊
အိုရျခင္း ဆင္းရဲဆိုေသာ ဒုကၡအမွန္ကို သရုပ္ေဖၚထားတယ္လို႔ ထင္မိပါေၾကာင္း..
ေၾသာ္ တေန႔ေတာ့ မလဲြႏိုင္တဲ့ ဒုကၡမ်ားကို ရင္ဆိုင္ဦးရမယ္ေလ..
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ...
က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆုံး အေရးအသား ပုံစံထဲေတြထဲမွာ အခုလိုမ်ိဳး သ႐ုပ္ေဖာ္ အေရးအသားလဲ အပါအ၀င္ပါ။ က်ေနာ့္ အိမ္နားမွာလဲ အဲဒီလို လမ္းကေလးရယ္၊ လူအို႐ုံရယ္၊ တခါတေလက်ရင္ အဲဒီ လူအို႐ုံကေန လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတတ္တဲ့ အဘိုးအဘြားတခ်ိဳ႕ရယ္ကို ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ဒီပုိ႔စ္ကို ဖတ္ၿပီး အဲဒီ ျမင္ကြင္းေတြကိုေတာင္ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္မိတယ္။
တခ်ိဳ႕ကဒီအဖြားအိုရဲ့ဘဝမ်ိဳးကိုေတာင္ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိဘဲ
ခပ္ေစာေစာဘဲေလာကၾကီးကိုခြဲသြားၾကရတယ္ေလ.
ေလာကၾကီးကေတာ့သူ႔သဘာဝအတိုင္းလင္းတလွည့္
ေမွာင္တလွည့္..
အဲဒီလိုခံစားမႈမ်ိဳးကိုေၾကာက္တယ္။ အသက္ႀကီးလာရင္ မိသားစုနဲ႕ၾကင္ၾကင္နာနာေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနရပါေစလို႕အၿမဲဆုေတာင္းတယ္။
အမ အလုပ္ခ်င္ဆံုး ေနာက္အလုပ္တခုက လူအိုေတြကို ျပဳစုတဲ့ အလုပ္။ ကိုယ္ အသက္ၾကီးရင္လည္း လူအိုရံုမွာပဲ ေနမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ ဒီေတာ့ ခု post ေလး ဖတ္ရေတာ့ စိတ္ထဲ တမ်ိဳးပဲ..
ဖတ္ျပီးေတာ႔ သနားမိတယ္.. ကိုယ္႔ေမေမေနရာမွာ ၀င္ေတြးျပီး ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည္႔မိေသးတယ္.. ၾကံဳေတြ႔ၾကရမွာဆိုေတာ႔ ခံႏိုင္ရည္ရွိေအာင္ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳးစားရဦးမွာ..။
မေနာ္၊ ကုိကမာ၊ ကုိလူလ၊ကုိေစးထူး၊ အကုိေဆာင္းယြန္း၊ ေမ့သမီး၊ ဆရာမ၊ Carton .. ကုိယ္မ်ားအုိသြားရင္ဆုိၿပီးေတြးၾကည့္ ၿပီးေရးျဖစ္သြားတာပါ။ ဒီလုိအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကုိယ္ဒီလုိပဲ ခံစားရမွာ ဆုိၿပီးေတြးမိလုိ႔ပါ။
ငွက္ေတြ..စင္ေရာ္ေတြလဲဒီလိုဘဲ
အခ်ိန္တန္ေတာ့အသိုက္အၿမံဳကေနပ်ံထြက္ႀကတာပါပဲ
အဲဒါေႀကာင့္"စုန္ေရ"လို့ဆိုႀကတာ..:)
Bad Side of ME
အမ
အေဝးကိုေရာက္ ေနတဲ႔ ဘဝမွာ အေမ႔ကုိလြမ္းလာ တယ္
ၿပဳစုခြင့္ေလး ေတာင္ရမလားေနာ္
Post a Comment